vrijdag 20 maart 2015

Geraakt

Heel af en toe overkomt het me. Dan word ik geraakt door een tekst uit de bijbel. Ja, je leest het goed. Af en toe. Ik ben nu eenmaal geen supergelovige die elke dag en ieder uur "in de Heer" is, alleen maar in de bijbel leest en mijn gedachten slechts laat rondcirkelen om alles wat met God en geloof te maken heeft. Ik ben christen, hoop dat door wat ik zeg en doe (en soms ook laat), iets mag laten zien van de enorme liefde die God voor ons heeft en wens vurig een verschil te maken in deze kille wereld met al zijn nood en ellende. Maar dat betekent niet dat ik voortdurend op een roze wolk leef wat geloof betreft. Bijbel lezen is niet altijd het liefste wat ik doe als de kinderen naar school zijn en ik even een uurtje niets om handen heb voor ik naar mijn werk ga. Ik moet me er soms gewoon toe zetten, mezelf voorhouden dat net zoals het ontbijt de belangrijkste maaltijd van de dag is, die ik dus niet zomaar moet overslaan (al heb ik meer trek in een stroopwafel of een zak drop), een paar happen van het woord van God echt van levensbelang zijn. Ik ben daarbij in het voordeel dat ik een gestructureerd en redelijk gedisciplineerd mens ben. Dus lees ik elke dag een paar teksten, soms een paar hoofdstukken, afhankelijk welk van de 66 Bijbelboeken ik lees. Gister was daar weer eens een moment met een gouden randje. Ik lees op het moment in Genesis, het begin van ons bestaan, de eerste mensen, de eerste missers, het geduld van God met Zijn van het padje afgeraakte mensen. Ik was bij de geschiedenis van Jozef beland. Jozef, wie kent hem niet? De meesterdromer die onderkoning werd. Dat is in een notendop het leven van Jozef. Voorgetrokken door zijn vader, gehaat door zijn broers, verkocht als slaaf, vals beschuldigd, in de gevangenis gezet en op wonderlijke wijze onderkoning van Egypte geworden. De verhalen staan in de kinderbijbel, worden op de kleuterschool en de zondagsschool verteld, en al met al hebben de meesten van ons een vrij mooi plaatje in ons hoofd van het leven van Jozef. God zou toch maar zo in je leven aan het werk zijn... Oh ja? Nou... ik benijd Jozef niet. Natuurlijk is het subliem om als Israëliet rechtstreeks vanuit de gevangenis tot de rechterhand van de farao van Egypte gemaakt te worden. Dat willen we allemaal wel meemaken (of misschien in onze tijd: vanachter ons aanrecht of bureau vandaan geplukt te worden om een of andere hoge functie te mogen vervullen waar we nooit van hadden kunnen dromen). Maar de weg die Jozef aflegde naar die dag toe... willen we die ook? Lees het hele leven van Jozef eens en probeer er eens bij te bedenken dat datgene wat in een paar hoofdstukken beschreven staat een periode van tientallen jaren in beslag heeft genomen. Hoe zouden wij het doen als we door onze broers en zussen uitgekotst worden omdat je het lievelingetje bent van je ouders, of omdat jij net even een streepje voor hebt bij je baas. Hoe zouden we reageren als we vals beschuldigd worden terwijl je juist je stinkende best doet om te laten zien wat je in huis hebt? Stel dat jij in een kwaad daglicht wordt gezet terwijl je met de beste bedoelingen een gemeentelid of een vriend geholpen hebt? Hoe reageer je? Laat je het gebeuren en wat doet het met je relatie met God? Vertrouw je Hem dan nog steeds, dat Hij je leven leidt? Of reageer je gefrustreerd en boos? Jozef blinkte uit in trouw en ijver, toen hij als slaaf in het huis van Potifar terecht kwam. Hij deed zijn werk zo nauwgezet dat Potifar hem zijn hele huis en huishouding toevertrouwde. Toen Potifars vrouw haar oog op Jozef had laten vallen en met hem wilde aanpappen, hield Jozef voet bij stuk en wees haar af. Wat een getuigenis! Wat een persoonlijkheid! Dacht je dat bij Jozef de hormonen ook niet door het lijf zullen hebben gegierd? Een jonge knul van in de twintig... geen vriendin, geen vrouw, aantrekkelijk gevonden worden door de vrouw van je baas... stel je voor... Maar Jozef bedankte en hield stand. We weten wat er gebeurde. Potifars vrouw beschuldigde hem vals van aanranding en Jozef wordt in de gevangenis gezet. Daar zit hij... wat zou er in hem zijn omgegaan? Wat zou er in mij omgaan? En dan die tekst... me inlevend in Jozef, nadenkend over hoe ik me zou voelen in zo'n situatie, me afvragend welke plaats God daar dan in zou hebben staat er in Genesis 39/40:
"Zo kwam Jozef in de gevangenis terecht. Maar de HEER stond hem terzijde en bewees hem zijn goedheid door ervoor te zorgen dat Jozef bij de gevangenbewaarder in de gunst kwam. Jozef kreeg de leiding over alle gevangenen en hij hield toezicht op het werk dat ze deden. De gevangenbewaarder had geen omkijken naar wat aan Jozef was toevertrouwd, omdat de HEER hem terzijde stond en alles wat Jozef ter hand nam voorspoedig liet verlopen... Enige tijd later maakten de opperschenker en de opperbakker van de koning van Egypte zich schuldig aan een vergrijp tegenover hun heer. De farao was woedend op deze twee hovelingen, en liet hen in bewaring stellen in de gevangenis van de commandant van de lijfwacht, de gevangenis waarin ook Jozef zat. De commandant droeg Jozef op hen te bedienen.... Toen Jozef de volgende morgen bij hen kwam, viel het hem op dat ze er slecht uitzagen. ‘Waarom kijkt u vandaag zo somber?’ vroeg hij deze hovelingen van de farao, die samen met hem in de gevangenis van zijn meester zaten..."
"Toen Jozef de volgende morgen bij hen kwam, viel het hem op dat ze er slecht uitzagen..." De letters leken even in neon-kleuren uit mijn bijbel te springen. Jozef die in de meest beroerde omstandigheden van zijn leven, in de gevangenis waar hij onschuldig zat, uiteindelijk ook nog eens omdat zijn bloedeigen broers hem als slaaf verkocht hadden, heeft oog voor de ander!!! Hoe is dat mogelijk? Waar ik wellicht navelstarend mezelf zou beklagen, vooral zou kijken naar wat mij allemaal is overkomen en aangedaan, bekommert Jozef zich om het wel en wee van zijn medegevangenen. Wat een les! Hoe is dat met mij? Hoe is dat met jou? Waar zijn wij de hele dag mee bezig? Met onze gevangenis? Met de slechte omstandigheden, met een baan waar je het niet naar je zin hebt, met een ziekte die je onder de leden hebt, met je verleden waarin je door mensen bent afgewezen of misschien wel misbruikt? Waar praat ik over als ik bij het schoolplein sta te wachten op mijn kinderen? Klaag ik steen en been over wat er allemaal niet goed gaat, of zie ik die moeder staan die er de laatste tijd toch wel heel moe uitziet en vraag ik eens hoe het gaat? Wat doe ik in de kerk? Heb ik kritiek op wat er allemaal fout is, wat er nog veranderd moet worden en welke blinde vlekken ik zie, of bel ik diegene op die ik eerst iedere week nog zag, maar die langzaam maar zeker via een achterdeurtje vertrokken is? Jozefs blik was naar buiten gericht! Hij keek niet naar zijn eigen beklagenswaardige omstandigheden, maar hij lette op de ander! Het viel hem op dat de gezichten van de schenker en de bakker somber stonden. Hij zag het verschil met de andere dagen, hij had dus blijkbaar al langer op hen gelet! Hij was betrokken ben hun welzijn. Kunnen we deze les als een soort tovermiddel gebruiken om het ons voor de wind te laten gaan? Welnee... we weten hoe het met Jozef verder ging. Na deze dag duurde het nog ruim twee jaar voordat God hem uit de gevangenis haalde en Jozef onderkoning werd. Twee jaar... laat het eens op je in werken! Twee jaar, dag in dag uit, onschuldig vast. Maar elke dag opnieuw was Jozef daar weer voor de andere gevangenen: "Goedemorgen, ik kom uw ontbijt brengen, heeft u goed geslapen vannacht?" Voel jij je gevangen, misschien wel onterecht? Zit je gevangen in de omstandigheden waar je wellicht niets aan kon doen? Zit je gevangen in je lichaam omdat je beperkt bent of chronisch ziek? Gevangen in je psyche of je denken omdat je een stoornis hebt of een onverwerkt trauma? Gevangen in je relatie omdat het allang geen rozengeur en maneschijn meer is, omdat er conflicten zijn of een ijzige stilte. Misschien voel je je zelfs wel gevangen in dit leven en lijkt de dood voor jou de beste oplossing. Ja... dat kan, en dat komt veel vaker voor dan we ons realiseren. Lees eens op je gemak de geschiedenis van Jozef. Niet als mooi verhaal met een goede afloop, maar je inlevend in zijn situatie, jouw leven op zijn leven leggend, kijkend naar hoe hij ermee omging, en... hoe hij God daarin een ereplaats gaf... Ik geef geen garanties in tijd, maar ik mag je wel wijzen op Gods beloften. Ik weet niet of jij binnen twee jaar uit jouw gevangenis bent of wat Gods plan is met jouw leven. Maar één ding weet ik heel zeker: Ook jij en ik mogen op het punt komen waarop Jozef aan het eind van zijn leven kwam toen hij tegen zijn broers zei: "Jullie hadden kwaad tegen mij in de zin, maar God heeft dat ten goede gekeerd, om te bewerken wat er nu gebeurt: dat een groot volk in leven blijft." (Genesis 50:20). Of, zoals het in Romeinen 8:28 staat: "Wij weten nu, dat God alle dingen doet medewerken ten goede voor hen, die God liefhebben, die volgens zijn voornemen geroepenen zijn." Richt je blik naar buiten en word bevrijd uit je gevangenis!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten