Ruilen

Zullen we ruilen?

Een lied van Herman Boon dat mij steeds weer raakt en vandaag in mijn gedachten kwam door verschillende situaties. Misschien ken je het lied niet, maar luister het eens als je een paar minuten hebt. 

 

Zullen we ruilen? Jouw onrust voor Mijn vrede 

Zullen we ruilen? Mijn toekomst voor jouw verleden 

Zullen we ruilen? Mijn liefde voor jouw angst 

En weet je? Mijn liefde duurt het langst

 

Zullen we ruilen? 

Mijn troost voor jouw verdriet 

Zullen we ruilen? Dan geef Ik in je hart een lied 

Zullen we ruilen? He, wat vind jij daarvan? 

Zullen we ruilen? Zodat jij weer zingen kan

 

Zullen we ruilen? Al zit je nog zo in de knoop 

Zullen we ruilen? Dan geef Ik jou weer nieuwe hoop 

Zullen we ruilen? Dan maken wij een nieuwe start 

Zullen we ruilen? Geef me dan je hart 

 

Zullen we ruilen? Jouw mislukking voor nieuwe kansen 

Zullen we ruilen? En zullen we samen dansen? 

Samen dansen tot diep in de nacht 

Samen dansen net zolang tot jij weer lacht

 

Zullen we ruilen? Al zit je nog zo in de knoop 

Zullen we ruilen? Dan geef Ik jou weer nieuwe hoop 

Zullen we ruilen? Dan maken wij een nieuwe start 

Zullen we ruilen? Geef me dan je hart

 

Zullen we ruilen? Al zit je nog zo in de knoop 

Zullen we ruilen? Dan geef Ik jou weer nieuwe hoop 

Zullen we ruilen? Dan maken wij een nieuwe start 

Zullen we ruilen? Geef me dan je hart

 

Zullen we ruilen? Jouw onrust voor Mijn vrede 

Zullen we ruilen? Mijn toekomst voor jouw verleden 

Zullen we ruilen? Mijn liefde voor jouw angst 

En weet je? Mijn liefde duurt het langst

 

Zullen we ruilen?

 

Ik kan niet meer

Ik heb verschillende keren in mijn leven op een punt gestaan waarop ik niet meer verder kon. Ik overzag het niet meer. Er was geen licht, geen hoop op iets beters. Ik voelde me somber, rusteloos, gelaten soms, uitgeput. Soms keek ik van een afstandje naar mezelf, mezelf verbazend dat ik van buiten ‘gewoon’ doorging terwijl ik van binnen allang dood was. Zo voelde het. Voor het oog van iedereen ging het nog best. Ik werkte nog, functioneerde, zag er goed verzorgd uit. Oké, mensen die me beter kenden konden wel zien dat het niet makkelijk was. Dat ik somber was of soms huilde. Maar dat was nog geen promillage van wat er zich bij mij van binnen afspeelde. 

 

Ten diepste was ik ervan overtuigd dat de wereld beter af zou zijn zonder mij. Ik was vooral tot last van iedereen. Niemand zei dat tegen mij of had dat ooit gezegd, maar ik wist dat zeker. Het was de conclusie van mijn optelsom. Het was geen vraag voor mij, het was een zeker weten. Ik dacht dat ik geen bestaansrecht had. Alle ruimte die ik innam was teveel. 

 

Leven in al z’n volheid

Ik overleefde. Door alles wat ik had meegemaakt in mijn kinder- en jeugdjaren. Het leven had voor mij geen glans, behalve als ik mezelf nuttig maakte en presteerde. Ik ben er niet trots op, maar toch wil ik het delen. Ik heb meerdere zelfmoordpogingen gedaan. Ik weet waar je het over hebt als je zegt dat je niet meer verder kunt. Ik weet hoe het voelt. Niets, helemaal niets lijkt dan meer te helpen. En alles wat anderen zeggen verdwijnt in een bodemloze put. 

 

En toch... ik ben er nog. Goddank! Nee, zo dacht ik er niet over als ik bijkwam na een serieuze poging. Absoluut niet. Zo denk ik er nu over, nu die donkere, wanhopige, heftige jaren ver achter me liggen. Wat ben ik dankbaar dat ik vandaag dit stuk mag schrijven. En tegelijk realiseer ik me dat er lezers zullen zijn die mensen heel dicht bij zijn kwijtgeraakt omdat de zelfmoord wel slaagde. Wat extra pijnlijk is het dan om mijn verhaal te lezen. 

 

Jezus zei eens, en zegt vandaag:  

‘Een dief komt alleen om te roven, te slachten en te vernietigen, maar Ik ben gekomen om jou het leven te geven in al zijn volheid.’ (Joh. 10:10)

 

Strijd

Er is een strijd gaande. Een strijd tussen de grote vernietiger en de goede God. Een strijd om jouw en mijn leven. Misschien zit jij daar nu wel middenin en voelt het inmiddels als een verloren strijd. Je kunt niet meer. Er is niks meer. Er komt niks meer. Ik zou willen ruilen met je, al was het maar voor één dag. Ik zou je willen laten voelen dat het écht, écht anders kan worden. Dat er écht leven bestaat. Leven in al zijn volheid. Leven in plaats van overleven. Blijf niet alleen maar zoek mensen bij wie je veilig bent en gewoon mag zijn!

 

Misschien ken jij mensen om je heen die midden in die strijd zitten. Sta je machteloos aan de zijlijn en probeer je te overtuigen dat zelfmoord geen oplossing is. Ik zou willen zeggen: Stop daarmee! Dat helpt niet. Probeer slechts te luisteren, naast iemand te gaan zitten in die diepe put, er te zijn. Laat iemand niet alleen zijn met zijn wanhopige gedachten, maar luister en wees bewogen. Geef hem het gevoel dat niets te gek is, dat alles er mag zijn. Dat hij er mag zijn. Hij (of zij) heeft bestaansrecht! Mag ruimte innemen in jouw leven. Ruimte in dit bestaan. 

 

Ruilen

Misschien heb ik makkelijk praten, want ik kijk terug. Jij zit er nog midden in. En toch... ik wil je aanmoedigen, vanaf de zijlijn: Hou vol! En als het even kan... hoe klein misschien ook, zullen we dan ruilen?