Een ervaring rijker...

Eigenlijk heb ik het al jaren. Zo rond de lente, meestal na de Pasen, begint het te kriebelen. Ik struin het internet af op zoek naar opleidingen die ik ooit nog eens wil volgen. Wat past er het best bij mij? Wat kan ik goed gebruiken in mijn praktijk? Waar kan ik persoonlijk door groeien? Aanbod is er genoeg, dus lees ik en twijfel ik, zoek ik verder, kom ik toch weer terug en meestal doe ik er uiteindelijk niets mee. Maar dit jaar was het anders. Tenminste, het resultaat. Ik zocht en vergelijk, ik twijfelde, ik zocht verder, maar uiteindelijk kwam ik toch terecht bij het Kempler Instituut Nederland waar een (1, 3 of) 4-jarige opleiding aangeboden werd. EPH/GGT ofwel Ervaringsgerichte Psychosociale Hulpverlening en Gestalt Gezinstherapie. Ik las de website door en begon steeds enthousiaster te worden. Begin juni schreef ik me in. Een avontuur, maar daar hou ik van!

Ergens in juli bezorgde de post de studiemap van de opleiding. Ik begon gretig te lezen en werd hoe langer hoe enthousiaster. Hoewel... eerlijk is eerlijk... ik las ook dingen die ik me van tevoren niet zo gerealiseerd had. Dat de nadruk ligt op de praktijk, dus veel oefenen, intervisie, supervisie, ja... zelfs cliënten meebrengen en daarmee aan de slag gaan onder toeziend oog van de trainer. Ik schoof het maar een beetje naar de achtergrond. Eerst maar eens beginnen met de eerste hoofdstukken en het huiswerk voor de eerste bijeenkomst. Ik bestelde het bijbehorende boek en voelde me bijna weer de 18-jarige student die aan haar MWD-studie begon. Vol enthousiasme ging ik er tegenaan. Natuurlijk meteen een uittreksel maken en de bijbehorende huiswerkopdrachten. Die waren pittig. Met de billen bloot. Uit wat voor gezin kom jij? Welke invloed heeft dat gehad op jouw autonomie (zorgen voor jezelf) en verbondenheid (zorgen voor de ander), en hoe doe jij dat nu in jouw gezin? Ik was blij dat ik de afgelopen jaren echt geleerd heb om open te zijn over mijn leven / mezelf. Die hobbel hoef ik in ieder geval niet meer te nemen.

Gisterochtend was het eindelijk zover. De allereerste cursusdag. Via de mail had ik een namenlijst gehad (en natuurlijk iedereen voor zover mogelijk even opgezocht op facebook) en  daarmee liep de spanning bij mij op. Maar liefst 22 mensen... een volwaardige klas... met allemaal onbekenden. Ik reed op mijn gemak naar Niftrik, genietend van een cdtje en de mooie luchten. Wat onwennig zocht ik een plekje in de zaal en keek nieuwsgierig naar de binnenkomers. We gingen van start. Natuurlijk met een kennismakingsronde. Wie ben je, wat doe je, wat zijn je leerdoelen? Mijn strategische plek, ergens halverwege de kring, gaf me voldoende tijd me voor te bereiden.
Het was boeiend om de diversiteit in de groep te horen en tegelijk te concluderen dat heel veel mensen eigenlijk dezelfde leerdoelen hebben (meer jezelf durven zijn, meer voor jezelf opkomen, durven confronteren). Na het rondje werden wat praktische zaken besproken. Onder andere werd er een groeps/dagleider gevraagd voor de middag. Zonder na te denken zei ik maar dat ik het wilde doen... je kunt het maar gehad hebben...

Ik ga geen verslag schrijven van de eerlijke en persoonlijke inbreng van mijn medecursisten, maar ik ben onder de indruk. Vrijdagmiddag, zaterdagochtend en zaterdagmiddag bracht één  iemand een situatie in in de groep en mocht hij/zij zijn eigen therapeut uit de groep kiezen waarna een gesprek starten waarbij de trainer dan af en toe bijstuurde of ingreep. Ik ben geraakt. Wat een mooie methode is Ervaringsgerichte Psychociale Hulpverlening... Natuurlijk heb ik er nu alleen nog maar een beetje aan gesnuffeld, maar toch... Wat mooi hoe je als hulpverlener jezelf, wat jij ervaart, wie jij bent kunt gebruiken als instrument om de ander te ontmoeten, tegemoet te komen en te helpen. En ja, dat vraagt kwetsbaarheid. Maar, kun je verwachten van degene die tegenover je zit dat hij kwetsbaar is als jij het niet wilt zijn? Het gaf me ook een gevoel van vrijheid dat ik als hulpverlener niet in een “rol” hoef te kruipen, maar dat ik gewoon mezelf mag zijn.
Het waren intensieve dagen waar alles in zat. Gezelligheid, koffie, lekker eten, serieuze gesprekken, spanning, emoties, wrijving, ontlading, nieuwe inzichten, theorie die praktisch wordt, tranen van het lachen en tranen van verdriet. Ik heb intens genoten en kijk uit naar wat de komende 9 weekenden ons gaan brengen.
Gelukkig hoef ik geen maand te wachten, want bij deze opleiding hoort ook intervisie, wat zoveel wil zeggen als dat je met een klein groepje tussen de bijeenkomsten door een keer bij elkaar komt. En... ik heb het getroffen... samen met vier bijzondere, unieke, hele verschillende vrouwen, mag ik een jaar optrekken en zien wij elkaar over twee weken alweer!

Nu lekker thuis, benen op de bank en onder het genot van een goed glas wijn alle indrukken laten zakken. Ik houd jullie op de hoogte en wie weet kan ik jullie ook warm maken om een jaartje van je leven apart te zetten om kennis te maken met deze prachtige manier van in het leven staan! Want... in onze groep zitten echt niet alleen maar doorgewinterde hulpverleners... Iedereen is welkom!