Challenge (niet) aanvaard!

Challenge

Zo af en toe heb je een hype op facebook. Er gaat er nu ook één rond. ‘Challenge aanvaard’ zie je staan bij de status met daaronder een allerschattigste nostalgische foto uit de kindertijd. Het gaat al weken rond en ik stoor me er mateloos aan. Ik was dan ook vastbesloten om niet mee te doen. En wee degene die mij de uitdaging zou bezorgen!

Interview

Een tijdje geleden was ik bij Jan van den Bosch op bezoek. Ik was uitgenodigd voor een interview voor het programma Hour of Power. De aanleiding was het verschijnen van mijn boek ‘Adem in, adem uit’. Ik heb nog nooit een interview gehad dat zo treffend en snel tot de kern ging! In 16 minuten kwamen alle belangrijke onderwerpen uit mijn leven aan bod: Seksueel misbruik en het verwerken daarvan, vergeving, ongewenste kinderloosheid, ons gezinshuis, mijn praktijk en natuurlijk de rol van God in mijn leven. Na het interview bleef het even stil. Tot ik vanmiddag de mail opende en een berichtje zag van de producer:

Beste Judith, We gaan woensdag a.s. monteren. Zou je mij nog een foto uit je jeugd willen toesturen uit de tijd dat je misbruikt werd.

Verdraaid! Daar was mijn challenge. Uit onverwachte hoek. Niet via facebook, maar via de mail. En deze wilde ik niet weigeren, want het zal mijn verhaal completer maken.

Doos vol herinneringen

Ik ging naar onze slaapkamer op zoek naar een foto. Ooit had ik al mijn dagboeken, brieven, persoonlijke dingen die ik wilde bewaren en foto’s in een doos gedaan. Vijf jaar geleden, toen ik bezig was met het schrijven van mijn eerste boek, had ik de doos voor het laatst in mijn handen gehad. Ik had hem snel gevonden, beheerste me om in de dagboeken vol verdrietige herinneringen te bladeren, en ging op zoek naar de foto’s. Onder in de doos lag een stapeltje foto’s en daaronder lag een geplastificeerd A-4 tje. Ik keek ernaar en liet de herinneringen even door mijn hoofd gaan.

Onzichtbare kinderen

Er waren een paar redenen waarom de challenge van de kinderfoto’s mij tegenstond. De eerste was mijn gedachte aan zoveel kinderen die helemaal geen foto’s van hun kinder- en babytijd hebben. Wij hebben zulke kinderen onder onze hoede (gehad). Kinderen die de eerste jaren van hun leven overleefd hebben, maar niet in een gespreid bedje, met voldoende zorg, eten en drinken. Laat staan met foto’s van leuke gebeurtenissen en verjaardagen met blije mensen en cadeautjes.

Een andere reden is mijn eigen geschiedenis en dat van vele anderen met mij. Een paar jaar geleden had ik iemand in mijn praktijk die het treffend zei: ‘Ik heb de foto’s in mijn fotoalbum bekeken, maar ze kloppen niet met wat ik mij herinner! Ik zie mezelf lachen, ik zie mijn ouders lachen, maar wat ik me herinner waren de ruzies en mijn doodsangsten...’ Foto’s worden gemaakt op gelukkige momenten. Even lachen voor de foto! En al die lachende foto’s bij elkaar geven een beeld van een gelukkig en volmaakt leven.

Maar wat voor mij het zwaarste weegt is de afbeelding die ik hierboven plaatste. De onzichtbare, gekwetste, geknakte, misbruikte, niet gewenste kinderen die velen van ons bij zich dragen. Je maakte als kind geweld mee, kwetsuren, misschien een te groot verlies, misbruik, verwaarlozing of emotionele/psychische pijn. Je innerlijke kind raakte gewond en groeide niet langer mee. Het speelde niet meer, jij speelde niet meer. Misschien was het wel zo ernstig wat je meemaakte dat je persoonlijkheid zich opdeelde in meerdere delen zodat ieder deel een stukje leed kon dragen (dissociatieve stoornis). Het werden onzichtbare kinderen, niet gezien en niet gehoord, verstopt en misschien zelfs wel door jezelf genegeerd. Omdat de pijn die ze bij zich dragen te groot is om onder ogen te zien.

Heel je verleden

Herken je je in die onzichtbare kinderen, op welke manier dan ook? Draag jij ook zo’n intens gekwetst kind bij je, of misschien wel een heleboel gekwetste kinderen? Wat gun ik jou dan dat de tijd aanbreekt dat die stukken van jezelf zichtbaar mogen worden. Op een veilige plek, bij veilige mensen, op een plek waar jij gezien zult worden, helemaal van klein tot groot. Ik heb die plek gekregen, gevonden, bij verschillende betrouwbare mensen. Dat is bijzonder en daar ben ik dankbaar voor. Maar wat het allermooiste is, is dat ik nu zelf, als volwassen vrouw, een goede moeder mag zijn voor mijn gekwetste kinderen die ik met me meedraag van binnen. Ik mag mezelf geruststellen en troosten als er soms zomaar dingen op mijn weg komen die onrust veroorzaken of herinneringen oproepen. Dat ging niet van de één of de andere dag. Dat was een proces van therapie, bevrijding, gebed en vooral van een hele lange adem van de mensen om me heen. Maar toch, door het zichtbaar maken van mijn gekwetste delen is mijn verleden geheeld.

Challenge aanvaard

Je kunt het verleden niet overdoen. Je kunt niet ongedaan maken wat mensen je hebben aangedaan of wat je zelf gedaan hebt. Maar de wonden uit het verleden kunnen helen en je mag leven in het hier en nu. Jij hebt bestaansrecht. Jij mag er zijn, met alles in jou dat nooit gezien mocht worden.

Wat mij betreft: Challenge aanvaard! Ik heb de foto opgestuurd, maar wat belangrijker is, mijn onzichtbare binnenkant mag zichtbaar zijn! Dat is wat ik jou ook gun! Geen mooi opgepoetst plaatje op facebook, maar een eerlijk verhaal dat troost verdiend. Ik wens je de moed toe om jezelf zichtbaar te maken.