We rijden naar de zaal toe waar de afscheidsdienst gehouden zal worden. Het muziekteam is nog aan het soundchecken en de heldere stem van de zangeres klinkt door de zaal:
"Deze vrede leeft in mij,
ook wanneer mijn afscheid komt,
als een anker voor mijn ziel,
want ik weet: het is goed..."
Ik zucht even en we zoeken een plekje om straks te zitten.
De mensen komen binnen en de zaal loopt langzaam maar zeker vol. Ik zie de ouders van Richard en Marije, familie, veel mensen uit de kerk, wat onbekenden voor mij. Op de achtergrond draait een prachtige film over de afgelopen 9 maanden en de 33 uur dat Levi er mocht zijn. Ik probeer er niet te goed naar te kijken want ik wil mijn emoties nu nog beheersen.
Dan wordt het stil. De begrafenisondernemer, ook een gemeentelid van onze kerk, vraagt ons op te staan. Het muziekteam zet in en terwijl de woorden uit psalm 23 klinken komen Richard, Marije, Eva & Boaz binnen. Boaz zwaait vrolijk naar opa en oma die hij meteen ziet. Een klein wit kistje, met liefde gemaakt door Marije's broers, wordt gedragen door Richard. Een vader die zijn zoon naar zijn laatste rustplaats moet dragen. Er rollen toch tranen over mijn gezicht. Zoveel gedachten, zoveel emoties.
De dienst wordt geopend, er klinken woorden en we bidden.
We zingen met elkaar "Groot is Uw trouw...", het lied dat voor Richard en Marije als een rode draad door hun leven loopt. Gezongen in hun trouwdienst, bij hun doop en vandaag weer. Het is ook zo, Gods trouw was er, is er en zal er zijn. Hij is erbij, ook vandaag op deze moeilijke dag. De kleine Boaz zingt het lied "Ik zag een kuikentje...". Ontroerend klinkt zijn stemmetje door de microfoon: "In de schaduw van Uw vleugels wil ik schuilen o Heer..." Ja, een betere plek is er ook niet te vinden. We hebben het allemaal nodig om zo'n veilige schuilplaats te hebben, om even troost te zoeken en weg te kruipen.
Dan zingt Judith, een gemeentelid, een lied. Haar stem klinkt warm en vol passie en ik laat de woorden met kippenvel op mijn armen op me inwerken:
Als het leven soms pijn doet
en de storm gaat tekeer
in een tijd van moeite en verdriet,
alsof de zon niet meer opkomt
en het altijd donker blijft,
en de ochtend het daglicht nooit meer ziet.
Als ik kom met al m’n vragen,
met m’n twijfels en m’n pijn,
met m’n angst en onveiligheid,
dan lijkt de hemel soms van koper,
geen gebed komt er doorheen
en ik verstik in onzekerheid
Juist op die momenten,
als het echt niet meer gaat
laat me merken, laat me voelen
dat U werkelijk bestaat,
dat uw armen om mij heen zijn
en uw liefde mij omgeeft,
dat ik zal zien, als ik terug kijk,
dat U mij gedragen heeft.
Ik bedenk me hoe wonderlijk de dingen lopen. Hoe God Zijn hand heeft gehad in de afgelopen maanden, maar ook in de dienst van vandaag. Er is geen onderling overleg geweest, ik heb geen liturgie gezien, ik heb Judith niet gevraagd welk lied ze ging zingen en zij mij niet gevraagd welke tekst ik zou gebruiken. Maar alles sluit zo bijzonder mooi op elkaar aan. Dit lied verwoord zo mooi wat er vandaag speelt. De pijn, het verdriet, de vragen... ze mogen er zijn. Maar ook de zekerheid dat God erbij is. Dat Hij draagt, de afgelopen maanden, vandaag en ook hierna. Misschien niet altijd voelbaar of zichtbaar, maar terugkijkend zo duidelijk aanwezig.
We zingen er nog meer liederen over en dan mag ik delen wat ik heb voorbereid.
Geprezen zij de Here.
Dag aan dag draagt Hij ons; die God is ons heil.
Die God is ons een God van uitreddingen,
bij de Here Here zijn uitkomsten tegen de dood. (Ps. 68:20-21)
Het is aangrijpend om de vele huilende mensen voor me te zien. Ik realiseer me zo goed dat een dienst als vandaag veel verder gaat dan alleen het verdriet om Levi. Iedereen die hier is heeft zijn eigen verhaal, draagt zijn eigen pijn of leegte, zijn eigen verlies, met zich mee. Maar midden in het verdriet, in het afscheid dat vandaag genomen moet worden mogen hoopvolle woorden klinken. Woorden van troost, van leven, van hoop! Dat neemt het verdriet niet weg, maar het maakt wel dat het geen wanhopig, uitzichtloos verdriet is. Ik ben dankbaar dat ik dit vandaag mag doen voor Richard en Marije. Dankbaar dat ik mag afsluiten met de woorden van Jezus Zelf: "Ik ben de Opstanding en het Leven, wie in Mij gelooft zal leven, ook al is hij gestorven. En wie in Mij gelooft en leeft zal in eeuwigheid niet sterven..." (Johannes 11:25-26)
Ik ga terug naar mijn plaats en de begrafenisondernemer geeft het woord aan Marije. Die lieve, moedige, krachtige en kwetsbare Marije... wat een getuigenis geeft ze. Daar, zittend naast haar rots in de branding, vertelt ze over de afgelopen maanden, over Levi, over hoe God de weg voor hen gebaand heeft, hoe de naam Levi (hij die verbindt) zo'n enorme werkelijkheid is geworden. In de gemeente, in de familie, zelfs onbekenden die door het verhaal van Levi herstel vonden voor leed in hun eigen leven. Maar misschien nog wel het grootste wonder, hoe Levi Richard en Marije weer opnieuw aan elkaar verbonden heeft.
De tranen stromen over mijn gezicht. Wat houd ik veel van deze mensen. Wat hou ik van die openheid, die kwetsbaarheid, het delen van de dingen van je hart. Wat een verdriet, maar ook, wat een troost en hoop.
De dienst gaat naar een einde en als Richard & Marije met hun familie de zaal verlaten om Levi naar zijn laatste rustplaats te brengen speelt op de achtergrond het filmpje over het leven van Levi weer. Ontroerend, verdrietig, blij, kwetsbaar, vol verlangen maar ook hoopvol en troostend. Als laatste komen de woorden in beeld die we in gedachten mogen houden voor we allemaal ons weegs weer gaan:
En ik zag een nieuwe hemel en een nieuwe aarde, want de eerste hemel en de eerste aarde waren voorbijgegaan, en de zee was niet meer. En ik zag de heilige stad, een nieuw Jeruzalem, nederdalende uit de hemel, van God, getooid als een bruid, die voor haar man versierd is. En ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn, en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, noch rouw, noch geklaag, noch moeite zal er meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan. En Hij, die op de troon gezeten is, zeide: Zie, Ik maak alle dingen nieuw.
(Openbaring 21)
Vol verlangen kijk ik uit naar die dag... die dag dat het leven geen pijn meer doet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten