Als ik mijn ogen open doe heb ik geen idee hoe laat het is. Mijn wekker is ingepikt bij gebrek aan een klok in de woonkamer. Ik vermoed dat het al wel 8 uur is en ga eruit. In de kamer zit Damian grijnzend op de bank met de Ipad. Hij heeft me laten uitslapen, lief! Het blijkt al half 9 te zijn. Een blik naar buiten maakt me meteen vrolijk. Na twee dagen regen schijnt vandaag de zon! Heerlijk, echt vakantieweer.
Ik zet koffie en we starten rustig aan op. Op het grasveldje voor het huisje lopen een paar vogels en eenden, of zijn het ganzen... Ik probeer ze te lokken met wat brood, maar ze zijn schuw. Toch is het leuk om naar te kijken. Vanuit het huisje kijken we zo op een plas (nou ja, plas... een uit de hand gelopen sloot kun je beter zeggen, voor het geval jullie denken dat we hier aan één of ander paradijselijk strand zitten. ‘Het perfecte Center Parcs doorkijkje’, noemen JW en ik het. Echt zo’n plaatje uit de vakantiefolder.
De jongens gaan naar buiten, eindelijk kan het. Vlak achter ons huisje ligt een vlot en daar gaan ze naar toe. Ik duik in m’n boek en lees verder over scheidende en vechtende ouders. Tragisch... een scheiding is al heftig genoeg en elkaar dan daarna ergens het vertrouwen niet kunnen of durven geven, de ander zwart blijven maken en de kinderen zo in een spagaat duwen waardoor ze totaal in de knoop raken. Belangrijke taak voor hulpverleners om waar het mogelijk is weer balans te brengen en te zorgen dat er een parallel solo ouderschap ontstaat. Mooie term voor iets dat eigenlijk heel verdrietig is.
De jongens blijven lang weg. Ik maak me er geen zorgen om. Waarschijnlijk hebben ze het naar hun zin, anders had er allang één jankend bij het huisje gestaan. Ik loop even naar de supermarkt omdat ik trek heb in een meergranenbol met kaas. Kaas hebben we zelf bij ons, maar de broodjes haal ik graag vers. Ik loop meteen even het cadeauwinkeltje in waar ze ook kleding en speelgoed hebben. Ik was er al met Damian geweest maar die sleurde me halverwege mee terug: ‘Eruit! Achterin zijn alleen maar kleren, en daar blijf je dan natuurlijk uren!’. Als ik bij de kassa mijn broodjes afreken staat Damian opeens naast me. Ze blijken anderhalf uur met een paar andere kinderen het vlot heen en weer getrokken te hebben om passagiers naar de overkant te brengen. Mike is Kapitein 1 en Damian Kapitein 2.
Even lunchen en ze gaan weer naar buiten. Dit is mijn kans! Ik pak een ander boek van de stapel en ga heerlijk met m’n boek in bed liggen. Met een zucht van genoegen sla ik de eerste bladzij open van ‘Als God zwijgt... Over de stilte van onbeantwoord gebed’. Ik heb het boek zomaar toegestuurd gekregen van iemand die ik eigenlijk alleen maar van Facebook ken. Ik kende de titel maar had het boek zelf nog nooit gelezen. Vanaf pagina één ben ik geboeid. Wat hou ik van mensen die dit durven! Dit is hoe ik ook wil zijn en schrijven. Eerlijk, echt, open, ook als dat betekent dat je geen antwoord hebt op vragen.
De afgelopen anderhalf jaar zijn er met regelmaat momenten geweest in mijn eigen leven of in het leven van mensen die me lief zijn waarbij ik soms dacht: Heeft bidden wel zin? Waarom staan er dingen als ‘bid en je zal gegeven worden’ in de bijbel en overlijden er ondanks veelvuldig, hartgrondig, oprecht en wat je allemaal nog niet meer kunt verzinnen gebed twee kinderen achter elkaar in één gezin? Wat heeft bidden om genezing voor zin als het een willekeur lijkt te zijn wie er wel en niet geneest?
Pete Greig, de auteur van Als God zwijgt, schrijft heel openhartig over zijn eigen verhaal, zijn eigen worsteling als van de één op de andere minuut zijn vrouw ernstig ziek wordt en een hersentumor blijkt te hebben. Hij legt het treffend naast het verhaal van Jezus zelf die in Zijn leven ook met onbeantwoorde gebeden te maken kreeg! Zo had ik dat nog nooit gezien, maar al lezend gaan mijn ogen open. Het gebed om eenheid onder Zijn volgelingen is een onverhoord gebed van Jezus. Kijk eens om je heen... verdeeldheid alom... ruzie, gestoei over dogma’s, veroordeling, beschuldigingen... de kerken staan er bol van. Als je al christen wordt in deze tijd ben je op z’n minst vijf jaar bezig om het verschil tussen alle verschillende kerken duidelijk te krijgen. En dan moet je nog kiezen waar je bij wilt horen. En wat dacht je van het gebed van Jezus of het lijden Hem bespaard mocht blijven? Het gebed is niet verhoord. Wij hebben makkelijk praten, wij kijken achteraf en zien hoe door het lijden en de dood heen juist het ultieme antwoord op ieder gebed kwam. Maar Jezus stond ervoor, Hij bad hartstochtelijk tot Zijn Vader, en die leek even een andere kant op te kijken of Zijn handen voor Zijn oren te hebben.
Is dat ook niet wat wij ervaren als we in onze grootste nood het uitroepen, en misschien niet verder komen dan: ‘God, doe wat! Help!’ Het lijkt angstaanjagend stil te blijven. Er komt geen wonder, of soms lijkt het wonder er te zijn om vervolgens in een nog groter drama te eindigen.
En toch, en toch... ik blijf geloven. Ik blijf vertrouwen. Er moet iets groters, iets meer, iets onbegrijpelijks, iets overweldigends beter zijn dan ik nu kan bedenken! Iets dat mijn beperkte verstand en blik op de werkelijk ver te boven gaat. Iets dat ik niet pakken kan maar dat op een dag duidelijk zal worden. Misschien wordt het me al lezend in dit boek wel duidelijker. Ik ben benieuwd.
Er wordt ook vandaag gezwommen en gegeten en voor het eerst kunnen de jongens ‘s avonds nog heerlijk naar buiten. Ik besluit ook even een tochtje met de heen-en-weer boot van de jongens te maken. Als ik aan kom lopen is het vlot net vertrokken naar de overkant. Damian staat met zijn hand aan zijn denkbeeldige pet. Mike staat er bij en laat de anderen trekken... dat heeft hij goed bekeken. Ik stap aan boord en maak een praatje met de andere jongens op het vlot. Ze vertellen dat ze morgen naar huis gaan. ‘Maar dat geeft niet, want ik ga ook nog met m’n moeder op vakantie!’ zegt een knul van een jaar of 12. Ik hoop dat het geen vechtscheiding is waar hij uit komt. Aan de overkant stapt een nieuwe passagier op. Een kereltje van een jaar of 14. ‘Volgens mij heb ik mijn hand gebroken’, zegt hij. Op mijn vraag wat hij gedaan heeft zegt hij zojuist zo boos te zijn geweest dat hij tegen een houten schutting heeft geslagen. ‘Is de schutting nog heel?’, vraagt Mike bezorgd... Ha ha... ja, die wel... op de hand van de jongen zit een flinke plek. Maar, zijn boosheid is hij wel kwijt.
Ik ga koffie zetten. Even een bakkie op het terras, ultiem vakantiegenot. Dan nog een avondwandeling, een lekker glas wijn en hopelijk een heerlijke nacht. Vakantie. Best leuk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten