Kloosterleven (1) - Verlangen

Met mijn nieuwe cd van Hillsong in de cd-speler rijd ik richting Oosterhout. Het is vrijdagavond en ik heb tot het laatste moment getwijfeld of ik naar het weekend ‘Zin in Kloosterleven’ zou gaan. Sinds donderdag heb ik last van diverticulitus, een ontsteking in mijn darmen, en heb ik behoorlijke pijn. Maar toch, ik heb er naar uit gekeken om te gaan en wellicht is een weekendje Klooster wel heilzaam. Voorzien van voldoende pijnstillers en warme kleding vertrek ik toch maar. Het is even zoeken, maar dan rijd ik het terrein op van de Sint Paulusabdij in Oosterhout. Ik pak mijn koffer uit de auto en loop richting de ingang. 

 

De zware deur gaat al open voor ik er ben en ik word welkom geheten door Lenie, één van de organisatoren van dit weekend. ‘Jij bent vast Judith’, begroet ze me. We kennen elkaar niet, maar ze is me waarschijnlijk ergens op facebook tegen gekomen. Ze wijst me de weg naar mijn kamer en helpt mijn koffer de trap op tillen. Ik heb de tijd om me te installeren en kan dan beneden in de zaal koffie komen drinken.

Op m’n gemak kijk ik rond. Een klein kamertje met een bed, een tafel en een stoel, een wasbak met koud stromend water en een kast. Op tafel ligt een Bijbel en twee kaartjes die mij welkom heten. Eén van de gemeenschap Chemin Neuf, de gemeenschap die in deze abdij woont en werkt, en één van ‘Aandachtig Leven’, die dit weekend verzorgt. Er liggen chocolaatjes en snoepjes bij. Daar moet ik nu maar niet aan beginnen. Dat vind mijn buik vast niet goed. Ik maak mijn bed op, het meegenomen dekbedovertrek is niet helemaal in het thema ‘Klooster’, maar vooruit... Damian heeft nog een knuffel in mijn tas gestopt, waarschijnlijk om niet al te alleen te zijn dit weekend. Ik zet ‘m in het hoekje van mijn bed en ga naar beneden. 

 

In de recreatiezaal zijn al behoorlijk wat deelnemers aan dit weekend gearriveerd. Ik schud handen en stel me voor, neem een kop koffie, sla de appeltaart die er zeer aantrekkelijk uit ziet af, en maak een praatje. Dan gaan we beginnen. We zitten in een kring en worden hartelijk welkom geheten. Het weekend wordt geopend door een treffend stuk uit ‘Alles loslaten omdat Hij mij niet loslaat.’ van Anselm Grün. Het raakt me. Het haasten, het altijd maar bezig zijn, niet tot rust kunnen komen, me gek laten maken door de verwachtingen van anderen, dat is waar ik de laatste tijd elke keer mee geconfronteerd word. Ik ben er moe van en voel me onrustig en opgejaagd. Het is ook zo frustrerend, want wat ik ook doe, hoe hard ik ook werk, altijd is er het gevoel dat er best nog een schepje bovenop had gekund. Ik wil zo niet leven, maar hoe is dat er dan ingeslopen? 

 

We stellen ons aan elkaar voor en spreken ons verlangen voor dit weekend uit. Het voelt bijna als een rondje tijdens een studieweekend... ik moet er om grinniken. Het sluit ook wel aan op waar ik dit jaar met mijn studie mijn leerdoel van gemaakt heb: ‘Ik wil van binnen naar buiten leven’. Bij mezelf stilstaan, naar binnen kijken, ervaren, voelen en vandaar uit naar de ander toe gaan. Dit weekend is een goede oefening voor mij. Mijn verlangen is dan ook dat ik dit weekend een ontmoeting zal hebben met God en met mezelf. Of misschien moet ik zeggen: ik wil thuiskomen bij God en mezelf. Het is gemakkelijk uitgesproken, maar het vraagt wel om een keuze van mij. De keuze om vaart te minderen. Daar waar ik het gevoel heb dat ik zoveel vaart heb dat ik zo af en toe de bocht dreig uit te vliegen, mag ik nu het gas loslaten. Is dat ergens ook niet waar mijn lichaam om vraagt, al maanden lang? Waar ik een begin mee gemaakt heb door mijn agenda onder de loep te nemen en flink te strepen? Dit weekend is een vervolg. Nog een beetje snelheid minderen. Op adem komen. Ik luister naar de anderen en kijk rond. In de kring zit ook zuster Ruth, één van de zusters uit de gemeenschap. Ze straalt rust uit, iets vredigs, ook iets bijna guitigs. Ik zie hoe ze kijkt en luistert en bewogen is. Haar gezicht is zacht en haar blik open. En haar verlangen voor dit weekend? ‘Dat jullie het warm genoeg zullen hebben!’ Ha ha... geweldig... niks geen hoge verheven spirituele wens. Gewoon genoeg warmte omdat het klooster in deze tijd van het jaar begint af te koelen en de verwarming nog niet goed aanslaat. 

 

Zuster Ruth geeft ons een rondleiding door het klooster. Vol enthousiasme vertelt ze. Ze heeft over ieder beeld of schilderij wel een anekdote. Wat een heerlijk mens. Ze houdt van het leven en ze geniet duidelijk van haar leven in deze gemeenschap. Ik kijk mijn ogen uit en weet dat ik de komende dagen nog wat plekjes waar we nu geweest zijn ga opzoeken. Dan zijn we weer terug in de recreatiezaal en genieten we na met een hapje en een drankje. Een prachtig eerste begin van het weekend.

 

Dit is het eerste deel van een serie blogs over mijn ervaringen in het klooster. Graag wil ik je wijzen op de website van ‘Aandachtig Leven’ (www.aandachtigleven.nu). Zij organiseren trainingen en stiltedagen vanuit een christelijke achtergrond, en wellicht volgend jaar ook weer een kloosterweekend. Wil je een keer een retraite of een andere activiteit meemaken in de Sint Paulus Abdij? Kijk dan op: www.chemin-neuf.nl .