Gewoon...

Kerstfeest van de basisschool 

‘Wat fijn dat jullie er allemaal zijn! En wat mooi om te zien dat jullie papa’s en mama’s en opa’s en oma’s er ook bij zijn vanavond...’

De directeur van de basisschool opent de kerstviering van de basisschool. We zitten in een sfeervolle, prachtig versierde kerk waar kinderen zojuist met lichtjes binnen zijn gekomen. We zijn welkom geheten door ‘de verteller’, een klasgenootje van Damian, die samen met een meisje uit groep 7 steeds een stuk verhaal vertelt. En nu mag de directeur, zelf ook nog maar een half jaar op onze school, de avond openen.

Ik gluur even naar rechts. Alicja, die nog maar twee maanden bij ons woont, lijkt het niet gehoord te hebben. Gelukkig. Ze zit stralend, letterlijk schitterend door het glinsterende vestje dat al een week aan de kast hing, in het midden van de rij. Vanavond is haar avond. Wat heeft ze er naar uitgekeken. Eindelijk die feestjurk aan, eindelijk het lied zingen waar ze zo hard voor geoefend heeft met haar klas.

Gewoon 

Het programma gaat verder. Ik luister naar het lied dat de meesters en juffen zingen. Ieder jaar weer prachtig. Het leukst is om de koppies van de kinderen te zien die vol ontzag naar hun juf of meester kijken.

Dan klinkt de stem van de tweede verteller:
‘Gewoon’, hoe vaak hoor je dit woord niet? Heel vaak!Misschien wel als antwoord op de vraag: ‘Waarom deed je dat?’ ‘Nou, gewoon...’ Wat is er dan zo gewoon? Ga eens na wat je vandaag allemaal hebt gedaan. Je bent vanochtend opgestaan: gewoon? Je hebt gegeten: gewoon? Is dit allemaal wel zo gewoon?

We zingen, luisteren naar proclamaties en teksten uit de Bijbel en natuurlijk naar de liederen die de groepen hebben ingestudeerd. Ik verlies mezelf eventjes in het kerstverhaal dat door één van de juffen verteld wordt. Even laat ik me meenemen naar toen... naar Jozef en Maria en naar de stal waar hun bijzondere kindje geboren werd.

Langzaam maar zeker komen we aan het eind van het programma. Een bestuurslid bedankt iedereen en weer klinken de woorden: ‘Fijn dat jullie papa’s en mama’s er waren...’

Ik voel even een soort van plaatsvervangende pijn. Ik denk aan onze gezinshuiskinderen. Soms is er nog contact met ouders, dat vinden wij belangrijk en eigenlijk noodzakelijk, maar soms kan dat niet. Zijn ouders niet meer in beeld, door wat voor redenen dan ook. Ik heb daar geen oordeel over. Maar vanavond voel ik de pijn.

Mijn ogen gaan door de rijen met kinderen. Ik ken er best veel. Bij de meesten is het gelukkig ‘gewoon’. Gewoon een vader, en een moeder, soms ook nog broertjes of zusjes. Maar, ik ken ook kinderen bij wie het niet gewoon is dat papa en mama er vanavond zijn. Papa en mama zijn gescheiden en ze zijn allebei verder gegaan met hun eigen leven. Ik ken andere pleegkinderen. Natuurlijk zijn hun pleegouders er, maar papa en mama? Er zijn kinderen van wie een ouder in het ziekenhuis ligt of een ernstige ziekte heeft.

Zo gewoon is het niet...

Zo gewoon is het niet om als kind op te groeien bij je vader en moeder...
Zo gewoon is het niet om op het kerstfeest je papa, mama, opa of oma mee te nemen...
Zo gewoon is het niet om straks kerst te vieren met je familie...
Zo gewoon is het niet om ‘gelukkig nieuwjaar’ te zeggen terwijl je misschien wel onzeker bent wat dit jaar gaat brengen...

We staan op om het laatste lied te zingen. Uit de monden van de kinderen, de papa’s en mama’s, de opa’s en oma’s, de pleegvaders en moeders, de meesters en juffen klinkt het vol overgave:

Ere zij God in de hoge. 
Vrede op aarde. 
In de mensen een welbehagen.

Gewoon bijzonder

Ik kijk nog een keer opzij. Onze glitterende Alicja zingt uit volle borst mee. En als het lied uit is zie ik hoe haar klasgenootjes haar jasje bewonderen en er even aan moeten zitten. Ze straalt van trots. Haar avond is geslaagd. Ik ben vooral dankbaar. Dankbaar dat ze zo welkom is geheten op deze school, in deze klas, met deze leerkrachten. Ze hoort er gewoon
helemaal bij... gewoon?

Een oud kinderliedje plopt in mijn gedachten op:
Gewoon bijzonder, dat klinkt wat ongewoon 
maar de Here God die heeft voor jou een plekje in Zijn hart. 
Je bent voor Hem belangrijk, je mag altijd bij Hem komen, 
Hij heeft nog nooit genoeg van jou gehad.

Dat is het... gewoon bijzonder. Gewoon helemaal welkom, bij ons, op school, maar vooral ook bij de Here God. Dat is pas thuiskomen. Dan heb je gewoon een bijzondere kerst. Laten we zorgzaam zijn voor hen voor wie de gewone dingen niet zo gewoon zijn...