Plaatsvervangend excuus

Open brief

Precies een maand geleden schreef ik een open brief aan voorgangers en predikanten en andere mensen met een leidinggevende positie. Ik riep hen op om het taboe op seksueel misbruik te doorbreken en voor slachtoffers op de bres te gaan staan.

Er kwamen talloze reacties, soms openbaar, maar vooral in privéberichten van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het verhaal van misbruik en het gebrek aan reactie en erkenning. Eenzame en verdrietige verhalen van onrecht en niet gehoord worden. De brief werd zo’n 4500 keer gelezen, wat veel lijkt, maar eigenlijk niet zo heel veel is als je bedenkt hoeveel christenen ons land telt.

Een stem zijn

Door de reacties van zoveel mensen te lezen werd ik geraakt en kwam mijn verlangen om een stem te zijn voor hen die niet durven of kunnen spreken weer boven. Om erkenning te geven aan anderen, om anderen te stimuleren ook met hun verhaal naar buiten te komen en om iedereen te laten zien dat het mogelijk is om ondanks een heftig verleden nu te kunnen genieten van het leven.

Een paar weken geleden werd ik benaderd door ‘Vrouw.nl’ met de vraag of ik mijn verhaal wilde doen. Ik kende Vrouw niet, maar het bleek een onderdeel te zijn van een krant met daarnaast ook allerlei nieuwsberichten. Vorige week had ik een interview met hen en gister stond het artikel online.

Weer kwamen er allerlei reacties. Vooral reacties van mensen die me moedig, sterk en krachtig vonden. Ook reacties vol afschuw. Waarom had niemand het voor mij opgenomen? Waarom hadden mijn ouders en de kerk destijds gezwegen in plaats van mij te steunen en mij te helpen aangifte te doen?

Kintsukoroi 

Vanmorgen plaatste ik een berichtje op mijn facebook tijdlijn. Ik had er behoefte aan om te relativeren. Mensen noemen mij sterk en moedig. Misschien is dat zo, maar ik ben me er ook zo van bewust dat het niet alleen dankzij mezelf is dat ik nu als een krachtige (en ook kwetsbare) vrouw in het leven sta. Het is ook dankzij de genade van God die keer op keer mensen op mijn weg bracht die me verder hielpen.

Ik zie mezelf als een voorbeeld van Kintsukoroi. Gebroken door het leven, door onrecht, door wat mensen deden of nalieten. Maar met gouden randjes gelijmd tot een prachtig en bruikbaar mens. De liefde en trouw van God zijn die gouden randjes in mijn leven. Zichtbaar geworden door velen die onvoorwaardelijk van mij hielden en houden en met mij begaan waren.

Ik weet zeker dat dit niet alleen voor mij is weggelegd, maar dat iedereen die met de brokstukken van zijn leven bij God komt kan herstellen tot iets prachtigs.

Excuus namens de kerk

Vanmiddag was ik aan het werk in mijn praktijk. Nadat mijn laatste bezoeker was vertrokken checkte ik even mijn mail. Er was een mailtje van een voor mij onbekend iemand met als titel: ‘Bericht op internet’. Ik opende het bericht en scande even snel het bericht. Mijn hart sloeg even over en ik begon overnieuw met lezen. Er liepen tranen over mijn wangen.

Geachte mevrouw Stoker, Mijn naam is ... en ik ben missionair predikant.... Uw verhaal op internet over misbruik door uw broer met alle gevolgen van dien heb ik gelezen. Aangrijpend en onvoorstelbaar hoe mensen op u en uw verhaal gereageerd hebben. Bijzonder hoe u uiteindelijk door alle dingen heen gegaan bent en wat het u nu gebracht heeft.

Dat wilde ik graag even tegen u zeggen en hoewel ik niets met die reactie vanuit de kerk te maken heb, zou ik u toch namens de kerk excuus willen aanbieden. (ik voel een soort plaatsvervangende schaamte). Ik weet niet of uzelf nog iets hebt met de kerk en met het geloof in God, maar ik wens u van harte Zijn zegen toe, voor u en uw man en ook voor het werk dat u doet.

Erkenning

In al die jaren is mij dit nog nooit overkomen. Het raakt me diep. Dat iemand de moed heeft om als predikant namens de kerk excuus aanbiedt. Dat iemand de woorden spreekt die nooit geklonken hebben. Wat bijzonder en wat ben ik daar dankbaar voor. Het voelt voor mij als erkenning van mijn verhaal. Eindelijk, na zoveel jaren komt er een reactie vanuit de kerk. Nee, niet de kerk waar het plaatsvond, maar dat doet er voor mij niet toe. Ik mailde de predikant terug. Een stuk uit mijn mail:

Beste dominee,

Heel hartelijk bedankt voor uw mail. Ik was op mijn werk en las daar het bericht nadat mijn laatste cliënt vandaag vertrokken was. Ik ben er enorm door geraakt en heb achter mijn bureautje wel even gehuild. Dank u wel voor uw woorden en uw excuus namens de kerk. Nog nooit eerder is er iemand geweest die daarop terug gekomen is en die (ook al is het plaatsvervangend) gezegd heeft hoe het hem spijt wat er gebeurd is. Dit nu te lezen is helend en voelt voor mij als een erkenning die er nooit geweest is.

Het geloof in God ben ik nooit kwijtgeraakt. Sterker nog, ik heb in mijn leven ervaren dat God ten goede kan keren wat door mensen beschadigd is. Hij heeft steeds mensen op mijn pad gebracht die mij hielpen in mijn herstel en die mij erop wezen dat God mij kon en wilde helen. Ik ben dankbaar dat ik nog leef, want ik ben door ernstige depressies gegaan, en het is nu mijn passie om datgene wat ik zelf ontvangen heb weer door te geven. Ik wil graag een stem zijn voor hen die nog niet durven of kunnen spreken...

Het is mijn verlangen dat ik door mijn verhaal te delen, maar vooral te delen van het herstel en de mogelijkheid om je verleden te boven te komen, anderen hoop kan geven zodat ze in hun levens ook zullen ervaren dat God zo anders is dan wat Zijn grondpersoneel soms laat zien. Ik wens u ook zegen op uw werk. Hartelijk dank dat u deze mail wilde sturen. Balsem op een gevoelige plek in mijn leven.

Hartelijke groet,
Judith Stoker

Nogmaals een oproep

Ik ben ontroerd en geraakt door deze mail en geef hem graag door aan iedereen die zich herkent in mijn verhaal, op welke manier dan ook. Het is zo mooi dat na zoveel ‘doofpot affaires’ en ‘mantels der liefde’ nu een predikant de moed heeft om te erkennen dat dit nooit had mogen gebeuren. Het is mijn wens en hoop dat dit het begin is. Dat er meerdere predikanten en voorgangers dit voorbeeld zullen volgen en erkenning zullen geven aan het onrecht dat er in hun gemeenten plaats vond. Dat ze excuses zullen aanbieden aan de slachtoffers, ook al is het al jaren geleden. Goed voorbeeld doet goed volgen!

Mijn vraag aan jullie is om deze blog te delen, met je vrienden, met de leiding van je gemeente, met je voorganger of predikant. Ook als je niet misbruikt bent, juist dan, want daarmee sta je op de bres voor hen die dit overkwam.

Als predikanten en voorgangers erkenning geven aan slachtoffers en excuus aanbieden help je slachtoffers om verder te komen in hun herstelproces. Krijgen ze ruimte om met hun verhaal te komen en wordt er verzorgende, helende olie gegoten in een wond die zo vaak nog open ligt.

Bedankt dominee voor uw moed!