maandag 3 augustus 2015

Mijn... Bijbeltekst (3)


In het kader van mijn 10-daagse nominatie om iedere dag een Bijbeltekst te plaatsen vandaag deel ik vandaag met jullie: "Mijn meest waar geworden Bijbeltekst..."
"Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn... Want ik ben verzekerd, dat noch dood noch leven, noch engelen noch machten, noch heden noch toekomst (ingevoegd door mij: noch verleden), noch krachten, noch hoogte noch diepte, noch enig ander schepsel ons zal kunnen scheiden van de liefde Gods, welke is in Christus Jezus, onze Here!" (Uit Romeinen 8)
Natuurlijk, een gevaarlijke tekst. Een tekst waar je mensen geestelijk mee dood kunt slaan, als je hem op het verkeerde moment gebruikt. Waar je iemands verdriet, pijn, frustratie of twijfel zomaar mee van tafel kan vegen alsof dat geen bestaansrecht heeft. Deze tekst is (wat mij betreft) niet bedoeld als antwoord op het vraagstuk van het lijden. Maar wat maakt dit gedeelte dan zo bijzonder voor mij? Een jaar of 15 geleden zou ik deze tekst niet als mijn favoriet gekozen hebben, en zeker niet als tekst die op mij van toepassing zou zijn. Misschien is het voor mensen die mij niet altijd hebben meegemaakt niet voor te stellen, maar ik heb diep in de problemen gezeten. Ik was een wrak. Door wat ik mee had gemaakt in mijn verleden, door wat ik in de gereformeerde gemeente geleerd had over wie God was en hoe Hij naar ons keek, vond ik het leven zinloos. Ik zag mezelf als een blok aan het been van iedereen. Mijn enige bestaansrecht was mijn perfectionisme waardoor ik harder werkte dan ieder ander en ik dus vond dat ik er mocht zijn. Mijn gedachten draaiden vaak om zelfmoord, maar mijn ingeprente angst voor de hel belette mij die stap te nemen.
In mijn boek "Tranen in mijn koffie" schrijf ik uitgebreid over deze moeilijke periode in mijn leven.

Inmiddels zijn we jaren verder en kan ik terug kijken. Dat doe ik dan ook regelmatig. Niet zozeer naar de nare dingen die er gebeurd zijn, of naar hoe moeilijk het was, maar wel kijk ik terug naar waar ik vandaan gekomen ben en waar ik nu ben. Vaak lezen wij de Bijbel als een serie succesverhalen van mensen die het helemaal gemaakt hebben, maar als je echt eerlijk de verhalen in de Bijbel leest, dan zie je dat het helemaal niet één rechte weg van geboorte naar de hemel is! Jozef is één van mijn favorieten. We kennen de mooie verhalen over zijn dromen en de jas die hij als lievelingetje van zijn vader kreeg. We weten hoe goed hij dromen kon uitleggen, en hoe hij onderkoning werd. Maar staan we er ooit bij stil hoe Jozef zich in de jaren voor hij onderkoning werd gevoeld moet hebben? Je zou maar als jongen een droom van God krijgen waarin je je broers voor je ziet buigen, en vervolgens bijna door hen vermoord worden en uiteindelijk verkocht als slaaf naar een vreemd land.
Denk je echt dat Jozef op dat moment de zin daarvan heeft ingezien?
Misschien moeten we daar ook soms gewoon mee stoppen, met het vragen naar de zin van dingen. Misschien moeten we het leven ook maar eens gewoon nemen zoals het komt en accepteren dat er in de wereld van vandaag onrecht is en pijn, ziekte en lijden. Nee, ik bedoel niet dat je je maar moet laten misbruiken als jong meisje, of dat je maar mee moet doen aan het treiteren of negeren van anderen. Natuurlijk niet. Wat ik bedoel is dat er een moment mag komen in je leven dat je met alle brokstukken van je leven naar God gaat en zegt: "Heer... hier ben ik... alstublieft, de puinhoop van mijn leven... ik geef het aan U, en zie uit naar wat komen gaat..."

Dat is geen garantie voor een snel beter en gelukkiger leven, maar wel een goed begin! Het is ook geen excuus om dan maar achterover te gaan zitten en te wachten (stil maar, wacht maar, alles wordt nieuw...). Integendeel. Jij moet ook aan het werk. Je mag afrekenen met oud zeer. Twijfels en teleurstelling mogen uitgesproken worden. Vragen gesteld. Pijn en verdriet mogen een plaats krijgen. Dat kost tijd... dat is een proces. Misschien moet je je verwachtingen over het leven wel bijstellen. Of kom je erachter dat je eigenlijk geen idee hebt wie je bent en wat jouw plekje is. Ik zou je willen uitdagen (zie ook mijn stukje van gister...): Ga op pad! Ontdek! Ruim de rommel op in je leven en kijk zo af en toe eens terug...

Weet je wat Jozef zei tegen zijn broers, helemaal aan het eind van zijn leven (ik geef toe... een happy end...): "Jullie hadden kwaad tegen mij in de zin, maar God heeft dat ten goede gekeerd, om te bewerken wat er nu gebeurt: dat een groot volk in leven blijft..."
Dat bedoel ik... misschien lijken tegenslagen, mislukkingen, pijn, ziekte of wat dan ook, op het moment zelf een groot mysterie. Maar houd het juiste perspectief voor ogen! God kan alle dingen laten meewerken ten goede! Misschien is het niet wat wij in eerste instantie als "goed" zouden bestempelen, maar God kennende, mogen we erop vertrouwen dat Hij echt weet wat goed voor ons is!

Ben ik daarom blij met wat ik heb meegemaakt? Ben ik blij met onze onvervulde kinderwens?
Nee, daar ben ik niet blij om. Maar waar ik wel helemaal van uit mijn dak ga, is als ik terug kijk en zie wat God in mijn (en ons) leven gedaan heeft... hoe ik anderen nu kan helpen, omdat ik er zelf doorheen ben gegaan, hoeveel kinderen er bij ons al een plekje hebben gevonden... Dat is waarom ik zo oneindig veel van God houd... omdat zelfs als er dingen in mijn leven fout lopen, mij overkomen, Hij zegt: "Relax Juut... Ik ben nog steeds Dezelfde... Ik zal er iets moois van maken!"

Geen opmerkingen:

Een reactie posten