Mijn beste vriendin (?!)

‘Weet je dat je lichaam tegen je praat?’ Ik zit op de voorste rij van een zaal gevuld met vrouwen. Ik mag de vrouwendag aan elkaar praten en dus ben ik dicht bij het podium gaan zitten zodat ik snel kan schakelen. Ik luister aandachtig naar de spreekster die ons meeneemt in het thema: ‘Grenzen’.

Lichaamstaal

Je hart klopt in je keel, je hebt een knoop in je maag, je haalt je schouders op... onze taal staat bol van de uitdrukkingen die met ons lichaam te maken hebben. Ja, de spreekster heeft gelijk, mijn lichaam praat tegen me. Ik ben alleen niet zo’n hele goede luisteraar. De afgelopen weken zijn een voorbeeld van mijn Oost-Indische doofheid. Een week of 5 geleden merkte ik opeens dat ik eigenlijk al dagenlang een zeer bovenbeen had. Het zou wel spierpijn zijn. Niet zeuren, geen aandacht aan besteden en doorgaan. Genoeg te doen. Totdat ik een paar weken geleden bedacht dat spierpijn toch na een paar dagen wel over zou moeten zijn. Na wat aandringen van vrienden en kennissen toch maar naar de fysiotherapeut gegaan die een scheurtje in de spier van mijn bovenbeen constateerde.

‘Rust, een goede balans in belasten en ontspannen, niet roeien, fietsen of andere inspannende bezigheden, niet hurken en rustig aan doen!’, was het advies. Het lukte me aardig tot vorige week vrijdag. De avond voor de vrouwendag. Er moest opgebouwd worden, alles moest klaargezet, meubels moesten verplaatst worden, auto’s vol spullen uitgeladen, de zaal moest versierd en ga zo maar door. Ik deed teveel. Ik kon toch niet gaan zitten terwijl er zoveel moest gebeuren? Mijn been protesteerde maar ik stopte mijn oren dicht.

Je beste vriendin

‘Je lichaam is je beste vriendin’. Ik schudde maar eens met mijn hoofd en hoorde achter me een licht gegrinnik van een paar vrienden die mij maar al te goed kennen. De spreekster lijkt er echt van overtuigd te zijn. Ik parkeer de opmerking maar even en luister naar wat er nog meer komt. De dag gaat verder, ik geniet, doe mijn ding, praat de dag aan elkaar, ga af en toe even zitten om mijn been wat rust te geven maar zie dan meteen ook weer van alles om te doen. De waterkan met munt is leeg, die kan ik even vullen... De schaal met lekkere hapjes moet even een beetje opnieuw geschikt worden... Ik zie iemand alleen staan en wil toch even een praatje maken... oh, de enquêtes moeten nog op de stoelen worden gelegd...

Als we aan het eind van de dag nog een uurtje genieten van een optreden van Tim Zingt spreekt mijn been duidelijke taal. Mijn hart klopt in mijn been, zeg maar... Maar, wacht, dat kan niet! De dag is nog niet voorbij en straks moet er nog opgeruimd worden. Ik geniet van Tim, van de woordenspelletjes, van de scherpe boodschap hier en daar en krijg bijna de slappe lach als we elkaar heel pastoraal toezingen: ‘Het grootste probleem ben ikzelf...’ Ja! Precies!

Tranen

Dan is de dag voorbij. We krijgen als organisatoren van de dag bloemen en heel veel bedankjes. We delen goodiebags uit bij de deur en wensen de vrouwen een wel thuis. En dan is het tijd om op te ruimen. De zaal moet weer in dezelfde staat als 24 uur daarvoor worden teruggebracht. Er komen gelukkig mannen om ons te helpen, maar er blijft genoeg te doen. 190 vrouwen maken best een hoop rommel met elkaar . Alle spullen die over zijn moeten weer terug naar de auto, afval moet opgeruimd, de tafels en stoelen moeten klaargezet voor de zondag. Er moet worden geveegd en schoongemaakt. Mijn lichaam praat tegen me, maar ik kan nu echt niet luisteren! Toch?

Om 19.00 uur is het klaar. Ilona, Leila, Marije en ik gaan nog even aan een tafeltje zitten om te danken voor deze prachtige dag. En dan komen de tranen... ik heb echt pijn! Ik ben, ik weet... het is lachwekkend, over mijn grenzen gegaan, op een dag die nota bene gaat over grenzen!

Lief lijf

Je lichaam is je beste vriendin... het zinnetje komt terug als ik op zondag op de bank zit en geen poot meer verzetten kan. Hoe is dat bij mij? Ik app Pauline, een vriendin, dat het al wel beter is dan vroeger. ‘We zijn nu toch zeker al wel goede kennissen’, app ik. Nog geen seconde later krijg ik een smiley terug met de opmerking: ‘Kennissen vind ik wat overtrokken. Ik zou het eerder willen beschrijven als een relatie die je nu kan verdragen...’ Ai, oef... dat is een scherpe zeg! Maar ze heeft wel een punt. Kijk maar naar hoe ik met mezelf ben omgegaan de afgelopen weken en dagen!

Maandagochtend ga ik naar de fysiotherapeut. Hij vraagt hoe het is en kijkt me vragend aan als ik niet echt antwoord geef. ‘Wat heb je gedaan dit weekend?’ en ik biecht op hoe ik te ver ben gegaan. ‘Ja, dan durf ik nu met zekerheid te zeggen dat de scheur in je spier er nu weer goed in zit!’ Ik zucht en slik... mijn vriendin wordt in de tape gezet en ik krijg het advies om pijnstillers te gaan slikken en rust te nemen.

Lief lijf... een hoofdstuk uit mijn boek ‘Adem in, adem uit’. Mijn gevecht met mezelf, met m’n omhulsel, m’n lichaam dat ik toch echt nodig heb om hier en nu te leven! Mijn beste vriendin...

Brief

Beste vriendin,

Allereerst wil ik beginnen om je te bedanken voor je oneindige trouw. Als ik jou was, was ik allang afgehaakt als ik zo genegeerd zou worden. Maar jij bleef. Je bleef me dienen en je bleef roepen, ook al schilderde ik jou af als lastig en irritant. Soms hield je je een tijdje stil en dan opeens was je er weer. Jij bent mijn beste vriendin, zei de spreekster afgelopen zaterdag, en opeens realiseerde ik me dat ik je zo nooit behandeld heb. En dat is niet goed! Ik heb geleefd alsof ik het zonder jou ook wel zou redden. Maar dat is onmogelijk! 
Ik wil mijn excuses aanbieden dat ik zo met je ben omgegaan. Ik beloof niet dat het nooit meer zal gebeuren, maar ik wil mijn best doen om beter naar je te luisteren! Omdat ik denk dat je misschien wel slimmer bent dan ik, wijzer. Ergens staat er in de bijbel dat jij een tempel bent, en een tempel moet je onderhouden en in ere houden. Dat vergeet ik iedere keer weer! Foute boel... Ik wil je weer eren en luisteren als je tegen me praat! Misschien moet je dingen wel drie of vier keer zeggen of iets harder praten, maar ik nodig je uit dat te blijven doen! Ik wil dat we vrienden voor het leven zijn! En het is aan mij om de eerste stap te zetten! Bedankt voor je vriendschap en ik kijk uit naar wat het ons gaat brengen in de toekomst!

Judith