Er is er één jarig, hoera, hoera.... Vandaag is Jan Willem jarig! 42 jaar jong, ik weet hoe dat voelt, niet slecht. We doen er niet veel aan, maar een cadeautje en taart is natuurlijk altijd goed. Ik dacht vanmorgen even na over de verjaardagen van de afgelopen jaren. Vorig jaar zat Jan Willem in Indonesië voor een World Vision tour. Een bijzondere belevenis, ook voor mij, om alleen met de kinderen op vakantie te gaan, terwijl ik nog aan het revalideren was na mijn zware operatie in mei. Het jaar ervoor zaten we op het Beloofde Land en waren we vierden we heel bewust zijn 40e verjaardag. Een paar dagen eerder was in de caravan achter ons een man en vader plotseling overleden aan een hartstilstand. Dan is het leven opeens zo kwetsbaar en lijkt de dood om een hoekje op je te wachten.
Maar vandaag vieren we het leven en vakantie. Het is tijd voor wat actie. Op het programma van Damian staan nog een aantal things-to-do. En omdat het droog is en zelfs de zon zich af en toe laat zien besluiten we met z’n vieren te gaan waterfietsen. Past helemaal in de stijl van een Center Parcs-achtige vakantie. We betalen de huur, krijgen de sleutel van boot nummer 15 en stappen in. Damian en Mike willen fietsen. Prima. De boot helt enigszins voorover als JW en ik voorin plaatsnemen. Damian is al snel klaar met fietsen en JW neemt het van hem over. Ik laat me varen, vind dat ik die luxe wel verdien. Natuurlijk moet het net even anders als normaal en wordt er een uitstapje gemaakt naar het vlot. Dan kun je gewoon weer in de waterfiets stappen, maar je kunt ook via het bruggetje een eindje verderop weer in de boot springen. Het is makkelijker gezegd dan gedaan en eigenlijk toch wel spannend maar het lukt. Beetje jammer dat de fietsers niet vertellen dat ze daarna vol gas gaan en ik dus moet bukken voor de brug. Ik zie het net te laat en lig dus met Damian over me heen op m’n rug op de waterfiets. Hilariteit alom. We meren de boot weer af en Damian geeft het avontuur een 9+. Geen 10, want ik heb niet gefietst, zegt hij.
‘s Middags lees ik wat, ga ik nog even naar het zwembad waar Mike en Damian met hun nieuwe vriendjes spelen. Jan Willem haalt ondertussen Sabrina op van het station. Zij komt de laatste dagen ons vergezellen en vanavond zal er ook een vriendin van haar komen. Dan is het huisje vol. Na het eten haal ik de twee meter lange ballonnen tevoorschijn die ik met de föhn opblaas. Erg lollig. Jan Willem geeft ze 20 minuten levensduur. We zullen zien. Het zijn grappige dingen. Je kunt er mee gooien, ze stuiteren en de wind helpt ook een handje. Inmiddels is er ruim een half uur mee gespeeld en ze leven nog! Dat noem ik nog ‘s waar voor je geld...
Ik ben ondertussen wel klaar met vakantie vieren. Dat is misschien het voordeel van buiten zitten... Komt er een schreeuwend stel langs het huisje lopen: ‘Ja, natuurlijk... ik kan ook echt helemaal nooit wat goed doen voor jou!’ Ha ha... we overwegen even om mijn visitekaartje te geven... Dezelfde man hoor ik zojuist al brullend over het park zijn zoon roepen... Misschien is dat nog een leuk idee voor deze parken... “Wilt u tijdens uw vakantie aan uw relatie werken, dan kunt u zich inschrijven voor een gesprek bij huisje nr. 112!” (112-daar red je relaties mee!). We moeten dan wel even verkassen, want wij hebben een ander nummer, maar ik vind 112 wel toepasselijk.
Maar goed, ik heb bedacht dat we op de helft zijn. Vanavond doen we de grote wisseltruc met het stapelbed en dan is het aftellen. Morgen kan ik officieel zeggen dat ik minder keer naar het zwembad hoef dan dat ik geweest ben! Kijk, dat noem ik perspectief! Ik ga als een speer door mijn boeken heen, lees ondertussen mijn achterstallige ‘Psychologie’ tijdschriften waar ik me in een vlaag van ‘leuk om bij de koffie te lezen’ op geabonneerd heb, en smeer driftig met prrrrikweg om de jeuk van de muggenbulten dragelijk te houden! Ik zeg: eerst nog maar een koffie en een stuk appeltaart en vanavond een goed glas wijn (de wijnglazen hier zijn voor kabouters, dus het worden wel een paar glazen) bij de open haard!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten