Vakantie soap (2) Oog voor detail

Ochtendzon

Mijn ultieme vakantiemoment... ‘s morgens buiten, kopje koffie erbij, vers brood en een goed boek. Vandaag was zo’n moment. Een cadeautje zo op de eerste hele vakantiedag. Ik geniet in onze ruime tuin op het grasveld voor het huis. Zojuist heb ik de eerste hoofdstukken gelezen van ‘Gebroken wilskracht’. Een boek van psycholoog Jeffrey Wijnberg over depressie. Zo op het eerste gehoor misschien niet zo’n opbeurend thema voor de vakantie, maar ik heb al heel wat keer gegrinnikt. Herkenning alom. 

 

Depressie

‘Depressie is een gezonde reactie op een ongezonde situatie!’ zegt Wijnberg ergens in z’n boek. Ik denk er even over na. Behalve met een gevoel van herkenning lees ik het boek ook met een gevoel van ‘had ik dit maar 20 jaar geleden geweten...’. Wijnberg heeft zelf twee zware depressies doorgemaakt. Hij weet waar hij het over heeft. Ik benijd zijn manier van kijken naar depressie en omgaan met deze nare ziekte. Hij zegt wat ik laatst in mijn blog over verlies schreef: ‘Om te herstellen van een depressie moet je hem accepteren.’ Ik denk na over mijn gevecht tegen mijn depressies. Wat heb ik gevochten tegen mezelf, wat moest ik sterk zijn. Ik moest gewoon blijven functioneren, vooral doorgaan met alles waar ik mee bezig was, pleegmoeder zijn, actief in de kerk en vriendschappen onderhouden. 

 

Kostte wat het kostte ging ik door om te voorkomen dat ik opgenomen zou moeten worden. Het toppunt van falen, zo zag ik dat toen. Ach het is gegaan zoals het gegaan is, en ik ben trots op mezelf dat ik vandaag de dag, met hulp van medicatie, stabiel ben. Ieder z’n weg. En mocht de depressie op een dag toch weer om de hoek komen dan pak ik zeker weten dit boek erbij! 

 

Waar kijk je naar?

Al mijmerend over wat ik zojuist gelezen heb dwaalt mijn blik over het grasveld. Een paar vogeltjes, het soort dat bij mij in de tuin niet rondvliegt, huppen over het gras en happen hier en daar een vlieg of mug uit de lucht. Goed zo! Dat scheelt weer werk voor mij vanavond. 

In het gras staan kleine witte bloemetjes. 

Madeliefjes denk ik. Lief zijn ze zeker. Vroeger reeg ik er kettingen van. Dan valt mijn oog op iets paars/bruins en geels. Zie ik het goed? Ja, in het gras groeien minuscule paddenstoelen. Ik pak mijn telefoon en maak van heel dichtbij een foto (zie boven). Waarschijnlijk worden ze één dezer dagen platgetrapt door onze voeten bij het tennissen... 

 

We lopen even met de jongens naar een speeltuin verderop.

Terwijl zij met een vlot heen en weer over de vijver gaan, zie ik een prachtige vlinderstruik in bloei. Ik loop ernaar toe en zie dan een dagpauwoog neerstrijken op één van de bloemen. Wat is de natuur toch prachtig! Ik houd van vlinders. Voor mij zijn ze het symbool van voluit leven, op je bestemming komen, van ontwikkeling, maar ook van kwetsbaarheid. 

 

Echt lang de tijd om ervan te genieten heb ik niet, want Jan Willem en ik moeten mee op het vlot. Ach ja, doe ‘s gek... zou hij het houden? Wiebelig is het wel, maar de jongens hebben lol, en als zij genieten, geniet ik ook. 

 

Afscheid

‘s Middags gaan we zwemmen. Jan Willem zal als wij naar het zwembad gaan naar huis vertrekken. Hij zal morgen naar Indonesië gaan voor tweeënhalve week. Ik zie er niet echt tegenop, maar wel tegen afscheid nemen. Dat is niet mijn ding. Ik pak de zwemtassen in en we kruipen met z’n allen in de huurauto. 

 

Bij het zwembad stappen we uit. Gijs zegt gedag ‘Ik ga u missen!’, hoe schattig! Mike en Damian geven een knuffel en dan is toch ook voor mij het moment aangebroken. Daar zijn de tranen... nou ja, niks aan te doen. Een dikke knuffel, een paar woorden, nog een kus en dan staat Damian al weer aan mijn shirt te trekken. ‘Gaan we zwemmen?’. Ja, laten we gaan zwemmen. Opeens schiet er iets door mijn gedachten. Heb ik mijn eigen zwemspullen wel bij me? Ik rommel in mijn tas en zie dat mijn badpak ontbreekt... natuurlijk... detail... 

 

Gelukkig is JW er nog. De jongens gaan vast zwemmen, JW en ik gaan weer terug naar het huisje met de auto, want het is een eind lopen. Aan het wasrek hangt inderdaad heel eenzaam mijn badpak. Ik pak meteen een zakdoek en snuit even goed mijn neus en droog m’n tranen. Het is alweer over.

 

Nu echt afscheid nemen, nog een knuffel, een zwaai en daar gaat JW. Ik zucht eens diep en ga dan het zwembad in. Even koppie onder, dan vallen de tranen niet meer zo op. En zeg nou zelf, bij een goede soap hoort ook een tranentrekker... 

 

Funnies

We eten vanavond makkelijk. Bolletjes met knakworst. En voor de liefhebbers is er ook nog ander beleg. ‘Hebben we saus?’ vraagt Mike. ‘Nee, maar dat is detail’, zegt Damian, ‘het gaat om de worst’. Zo is het. We zijn op vakantie. Sommige dingen hebben we extra, en andere dingen minder. Gijs gaat voor nog een extra boterham met Minions Vlokken. Het gaat ‘m natuurlijk om de ‘Funnies’ die erin zitten. Kleine figuurtjes van witte chocolade die samen met de vlokken uit de doos vallen. Er vallen er drie uit. Bingo! 

 

We hebben het gezellig met elkaar en na het eten verdwijnen de jongens in de badkamer. Ze gaan afwisselend in het bubbelbad (met sop) en in de sauna. Ik geef zo streng mogelijk instructies en ga zelf heerlijk buiten zitten. 

 

Even m’n soap schrijven in de avondzon!