Kloosterleven (slot) - Vrede

‘We wensen elkaar nu de vrede van Christus toe’. De woorden van de geestelijke die de eucharistie leidt klinken uitnodigend. Er komt beweging in de kerk. Mensen komen uit hun banken en schudden elkaar de hand. Niet alleen je buurman of buurvrouw, maar gewoon iedereen. ‘De vrede van Christus met jou’, zegt de oudere man die aan het begin van de eucharistie naast me is komen zitten, terwijl hij mij een stevige hand geeft. Hij is één van de leden van de gemeenschap Chemin-Neuf. Ik heb hem de afgelopen dagen steeds gezien tijdens de samenkomsten. 

 

Het is zondagochtend en we vieren met elkaar, en met mensen uit de omgeving, de eucharistie. Wij zijn als groep ‘Zin in (klooster)leven’ bij elkaar gaan zitten omdat we tijdens de eucharistie de gister aangeleerde liederen zullen zingen. Naast mij is een plaatsje over en de oudere man in zijn sobere crème gewaad vraagt of hij naast mij mag zitten. Natuurlijk! Ik vind het stiekem een ultiem mooie ervaring om naast iemand te zitten die zo anders is dan ik terwijl we ook zoveel gemeenschappelijk hebben. 

 

We beginnen de dienst met het zingen van één van de liederen die we hebben ingestudeerd. De man pakt het blaadje van de liturgie erbij, ik ken hem uit m’n hoofd. Het is het voor mij overbekende ‘Mijn Jezus, mijn Redder.’ Het klinkt schitterend in de oude kerk met de mooie akoestiek. Ik zing vol overgave mee. Naast mij zingt de man ook mee en bij het ‘U wil ik prijzen voor dat wat U schiep, mijn leven lang loven, want U heb ik lief’, zie ik de man zijn handen opheffen in aanbidding. Wat mooi en ontroerend... wat puur. God eren, ook met je lichaam, ook als je katholiek bent. Dan gaan we verder en de dienst verloopt volgens de liturgie. Ik probeer het goed te volgen. We zingen een lied dat duidelijk bij de traditie van de katholieke kerk hoort. Nu is het de beurt aan de oudere man. Hij zingt vol overgave mee, en wijst mij aan waar op de liturgie we gebleven zijn. Het is niet ingewikkeld en ik kan al snel mee zingen. 

 

Er wordt uit de Bijbel gelezen, een overdenking gehouden, we wensen elkaar de vrede van Christus toe, zingen ons tweede lied, en dan is het tijd voor de communie. Ik vind het een bijzondere belevenis. We hebben het zaterdag ook al meegemaakt, dus ik weet een beetje wat me te wachten staat. We zingen het prachtige lied, een bijna letterlijke tekst uit de Bijbel, van Sela:

Lam van God, Lam van God dat de zonden der wereld draagt. 

Heer, ontferm U, Heer, ontferm U over ons. 

Heer geef vrede, Heer geeft vrede overal!

 

Het is een gebed, een diep verlangen en tegelijk ook een proclamatie. Van mij zouden we het wel tien minuten achter elkaar mogen zingen, maar zuster Ruth, die ons op de piano begeleid, stopt echt na een paar herhalingen. De mensen gaan in de rij om de communie te ontvangen, en ook wij, als protestanten schuiven aan. We mogen geen brood en wijn gebruiken, maar we ontvangen wel de zegen. De priester legt een hand op mijn hoofd en spreekt: ‘De vrede van de Here Jezus Christus zij met jou!’ Ik loop naar mijn plaats terug en ben geraakt. Onze trouwtekst is: ‘Want Hij (Jezus) is onze vrede...’ en deze tekst loopt als een rode draad door mijn leven. Ik ga zitten en bid in stilte dat die vrede, die hier zo duidelijk aanwezig is dit weekend tastbaar aanwezig zal blijven, ook als ik vanmiddag naar huis ga. Dat ik ook iets van die vrede mag doorgeven aan anderen bij wie onrust misschien overheerst. 

 

We danken God en dan is de dienst afgelopen. Buiten schijnt het zonnetje en omdat het buiten inmiddels warmer is dan binnen, drinken we koffie voor de ingang van de kerk. Ik zie een paar wat oudere mensen staan en knoop even een praatje aan. Zij komen al jaren in deze kerk, zelfs toen de Benedictijner monniken er nog waren. ‘Toen was het wel anders hoor, we zongen nog gregoriaans, en nu swingt het de pan uit!’ zegt één van de dames lachend. Ze kunnen de veranderingen wel waarderen. We praten even over vroeger en nu en over mijn ‘protestants’ zijn. Ik voel geen afstand. We hebben ook heel veel gemeenschappelijk. 

 

We lunchen met elkaar, ruimen daarna onze kamers op en hebben nog een stiltewandeling. Dan zit het weekend er bijna op. We zijn begonnen in een kring met het uitspreken van verwachtingen en we sluiten af met het delen van onze ervaringen dit weekend. Het is bijzonder hoe iedereen weer iets anders ontvangen heeft en mee neemt uit dit weekend naar huis. Zo is God. Hij geeft iedereen wat hij nodig heeft. Geen eenheidsworst, maar unieke, speciale, met zorg uitgezochte cadeaus waar je nog lang van kunt genieten. 

 

Het voelt raar om afscheid te nemen. Eigenlijk zou ik nog wel willen blijven. Zou ik sommigen nog zoveel beter willen leren kennen en zou ik nog wel een paar dagen willen genieten van het kloosterritme. Maar het zit erop. Ik stap in mijn auto en verwissel de CD. Hillsong maakt plaats voor ‘Herademen met de psalmen’. Ik rijd op mijn gemak naar huis. Wat een kostbaar weekend, wat een ervaring! Ik had het niet willen missen. 

 

Ik heb jullie de afgelopen dagen meegenomen in mijn kloosteravontuur. Ik hoop dat jullie door mijn schrijven een indruk hebben gekregen van mijn weekend. Misschien heb je door het lezen zelf ook wel zin gekregen om zo’n weekend mee te maken. Dat kan! Aandachtig leven heeft voor volgend jaar oktober weer een weekend op de planning staan. Ik vind het leuk om van jullie te horen wat jullie van deze ‘Kloosterserie’ vonden. Dus voel je vrij een reactie achter te laten. 

 

Dit is het laatste deel van een serie blogs over mijn ervaringen in het klooster. Graag wil ik je wijzen op de website van ‘Aandachtig Leven’ (www.aandachtigleven.nu). Zij organiseren trainingen en stiltedagen vanuit een christelijke achtergrond, en volgend jaar oktober zal er ook weer een kloosterweekend georganiseerd worden. Wil je een keer een retraite of een andere activiteit meemaken in de Sint Paulus Abdij? Kijk dan op: www.chemin-neuf.nl.