donderdag 24 augustus 2017

De schakel

Afscheid


Vandaag hebben we afscheid genomen van Sabrina, het pleegkind dat het langst van alle pleegkinderen tot nu toe bij ons gewoond heeft. 4 september 2002 kwam ze bij ons wonen. Een klein meisje met blonde krullen en een enorme grote beer. De beer is vandaag mee verhuisd naar het kamertrainingscentrum. 

Sabrina was ons tweede pleegkind. Ik herinner me nog als de dag van gister dat we gebeld werden met de vraag of we een plekje hadden voor een meisje van twee. We waren op dat moment net een paar maanden gestart met pleegzorg en hadden een elfjarige knul in huis die tijdelijk zou blijven. We hadden aangegeven dat we best meerdere pleegkinderen in huis wilden. Tussen de vier en de twaalf jaar was onze voorkeur. Dan kon ik nog blijven werken. 

Ons hart zei meteen ja toen de vraag voor een plekje voor Sabrina kwam. We overlegden, rekenden, keken rond in huis, dachten na en hakten de knoop door: ik zou stoppen met werken en fulltime pleegmoeder worden. Een forse beslissing want ik deed mijn werk met plezier en daarnaast hadden we net een huis gekocht dat wel betaald zou moeten worden. Maar we vertrouwden erop dat het goed kwam. En het kwam goed. 

Vijftien jaar lang hebben we van alles meegemaakt met elkaar. Mooie, moeilijke, vrolijke, verdrietige, hoopvolle en teleurstellende dingen. Precies zoals dat gaat in een gezin. Nu is er een lege plek, in huis en in ons leven. Want pleegzorg doe je als baan maar vanuit je hart. 

Roze wolk

Toen we als kersverse pleegouders begonnen gingen we ervan uit dat als je maar goed genoeg je best doet, genoeg liefde geeft en hier en daar wat opvoedkundige trucs uithaalt, het met ieder kind wel goed komt. De roze wolk van pleegzorg noem ik het wel eens. We zijn zo’n zestien jaar verder en hebben inmiddels aan twaalf kinderen een plekje in ons gezin kunnen aanbieden. We hebben kinderen zien komen en weer zien gaan. De roze wolk van pleegzorg is allang een wolkbreuk geworden. (Gelukkig komt na regen altijd weer zonneschijn )

Er zijn zoveel factoren die meespelen bij pleegzorg. De band met de familie, de problematiek van het kind, de geschiedenis, het netwerk, het pleeggezin of gezinshuis zelf. 

De ketting van het leven

In ons gezinshuis hebben we al heel wat keren afscheid moeten nemen van kinderen. Sommige kinderen konden terug naar ouders. Soms konden kinderen niet blijven omdat ze meer of intensievere zorg nodig hadden. We hebben kinderen gehad die zulke heftige gedragsproblemen hadden dat de veiligheid van henzelf of ons in gevaar kwam. Dan moet je, hoe moeilijk ook, een grens trekken. Er waren kinderen die zo ernstig beschadigd waren in hun voorgeschiedenis dat de nabijheid van een gezin te dichtbij kwam. Hoe bizar het ook klinkt, ze hadden meer afstand nodig en vonden een plek op een (behandel)groep. En nu hebben we voor het eerst iemand die aan de volgende fase van haar leven begint: een kamertraining, op weg naar volledige zelfstandigheid. 

Als gezinshuisouder moet je loslaten. Soms vragen mensen of dat niet moeilijk is. Ja, natuurlijk is dat moeilijk. Vooral als een plaatsing op een andere manier eindigt als jij voor ogen had. Maar door de jaren heen ben ik anders naar pleegzorg gaan kijken. Ik zie ons, als gezinshuis(ouders) als een schakel. Een schakel in de ketting van het leven van een kind. Vaak haken wij in zwakke, niet goed sluitende, of zelfs gebroken schakels. Op deze schakels kun je niet veel kracht zetten want dan valt de ketting uit elkaar. 

Ik hoop, en weet eigenlijk zeker, dat de schakel die de kinderen die bij ons wonen vormen gedurende de tijd die ze bij ons zijn, een stevige en solide schakel is. Een schakel die de ketting sterker maakt en waar een volgende schakel met een gerust hart aan kan sjorren. 

Die schakel raakt een kind niet meer kwijt. Of hij korter of langer hier gewoond heeft, we hebben iets mogen meegeven van hoe het ook kan gaan. Van rust, structuur, regelmaat, zorg, betrokkenheid, liefde en vooral ook van de prachtige boodschap van Gods liefde. 

Want waar wij loslaten, houdt God vast. Hij overziet het hele leven. Hij heeft alle tijden in Zijn hand, en voor Hem komt niets als verrassing, te vroeg of te laat. Hij is trouw en blijft altijd Dezelfde.

Afscheid nemen blijft pijnlijk, maar eigenlijk zegt dat alleen maar iets over hoeveel je van iemand houdt... De keerzijde van liefde... 

15 jaar herinneringen die we koesteren in ons hart. En tegelijk kijken we vooruit en zijn we benieuwd wie de lege kamer nieuw leven komt inblazen! Gezinshuisouder zijn... het is in ieder geval nooit saai!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten