Kwetsbaar bestaan

De ontmoeting

Een paar weken geleden. Ik zit achter mijn bureau op kantoor nog even wat op te schrijven van een vorige gesprek. Beneden hoor ik de buitendeur piepen. Ik kijk op de klok. Het is nog aan de vroege kant, maar aangezien ik de enige ben in het gebouw vandaag moet het wel een bezoeker voor mij zijn. Ik loop naar de gang en hoor iemand met kordate passen de trap op komen. Ik zie haar vandaag voor het eerst en ben benieuwd naar haar verhaal.

Een kopje thee, nogmaals een welkom en dan begint de dame van zeker 60 jaar te vertellen. Ik ben onder de indruk van en geboeid door haar verhaal. Wat een bijzondere, liefdevolle en betrokken vrouw zit er hier voor me. Ik probeer me in te leven in haar moeite en mee te denken met een oplossing. Wat zou ik graag willen voor haar dat ze weer helemaal kan genieten van zoveel goeds in haar leven. Van kinderen en kleinkinderen, van al haar vrijwilligerswerk, van het leven zelf! Wat mij treft in haar verhaal is haar geloof. In de kerk waar zij haar leven lang naar toe gaat, een reformatorische kerk die ik zelf maar al te goed ken, heeft zij God leren kennen. Heeft ze een ontmoeting met Hem gehad! Ik ben ontroerd en schaam me over de harde woorden die ik soms heb uitgesproken over de kerk waar ik groot ben geworden.

We hebben een fijn gesprek en na een uur nemen we afscheid. Als ik nog wat voor haar kan doen zal ze het me laten weten. Ik zeg haar gedag en wens haar al het goede toe. Stil ga ik weer achter mijn bureau zitten en laat mijn gedachten gaan over deze vrouw en haar verhaal.

Kwetsbaar en eindig

Vandaag kreeg ik een bericht van haar dochter. ‘Mijn moeder laat weten dat ze niet meer langs zal komen...’ Vorige week is een ernstige en onafwendbare ziekte geconstateerd. Hoeveel tijd er nog rest weet niemand, maar de vooruitzichten zijn ongunstig.

Ik ben er stil van. Onthutst. Mijn gedachten gaan weer terug naar het gesprek. Voor deze vrouw is sterven niet het ergste, want zij weet waar ze naar toe gaat. Maar voor de achterblijvers... haar man, kinderen, kleinkinderen, zussen, al die mensen voor wie ze klaarstond... Wat een onwerkelijk bericht! Wat is ons bestaan toch kwetsbaar!

Vandaag realiseer ik me opeens dat wij maar al te vaak doen of het leven maakbaar is. We maken plannen, zijn bezig met de toekomst, denken dat we oud worden, dat we kinderen zullen krijgen, en kleinkinderen. We leven alsof het hier nooit ophoudt, maken ons druk over dingen die eigenlijk helemaal niet belangrijk zijn en nemen veel te weinig tijd voor elkaar en voor onze vriendschappen. Dat komt later wel! We hebben conflicten en denken dat we het later wel een keer oplossen. Maar wie zegt dat er een later komt? Wie zegt dat we 80 of 90 worden?

Psalm 103

De tekst uit Psalm 103 gaat door mijn gedachten:

Een mens leeft maar kort. Hij is net als een bloem in het gras die maar heel even bloeit. De wind gaat waaien en de bloem verdwijnt, niemand weet meer waar hij stond. 
Maar de liefde van de Heer verdwijnt nooit. Hij houdt van mensen die hem trouw zijn. De Heer is goed voor hen, en voor hun kinderen en kleinkinderen.

Ja, het leven hier op aarde is kort en kwetsbaar. Wat een troost als je over dit leven heen kan kijken en mag weten dat er straks nog iets veel beters komt. Thuiskomen bij God die eeuwig is en de tijd overziet! Deze vrouw weet dat en haalt daar haar kracht uit. En voor de achterblijvers bid ik dat de altijd blijvende liefde van de Here God hen zal troosten.

Leef en geniet

Ik ga weer bewust leven, genieten van alle mooie mensen om me heen en van alle goede dingen! Zoals in mijn favoriete bijbelboek Prediker staat:  

Daarom denk ik dat het voor een mens het beste is om te genieten. Ook al duurt het leven dat God hem geeft, maar kort. Laat hij maar eten en drinken. Laat hij maar genieten van alles wat hij bezit. (Prediker 5:17)