zaterdag 26 november 2016

Kinderen voor de overkant

Het is niet voor het eerst dat ik een blog schrijf over Marije & Richard die in een jaar tijd hun twee zoontjes Levi en Ezra moesten loslaten en teruggeven aan hun Schepper. Vandaag was een bijzondere dag waar we de laatste maanden enorm naar toe hebben geleefd. De presentatie van Marije’s boek: ‘Kinderen voor de overkant’.

Ik herinner me de stukjes van Marije op facebook waarin ze schreef over de kleine Levi die toen nog veilig in haar buik zat, als de dag van gister. Levi, van wie al aan het begin van de zwangerschap bekend werd dat hij anencefalie had. Buiten de moederschoot zou er voor hem geen leven mogelijk zijn. Levi, bestemd voor de hemel, maar met zoveel liefde gedragen en gekoesterd door Marije. Marije schreef openhartig en kwetsbaar over de tijd dat ze Levi bij zich droeg. Ik werd geraakt door haar berichtjes en door de manier waarop Richard en Marije van hun nog ongeboren mannetje hielden en hoe ze Eva en Boaz betrokken bij en voorbereidden op de geboorte en het sterven van Levi.

Al snel hoopte ik dat ze al die schrijfsels zou uitbrengen in een boek. Maar, bescheiden als Marije is, wilde ze daar niet aan denken. Ze schreef vooral voor zichzelf en om haar herinneringen vast te leggen. Levi werd geboren en na 33 uur van hem genoten te hebben, hem intens geknuffeld en gekoesterd te hebben, ging hij naar zijn hemelse Vader. Na het overlijden van Levi begon Marije alle stukken die ze geschreven had te verzamelen en ik had het voorrecht ze te mogen lezen. Langzaam maar zeker ontstond er toch een boek. ‘Misschien gewoon alleen maar voor mezelf...’ zei Marije een keer tegen mij. Ik dacht: ‘Het wordt een boek voor velen!’

Het verhaal van Levi was ontroerend en prachtig. Zijn korte aardse bestaan was zo vol betekenis geweest. Een boek waard! Maar het verhaal ging verder. Marije en Richard verwachtten weer een kindje en weer bleken er ernstige zorgen te zijn. Een periode van twijfel, onrust, vragen en onzekerheid volgden. Toch was er ook hoop en geloof. Vertrouwen in een goede afloop. Ezra werd geboren met een ernstige hartaandoening. Hij onderging, klein als hij was, al na een paar dagen een operatie. Marije en Richard leefden in het ziekenhuis en in het Ronald McDonalds huis. Eva en Boaz werden door de opa’s en oma’s opgevangen. Thuis bij Marije en Richard stond alles klaar om de kleine Ezra te verwelkomen. Maar het liep anders en na 3 weken overleed Ezra aan complicaties en ging ook hij naar zijn Schepper terug. 
 
Marije twijfelde. Een boek over Levi, dat was mooi, een verhaal dat af was, maar rondom het leven en overlijden van Ezra speelden zoveel andere, verwarrende gevoelens. Vragen, twijfels, boosheid, emoties die heftig waren... alles liep door elkaar heen. Er was geen mooi verhaal. Waarom mocht ook Ezra niet leven hier op aarde? Ik moedigde Marije aan om toch verder te schrijven. Want, zouden mensen zich juist niet herkennen in de worsteling en vragen waar Marije doorheen ging? Zou dat juist niet waardevol en bemoedigend zijn? 
 
Het boek is er gekomen. Een boek met een treffende titel: Kinderen voor de overkant. Vandaag komt hij officieel uit. Een tafel vol boeken in de hal van de zaal waar Marije haar boek zal presenteren. Ik heb thuis al een boek, gekregen van Marije, maar koop er nog twee extra. Eén om weg te geven en één voor mijn praktijk zodat ik die kan uitlenen aan mensen die een vergelijkbare situatie meegemaakt hebben. Ik maak even een praatje met de moeder van Marije. Wat is het een toch een dubbele dag vandaag! Blijdschap omdat het boek er gekomen is maar verdriet en leegte om het gemis van Levi en Ezra.

Er druppelen steeds meer mensen binnen. Familieleden die ik herken van de afscheidsdiensten. Vrienden en gemeenteleden die hebben meegeleefd. Dan zie ik ook de vrouw voor wie ik het boek gekocht heb. Ze is er samen met haar vriendin. Allebei hebben ze hun kindje verloren, zonder logische verklaring, terwijl ze zo’n beetje uitgerekend waren. Ze zijn aan weerskanten van Levi en Ezra begraven. Wat een verdriet, wat een gemis! Ik geef haar het boek en we praten wat. Ik ben geraakt door hun verhaal en hoop dat het boek van Marije herkenning en troost zal geven.
Dan is het woord aan Marije. Die lieve, moedige, sterke vrouw. Wat ben ik trots op haar! Daar staat ze, vol emotie maar toch... vastberaden. Ze vertelt hoe het boek ontstaan is en mijn herinneringen buitelen over elkaar heen bij het zien van de foto’s die op het scherm achter haar getoond worden. In de gang rennen Eva en Boaz achter elkaar aan. ‘He, mama is aan het praten!’, hoor ik Boaz roepen. Heerlijk, hoe de zwaarte en de lading aan deze grote zus en broer voorbij gaat. Ik ben ontroerd en veeg een paar tranen uit m’n ogen. Marije spreekt haar wens uit, dat het boek voor mensen hoop zal brengen. Dat weet ik wel zeker! Het is mijn gebed dat het boek bij de juiste mensen terecht zal komen. 
 
Er zijn hapjes en drankjes en mensen praten na. Onder de indruk, trots, ontroerd, dankbaar en toch ook een beetje verdrietig spreek ik nog een paar mensen en dan gaan we op huis aan. Ik weet zeker dat vanavond mensen gaan beginnen met lezen. Levi en Ezra zijn in hun hemelse huis maar leven door het boek heen toch ook een beetje verder hier op aarde. Hun levens, hoe kort ook, hebben een spoor nagelaten. Een diep spoor. Een hobbelig en ongelijk spoor ook, maar toch, een goed spoor! Een spoor dat leidt naar onze eeuwige bestemming waar zij al zijn. Het beste komt nog als we allemaal aan de overkant zijn gekomen. Wat een weerzien zal dat zijn. Dan zal het allemaal goed zijn en zullen vragen verstommen en tranen gedroogd worden. 
 
Wil je het boek van Marije kopen? Stuur haar dan een berichtje: 
255 Pagina’s / € 19,95

1 opmerking: