Vakantiebulletin (Kind in de knel)

Wandeling dinsdagavond

‘Mam, doen we nog een wandeling vanavond?’ Het is een traditie inmiddels. Damian en ik wandelen graag. Zeker als we op vakantie zijn. Samen de omgeving verkennen, het liefst een beetje de avontuurlijke paadjes en het liefst ‘s morgens vroeg of als het bijna donker wordt. Regen of niet, dat maakt niet uit. Onderweg hebben we hele gesprekken. We halen herinneringen op, ik vertel verhalen van wat ik allemaal heb uitgevreten vroeger of we maken plannen van wat we allemaal nog willen doen.

Ik begin erin te komen. Een vakantieritme. Het klinkt misschien gek, maar ook in de vakantie heb ik een ritme nodig. Ook de kinderen doen het daar beter op. Ze moeten weten waar ze aan toe zijn, dat geeft rust. Ik heb mijn doelen wat naar beneden bij gesteld. Ik ga het niet halen om al mijn boeken uit te lezen, en ik betwijfel of ik aan schrijven in mijn boek toe kom. Maar, geen nood, ook na de vakantie gaat het leven verder.

Vandaag zijn we rustig opgestaan en onder het genot van een kop cappuccino (na drie dagen weet ik weer hoe je de perfecte filterkoffie zet...) wakker geworden. Een beetje spelletjes gedaan op de ipad en wat gelezen en toen om een uur of 12 richting de bowling. Tjonge, ik voel me echt meer dan burgerlijk. Dit is exact wat ik vroeger met mijn ouders deed. We gingen ieder park af, hadden een uit eten arrangement, broodjes aan de deur, speelden een potje midgetgolf en bowlden een uur. Ha ha... wij doen het nu precies zo! Behalve dan dat ik wel ga zwemmen met de kinderen en ik me mijn ouders niet in zwemkleding kan heugen (of het moet een verdrongen herinnering zijn...).

Damian won het eerste potje bowlen, hoewel Mike nauwelijks voor hem onder deed. Het is grappig om het verschil in karakter te zien. Bij Mike moet het zo hard mogelijk, en bij Damian is het al een kunst als de bal het eind van de baan haalt. Ach, dit valt nog in het niets bij een ander kind dat we in huis hebben gehad en die echt zijn eigen krachten niet kende. Hij gooide als zes jarige de bowling bal zo hard dat ie op de baan ernaast terecht kwam!

Terug in het huisje (complimenten aan mezelf overigens dat ik met voorkeursboeking zo’n strategisch goed plekje op het park heb weten te scoren waarbij niets verder lopen is dan 3 minuten... behalve de pizzeria dan...) broodjes met knakworst gemaakt en de jongens even lekker achter een film gezet. Ondertussen doe ik de afwas en maak de zwemspullen klaar. Want zwemmen is een vast onderdeel van de dag. Ik haat zwemmen, maar in de vakantie geef ik me er aan over. Dat is mijn offer.

Het is erg druk in het zwembad. Misschien omdat het zo’n regenachtige dag is en wij niet de enigen zijn die hier afleiding zoeken. Echt zwemmen kun je niet en de ballen vliegen om je oren, maar ach, we zijn lekker bezig. Mike ben ik al snel uit het oog verloren, waarschijnlijk heeft hij het buitenbad opgezocht en Damian maakt er een spelletje van om door het zwembad te snorkelen en zo ongezien mogelijk opeens weer naast je op te duiken. Ik zie hem natuurlijk wel, want de hele tijd zie ik een blauw met fel oranje pijpje van de snorkel net boven het wateroppervlak. Het is vermakelijk. We zwemmen eerst binnen, dan buiten, omdat daar het water warmer is en als Damian het dan uiteindelijk koud krijgt, hij heeft geen grammetje vet op z’n lijf, ga ik douchen en hij opwarmen in de hot whirlpool.

Enigszins opgefrist door de warme douche, op m’n slippers (ik vind zwembadvloeren smerig), zak ik in een luie stoel aan de waterkant. Even bestudeer ik de mensen in het water. Ouders met kinderen, kleffe stelletjes (ik hoor mijn zusje nu al zeggen dat Jan Willem en ik vroeger precies hetzelfde deden) die schijnen te denken dat ze alleen in het zwembad zijn, maar het mooist zijn de opa’s en oma’s met hun kleinkinderen. Het is leuk om te zien hoe opa’s met hun kleinkinderen gooien en oma’s bezorgd zijn om de wilde spelletjes. Kostbaar als je dat kunt doen met je kleinkinderen. Kostbaar als je opa en oma mag worden. Of als je vader en moeder mag worden.

Ik duik in m’n boek. ‘Kinderen in de knel’, een boek over vechtscheidingen. Ik maak het van dichtbij mee. In mijn praktijk, maar ook in mijn omgeving. Kinderen die in twee werelden opgroeien die lijnrecht tegenover elkaar staan en steeds meer in de knel en de daarbij behorende verwarring terecht komen. Ik herken wat er geschreven staat en voel me uitgedaagd om er mee aan de slag te gaan als ik straks terug kom van vakantie. Ik begin net aan het derde hoofdstuk als Damian naast me staat: ‘Er heeft een baby in het bubbelbad gekotst!!!’ Gatjakkie, natuurlijk, dat kan allemaal gebeuren. Een badmeester met een groot schepnet reinigt het bad zo goed als het lukt... Brr... ik ga er niet in... Damian wel. Nog één rondje bubbels, dan eruit en naar het restaurant.

We eten nog een avond in het buffet restaurant. Dat is vakantie wat mij betreft. Niet hoeven koken, niet na te hoeven denken over het eten maar gewoon kunnen aanschuiven en opscheppen. De kinderen genieten. Dus wij ook! Verzadigd en tevreden lopen we terug naar het huisje. Het lijkt bijna gestopt te zijn met regenen. Voor vanavond maakt het niet uit. Ik heb haardblokken gekocht en Jan Willem mag straks zijn achternaam eer aan doen! Want dat hoort natuurlijk ook wel bij zo’n burgerlijke vakantie... het haardvuur!

Ik blijf erbij: Eigen haard is goud waard! Maar dit is toch zeker ook wel zilver!