Zo gewoon mogelijk...

Een gewoon gezin

Laatst waren we in Avifauna met twee van onze gezinshuiskinderen. Het was een gezellige middag. We bekeken vogels, genoten van een patatje, de jongens hadden lol in de speeltuin. Het zag er heel gewoon uit, vader, moeder, twee jongens. 

 

Dat is precies wat wij met ons gezinshuis willen zijn: Zo gewoon mogelijk. Op de website van De Vlerken, ons gezinshuis, staat het zo omschreven: 

 

Een gezinshuis combineert het vanzelfsprekende van een gezin met professionele zorg op kleine, persoonlijke schaal. Het is een gewoon huis in een gewone woonwijk, waar zo goed mogelijk wordt samengeleefd als een gewoon gezin.

 

Met wie?

‘Damian, je kunt vanmiddag uit school vandaan niet spelen, want Nienke komt je ophalen voor je identiteitskaart!’ Ik herinner Damian aan de afspraak die hij heeft als hij tussen de middag thuis is om te lunchen en hij op het punt staat om samen met zijn vriendje weer naar school te vertrekken. ‘Wíe komt er???’ hoor ik het vriendje vragen. ‘Oh, Nienke, m’n voogd.’, zegt Damian alsof het de normaalste zaak van de wereld is. 

 

Het korte gesprekje treft me opeens. Voor Damian, en onze andere gezinshuiskinderen zijn er veel meer belangrijke volwassenen die een rol spelen in hun leven dan bij ‘gewone’ kinderen. Alle belangrijke beslissingen, alle acties waar een handtekening voor vereist is, alles wat (juridische) gevolgen heeft, wordt besloten en geregeld door een voogd. 

 

Het openen van een bankrekening of het aanvragen van een id-bewijs bijvoorbeeld. Dat kunnen wij niet doen, dat moet de voogd van het kind doen. Nu boffen wij met een drietal bevlogen en betrokken voogden. Dat hebben we ook anders meegemaakt, maar deze voogden gaan voor hun pupillen en doen er alles aan om in hun belang mee te denken en te beslissen. 

 

Een gewoon huis, een gewone buurt, een gewoon gezin

Gewoon, een hoekwoning in een kindvriendelijke, rustige buurt. Hoewel... met 7 slaapkamers, twee badkamers en een uitgebouwde woonkamer is het niet helemaal een doorsnee huis te noemen. 

 

De buurt is inmiddels aan ons gewend. Maar dat heeft best wat tijd gekost. Want hoe graag we ook een gewoon gezin willen zijn, we hebben regelmatig kinderen in huis gehad die allesbehalve gewoon gedrag vertoonden. En waar het voor kinderen van een jaar of 6 best mogelijk is om een poosje alleen in de speeltuin te spelen, moesten wij regelmatig ingrijpen omdat ‘gewoon spelen’ al snel ontaardde in ruzie. 

 

We zijn een zo gewoon mogelijk gezin. We staan op, de kinderen gaan naar school, we eten met elkaar, doen boodschappen, gaan op vakantie, naar de kerk, doen af en toe een spelletje of gaan uit eten (hoewel we selectief zijn waar we naar toe gaan), krijgen visite en vriendjes en vriendinnen zijn altijd welkom bij ons thuis. O ja, en we hebben huisdieren!

 

Niet vanzelfsprekend

Toch gaat niet alles vanzelfsprekend. Meer dan gemiddeld brengen we structuur aan in ons leven, in de dagen. Daar varen de kinderen wel bij. Ze hebben houvast aan duidelijke afspraken, consequent zijn en betrouwbaar zijn. Plotselinge veranderingen zorgen voor teveel onrust. Het leven moet zo voorspelbaar mogelijk zijn. 

 

We hebben geen handjevol tieners die op onze kids mogen passen. In principe is er altijd één van ons thuis, of zo heel af en toe als we samen weg zijn, past een volwassene of een bevriend stel op waarvan we weten dat zij onze kids kunnen geven wat ze nodig hebben. 

 

We gaan niet vaak naar gelegenheden toe met teveel prikkels of teveel mensen. Bruiloften, feesten, verjaardagen... ze zijn tot de zeldzaamheden gaan horen. En als we gaan, dan is het met duidelijke afspraken. 

 

Feestdagen zijn op z’n minst afwijkend en soms ook pijnlijk dubbel. Bij het ene kind komt de hele familie op z’n verjaardag en het andere kind heeft nauwelijks iemand. Met kerst of oud en nieuw kan de één naar familie, maar de ander niet. En wat dacht je van Moederdag of Vaderdag? 

 

Onze kalender ziet er anders uit dan in een doorsnee gezin. Want ieder kind gaat als het even kan regelmatig op bezoek bij zijn of haar familie. Of, als dat niet kan, komt de familie bij ons. Familie, ouders, broertjes en zusjes, opa’s en oma’s, ze zijn welkom bij ons thuis. Ze horen erbij! 

 

Gewoon bijzonder!

We zijn een gewoon bijzonder gezin. Met gewone bijzondere kinderen. In 2001 kregen Jan Willem en ik te horen dat kinderen van onszelf er niet in zouden zitten. Voor mij viel een droom in duigen. Ik was zo benieuwd hoe een kindje van JW en mij eruit zou zien, wat voor karakter het zou hebben, op wie het zou lijken, of we ons erin zouden herkennen. Maar onze weg liep anders. 

 

En toch, als ik nu, 16 jaar later, terug kijk, ben ik vooral dankbaar. Dankbaar voor alle kinderen die kortere of langere tijd bij ons mochten wonen en die er nu nog zijn. Wat is het gaaf om te zien hoe ze allemaal stappen gemaakt hebben, kleiner of groter. Hoe ze zich ontwikkelen en hoe ze groeien. Allemaal met hun eigen bagage en gebruiksaanwijzing, maar allemaal komen ze vooruit! Soms kleine stappen, soms reuzensprongen. 

 

Gezinshuis zijn is gewoon bijzonder tof!