De medaille

Niet zomaar

Heb je wel eens een medaille behaald? Of wellicht een beker? Dan weet je dat je die niet zomaar krijgt. Je moet er iets voor doen, een prestatie leveren, trainen, doorzetten, soms zelfs pijn lijden, maar dan, aan het eind krijg je de beloning, de prijs. Die neem je mee naar huis. Hij krijgt een ereplekje, een plaatsje waar je hem vaak even ziet en waar anderen hem ook kunnen bewonderen. En op speciale gelegenheden draag je de medaille misschien zelfs wel! Het is tenslotte iets om trots op te zijn! Het prachtig glimmende brons, zilver of goud tonen we graag aan anderen. Logisch toch?

Twee kanten

Ik ontmoet veel mensen in mijn praktijk. Allemaal mensen die op een bepaald moment in hun leven in de knoop zijn geraakt, zichzelf zijn tegen gekomen of te maken hebben gekregen met pijn en verlies. Ze hebben meestal hun uiterste best gedaan om hun problemen op te lossen, om er alleen uit te komen, maar ze zijn aan het eind van hun latijn. Ze zien niet meer hoe verder. De meesten schamen zich voor hun problemen, of voor het feit dat ze hulp moeten vragen.

Ik vergelijk het leven graag met een medaille. Een medaille met twee kanten. De ene kant, daar staat de geleverde prestatie op. Alle mooie dingen die we bereikt hebben, of gekregen en waar we van genieten. Misschien een fijne partner, of kinderen. Een baan waar je blij mee bent of iets waar je van kunt genieten omdat je er goed in bent. Wellicht heb je een goede vriend of vriendin waar je lief en leed mee kunt delen. Al die dingen noemen we en ze schitteren als het ware in het licht van het leven. We zijn er trots op en laten ze graag aan anderen zien. De medaille spelden we op als we de deur uitgaan. Iedereen mag zien hoe goed het met ons gaat!

Maar... diezelfde medaille heeft ook een andere kant. Een doffe, lege kant. Er staan geen prestaties op. Hij glimt niet. Misschien zitten er wel wat zwarte plekken op. Die kant laten we liever niet zien. Als we naar buiten gaan en de wind waait per ongeluk de medaille de verkeerde kant op, draaien we hem snel weer terug. Niemand vraagt ook of hij even op de achterkant mag kijken...

Emoties

Met de emoties die bij de beide kanten van de medaille horen doen we hetzelfde. De emoties van de glimmende kant mogen er zijn. Blijdschap, trots, dankbaarheid, ontroering... dat kun je laten zien. Maar verdriet, vragen, boosheid, frustraties, wanhoop, teleurstelling... die verstoppen we liever. We draaien ze zo snel als we kunnen de nek om en zetten ons beste masker op! Het moet glimmen!

Wat is dat toch? Waarom doen we dat? Een deel van het antwoord op deze vraag zit hem in onze opvoeding, onze kinder- en jeugdjaren. Heel vaal kregen we niet het goede voorbeeld of hadden we ouders die ook niet konden dealen met de pijn van het leven. Schouders eronder en doorgaan! Niet zeuren! Je hangt de vuile was niet buiten! We leren dan dat (sommige) emoties er niet mogen zijn en naarmate we opgroeien en volwassen worden wordt het steeds lastiger om ze te uiten. ‘Doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg’, is de boodschap die ik zelf mee kreeg.

Mild zijn voor jezelf en anderen

In de gesprekken in mijn praktijk moedig ik mensen aan om de achterkant van hun medaille te laten zien. Daar wil ik het over hebben. Die glimmende kant is mooi, maar die andere kant verdient ook de aandacht! Misschien zelfs nog wel meer... Hij hoort er net zo goed bij. Het zijn twee kanten van één medaille. Ons leven is niet alleen maar leuk of mooi of goed. Mijn leven niet en jouw leven niet. Laten we toch eens ophouden met het oppoetsen van onze prestaties en het laten zien hoe goed we het voor elkaar hebben, en laten we zeggen hoe het écht met ons gaat. En dan zijn er én goede én moeilijke momenten te delen.

Als je stilstaat bij de donkere kant van de medaille van het leven betekent dat niet dat de glimmende kant verdwenen is. Hij is slechts tijdelijk niet zichtbaar. Maar hij is niet weg! Op een gegeven moment draait hij wel weer om en kun je weer extra genieten van het moois dat er is. Er komt balans. Die doffe achterkant wil ook iets zeggen! Die zwarte plekken mag je behandelen, misschien zijn ze wel ontstaan omdat het licht er nooit op heeft kunnen schijnen en er aanslag op gekomen is. Er zitten misschien krassen op omdat de medaille langs de knopen van je jasje heeft geschuurd. Die krassen vertellen een verhaal. Het verhaal van de achterkant... mag dat er zijn? Het hoort óók bij je leven. Je hoeft het niet weg te stoppen.

Wees mild voor jezelf en draai je medaille eens om. Bekijk hem eens goed en misschien kun je er samen met iemand naar kijken. Als je een sieraad hebt dat beschadigd is ga je naar de juwelier om hem te laten herstellen. Je kunt niet alles zelf, en dat hoeft ook niet! Niemand vraagt dat van jou. Wees mild voor anderen en bedenk dat als iemand boos of gefrustreerd reageert, dat waarschijnlijk iets zegt over de achterkant van zijn medaille. Het heeft niet altijd met jou te maken. Misschien heeft iemand het moeilijk.

Het is het waard

Er staan prachtige teksten in de Bijbel die mij steeds weer aanmoedigen om door te gaan:

‘Je kunt christenen vergelijken met hardlopers die meedoen aan een wedstrijd. Net zoals hardlopers moeten wij veel opgeven in ons leven. En net zoals hardlopers hebben ook wij er alles voor over om de eerste prijs te winnen. Maar wij willen geen gewone prijs. Voor ons is de prijs het eeuwige leven. Ook ik probeer die prijs te winnen. Ik weet precies wat ik wil. En daarom ben ik streng voor mezelf, en verdraag ik alles wat me overkomt. Want ik wil niet alleen dat anderen door mijn werk het eeuwige leven krijgen. Nee, ik wil ook zelf het eeuwige leven krijgen!’ (1 Kor. 9:24-27)

Niemand heeft ons gegarandeerd dat het leven eenvoudig is of dat we nooit te maken zullen krijgen met pijn en teleurstelling! Die donkere kant van de medaille dragen we allemaal bij ons! Maar het is het waard, want als we volhouden krijgen we straks een medaille van zuiver goud, glimmend aan alle kanten, zonder krassen of zwarte plekken! Het beste komt nog!

Hou vol en wees eerlijk!