Zomaar een blij berichtje op facebook een maand of vier geleden. Wonder van nieuw leven. Als je, net als wij, te maken hebt met de gevolgen voor baby's als ze geboren worden in onveilige of niet stabiele omstandigheden, besef je je des te meer wat een voorrecht het is voor zo'n kindje geboren te mogen worden in een warm en veilig nest. Ik ben blij voor die ouders, en blij voor het kindje: je zou maar in zo'n familie je plekje mogen hebben... Ik werp even een blik op de foto van de echo en voel me onervaren en een beetje blond: waar moet ik nou naar kijken? Kunnen ze niet even met lichtgevende lijntjes aangeven hoe ik dat piepkleine mensje dan moet terugvinden? Ik zie er van alles in, maar niet echt een kindje... Ik geef het op, het zal wel zo zijn, en waarschijnlijk kunnen de aanstaande ouders het precies aanwijzen. Ik scrol met mijn muis naar beneden op mijn tijdlijn.
Een paar berichtjes verder staat weer een foto van een echo. Een ander gezin, ook het derde kindje. Ook in verwachting maar in de wetenschap dat als het kindje geboren zal zijn, het na het doorknippen van de navelstreng heel spoedig zal terugkeren naar zijn Schepper. De moeder schrijft een liefdevolle en ontroerende brief aan haar nog ongeboren zoon, nu nog levend in haar buik, straks stervend in hun armen. Ik slik en zucht, mijn hart huilt. Wat gunde ik hen dit wonder van nieuw leven, wat vond ik het heerlijk om te horen dat zij hun derde kindje verwachten. Omdat ik kraambezoekjes meestal te moeilijk en te confronterend vind had ik na het het horen van het blije nieuws een muziekdoosje gegeven als cadeautje met het liedje:
"Ik ga slapen ik ben moe,
'k sluit mijn beide oogjes toe,
Here houdt ook deze nacht,
over mij getrouw de wacht"
Een paar weken later volgde dit onwerkelijke nieuws. Dit mannetje zál zijn oogjes sluiten, en de zekerheid dat hij mag opgroeien op de beste plek die je je kunt wensen is er, maar voor de ouders en het zusje en broertje zal het altijd een leeg, ongevuld plekje blijven in het gezin. Het is onvoorstelbaar en woorden schieten te kort.
De weken verstrijken en we volgen de gebeurtenissen van dit gezin vanaf de zijlijn. Het gaat om een gezin uit onze kerk, een stel dat bij onze kring hoort en zo zijn we betrokken. Ik lees de nieuwsberichtjes, de postjes van de moeder op facebook en ik bid. Soms zijn het alleen maar vragen en waaroms. Soms overheerst dankbaarheid omdat ik zie hoe God kracht geeft, in alles de leiding mag hebben, zorgt, voorziet en liefheeft. Ik ben verwonderd als ik de moed en nuchterheid van de moeder zie, blij omdat ik van dichtbij mag meemaken hoe een drama voor een mens zonder God (zonder hoop) kan veranderen in een getuigenis van hoop en liefde.
Het kleine ongeboren mensje krijgt een naam: Levi. Die naam betekent "hij die verbindt" of "de aanhankelijke".
Ik ben verstild... een naam geven aan een ongeboren kindje... Ik denk erover na. Meestal houden de ouders de naam geheim tot het kind geboren is, en dan is dat het eerste dat je vraagt als je het nieuws van de geboorte gehoord hebt. In deze situatie waarin het leven van dit kindje waarschijnlijk niet langer dan een paar uur of wellicht een paar dagen zal duren is het geven van een naam heel kostbaar. Met een naam krijgt dit mensje een gezicht, een betekenis. Bestaansrecht. Het is niet langer meer een ongeboren wezen, nee een mens met een naam. Levi, hij die verbindt, de aanhankelijke. Ja... dat is hij. Hij verbindt... hij verbindt op een bijzondere manier, die hij zelf waarschijnlijk nooit zal beseffen. De aanhankelijke... ook dat is zo waar. Dit jongetje zal niet zonder de navelstreng van zijn moeder kunnen. Zijn leven, zijn bestaan is afhankelijk van de verbinding met zijn moeder. Buiten haar is geen leven hier op aarde voor hem weggelegd.
Levi... nog nooit heb ik meegemaakt dat een kindje zo gekoesterd, zo gewenst was, zo bewust en intens geliefd al in de buik van zijn moeder. Het houdt me bezig. Wij zien vaak het tegenovergestelde. Een moeder die gewoon hardop zegt: "Joh, ik wist niet eens dat ik zwanger was tot je geboren werd..." Een moeder die voor haar lol drugs gebruikt in de zwangerschap, geen rekening houdend met de gevolgen voor het kindje. Een moeder die het ongeboren leven maar laat weghalen omdat het anders toch uit huis geplaatst wordt.
Lieve Levi... wat ben jij gewenst... wat ben jij geliefd... het kan niet anders dan dat je dat merkt en voelt. Jouw negen maanden zijn voor jou hemels en daarna mag je verder opgroeien op de veiligste plek die er is, in de veiligste handen die er zijn, behoedt voor alles waar je in dit leven tegenaan gelopen zou zijn...
Een paar weken geleden was ik op stilteweekend en tijdens één van de bezinningsmomenten rondom de psalmen ging het over psalm 139. De woorden raakten mij:
Want Gij hebt mijn nieren gevormd,
mij in de schoot van mijn moeder geweven.
Ik loof U, omdat ik gans wonderbaar ben toebereid,
wonderbaar zijn uw werken;
mijn ziel weet dat zeer wel.
Mijn gebeente was voor U niet verholen,
toen ik in het verborgene gemaakt werd,
gewrocht in de diepten van het aardrijk;
uw ogen zagen mijn vormeloos begin;
in uw boek waren zij alle opgeschreven,
de dagen, die geformeerd zouden worden,
toen nog geen daarvan bestond.
Hoe kostelijk zijn mij uw gedachten, o God,
hoe overweldigend is haar getal.
Wilde ik ze tellen, zij zijn talrijker dan het zand;
als ik ontwaak, dan ben ik nog bij U.
<photo id="1" />Ik schreef mijn gedachten die morgen op:
Wonderlijk geweven in de buik van Marije. Nu nog veilig bij haar.
God kent de dagen van zijn leven! Hij vormde hem.
Waarom dan niet compleet?
Waarom dan niet levensvatbaar?
Is het U uit de hand gelopen? Maakte U een weeffout?
O God, ken mijn gedachten...
Leid mijn gedachten op de juiste manier.
Uw gedachten zijn niet mijn gedachten. Uw wegen zijn hoger dan mijn wegen.
Leid mij op de weg die eeuwig is.
Heer, omring Marije en Richard, Eva en Boaz met Uw liefde en bescherming..."
Nee, het is God niet uit de hand gelopen! Hij maakte geen weeffout... We worden geconfronteerd met de gebrokenheid van deze wereld. De gevolgen van de zondeval van zolang geleden. Maar wat een heerlijke wetenschap dat Hij hierbij is. Dat als Levi straks zijn oogjes sluit, en hij ze weer opent bij zijn Schepper, hij bij Hem mag zijn... "...als Levi ontwaakt, is hij bij U!" Wat een troost...
Nog een paar weken mag Levi zich koesteren bij zijn moeder, mogen zijn aardse vader, zijn broertje en zusje soms voelen dat hij leeft en beweegt. Nog een paar weken mag deze moeder intens genieten van haar zoon. Negen maanden die veel te snel gingen, die vol waren zoveel tegenstrijdige emoties, gedachten, gebeurtenissen. Levi, hij die verbindt, de aanhankelijke. Kostbaar mannetje... wat een leegte zul jij achterlaten! Een leegte die alleen maar gevuld kan worden door de Vader Zelf. En dat zal Hij doen... omdat Hij de Trooster is. De Levende, die de dood verslagen heeft. Uiteindelijk heeft Hij het laatste woord!
In verwachting... ja... inderdaad.
"En nu... wat verwacht ik... mijn hoop is op U!" (Psalm 39:8)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten