maandag 18 januari 2016

Ik ben oké... toch?

De laatste maanden ben ik veel bezig geweest met mezelf. Oh, da’s niet zo christelijk... nou, weet ik niet, maakt me ook eigenlijk niet zo uit... ik leer veel en ontdek dingen die ik eerder niet zo bij mezelf had opgemerkt. Het komt natuurlijk door de opleiding die ik doe. Geen theorieën over allerlei stoornissen en problematieken, nee, kijken naar wie jij bent als mens, hoe jij in elkaar zit en hoe jij reageert op anderen. Waarom doe je wat je doet, en doe je soms niet wat je eigenlijk veel liever zou doen? Waarom voel je je soms afgewezen of verdrietig maar doe je alsof je de blijheid zelf bent? Hoe komt het dat sommige emoties zo moeilijk toe te geven of te hanteren zijn? Wie ben ik eigenlijk, en... durf ik mezelf te zijn, of liever: hou ik van mezelf zoals ik ben?

Parallel aan mijn eigen proces lopen de gesprekken in mijn praktijk. Gesprekken met mensen, individuen, echtparen, jongeren en ouderen die allemaal ergens in het leven zijn vastgelopen of verdwaald. Wat is het opvallend dat heel veel mensen, ik zeg niet iedereen, maar toch wel een groot deel, eigenlijk iemand probeert te zijn die hij of zij niet is. Sommigen cijferen zichzelf compleet weg en anderen proberen een giraf te zijn terwijl ze eigenlijk een stokstaartje zijn. Alsof er wat mis is met stokstaartjes... en alsof het fijn is om altijd maar zo’n lange nek te hebben en hoog op je poten te staan...

In mijn vorige opleidingsweekend trof me een zinnetje: “Ik ben ik, en dat is best wel oké!” Ik ben daar nog lang in gedachten mee bezig geweest. Voor mezelf, maar ook regelmatig in mijn praktijk. Ik kwam tot de conclusie dat ik mezelf heel vaak helemaal niet oké vind en de bezoekers in mijn praktijk vinden zichzelf ook niet oké. Hoe dat komt? Laat ik het bij mezelf houden. Ik laat me nog veel te veel leiden (lijden) door wat ik denk dat anderen van mij verwachten of vinden. Daar hang ik veel te veel aan op en daar laat ik veel te veel van afhangen. O ja, en daar ga ik mee stoppen!
Ik zal een voorbeeld noemen. Voor mijn studie moest ik een huiswerkopdracht maken. Deze opdrachten zijn best wel persoonlijk en confronterend. We hebben op de opleiding een intervisiegroep waarmee we hebben afgesproken dat we elkaars huiswerk lezen. Anderhalve week geleden maakte ik mijn huiswerk voor het komende studieweekend. Al schrijvend merkte ik dat mijn hart sneller begon te slaan, mijn handen koud werden en ik me enigszins paniekerig voelde. Wát als mijn mentor en mijn intervisiegenoten dít over mij zouden lezen? Als ze zouden weten wie ik ben, hoe ik in elkaar zit en waar ik last van heb? Ik typte door, vastbesloten om open kaart te spelen. “Ik ben ik, en ik ben best wel oké!”, zei ik af en toe tegen mezelf (niet geheel overtuigd). Ik kon nog terug door de opdracht algemeen te houden en alle persoonlijke details eruit te halen. Het stond nog niet in onze dropbox, en ik had het nog niet verzonden aan mijn mentor.
Uiteindelijk was ik klaar. Ik zei nog één keer tegen mezelf: “Dit ben ik, en daar moet de rest het maar mee doen!”, en verzond het huiswerk. (Misschien fijn om te weten: ik ben nog niet van de opleiding geschorst en het intervisiegroepje heeft me er nog niet uitgeknikkerd!)

Wat is het moeilijk om gewoon eerlijk te zeggen wat ik wil, wie ik ben, waar ik behoefte aan heb en wat ik moeilijk vind!  Wat is dat toch? Waarom willen we altijd maar die goede indruk maken bij de ander, er voor de ander zijn (ten koste van onszelf), door de ander aardig gevonden worden en die ander het gevoel geven dat we het best wel voor elkaar hebben (ook al is het een chaos in ons innerlijk)? We zijn ergens doodsbang om afgeserveerd te worden en alleen over te blijven. Door niemand geliefd, aan niemand verbonden. Voor niemand van betekenis. Dus passen we ons aan als een kameleon of doen we of een roofvogel zijn in plaats van een huismus (of andersom). Ten diepste komt het omdat we niet geaccepteerd hebben wie we zelf zijn. We roepen wel: Ik ben oké! Maar ondertussen vinden we dat eigenlijk helemaal niet! Eigenlijk vind ik mezelf pas oké als ik mijn huis helemaal strak op orde heb, ik de perfecte pleegmoeder ben, spontaan op bezoek ga bij die eenzame zieke, meer discipline heb zodat ik iedere avond om half 11 in bed lig en ‘s morgens om 6.00 uur opsta om eerst een half uur te bidden en bijbel te lezen, en nooit meer last heb van verdrietige gevoelens over mijn leven.

Ik ben ik, en dat is best wel oké!
Vandaag liep ik met twee van onze pleegkids aan het strand. Ik genoot. Het strand is mijn ultieme plek om tot mezelf te komen. De zee, het zand, de wijdheid, het geluid van de golven, de koude wind... heerlijk! Terwijl de kids als dolle, jonge honden over het strand renden genoot ik van het eindeloze uitzicht. Ik maakte wat foto’s (ja, zelfs een selfie!!!) en ademde diep de zilte lucht in. Ik voelde me oké. Nu is oké voor mij iets heel anders als “volmaakt” of  “perfect”. Oké betekent voor mij dat ik mezelf accepteer zoals ik ben. Met alles erop en eraan. Met mijn goede en leuke kanten en met mijn mindere, scherpe kanten. Bereid om aan die laatste te werken (niet omdat mijn omgeving dat van mij verwacht maar omdat ik dat zelf wil). Ik ben oké! Eigenlijk maakt het niet uit wat mijn mentor en studiegenoten van mijn huiswerk vinden. Het is eerlijk opgeschreven, ze moeten het er mee doen! Ik ben oké! Het maakt niet uit wat andere gemeenteleden vinden van het feit dat ik niet elke zondag in de kerk zit, ze moeten het er mee doen! Enzovoorts...

Ik stel de bezoekers van mijn praktijk vaak de vraag: “Wat zou het ergste zijn dat er kan gebeuren als...” Die vraag stel ik mezelf ook met regelmaat. “Wat zou het ergste zijn dat er kan gebeuren als je eerlijk antwoord geeft op die huiswerkopdracht?” Ah... duidelijk, het ergste zou zijn dat je wordt afgewezen en uitgekotst. En meteen weet je dat dat niet gaat gebeuren. Maar uit angst voor wat er kan gebeuren beschermen we ons preventief! En dat gaat ten koste van “ik ben oké!”  Dan ga je je anders voordoen dan dat je echt bent. Om die ander tegemoet te komen (maar zelf blijf je eenzaam).

Ik ben oké... Ja? Durf je daar voor te gaan staan? Ik ben het aan het leren! Met vallen en opstaan. Maar ik ga vooruit! En jij? Jij bent ook oké! Geloof je het zelf?

4 opmerkingen:

  1. Ik ben een een werk in uitvoering. Het wordt heel mooi, zegt mijn Vader. Soms zie ik dat niet zelf maar ik vertrouw Zijn meesterhanden en onovertroffen intelligentie.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. prachtig blogje ik zag u via andere blogster,ik kijk naar om meer te lezen...blessings

    BeantwoordenVerwijderen