Maandagochtend 30 maart 2015...
Genietend van een kop koffie ga ik op in een boek dat ik mezelf voor mijn verjaardag cadeau heb gedaan: "Negatief zelfbeeld". Het lijkt een goede koop te zijn. Een duidelijk boek met niet alleen de theorie maar ook opdrachten om mee aan de slag te gaan.
Terwijl ik zelf even snel de Rosenberg Self-Esteem Scale invul (een test om te kijken hoe jouw zelfbeeld is) en ik tevreden tot de conclusie kom dat het met mij wel goed zit, gaat mijn werk-mobieltje. Vriendelijk neem ik op (het zou tenslotte zomaar een potentiële nieuwe cliënt kunnen zijn): "Goedemorgen, met Judith Stoker...". Het is geen nieuwe cliënt, ook geen instantie of verkoopbedrijf. Het is één van mijn cliënten die voor de deur van mijn kantoor staat te wachten en zich afvraagt wie zich vergist heeft...
Ik kijk nog even snel in mijn agenda. Die is leeg, maar ik herinner me wel dat we een afspraak hebben gemaakt. Misschien niet goed genoteerd, of geen internetverbinding gehad toen ik hem plaatste... ik zeg dat ik er binnen 5 minuten ben, hang op, zet mijn koffie weg, stop mijn laptop in m'n tas en spring op de fiets. Dankbaar dat ik een kantoor zo vlak bij huis heb en dat mijn cliënt zo vriendelijk is om te wachten... De voorbereiding die ik normaal op kantoor doe, moet vandaag iets sneller en al fietsend. Maar het lukt me.
Achttien jaar eerder, ergens in 1997...
Het lampje van kamer 4 springt aan. Dat is mijn afspraak. Ik rommel even tussen de dossiers die op mijn bureau liggen en haal de papieren van de betreffende familie tevoorschijn. Een wettelijke hercontrole in het kader van de bijstandswet. Voor mij een routineklus, zeker als het zoals nu gaat om een echtpaar zonder arbeidsplicht. Het enige waar ik goed op moet letten is dat ik de juiste bankafschriften kopieer als bewijsstuk voor de kwaliteitsmedewerker die mijn rapportage zal beoordelen. Ik werk nu ruim een jaar als bijstandsconsulent. Begonnen via een pool van het uitzendbureau, op de eerste de beste vacature gesolliciteerd en aangenomen. Ik werk hard en plichtsgetrouw. Sinds kort wordt er gewerkt met "productiecijfers". Iedere week krijg je een overzicht van hoeveel je gedaan hebt, hoeveel rapportages je hebt ingeleverd om wat voor soort aanvragen dat ging, en hoe snel je het hebt afgehandeld. Natuurlijk zorg ik dat ik het meeste produceer van mijn hele blok en dat ik alles wat binnenkomt bijna dezelfde dag afwerk. Ik heb collega's geholpen met het wegwerken van hun achterstand en heb mijn eigen caseload helemaal op orde.
Als ik zo af en toe een complimentje krijg van mijn teamleider ga ik nog harder aan het werk...
Ik loop met mijn spullen de trap af en begroet mijn klanten. Ik neem het formulier door, vraag de bewijsstukken die daarbij horen en neem de hele stapel mee om te kopiëren. Volgens mij heb ik alles wel. Ik geef de originelen terug, zeg de mensen gedag en kijk daarna op mijn gemak nog even alles door. Dan zie ik het... ik ben een bankafschrift vergeten te kopiëren. Of misschien ligt hij nog onder het apparaat. Ik ga terug naar de gang en til het deksel van de kopieermachine op... leeg. Erom heen liggen ook geen losse papieren. Een gevoel van paniek maakt zich van mij meester. Nu kan ik vandaag het rapport niet afmaken en inleveren, daar gaat mijn strakke planning. Ik zal die mensen moeten bellen en vragen of ze nog een keer komen met al hun bankafschriften. Ik schaam me al bij de gedachte daaraan. Ik heb een fout gemaakt... tranen komen omhoog terwijl ik terugloop naar het kamertje. Zie je wel, ik kan gewoon niks... ik ben slordig, te snel, te... ik ben niet geschikt voor dit werk, ik ben dom. Ik nog nog niet eens kopieën maken! Op de terugweg naar de spreekkamer loop ik een collega tegen het lijf. "Wat is er met jou aan de hand?" vraagt ze bezorgd... Ik barst in huilen uit en kraak mezelf volledig af.
Die middag meld ik me ziek en de komende maanden zal ik thuis zitten... door de mand gevallen, gefaald, nutteloos en ongeschikt...
Maandagmiddag 30 maart 2015...
Thuis na een paar gesprekken op kantoor. Even kijken of er nog iets op facebook is gebeurd, mijn mail checken en m'n "boerderij op hay day" bijwerken. Mijn werk mobiel gaat. Hij zit ergens onder in mijn tas en voor ik hem heb is de voicemail al ingeschakeld. Jan Willem kijkt me hoofdschuddend aan: "Oh... die tassen van jou... het is maar goed dat ik je baas niet ben! Vanmorgen een afspraak vergeten en nu je mobiel niet opgenomen..." Ik grinnik en dan dringt het tot me door: ik ben veranderd! Ik kan fouten maken zonder dat ik instort, zonder zelfs maar een tikkeltje twijfel aan mezelf. Zonder te bedenken wat anderen nu wel zullen denken over mij. Ik realiseer me dat ik zelfs geen moment heb bedacht dat de cliënt van die ochtend nu wel op zoek zal gaan naar een andere, betere, stiptere, trouwere hulpverlener. Ik voel me vrolijk worden. Dit biedt perspectief. Je kunt dus blijkbaar echt anders over jezelf leren denken, anders naar jezelf leren kijken! Goed, ik geef toe, bij mij was het een proces van jaren, maar toch... met resultaat! Wat een heerlijk vrij gevoel is dit: ik mag fouten maken, ik mag steken laten vallen, ik hoef niet perfect te zijn! Ik ben gewoon een mens met goede en minder goede kanten. Ik ben niet langer slaaf van mijn perfectionisme, nee, ik doe dingen graag goed, maar als het een keer niet lukt, dan stort mijn wereld niet in!
Ik voel me niet langer gewaardeerd om wat ik doe, maar om wie ik ben. Wat een verademing! Mijn mobieltje piept, er is een voicemailberichtje. Ik luister hem af en toets een nummer in: "U had mij zojuist gebeld... mijn mobieltje zat onder in mijn tas, dus ik dacht: ik bel u meteen even terug..." In mijn hoofd zingt het: Hoera! Ik mag fouten maken!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten