"Volgens mij zitten we in een aflevering van bananasplit...", zeg ik
tegen Jan Willem die naast mij in de stoel zit. We zijn een kwartier
geleden, bijna direct nadat we ons gemeld hebben aan de balie van route
11, door een vriendelijke gastvrouw van het ziekenhuis opgehaald en in
de spreekkamer van de dokter geplant. Met de woorden "De dokter komt er
zo aan!" trok ze de deur van de kamer achter zich dicht en liet ons
alleen. Ik heb de kamer uitgebreid bestudeerd en kom tot de conclusie
dat er in het plafond een minuscuul cameraatje zit dat ons observeert.
Waarschijnlijk gaan ze ons hier uren laten zitten om te kijken wat wij
gaan doen als het te lang duurt. Jan Willem gelooft er wel in en maakt
vreemde gebaren naar de vermeende camera, roept dat we eindeloos geduld
hebben en ons niet gek laten maken en ik krijg de slappe lach. Mijn
fantasie slaat volledig op hol en Jan Willem helpt me een handje.
"Zullen
we de kamer versieren met die blauwe latex handschoenen?", opper ik.
Die kun je zo leuk opblazen en op allerlei plekken ophangen. JW stelt
voor er één te vullen met water en die op het randje van de deur te
leggen. Klassieke grap, die leuk blijft.
"Of we maken een
surpriseparty voor de dokter!", bedenkt JW die meteen de lichten van de
kamer uitdoet en voorstelt om ons te verstoppen op de behandeltafel en
dan het gordijntje dicht te trekken.
Ik lach onbedaarlijk,
zie het voor me, bedenk hoe leuk het moet zijn voor een arts om
eindelijk eens een gestoorde patiënt in de spreekkamer te krijgen en ben
ondertussen blij dat de afgrijselijke pijn van vrijdag gereduceerd is
tot minimaal en prima uit te houden. We doen de lichten toch maar weer
aan, bedenken dat we ook wel iets leuks kunnen doen met het
vergroot-apparaat dat naast het bed staat en dan gaat de deur open.
Een
verpleegkundige in een wit pak steekt haar hoofd om het hoekje van de
kamer en zegt: "Jullie zijn in beeld hoor... de dokter is hiernaast nog
even bezig!"
Ja... nu verraadt ze zichzelf... we zijn in
beeld. Zie je... ik heb gelijk. JW zwaait even naar de camera in het
plafond en we fantaseren verder. "We zouden ook kunnen doen dat wij de
artsen zijn en iemand uit de gang ophalen..." Hilariteit alom, maar bij
gebrek aan een witte jas voeren we het plan niet uit.
"Of dat
ik op die behandeltafel ga liggen en jij net doet of je gaat
opereren..." Ik zie het hoofd van de dokter al voor me als ze binnenkomt
en JW net zijn eerste incisie wil maken...
JW
vertelt zijn ideeën over hoe het er in een ziekenhuis aan toe gaat.
Volgens hem liggen alle badges van de doktoren in een grote bak. Als een
arts 's morgens binnenkomt pakt hij een willekeurige badge, kijkt wat
erop staat en gaat aan de slag. "Ah... vandaag ben ik plastisch
chirurg." Of de ene arts tegen de andere: "Nee, niet weer die
gynaecologenbadge ertussenuit vissen he..." We hebben vreselijk veel lol
en bedenken van alles.
De tijd verstrijkt, we zitten zeker
al een half uur in dat kamertje. Geen arts te zien. Ik suggereer dat de
kaartjesautomaat straks bij de garage waarschijnlijk wel zo'n
"Fransie-paal" zal zijn (kijk maar eens een aflevering van bananasplit
met Frans Bauer als je niet weet wat dat is). Op tafel ligt een map. Wat
zou daarin staan? Voorzichtig doe ik hem een beetje open. "Daar komt ze
aan hoor!", sist JW. Ik trek mijn hand direct terug en JW ligt onder de
stoel van het lachen: "Geintje! Jij schrok!" We overwegen het balletje
uit de muis te halen, de kruk in te smeren met iets van echo-gel, en
tegen de dokter te zeggen, als ze binnenkomt: "U heeft het zo druk, we
komen een andere keer wel terug..."
Jan Willem zet de
handschoenenbakjes nog even op scherp. Waarschijnlijk als de arts er
later vandaag één uit de doos trekt, komt de hele inhoud eruit rollen...
En dan gaat toch de deur open. Een alleraardigste dokter
verontschuldigd zich voor het lange wachten. Wij zeggen dat we ons prima
vermaakt hebben en vertellen haar dat we inmiddels weten dat we in een
aflevering van banasplit zitten... Ze kan er hartelijk om lachen. Wat
heerlijk... lachen in het ziekenhuis... en dat zonder cliniclowns... die
hebben wij niet nodig :)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten