Revalideren

Ruim een week geleden. Woensdagochtend in alle vroegte was het zover. Met mijn trolley vol pyjama's, boeken, toiletspullen, sloffen en zelfs een badjas bracht Jan Willem me naar het Groene Hart Ziekenhuis. We werden vriendelijk ontvangen en na de gebruikelijke plichtplegingen mocht ik op mijn kamer het allerelegantste operatiejurkje aantrekken. Licht gespannen kroop ik in het bed, wachtend tot ik opgehaald zou worden. Na de pijnlijke belevenis op goede vrijdag dit jaar, en de onderzoeken die daarna gevolgd waren zou het vandaag zover zijn: mijn maag en een deel van mijn darm die door mijn middenrif naar boven gekropen waren en zich daar in mijn borstholte op de plek van mijn linkerlong genesteld hadden zouden weer op hun plek worden teruggebracht. De maag zou worden vastgemaakt aan de slokdarm en het gat in het middenrif zou gesloten worden. Een forse operatie, maar wel noodzakelijk om ergere problemen in de toekomst te voorkomen.

Bij de lift namen we afscheid... ik ging met bed en al naar boven, naar de OK-afdeling, Jan Willem ging naar beneden en terug naar huis waar het lange wachten voor hem zou beginnen. Terwijl de deuren van de lift sluiten en in nog één keer "tot vanmiddag!" zeg, trekt er even een rilling door mijn lijf. Zou het allemaal goed gaan? Ik besluit niet teveel na te denken en daar heb ik ook geen tijd voor, want op de zaal waar iedereen wordt klaargemaakt voor de OK is het een drukte van belang. Acht patiënten, inclusief mezelf, liggen met muts op in bed, krijgen een infuus, hebben een praatje met de assistent van de anesthesist of met de arts die nog even komt kijken en worden bevraagd op wie ze zijn en waar ze straks aan geholpen worden. Ik kijk mijn ogen uit. Het is een komen en gaan van mensen. Nieuwsgierig als ik ben probeer ik in een mum van tijd uit te vissen waar iedereen voor komt. De jongen tegenover me heeft een probleem met zijn trommelvlies, de oude dame daarnaast uit 1934 krijgt een nieuwe heup, en daarnaast ligt een Aziatische vrouw die iets met plastische chirurgie krijgt (de details krijg ik niet te zien, want het gordijn wordt dichtgetrokken). En dan, als knipoog van de hemelse Vader Zelf, staat daar Greet aan mijn bed. Zij is vandaag de assistent op mijn OK voor de anesthesist. Ik ken haar niet heel goed, maar goed genoeg om een vertrouwd gevoel bij te hebben. We wisten dat ze zou werken op woensdag, maar ja... er zijn acht operatiekamers... klein kansje dus... Wat bijzonder dat uitgerekend zij vandaag op OK8 mag helpen! Ik word meegenomen naar de OK, waar de dokter er helemaal klaar voor is, en waar ik verder word aangesloten op allerlei apparatuur. Ik laat het maar gebeuren. Het gaat snel en voor ik het weet is daar het gezicht van Greet die zegt: "Nog minder dan 20 seconden en dan slaap je." Ik neem een diepe teug lucht, kijk haar in de ogen en geef me over aan de narcose. Het is 8.15 uur.

"Mevrouw Stoker, bent u wakker? Heeft u pijn?" Verdwaasd doe ik mijn ogen open. Iemand in een wit pak rommelt wat bij mijn bed, ik hoor piepjes, voel iets raars, pijnlijks in mijn buik en dan valt mijn blik op de klok: 13.20 uur. Opeens weet ik het weer: Ik ben geopereerd! En... oh... 13.20 uur... dat betekent dat ik mijn weddenschap verlies. "Ik ben om 13.00 uur terug op zaal", had ik overmoedig gezegd voordat ik het ziekenhuis in ging. Jan Willem gokte op 14.00 uur en Henry, die ik natuurlijk als zwartkijker bestempelde, was overtuigd van 15.00 uur. We hadden er een fles wijn op gezet.
Er wordt tegen me gepraat, ik ben suf, val af en toe weg, beantwoord de vragen maar heb weinig idee van wat er gebeurt. De pijn is fors en al snel krijg ik een morfinepomp waar ik zelf op kan drukken als de pijn te erg is. Dat is fijn. Ik hoor de witte jassen tegen elkaar praten, weet dat het over mij gaat, maar vind het niet boeiend. Mijn hartslag is te hoog hoor ik ze zeggen. 't Zal wel meevallen, ik voel me superduf. Dan mag ik terug naar de zaal. 14.45 uur... Henry wint...
Ik word naar mijn kamer gebracht, een tweepersoonskamer die ik deel met een man die later die dag naar huis mag. Weer pratende witten jassen aan mijn bed, vragen: "Bent u gespannen, mevrouw?" Huh... gespannen? Laat me slapen! "Uw hartslag is erg hoog, maakt u zich erg druk?" Volgens mij niet, ik weet het niet, maak ik me druk? Nee, behalve de weddenschap die ik zojuist verloren heb heb ik volgens mij verder niets te klagen, hoewel... hoe zou de operatie eigenlijk gegaan zijn? "Zullen we uw man bellen? Dat hij even komt?" Ja, dat lijkt me wel wat. Ik dommel nog wat weg en dan staan opeens Jan Willem en Damian aan mijn bed. Wat fijn om hen te zien! Ik doe m'n best voor Damian zo goed mogelijk over te komen, want ik weet hoe spannend hij het vindt om zijn pleegmoeder in het ziekenhuis te hebben. Ik ben moe en val bijna in slaap. Toch is het heerlijk om even JW te voelen en te zien. Het is goed gegaan, ik ben er nog, het is voorbij!

Mijn hartslag zakt langzaam maar zeker en de volgende dag is het acceptabel. De eerste, bijna slapeloze nacht, zit erop. De morfinepomp geeft een storing, het infuus zit verstopt en ik word losgekoppeld. Ik mag over op tabletjes. Ook prima. Als het maar helpt tegen de pijn! Ik eet mijn eerste bakje vla met veel stress: "Hoe zal het vallen? Zal het door mijn slokdarm heen willen? Hoe gaat mijn maag reageren op eten?" Het gaat goed. Als de diëtiste even later een praatje komt maken stort ik in. Alle emoties komen er in één keer uit... alle spanning van de weken wachten, de onzekerheid, het opzien tegen de operatie, het weer moeten eten... ik huil even heel hard, en dat mag. Het is normaal, zegt de vriendelijke vrouw aan mijn bed. Het is niet niks wat ik heb meegemaakt.
Het huilen lucht op en ik ben het meeste kwijt.
De dagen verstrijken. De pijn wordt met pijnstillers hanteerbaar gehouden, er komt bezoek, ik mag mijn bed weer uit, ik was me bij de wastafel en ga weer zelf naar het toilet en zaterdagmiddag mag ik naar huis.

Het lijkt het einde te zijn van een verhaal, maar de afgelopen dagen, sinds ik thuis ben, heb ik gemerkt dat het nu eigenlijk pas begint! Nu komt het erop aan. Laat ik mezelf verzorgen? Luister ik
naar mijn lichaam? Neem ik mijn pijn serieus? Mogen anderen het huishouden doen? Forceer ik mezelf niet? Ik merk na de eerste dag al dat ik aan het streven ben... zo snel mogelijk weer uit bed, zo snel mogelijk weer beneden, zo snel mogelijk... en dan word ik terug gefloten. Eerst door Jan Willem die vindt dat ik veel te hard van stapel loop en veel te snel ga. Dan door een vriendin op afstand die heel subtiel schrijft: "Let je op je valkuil van negeren?" en omdat ik het blijkbaar nodig heb, vandaag ook nog voor een derde keer door iemand die ik erg serieus neem omdat ik weet dat zij ontzettend veel ervaring heeft met operaties en hersteltrajecten... (bedankt Linda!!!).
Ik moet revalideren ofwel, weer gezond worden, mijn kracht weer terug krijgen. En dat kan alleen maar als ik luister naar wat mijn lichaam en psyche en geest tegen mij zeggen. Waar ik normaal gesproken tegen mijn klanten zeg dat ze zichzelf serieus moeten nemen en hun grenzen aan moeten geven, mag ik dat nu tegen mezelf zeggen. Makkelijk? Nee... niet echt eenvoudig voor een bezige bij als ik. Maar het is nodig en ik heb me voorgenomen om er een mooie tijd van te maken. Niet zeuren of klagen over dat het te langzaam gaat of dat ik iets niet kan, maar om me heen kijken en opmerkzaam zijn. Wat kan ik hiervan leren? Wat ik, in deze periode, doen waar ik anders misschien niet aan toe kom? En dan niet zozeer doen in de zin van bezig zijn. Misschien mag ik wel meer stil worden, of meer voor mensen bidden. Of meer schrijven en delen. Of lezen. Of telefoneren. Of... of... misschien wel even helemaal niets... gewoon rust... pas op de plaats... tijd voor mezelf, tijd voor JW, tijd voor God. Genieten.
Weer helemaal gezond worden, daar ga ik voor! Niet volgens mijn uitgestippelde route (snelweg), maar via een avontuurlijk toeristisch weggetje waarop ik vast een hoop onbekende dingen tegen zal komen die ik met jullie zal delen!