De appelbooom

Zie je die twee prachtige rode appels op de foto? Dat is de oogst aan onze appelboom! Ik ben er reuzetrots op. Drie jaar geleden kocht ik het boompje en zette hem in een pot. Het eerste jaar verwachtte ik er niks van. Het tweede jaar bloeide hij maar kwamen er geen appels. Mijn schoonmoeder, die toch behoorlijk wat van tuinieren weet, zei een beetje meewarig dat appelbomen niet in een pot horen en dat er echt geen appels aankomen. Maar ik gaf het nog niet op. In het voorjaar liep het boompje weer uit, weer bloeide hij en jawel... er groeiden twee appels aan. Nog een weekje en dan zijn ze rijp voor de oogst! 

 

Ik weet niet hoe het bij jou werkt, maar ik merk bij mezelf dat ik behoorlijk ongeduldig ben. Ik wil resultaat zien van wat ik doe. Ik start een praktijk en wil dan dat ik binnen een jaar een wachtlijst heb. Ik begin een studie en lees het liefst alle boeken al vooruit. Ik schrijf een boek en in gedachten ben ik al met de volgende bezig. 

 

De afgelopen maand heb ik nogal problemen gehad met mijn rug. De oorzaak is niet helemaal duidelijk maar er is een tussenwervelschijf verschoven en mijn SI-gewricht heeft een optater gehad. Met vreselijke pijn meldde ik me de ochtend nadat we terug kwamen van vakantie bij de huisarts. Met pijnstillers en een verwijzing voor de fysiotherapie stond ik een half uur later bij de fysiotherapeut in de kamer. Een paar dagen later kon ik starten. Ik vond dat het wel op mijn manier kon gaan: Snel! Behandelen, oefeningen mee, aan de slag! Helaas. De fysiotherapeut dacht er anders over. Hij legde me uit wat er aan de hand was en schreef me rust voor. Ik kreeg een minimaal aantal oefeningen mee, want eerst moest ik herstellen voor ik weer kon bouwen. 

 

Ik nam het niet zo serieus en bleef zo veel mogelijk alles doen. Nou ja, voor zover de pijn en Jan Willem dat toelieten. Twee keer in de week bezocht ik de fysio en ik voelde echt wel iets van verbetering. Afgelopen weekend was Jan Willem een weekend weg. Dat leek me een mooie gelegenheid om de tafel eens flink te schuren en weer in de olie te zetten. Het lukte best redelijk, mijn rug werkte mee, alleen had ik de volgende dag behoorlijke pijn in mijn been. Maandag mocht ik weer naar de fysio, die gewoontetrouw vroeg hoe het ging. Ik vertelde hem dat het met mijn rug best goed ging, maar dat ik pijn in mijn been had. Wat testjes, onderzoekjes en toen de vinger op de zere plek! Au! ‘Wat heb je gedaan dit weekend?’ vroeg de beste man. ‘De tafel geschuurd...’ Ik kreeg geen preek, maar ik zag met de ogen in mijn rug een hoofdschuddende fysiotherapeut staan, terwijl ik op mijn buik op de behandeltafel lag. Ik heb het geweten. Er volgde een diepgaande massage om mijn gewrichten en spieren weer los te krijgen, met als resultaat een blauwe plek van ruim 10 cm. op mijn bil. 

 

‘Je zit in een revalidatieproces!’ zei de fysiotherapeut. En daar zit ‘m bij mij de moeilijkheid. En misschien bij jou ook wel. Ik hou niet van processen. Ik hou alleen maar van het resultaat! En daarmee ontneem ik mezelf een heleboel en geef ik mezelf stress en onrust. Ik ben een wat koppige leerling, maar na de sessie van afgelopen maandag heb ik toch wel wat geleerd. Ik mag stoppen me te focussen op het resultaat en leven met hoe het nu is. Eigenlijk mag ik mezelf net zo behandelen als het appelboompje. Geen vruchten? Nou, en, het boompje is ook mooi genoeg om van te genieten! Misschien volgend jaar vrucht. 

 

Leven bij de dag en genieten van het moment. Dat scheelt een hoop frustratie. Als je gefocust bent op het doel (in mijn geval: alles weer pijnvrij kunnen doen), dan loop je frustratie op en kijk je voortdurend naar datgene dat nog niet lukt. Daardoor vergeet je te genieten van al die andere dingen die er wel zijn en waar je juist nu, nu dat andere niet lukt, tijd voor hebt. 

 

Gister mocht ik weer naar de fysio. Ik liet hem het resultaat zien van de behandeling van maandag. De blauwe plek die inmiddels bijna zwart is geworden. Ik kreeg een massage die dit keer niet pijnlijk was en ondertussen praatten we wat over dat wonderlijke lijf met al die spieren en gewrichten. Ik kreeg geen extra oefeningen mee. Gewoon doorgaan waar ik al mee bezig was. Niet forceren, geduld hebben, de tijd het werk laten doen. 

 

Ik bekijk de twee appeltjes nog een keer vanavond. Ze zijn mooi, maar één heeft aan de achterkant een bruine plek. Er heeft een worm ingezeten denk ik. Wat maakt het uit? Ik heb er maandenlang van kunnen genieten. Ik heb ze zien groeien en verkleuren. Ik heb het hele proces van bloem tot appel van dag tot dag gevolgd. Het resultaat is eigenlijk helemaal niet zo belangrijk! De weg ernaar toe is veel boeiender. Misschien is dat wel de betekenis van de plaat die bij ons aan de muur hangt:

“Happiness is not a destination, it’s a way of life”

Ik ga de komende tijd weer extra bewust genieten van de goede momenten in iedere dag! Doe je mee? Als we elkaar af en toe eens op de hoogte brengen van onze dankbare momenten dan stimuleren we elkaar om op een positieve manier in het leven te staan. Wie weet wat voor een appeltjes oogst we dan volgend jaar hebben!