Kloosterleven (4) - Eenheid

Laat alle gelovigen samen één zijn. Net zoals wij samen één zijn, Vader. En laat alle gelovigen ook één zijn met ons. Dan zullen alle mensen op aarde geloven dat U Mij gestuurd hebt. (Johannes 17:21)

Eén van de belangrijke waarden van de gemeenschap Chemin-Neuf, die in de Sint Paulus abdij is gevestigd, is eenheid. Eenheid onder alle gelovigen, van welke denominatie ook. Dagelijks wordt in de diensten ook gebeden voor die eenheid.

Het is vrijdagavond als we met elkaar kennismaken. We zitten in een grote kring en iedereen stelt zich voor. Wie ben je, waar kom je vandaan, wat is je kerkelijke achtergrond en wat is je verlangen voor dit weekend, zijn de vragen waar we antwoord op geven. Het blijkt een zeer gemengde groep te zijn waarin diverse stromingen vertegenwoordigd zijn en sommigen ook geen lid zijn van een kerk. Ik word geraakt bij het horen van de verhalen over de kerkelijke achtergrond. Volgens mij is er in deze groep van ruim 20 mensen geen één die nog in dezelfde kerk zit als waarin ze geboren zijn. Ik zelf ook niet. Afkomstig uit de gereformeerde gemeente, via de hervormde kerk en daarna de charismatische hoek uiteindelijk beland in een baptistengemeente. Wat een zoektocht zit er achter ieder verhaal. Wat een verdriet en frustratie waarschijnlijk ook. Misschien wel teleurstelling. En nu zitten we met z’n allen hier in het klooster. Allemaal zo verschillend, maar dit weekend aan elkaar verbonden.

Tijdens de rondleiding door het klooster valt mijn oog op een schilderij. Er staan een heleboel kerken op, middenin staat een kruis en een vredesduif vliegt omhoog. ‘De scheidingsmuren reiken niet tot aan de hemel.’, staat eronder geschreven. Ik vergeet te luisteren naar zuster Ruth en ben vooral onder de indruk. Ik denk terug aan de verhalen van even daarvoor. Al die verschillende kerken, al die opvattingen, die hokjes en vakjes waar we elkaar in stoppen... hoe zou God daar tegenaan kijken? Ik denk aan de woorden uit het gebed dat Jezus bad vlak voordat Hij aan zijn weg naar het kruis zou beginnen. Een hartstochtelijk gebed voor Zijn kinderen, een gebed om éénheid: Laat alle gelovigen samen één zijn. Net zoals wij samen één zijn, Vader. En laat alle gelovigen ook één zijn met ons. Dan zullen alle mensen op aarde geloven dat U Mij gestuurd hebt. (Johannes 17:21)

Ik ben ook wel mensen tegen gekomen die zeiden: ‘Al die verschillende kerken laten zien hoe veelkleurig God is.’ Wat een kletskoek, nu ik erover nadenk! Het zou natuurlijk kunnen, maar dan alleen als we elkaar ook in ieders waarde zouden laten. De muren van de kerk nu lijken soms eerder op vestingsmuren waarachter christenen zich met elkaar veilig voelen. Iedere denominatie heeft zo zijn eigen opvatting over dingen en ergens denken we allemaal dat wij toch wel het dichtst bij de waarheid zitten. Daarmee veroordelen we automatisch al die anderen. Laat alle gelovigen samen één zijn! Dat is wat ik in het klooster ervaren heb. Van Rooms-Katholiek tot Vrolijk Evangelisch, allemaal zoeken we dezelfde God, eren we Hem en bemoedigen we elkaar op de weg door het leven. We praten niet over verschillen of over wie er gelijk heeft, maar we focussen ons op de dingen die we gemeenschappelijk hebben én die er ook toe doen. Mij treffen de woorden uit het gebed van Jezus iedere keer weer: En laat alle gelovigen ook één zijn met ons. Dan zullen alle mensen op aarde geloven dat U Mij gestuurd hebt. Verdeeldheid is nooit het verlangen van Jezus geweest. Anders had Hij een ander gebed uitgesproken: ‘Laat alle gelovigen zich zoveel mogelijk opsplitsen zodat de veelkleurigheid van Mijn Vader zichtbaar wordt.’

De scheidingsmuren reiken niet tot in de hemel. Wat een heerlijk idee is dat! Deze verdeeldheid houdt op. En, dat is hoe ik het probeer te zien, God kijkt niet naar de kerk waar je in zit (of niet). Hij kijkt of Hij Zijn Zoon in jou terugziet. Of ik één ben met Hem, en daarmee ook met alle andere broers en zussen hier op aarde. In welke kerk of gemeente ze ook zitten. Het is zo mijn verlangen dat ik één kan zijn met iedereen die gelooft. Niet dat iedereen hetzelfde denkt, want verschil in uitleg en opvatting zal er altijd blijven, maar dat mag bestaan. Zolang er maar geen oordeel aanhangt. Ik kan alleen maar voor mezelf spreken, maar ik hoop dat mijn manier van in het leven staan en omgaan met anderen iets weergeeft van de Liefde waar het allemaal om draait.

Dit weekend ervaar ik er iets van. En, het voelt hemels. Opdat zij allen één zijn... we bidden ervoor tijdens de eucharistie. Ik vind het ontroerend dat de namen van kerken en genootschappen genoemd worden in het gebed om eenheid dat wordt uitgesproken. Tegelijk ervaar ik de scheiding als ik als protestant geen deel mag nemen aan de viering van de mis. Die scheidingsmuur is er nog. Dat is jammer, maar niet onoverkomelijk. Ik focus me vooral op de dingen waar we wel één in kunnen zijn. Ik neem me voor om voortaan, als mensen vragen welke kerkelijke achtergrond ik heb, te zeggen dat ik christen ben. Dat ben ik, in welk register van welke club ik ook sta ingeschreven. Ik hoop dat dat aanstekelijk werkt!

Dit is het vierde deel van een serie blogs over mijn ervaringen in het klooster. Graag wil ik je wijzen op de website van ‘Aandachtig Leven’ (www.aandachtigleven.nu). Zij organiseren trainingen en stiltedagen vanuit een christelijke achtergrond, en wellicht volgend jaar ook weer een kloosterweekend. Wil je een keer een retraite of een andere activiteit meemaken in de Sint Paulus Abdij? Kijk dan op: www.chemin-neuf.nl .