Puur leven...

Het gebeurde in een onbewaakt ogenblik. Eigenlijk zou ik deze ochtend besteden aan het bijwerken van de administratie. Niet echt mijn grootste hobby en meestal vind ik wel een reden om het niet te doen. Ik schonk een stevige mok koffie in, zette een cd op en ging aan de slag. Het vlotte redelijk en na een uurtje vond ik dat ik wel een pauze verdiend had. Ik bekeek mijn boekenkast eens en mijn oog viel op een boekje dat ik jaren geleden eens gekocht had: “Je mag huilen...” Een boek over de worsteling die je kunt hebben met onvruchtbaarheid of miskramen. Als vanzelf pakte ik het boek uit de rij en bladerde er door heen. Vaag herinnerde ik me de inhoud. Mijn ogen bleven hangen op een bladzij met schuingedrukte woorden. Een lied van Tim Hughes.

I've had questions without answers
I've known sorrow, I have known pain
But there's one thing that I cling to
You are faithful, Jesus You're true

When hope is lost, I call You Saviour
When pain surrounds, I call You Healer
When silence falls, You'll be the song 
within my heart

In the lone hour of my sorrow
Through the darkest night of my soul
You surround me, You sustain me
My defender for ever more

And I will praise You, I will Praise You
When the tears fall, still I will sing to You
I will praise You, Jesus praise You
Through the suffering, still I will sing to You

When the laughter fails to comfort
When my heart aches, Lord You'll be there
When confusion is all around me
And the darkness is my closest friend
Still I'll praise You, Jesus I’ll praise You 

Through the suffering, still I will sing to You... Lijden, pijn, eenzaamheid, ziekte, verdriet, rouw, teleurstelling, trauma’s... wie heeft er niet mee te maken? Vorige week startte ik mijn studie in een groep van 22 studenten. Iedereen met zijn eigen verhaal, waarvan we slechts een heel klein stukje met elkaar konden delen. Maar achter elk gezicht een leven met meer of minder sporen én krassen.
Wie komt er uit een harmonieus gezin of heeft nog nooit iets ingrijpends meegemaakt? Ze zijn denk ik op één hand te tellen. De meesten van ons dragen wel iets van de gebrokenheid van deze wereld met zich mee. Maar, mag dat er ook zijn? Of spelen we mooi weer met elkaar? Laten we ons vrolijkste gezicht zijn en zeggen we dat het allemaal prima gaat terwijl we van binnen eenzame tranen huilen, of misschien wel een ijsberg aan pijn hebben opgeslagen.

Ik wil het leren: puur leven, echt zijn! Me niet verbergen achter van alles en nog wat, maar laten zien wie ik echt ben. Ik hoor nu in gedachten mensen de vraag stellen: “Maar dat doe jij toch al?” Nou, ten dele... Ja, ik ben een open boek, ik heb door het uitbrengen van mijn levensverhaal een kijkje gegeven in mijn pijn en worstelingen. Ik schrijf regelmatig over dingen die mij echt aan het hart gaan, maar toch... kan ik ook zeggen dat het even niet gaat? Dat ik lamgeslagen ben na het horen van een verdrietig verhaal? Dat ik het moeilijk vind als ik foto’s langs zie komen van schijnbaar gelukkige broertjes en zusjes en ik ons eigen gezin van herkomst daar als gebroken naast leg?

Ik merk dat met name christenen er moeite mee hebben om eerlijk en puur te leven. We hebben met elkaar een soort standaard gecreëerd van: als je gelovig bent, sta je positief in het leven, ben je altijd blij en optimistisch en twijfel je nooit. Als je daar niet aan kunt voldoen laat je dat in ieder geval niet merken... en zegt het ook wel iets over jouw geestelijke toestand en je relatie met God. Zo leggen we elkaar een last op en dwingen we elkaar een rol te spelen in de poppenkast (zoals mijn niet-gelovige vader de kerk altijd noemde).

Ik ben van mening dat we, of we het leuk vinden of niet, te maken hebben met de gebrokenheid van de wereld. De gevolgen van die allereerste zonde in het paradijs waardoor het volmaakt en eeuwige leven opeens veranderde in onvolmaakt en tijdelijk. We hebben te maken met ziekte, soms chronisch of acuut, of progressief tot de dood erop volgt. We hebben te maken met onvruchtbaarheid, miskramen, kindjes die sterven tijdens of na de geboorte. We kunnen niet onder de dood uit van onze geliefden. We zien haat en oorlog, vluchtelingen. We maken van dichtbij mee dat kinderen seksueel misbruikt worden of emotioneel verwaarloosd. We zien het om ons heen gebeuren dat één op de drie huwelijken strandt met alle gevolgen van dien (nog niet eens meegenomen wat er vaak aan vooraf gaat).

Lijden is er, soms heel dichtbij in ons eigen leven, of in het leven van onze vrienden of familie, of verder weg in de wereld. De vraag is wat we ermee doen. Verstoppen we het of komen we ermee voor de dag. Mag de pijn er evengoed zijn als de blijde dingen? Geven we de ander de kans om samen met ons even stil te staan bij het verdriet of de twijfels? Niet om er eindeloos in te blijven hangen of als een zielepiet door het leven te gaan, maar omdat pijn net zo goed bij het leven hoort als blijdschap! Misschien is dat wel wat mij zo raakte in het lied van Tim Hughes. De eerlijkheid over dat er pijn is, dat er onbeantwoorde vragen zijn. Dat er twijfels zijn en donkere nachten. Maar dat ondanks dat er hoop is! Geen goedkope antwoorden of surrogaatoplossingen maar een echte, levende hoop: Jezus! Jezus die Zelf heeft meegemaakt wat lijden is, wat afwijzing is, wat mensen je aan kunnen doen... Weet je wat er in Hebreeën 4 staat:
Want de hogepriester die wij hebben is er een die met onze zwakheden kan meevoelen, juist omdat Hij, net als wij, in elk opzicht op de proef is gesteld, met dit verschil dat Hij niet vervallen is tot zonde.  Laten we dus zonder schroom naderen tot de troon van de Genadige, waar we telkens als we hulp nodig hebben barmhartigheid en genade vinden. 
Mooi hè? We hebben altijd iemand om naar toe te gaan...
We hoeven ons niet groter voor te doen dan we zijn!
Alleen dat al maakt een lied in mij wakker... “Through the suffering I will sing to You!” Het zal soms een lied zijn met een gebroken stem... nou én? Een lied met tranen, maar ook met hoop en blijdschap.

Dát is puur leven! Dat alles er mag zijn. Niet alleen de goede dingen, maar ook de moeilijke, de scherpe kantjes. Zo wil ik steeds meer worden. In alle facetten van het leven: als hulpverlener, als mens, als vriendin, als echtgenoot, als collega, als medestudent... puur, oprecht, open: een levend(ig) voorbeeld!