zaterdag 5 november 2016

Kloosterleven (5) - Het lichaam

Je zou het bijna vergeten met al die gebedsmomenten en diensten die je in het klooster hebt. We hebben ook nog een lichaam! De focus in het kloosterleven lijkt vooral te liggen op geestelijk welzijn. Je relatie met God, het zuiver houden van je hart en ziel, bidden, zingen, mediteren... Met aandacht voor de geest zit het wel goed. 
 
‘Ora et labora’, leerde ik vroeger al tijdens de (kerk)geschiedenisles. Bid en werk! Ook in het klooster wordt er gewerkt! Op zaterdagmiddag na de lunch staat er op het programma: Labroa 14.30-15.30 uur. Ik bedenk van tevoren dat dat wel een uurtje stevig aanpoten zal worden. Met z’n allen als een malle door het klooster gewapend met emmers sop, stofdoeken en bezems. Alles schoon voor de zondag! Maar, niets is minder waar. Labora in het klooster betekent een uur werken. Niet meer en niet minder. Je begint met een klus en dat doe je tot het klaar is, dan kun je nog aan iets anders beginnen. Of je stopt als het uur om is. Ook als het nog niet klaar is. En, hoe mooi is dat, terwijl je bezig bent probeer je God te ontdekken in je dagelijkse bezigheden. Want, God is overal en altijd aanwezig, een ontmoeting met Hem kan altijd! Daar hoef je niet per se voor in gebed te zijn.
 
Wat een verschil met hoe ik in mijn huis met honderd dingen tegelijk bezig ben. Waarbij ik even snel een klusje tussendoor doe, ondertussen nog wat opruim, en uiteindelijk dan maar aanpak wat er het meest rommelig uitziet. Ik ben inmiddels bijna een week thuis uit het klooster en afgelopen week heb ik het principe van een uur werken per dag uitgeprobeerd. Wat was dat fijn! Om 13.15 uur, als de jongens weer naar school zijn, een uur achter elkaar werken in huis. Gewoon ergens beginnen en aan de slag gaan. Kamer voor kamer en is het uur om, stoppen en bedenken dat er morgen weer een dag is. Ik merkte dat ik al zingend door het huis liep. Geen stress of gevoel dat ik het niet af krijg, maar genieten van datgene wat klaar is. Het is lekker om een uur achter elkaar lichamelijke arbeid te doen. Je voelt je daarna voldaan. 
 
Ik doe in het klooster niet mee met het uur Labora omdat mijn lichaam eerst rust nodig heeft. De buikpijn die ik inmiddels drie dagen heb neemt veel van mijn energie weg en hoewel het gelukkig steeds minder wordt, lijkt het verstandig om een paar uur te rusten. Ik kruip in mijn bed, lees even in mijn boek en val in een diepe slaap. Om 15.45 uur word ik wakker van mijn wekker. Er staan twee workshops op het programma. De eerste is een beeldmeditatie waarbij we aan de hand van het schilderij van de verloren zoon worden meegenomen in het verhaal. Het is een mooie ervaring. Daarna is het tijd voor lichaamswerk. Oké, die workshop is vast speciaal voor mij in het leven geroepen. Het is een thema geworden het afgelopen jaar: mijn lijf. Het negeren van de signalen van mijn lichaam, het gevecht dat ik met regelmaat voer omdat mijn lichaam niet wil wat mijn hoofd bedacht heeft, en de frustratie die dat oplevert. 
 
Tineke, één van de organisatoren van dit weekend die tevens oefentherapeut is, neemt ons mee op reis door ons lichaam. Aan de hand van hele gerichte opdrachten helpt ze ons om ons bewust te worden van alle onderdelen van ons lichaam. Het is niet eenvoudig voor mij. Als Tineke zegt: ‘Voel je onderbenen’, krijg ik een plaatje in mijn hoofd van hoe dat er dan uitziet maar er lijkt niet echt een lijntje te lopen naar mijn onderbenen zelf. Ik moet ze eerst bewegen voor ik ook echt kan voelen. Ik trek mijn spieren samen en ontspan ze weer. Ja, dat zijn mijn onderbenen. We lopen het hele lichaam langs. Ik heb mijn ogen gesloten want anders wordt het helemaal niks, dan ben ik afgeleid door wat ik zie en weet ik zeker dat er iets op mijn lachspieren gaat werken. Ik hoor af en toe een enorme gaap van andere deelnemers. Blijkbaar werkt dit heel ontspannend. 
 
We bespreken de oefening na en gaan dan door naar de volgende oefening. Dat is een oefening met ademhalen. Ik vind het mooi, vooral door de woorden waarmee Tineke de oefening begeleid. Adem in, Adem uit... ik moet natuurlijk wel even grinniken... deze woorden komen me heel bekend voor! De afgelopen periode heb ik ze dagelijks voorbij zien komen als ik aan het werk was met mijn nieuwe boek ‘Adem in, Adem uit’. Adem, het eerste cadeau dat God aan de mens gaf. Leven-gevend. Gods adem die ons adem geeft. We mogen met iedere ademtocht beseffen dat we door God gewild en geliefd zijn. Ik mag op adem komen. De drukte van het bestaan loslaten en alleen maar ademen. Ik geniet van dit onderdeel. Ademen gaat vanzelf, je hoeft er niets voor te doen, maar het is wel noodzakelijk om in leven te blijven. Wat zit ons lichaam toch bijzonder in elkaar.
Ik begin het wat koud te krijgen en het is tijd voor de laatste oefening. Die doen we met tweetallen. We gaan op een matje, toch nog een yogamatje, met de ruggen tegen elkaar zitten. Ik ken niemand echt goed, dus ik kijk wie er overblijft en ik vraag of ik met haar een matje mag delen. We zitten met de ruggen tegen elkaar. Dat geeft warmte. En het helpt mij te voelen, want ik heb contact, mijn lichaam maakt contact. We krijgen een kaartje met een tekst erop en worden stil. We focussen ons op onze ademhaling en hartslag en worden stil. Dan mogen we op het kaartje een woord schrijven dat in onze gedachten komt waar we naar verlangen. Ik laat de dag de revue passeren en het woord ‘geborgenheid’ komt in mijn gedachten. Ik schrijf het op het kaartje. 
 
We blijven stil en gericht op ons hart. We kijken weer naar binnen, ik voel de rug van mijn achterbuurvrouw warm tegen mijn rug aan. Ze leunt een beetje tegen mij en ik merk dat ik haar graag wil steunen. Lenie vraagt ons of we willen luisteren of er in onze gedachten, ons hart, ook een woord voor de ander komt. En als je dat wilt, mag je dat woord op het kaartje van die ander erbij schrijven. Terwijl ik me concentreer op de warme rug van de vrouw achter me komt een woord in mijn gedachten. Ik pak haar kaartje en schrijf het op. 
 
Naast mij is mijn kaartje ook even weg geweest en weer terug gekomen. We mogen de kaartjes pakken en lezen. Ik pak mijn kaartje en zie onder het woord ‘Geborgenheid’ het woord ‘Liefde’ geschreven. Ik schiet vol. Het past zo bij de rest van dit weekend, bij de meditaties die ik gehad heb, bij de beeldmeditatie van de verloren zoon. De oefening is afgelopen en we mogen nog even samen nabespreken wat we ervaren hebben. Ik draai me om terwijl de tranen nog in mijn ogen staan. Tot mijn verbazing heeft de vrouw ook tranen in haar ogen staan. Blijkbaar was het woord dat ik in gedachten kreeg het passende! We praten er even over met elkaar en zijn beiden verwonderd én ontroerd over de bijzondere ervaring. Woorden die kloppend zijn, op het juiste moment. Een cadeau van God aan ons. 
 
Op zaterdagavond gaan we op een andere manier met ons lichaam aan de slag. We hebben een zangworkshop en Gerja, die speciaal hiervoor naar het klooster is gekomen, gaat ons drie liederen aanleren die we morgen tijdens de eucharistie zullen zingen. Wat een enthousiasme, wat een passie en gedrevenheid zit er in deze prachtige vrouw! Ze maakt me helemaal enthousiast en de liederen die we leren komen tot leven! We oefenen en zingen, vertrekken zelfs even naar de kloostergangen omdat het daar zo prachtig klinkt, en na anderhalf uur hebben we drie liederen onder de knie! Meerstemmig zelfs! Wow, wat is dit heerlijk. Zingen met je hele lichaam en geest! De woorden van de liederen blijven doorklinken, nog dagen nadat ik alweer thuis gekomen ben.  
 
Dank U mijn Vader voor al uw genade, die U liefdevol geeft.
Genade die heiligt, mijn hart heeft gereinigd, door Hem die in mij leeft.
U heeft mij in liefde aanvaard,
die mijn hart veranderd heeft.
U heeft mij rechtvaardig verklaard,
wat mij rust en vrede geeft.


Al wat ik ben,
dank ik aan Hem:
aan Jezus’ liefde voor mij.
Zolang ik besta,
volg ik Hem na;
krijgt Hij gestalte in mij.


Laat mij verder groeien, laat vruchten opbloeien van uw heilige Geest.
Maak mij overvloedig, standvastig en moedig, geef mij wat nog ontbreekt.
Heer, werk met genade in mij:
dat mijn hart U niet bedroeft.
Heer, maak mij gehoorzaam en vrij:
uw genade is mij genoeg.


Niets houdt mij tegen mij over te geven, aan U: Jezus alleen.
U leidt mij door diepten; met krachtige liefde draagt U, mij erdoorheen.
U heeft mij de liefde verklaard,
die mijn hart veroverd heeft.
U bent mijn bewondering waard:
U bent alles waar ik voor leef!

(Sela)
 
Dit is het vijfde deel van een serie blogs over mijn ervaringen in het klooster. Graag wil ik je wijzen op de website van ‘Aandachtig Leven’ (www.aandachtigleven.nu). Zij organiseren trainingen en stiltedagen vanuit een christelijke achtergrond, en wellicht volgend jaar ook weer een kloosterweekend. Wil je een keer een retraite of een andere activiteit meemaken in de Sint Paulus Abdij? Kijk dan op: www.chemin-neuf.nl.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten