zaterdag 8 augustus 2015

Mijn... Bijbeltekst (7)

In het kader van 10 dagen een Bijbeltekst, vandaag een hoopvolle tekst:

Eens zal Hij uw mond vervullen met gelach
en uw lippen met gejuich! (Job 8:21)

Wie kent het verhaal van Job niet... Job, de zeer Godvrezende man die alles voor elkaar had. Vrouw, kinderen, rijkdom, gezondheid... het ontbrak hem werkelijk aan niets. Tot de dag dat hij getroffen wordt door een heleboel onheil tegelijk. Hij verliest op één dag al zijn bezittingen en al zijn kinderen. Een paar dagen later wordt hij ook nog getroffen door een ernstige ziekte.
Hoeveel kan een mens verdragen?
Ja, dat vraag ik me soms ook wel eens af. Het lijden lijkt soms oneerlijk verdeeld te zijn over de mensheid. Bij de één gaat ogenschijnlijk alles voor de wind, bij de ander zit alles tegen. In sommige landen heerst extreme armoede en lijken ziektes steeds verder om zich heen te grijpen terwijl medische zorg schaars of niet te betalen is, terwijl in andere landen wachtlijsten zijn voor behandelingen met botox of het laseren van ogen.

Job kreeg het in ieder geval zwaar voor z'n kiezen. En dan staat er ergens midden in dat verhaal een uitspraak die één van Jobs vrienden doet: Job, eens zal God je mond vervullen met gelach en je lippen met gejuich...
Ik denk persoonlijk niet dat Job heel vrolijk werd van deze opmerking. Ik denk niet dat het hem op dat moment hielp of dat het zijn enorme verlies dragelijk maakte.
Maar toch... wij kennen het einde van het verhaal van Job en weten hoe hij uiteindelijk genas van zijn ziekte en nog meer gezegend werd dan voor zijn ongeluk (hoewel... het krijgen van nieuwe kinderen neemt het verlies van de andere kinderen niet weg... het zal altijd wel een beurse plek in Jobs ziel zijn gebleven).

Ik gebruik deze tekst liever niet om er anderen mee om de oren te slaan, maar wel voor eigen gebruik. Op momenten dat het lachen mij vergaat, dat ik me afvraag waar we ooit aan begonnen zijn door pleegkinderen te nemen en een gezinshuis te worden. Als mijn eigen pijn over onze kinderloosheid opspeelt. Dan klinken ergens in mijn achterhoofd de woorden: Juut, eens... eens zal God je weer laten lachen en zul je kunnen juichen!
Juichen, dat doe je bij een overwinning! De overwinning komt! Het staat vast. Verdriet, vragen, lijden, twijfel, de dood... zij hebben niet het laatste woord. Er zal een dag komen dat dat allemaal voorbij is en dan zullen we lachen en juichen. En daarnaast ben ik er zeker van dat hoe het leven hier ook gaat, en waar je ook in zit, er ook in het hier en nu, het leven van alledag momenten van overwinning en geluk zullen zijn. Misschien maar eventjes, maar toch... zonnestralen die zomaar achter een donkere wolk vandaan komen.

Vandaag las ik een prikkelende vraag: Ben jij een loofboom of een treurwilg?
Ik moest er om grinniken omdat ik als beelddenker daar natuurlijk meteen een plaatje bij had. Ik wil een loofboom zijn! Soms vol in blad en soms kaal omdat alle energie gebruikt moet worden voor het nieuwe leven dat er aan komt.
Een lachende loofboom die zijn takken laat juichen! Is daar ook niet een opwekkingsliedje van?
"Gods volk wordt uitgeleid
Zij gaat met vreugde voort
En de bergen en de heuv'len juichen rondom haar
Alles zingt erbij.
Zelfs de bomen zijn blij
en zij klappen voor hun God."

Ik geef toe, niet het meest diepgaande lied aller tijden, maar voor vandaag wel passend :)

Knoop het in je oren lieve mensen als je ergens onder op de bodem van de put zit:
Eens zal Hij jouw mond vullen met gelach, jouw lippen met gejuich!!!

1 opmerking: