Testers gezocht...

Je kent ze wel, de reclames op facebook of via de mail: Testers gezocht... Voor allerlei producten en gebruiksartikelen die we natuurlijk allemaal wel willen hebben. Een nieuwe i-phone, een robotstofzuiger of het nieuwste merk afslankpil, voer voor uw huisdier, een nieuwe tandpasta die u een stralend witte glimlach geeft en ga zo maar door...
Zo af en toe trap ik erin. Dan vul ik toch weer mijn gegevens in, krijg ik nooit een testproduct toegestuurd maar word ik wel bedolven onder een lading spam in mijn mailbox.

Testers gezocht... soms voel ik me als gezinshuisouder ook zo. Alleen dan gaat het niet over producten maar over kinderen. Er zijn er in ons gezin al heel wat gekomen en gegaan. Anders dan in een gewoon pleeggezin worden er bij ons kinderen geplaatst die het op een andere plek niet gered hebben. Kinderen die al vier of vijf woonplaatsen gehad hebben en elke keer weer weg moesten omdat hun gedrag niet acceptabel was. Kinderen die een aantal jaren in de kinderpsychiatrie hebben gezeten op een behandelgroep en waar twijfels over zijn of ze in een “gewoon” pleeggezin nog wel gaan aarden. Ze komen bij ons binnen. Het is een test. Kunnen deze kinderen nog wennen aan een gezinssysteem met twee vaste opvoeders, regels, (sociale) verwachtingen en afspraken waar je je aan moet houden? Is een kind nog niet té beschadigd in zijn vertrouwen in volwassenen? Zal er nog iets van hechting kunnen ontstaan in een kinderziel die in de basis aan gruzelementen ligt?

Toen we begonnen als pleegouder waren we best optimistisch over de kansen van een pleegkind. Je neemt een kind in huis, die zich natuurlijk bij jou heel welkom voelt en zich daarom ook wel snel thuis zal voelen, je geeft het voldoende aandacht, liefde en zorg, je zorgt voor rust, regelmaat en reinheid (aangevuld met ritalin) en je zult zien dat het onder jouw handen zal opgroeien tot een gelukkig en stabiel kind dat op z’n 18e klaar is om zelfstandig te gaan wonen.

Een utopie. Van bovenstaand plaatje is na 13 jaar pleegzorg, therapeutische pleegzorg en gezinshuisouder zijn, weinig meer over. We weten inmiddels alles van hechtingsstoornissen (ontremde, geremde, vermijdende, angstige en van alles wat) en de gevolgen die dat heeft voor het gedrag van kinderen. We hebben een huisapotheek aan medicatie en hebben de antispychotica, adhd-onderdrukkers, slaapmedicatie, angstremmers, stemmingsstabilisators, allergiemiddelen, pufs, laxerende middelen en natuurlijk de paracetamol op voorraad. We hebben een ruime ervaring op het gebied van ADHD, Autisme in allerlei varianten, angststoornissen en de noem nog maar een dotje diagnoses op.
We kijken nergens meer gek van op. Dat doe je alleen de eerste keer als een kind zijn kamer onder de poep smeert of zijn prullenbak vol plast of... ach, ik kan een boek schrijven over wat we hebben meegemaakt.

Testers gezocht... ik vind het eigenlijk best wel verdrietig. Want achter het testgedrag van deze kinderen gaat een wereld vol drama en trauma schuil. Gebroken en verscheurde families. Onmacht, afwijzing, verlating en pijn die door de generaties heen gaat. De schuld van de ouders? Nee! Want zij deden naar hun beste kunnen en hadden vaak ook het voorbeeld niet. De schuld van de kinderen? Nee! Zij vroegen niet om deze ellende in hun levens. Zij hadden recht op een veilig en warm plekje om in alle liefde en geborgenheid te kunnen opgroeien.

“We plaatsen dit kind in een gezinshuis omdat we willen kijken of het nog in een gezinssysteem kan functioneren.” Zo komt het dan bij ons. Een testgezin dus... En we worden getest. Bij de één duurt het een week, bij de ander een half jaar, maar de fase van aangepast gedrag gaat echt voorbij en dan komt het erop aan. Kun je door het gedrag van het kind heen prikken en hem aanspreken op wat je écht ziet: een angstig, gekwetst en in de steek gelaten mensje? Een kind dat aan het overleven is en wel móet vechten omdat dat het enige is dat nog is overgebleven voor hem?
Helaas is dit niet het enige waar je als gezinshuisouder rekening mee hebt te houden. De andere kinderen zijn er ook nog, de veiligheid en de structuur, de basis de we met elkaar hebben. Kunnen we de balans in het gezin en de zorg voor de andere kinderen combineren met een kind dat alles aan extreem of dwars gedrag uit de kast trekt? Of zijn er ook grenzen?
Die grenzen hebben wij heel lang niet gezien, of willen zien. Daardoor liepen dingen soms uit de hand. Werd gedrag té extreem of zelfs gevaarlijk. Omdat je zo graag wilt dat een plaatsing lukt, dat een kind gaat aarden en kan gaan ontwikkelen, ga je over je grenzen heen. We hebben ervan geleerd. En soms doen we het nog steeds, omdat een kind niet alleen in je huis woont maar ook in je hart.
Testers gezocht... we zitten er op dit moment weer middenin, nu we een nieuwe plaatsing hebben gekregen in december. Een pittige tijd voor ons allemaal. We weten niet hoe het zal eindigen en wat het resultaat dan is.

Wat mij geholpen heeft is om de lat, het doel, veel lager te leggen voor mezelf. Ik ben geen geslaagde gezinshuisouder als een kind het bij mij uithoudt tot z’n 18e. We zijn een schakel in het leven van een kind. Voor de één een dikke, stevige schakel waar hij later veel stevigheid uit zal halen. Voor de ander een klein, dun schakeltje. Een schakel waarvan we hopen dat een volgende schakel er weer in kan haken zodat het al met al toch een stevige ketting wordt. Wij lopen een klein stukje, of een groter stuk mee in het leven van een kind. Het is niet bij ons geboren maar wel in ons leven geplaatst. En voor zolang het bij ons is, is het goed. En daarna mogen anderen verder zorgen, in de wetenschap dat we een Vader hebben die het hele leven overziet en als wij een kind moeten loslaten, Hij het vasthoudt!

Testers gezocht... kom maar op! Als we een open plek hebben schrijf ik me toch gewoon weer in!