Vanzelfsprekend

Vanzelfsprekend

Je wordt geboren (in mijn geval als meisje), je wordt volwassen, je wordt verliefd, je trouwt en dan wordt je moeder. Dat was hoe ik het als kind bedacht had. Hoe ik het voorgeschoteld had gekregen door het milieu waarin ik opgroeide.

Inmiddels weet ik beter. Het eerste punt blijft staan. Je wordt geboren. Jij net zo goed als ik. Want anders schrijf ik dit nu niet, en jij leest het niet. Ik ben er, jij bent er. Fijn wel trouwens, dat er meer zijn, anders was het toch een wat saai bestaan geworden.

Hoera! Het is een...

Jaren geleden alweer. Jan Willem en ik zijn op vakantie in Nieuw Zeeland. We logeren bij mijn zus en zwager en hun vijf dochters. Mijn zus is hoogzwanger en zal tijdens de vakantie gaan bevallen. Ik mag erbij zijn. De verloskundige, een struise vrouw die van aanpakken weet, helpt mijn zus door een snelle bevalling heen. Het kindje wordt geboren en de verloskundige houdt het in haar handen. Dan klinkt het bijna verbaasd: ‘Ooooh it’s a BOY!’

Het lijkt vanzelfsprekend. Je wordt geboren. Je bent een jongen of je bent een meisje. Maar wist je dat er ook kinderen geboren worden waarbij het helemaal niet duidelijk is of het een jongen of een meisje is? Deze kinderen hebben beide geslachtskenmerken en de ouders staan voor de onmogelijke keus om het kindje als een jongen of meisje te bestempelen. Want geslachtsloos is wettelijk gezien niet mogelijk. Het is een onderwerp waar een taboe op ligt. Je kunt er meer over lezen op o.a. http://nnid.nl/

Volwassen

Oké, in mijn geval staat het meteen bij geboorte overduidelijk vast. Ik ben een meisje. Ik groei op en ontwikkel me. Ik volg de basisschool, haal een HAVO-diploma en doe een HBO-studie. Ik ga op m’n 18e op kamers. Ik voel me echt heel volwassen! Ik ben zelfstandig en red me prima.

Volwassen worden gaat niet vanzelf. Je zou kunnen zeggen dat een volwassene een individu is die zichzelf in het leven kan redden. Kijk je puur biologisch, dan is een volwassene volgroeid en geslachtsrijp.

Ik denk met een zeker gevoel van schaamte terug aan mijn naïviteit. Niet iedereen wordt volwassen. Er zijn kinderen met een verstandelijke beperking die daar hun hele leven mee moeten dealen. Misschien worden ze biologisch volwassen, maar hun geest blijft kinderlijk.

Ik denk aan al die kinderen en jongeren die voor ze de volwassen leeftijd bereiken sterven. Door vroeggeboorte, wiegendood, ziekte, noodlottige ongevallen, natuurgeweld, suïcide of omdat ze vermoord worden.

Volwassen worden gaat niet vanzelf(sprekend).

Verliefd

Als je een meisje bent wordt je verliefd op een jongen. En andersom. Dat is wat ik leerde. Dat is niet hoe het per se gaat. Wel wat het meest maatschappelijk geaccepteerd is. Maar meisjes worden ook op meisjes verliefd, en jongens op jongens. Soms ook op allebei. En wat verwarrend kan dat zijn! Wat zijn de reacties als je ‘uit de kast komt’? Hoe reageren je ouders, broers en zussen, opa’s en oma’s? Wat zeggen vrienden, buren, sportmaatjes of klasgenoten? En wat als je christen bent en je misschien wel geleerd hebt dat homoseksualiteit zondig is?

Onbekender, maar zeker ook voorkomend, is dat iemand op meerderen tegelijk verliefd is. Polyamoreus (mijn spellingcontrole kent het woord niet eens), zoals we dat noemen. Ook dat komt onder christenen voor. Waarschijnlijk ken jij er geen één, want waar er onder gelovigen al een taboe rust op homoseksualiteit, geldt voor polyamorie een taboe met hoofdletters.

Verliefd worden is niet vanzelfsprekend.

Samen verder

Ik werd verliefd op Jan Willem. Tijdens twee onvergetelijke Dabar weken op camping de Noordduinen in Katwijk. Als ik eraan terugdenk kan ik de vlinders weer voelen. Drie jaar later trouwen we. We zijn allebei 22.

Trouwen is allang niet meer de enige manier om samen verder te gaan. Je kunt ook samenwonen, geregistreerd of niet. Of een LAT-relatie onderhouden. Er zijn vast ook nog wel andere constructies om samen door het leven te gaan.

Niet iedereen vindt een partner waarmee hij (of zij) verder door het leven zal gaan. Er zijn bewust alleenstaanden, maar ik denk dat het gros van de alleenstaanden droomt of gedroomd heeft van een levenspartner. Hoe pijnlijk is het als je ouder wordt en je vrienden krijgen een relatie. Als je vrienden kwijtraakt omdat hun leven verandert en hun focus niet langer op jou is. Wat kan het zeer doen als je innig verliefde stellen in een restaurant ziet zitten, of in de kerk. Wat kan het stil zijn in huis als je na een dag werken vol indrukken thuis komt en je verhaal niet kwijt kunt.

Trouwen, vanzelfsprekend? Ik dacht het niet!

Trouw tot de dood ons scheidt

‘In ziekte en gezondheid, in goede en slechte dagen, tot de dood ons scheidt...’ Woorden die in de trouwplechtigheid gesproken worden. Natuurlijk meen je ze op dat moment uit de grond van je hart. Je gaat ervoor.

Maar wat een gebrokenheid en verdriet treft relaties. Partners gaan vreemd en scheiden. Ruzie of geweld maken een eind aan de relatie. Ernstige ziektes met blijvende gevolgen kunnen een relatie zwaar onder druk zetten. Ingrijpende gebeurtenissen kunnen zoveel schade aanrichten dat samen verder tot de dood ons scheidt geen optie meer is.

Soms vervreemden partners van elkaar. Blijken de verwachtingen van het huwelijk of van elkaar niet uit te komen en zijn verschillen niet te overbruggen.

Een paar weken geleden was ik op het 40-jarige huwelijksfeest van vrienden van ons. Opeens realiseerde ik me hoe bijzonder dat eigenlijk is. Absoluut niet vanzelfsprekend.

Kinderen krijgen

Als er één is die weet dat kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is, dan ben ik het wel. Jullie kennen ons verhaal. Vol vertrouwen en goede moed begonnen aan het stichten van een gezin en na enkele maanden gedesillusioneerd de spreekkamer van de gynaecoloog uitkomen met de boodschap: Voor jullie geen kindje van jullie samen.

Ik ben de enige niet. In de loop van de jaren heb ik heel wat mannen en vrouwen ontmoet die ook zo graag een kindje wilden, een gezin, maar voor wie het er niet inzat. Soms door duidelijke oorzaken. Soms ook niet. Het hopen, het verlangen, miskramen soms... een heftige weg door het leven.

Ik ken ook mensen die wel kinderen kregen, maar hen ook weer kwijtraakten. Baby’s die overleden, soms nog voor de geboorte. Kinderen die ziek werden en stierven. Een (verkeers)ongeluk. Afschuwelijk, het gemis, de lege plek. Zo rauw. Het leven zal nooit meer als vanouds worden.

Mijn hart breekt ook als ik denk aan de vaders en moeders van onze pleegkinderen. Ouders die hun kindje niet mogen verzorgen en opvoeden omdat... er zijn zoveel redenen te bedenken. Maar één ding staat voor mij vast: Dit is niet wat zij gedacht en gewild hebben toen ze ontdekten dat ze een kindje verwachtten. Je hebt een kind, maar je hebt het ook niet, of misschien moest je het wel afstaan, gedwongen door de omstandigheden van je leven op dat moment.

Kinderen zijn geen vanzelfsprekend gevolg op een relatie.

Oordeel

Ik ben een christen. Soms schaam ik me daarvoor. Ik durf er voluit voor uit te komen dat ik geloof in God. Ik ben dankbaar dat ik weet dat Jezus het voor mij in orde heeft gemaakt met God door te sterven aan een kruis en weer op te staan uit de dood. Maar ik schaam me voor hoe we, in het algemeen, met al die anderen die ik hierboven beschreef omgaan.

Afgelopen weken heb ik het evangelie van Lucas gelezen en ben ik opnieuw onder de indruk geraakt van hoe Jezus met mensen omging.

Hij zocht juist diegenen op voor wie het leven niet vanzelfsprekend was. Hij bracht tijd door met tollenaars (afpersers), met zieken en bezetenen. Hij bekommerde zich om hoeren en sprak met hen. Hij was vol ontferming, bewogen en liefdevol voor iedereen. Behalve voor de geestelijk leiders van die tijd. Daar veegde Hij de straat mee aan, verbaal.

In Lucas 6:37 doet Jezus een opmerkelijke uitspraak. Eén die ik graag ter harte wil nemen en waarvan ik hoop dat we dat als christenen allemaal zullen doen:

‘Oordeelt niet, opdat u niet geoordeeld wordt...’

Dat is hoe ik wil kijken naar al die niet-vanzelfsprekende-situaties die ik hierboven noemde. Ik wel hen allemaal zien, kennen, als mens. Gehandicapt, beperkt, homoseksueel, transgender, polyamoreus, alleenstaand, gescheiden, verslaafd, ongehuwd moeder, samenwonend, man, vrouw, geslacht onbekend... geen oordeel. Gewoon mensen, zoals ik. Ik wil van hen houden met de liefde waarmee Jezus in Zijn tijd van al die niet vanzelfsprekende mensen hield. Niet om hen te bekeren of over te halen om op mijn manier te geloven maar om iets van die liefde die Jezus meer dan overvloedig heeft door te geven.

Dat is wat we allemaal nodig hebben. Vanzelfsprekend.