Kloosterleven (2) - De eerste woorden

Het is stil in het klooster. Ik lig in bed, een beetje tussen waken en slapen in, en luister naar de geluiden. Iemand loopt over de gang naar het toilet, dan is het weer stil. Het is midden in de nacht. Ik heb buikpijn en weet niet goed hoe ik moet liggen maar uiteindelijk val ik toch in slaap. Ik word wakker van geluiden op de gang en in de kamers naast me. Voetstappen, deuren die open en dicht gaan. Verder is het stil. 

 

We hebben met elkaar afgesproken om, net zoals de mensen van de gemeenschap dat gewend zijn, in stilte te ontbijten. Ik heb geen kamergenoot dus ook geen verleiding om te praten. Toch merk ik dat ik meteen op zoek ga naar afleiding, prikkels van buitenaf. Even m’n facebook checken, waar ik natuurlijk standjes krijg van mensen die het not done vinden dat ik in een klooster van social media gebruik maak. Ergens hebben ze natuurlijk wel gelijk. Ik doe m’n laptop weer dicht en lees de kaartjes nog eens op het tafeltje staan. Er zit een mooie tekst bij:

Ik laat de woorden tot me doordringen en denk erover na. ‘Geloof, vreugde, vrede, hoop en kracht’, de ingrediënten voor een vervuld leven. Bijzonder eigenlijk dat vreugde zo’n grote plaats in de Bijbel inneemt. Er zijn veel teksten die daarover gaan. Ik vind vreugde een mooi woord. Het gaat verder dan plezier en lol. Het is een diepe innerlijke blijdschap. Die hoef je niet te halen uit slappe grappen of (leed)vermaak, maar die wil God geven. Zomaar, gratis, omdat Hij er Zelf zo vol van is dat Hij er van uit kan delen zonder er Zelf minder van te worden. 

 

Ik was me bij het fonteintje. Ze hebben hier ook douches, maar ik vind het wel een grappige gedachte om me, net als de nonnen vroeger, gewoon met koud water te wassen. Bovendien kan ik wel iets gebruiken waar ik goed wakker van word. Ik trek een paar lagen kleding over elkaar heen aan, want ik heb gisteravond gevoeld hoe fris het is in de diverse ruimtes van het klooster. Even mijn bed recht trekken en dan ben ik klaar voor het ontbijt. Het lukt me zowaar om de ontbijtzaal te vinden en ik zoek een plekje aan een van de ronde tafels. Er heerst een weldadige rust in de ruimte. Een aantal mensen zijn aan het eten, we begroeten elkaar met een blik en een knikje en eten ons ontbijt in stilte. Op de achtergrond staat zacht muziek aan. De woorden kan ik niet verstaan. Misschien is het Latijns, maar de klanken zijn harmonieus en passen perfect bij deze gelegenheid. 

 

Ik geniet van een eenvoudige boterham met kaas en een cracker. Er staat verse sinaansappelsap en geheel tegen mijn gewoonte in neem ik thee in plaats van koffie. Ik vertrouw mijn buik niet zo en zal hem wat ontzien. Wat is het heerlijk om even niet te hoeven praten. Geen verplichte gesprekken waarbij je je focust op een ander of waarin je alweer bezig bent met de drukte van het bestaan of de zorgen van het leven. Na het ontbijt wast iedereen zelf zijn spullen af in de bakken met sop die al klaar staan. Het klinkt gek, maar hoewel er niet gesproken wordt is het toch gezellig. Het voelt verbonden. 

 

Aansluitend op het ontbijt zal de ‘Lauden’ zijn in de kerk. Het woord lauden is een vernederlandsing van het Latijnse ‘laudes’ het meervoud van ‘laus’ wat lof of lofprijzing betekent. Hoe mooi is het dat de eerste woorden die klinken in de ochtend woorden van lof aan God zullen zijn! Woorden van dank en eer aan onze Schepper die ons door de nacht heen gedragen heeft naar het licht van een nieuwe dag. Ik probeer me te herinneren hoe ik bij de kerkzaal kan komen, maar wat ik ook probeer, ik kom steeds weer bij de eetzaal uit. Echt wat voor mij, ik heb absoluut geen gevoel voor richting en loop zelfs als ik een winkel uitkom nog de verkeerde kant op. Als ik voor de derde keer weer bij de eetzaal ben beland, zie ik zuster Ruth staan. Goed, ik weet het, ik moet stil zijn, maar nood breekt wet... ‘Ik ben helemaal de weg kwijt... ik probeer de kerk te vinden!’, zeg ik. Zuster Ruth moet lachen en zegt me de weg wel even te wijzen. We lopen de gang in. ‘Kijk, als je Maria in de gaten houdt, komt het goed!’, zegt ze, wijzend op een beeld van Maria dat in de gang hangt. Natuurlijk, ik had het kunnen weten. Ik zal Maria goed in de gaten houden deze dagen. Ik weet nu de weg en loop door de lange gang naar de kerk. Voor mij, aan het eind van de gang hangt een kruis. Daar mag ik mijn blik op richten deze morgen. 

 

Ik neem een boekje met de liturgie mee en een los blaadje met de psalm voor deze dag en zoek een plaatsje. Wat een prachtige kerk en wat is er veel te zien. Ik kijk rond en laat alles op me inwerken. Er druppelen steeds meer mensen binnen. Mensen van onze groep, mensen van de gemeenschap. Dan klinken de eerste woorden. Woorden van dank aan God. We zingen met elkaar, we bidden, we luisteren naar woorden uit de Bijbel. Sommige dingen zijn nieuw en hier en daar mis ik een zinnetje of ken ik een lied niet, maar het wijst zich vanzelf. 

 

Na de Lauden wordt er weer gewoon gesproken. De dag is begonnen. Hoe begin jij je dag? Wat zijn de eerste woorden die je ‘s morgens zegt? Ik heb deze dagen genoten van de stilte in de morgen. Ik hoop het vast te houden. In stilte ontbijten zal bij ons niet lukken, maar ik wil heel bewust omgaan met mijn eerste gedachten en woorden waarmee ik de dag start.

De zon komt op, maakt de morgen wakker.
Mijn dag begint met een lied voor U.
Heer, wat er ook gebeurt en wat mij zal overkomen.
Laat mij nog zingen als de avond valt.

Dit is het tweede deel van een serie blogs over mijn ervaringen in het klooster. Graag wil ik je wijzen op de website van ‘Aandachtig Leven’ (www.aandachtigleven.nu). Zij organiseren trainingen en stiltedagen vanuit een christelijke achtergrond, en wellicht volgend jaar ook weer een kloosterweekend. Wil je een keer een retraite of een andere activiteit meemaken in de Sint Paulus Abdij? Kijk dan op: www.chemin-neuf.nl .