(Ver)wonderen

Hoe gaat het? 

Donderdagmiddag half 5. Ik bel aan bij Aat en Lia. Eén keer in de twee weken op donderdag ga ik bij Lia langs. Ze zit in haar rolstoel bij de eettafel. Aat schenkt koffie in en we kletsen even over hoe het gaat. Raar trouwens om de vraag ‘Hoe gaat het?’ te stellen aan iemand die lijdt aan MS en die niet veel meer kan dan haar hoofd gebruiken. Vrijwel alle lichaamsfuncties zijn uitgevallen in de loop van vele jaren. Eten en drinken kan Lia nog, als er tenminste iemand in de buurt is die haar helpt om het voedsel in haar mond te krijgen.

Geen grappen God

Aat vertrekt na de koffie richting het centrum en Lia en ik praten met elkaar. ‘Ik ben een boek aan het lezen’, vertelt Lia. Ik realiseer me dat een boek lezen voor mij iets heel anders betekent dan voor Lia. Ik ga vaak als een malle door een boek heen. Mijn ogen vliegen over de regels, ik sla stukken over die ik niet interessant vind, soms val ik in slaap als ik lees en ga ik de volgende dag weer verder waar ik gebleven was.

Als Lia een boek leest staat het boek op een leesplankje voor haar en moet ze na iedere pagina vragen of iemand de bladzijde wil omslaan. Lia leest ‘Geen grappen God’ van Corlien Doodkorte. Ik ken het boek, heb het toen het nog maar pas uitgekomen was, in één adem uitgelezen. In het boek vertelt Corlien hoe ze door een wonder van God voor de dood wordt weggerukt en voor 90% geneest van inmiddels vergevorderde Parkinson. Ik stel voor om een stuk voor te lezen, pak het boek uit de boekenkast en kijk waar de bladwijzer ligt.

Leven na een wonder

In ‘Geen grappen God’ is Lia aangekomen bij het gedeelte na het wonder. De artsen hebben het wonder bevestigd, Corlien kan allerlei dingen die ze jarenlang niet meer kon, medicijnen worden afgebouwd en toch... Ze voelt zich verward, vervreemd. Leven met een ernstige ziekte, afscheid nemen van vrienden en familie, daar had Corlien haar weg in gevonden. Maar nu opeens is alles anders. Er is weer levensverwachting, maar dat leven weer omarmen, durven geloven dat het wonder blijvend is, dat er weer tijd hier op aarde is, dat blijkt moeilijk te zijn.

Ik lees voor en af en toe stop ik even. Dan praten we samen over wat we gelezen hebben. Hoe zou het zijn als je zo’n wonder meemaakt? Stel je voor dat Lia morgen weer zou kunnen lopen en haar handen weer zou kunnen gebruiken. Het is niet voor te stellen en we kunnen ons de moeite van Corlien met het wonder goed indenken.

Ik lees verder. Over de worsteling met het wonder. Natuurlijk is er dankbaarheid, ook van mensen om haar heen. Tegelijk zijn er ook zoveel vragen. Waarom zij wel, en zoveel anderen niet? Hoe kan het dat er voor iemand jaren gebeden wordt en er niets gebeurt en bij haar wel? En wat als de ziekte terugkomt?
We praten er samen over door. Wat is er ook voor Lia veel gebeden. Wat heeft ze zelf gebeden en is er door anderen gebeden. En nog steeds. Wat een teleurstelling kan dat ook opleveren. Of twijfel. Bid ik wel goed genoeg? Geloof ik wel genoeg? Het zijn allemaal menselijke vragen waar geen sluitend antwoord op komt.

Verwonderen

Voor mij is Lia een voorbeeld. Wat heb ik in de loop van de tijd dat ik bij haar kom diep respect gekregen voor deze gelovige vrouw. Zo zou zij zichzelf nooit beschrijven, maar ik ben onder de indruk van dit prachtige mens. Zoals zij haar ziek zijn draagt, hoe ze langzaam maar zeker haar zelfstandigheid heeft in moeten leveren, nu volledig afhankelijk is van de zorg van anderen en hoe door alles heen haar geloof in God stand heeft gehouden.

Ik gun Lia ook zo’n wonder, zo’n Goddelijk ingrijpen. Tegelijk besef ik dat een wonder van genezing misschien spectaculair lijkt, maar dat het getuigenis van Lia, hoe zij leeft met God ondanks haar ziekte misschien nog wel een veel groter wonder is. Wij denken zo menselijk, zo ‘als het met ons maar goed gaat’. We vergeten dat juist in de moeilijke periodes van ons leven we bijzondere ontmoetingen met God hebben. Dat hoe donkerder het in ons leven is, hoe helderder het Licht kan schijnen in ons leven. Nee, niet altijd, lees de psalmen maar. Maar eerlijk is eerlijk, als het ons voor de wind gaat, we succesvol zijn en alles van een leien dakje loopt, hebben we God helemaal niet nodig en vergeten we maar al te snel hoeveel we aan Hem te danken hebben.

Al lezend en pratend verwonder ik me. Wat hebben wij een supergave, trouwe, onnavolgbare, verrassende, genadige, liefdevolle God die betrokken is bij ons leven. Eén van mijn favoriete bijbelteksten komt in mijn gedachten:

Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten en uw wegen zijn niet mijn wegen, luidt het woord des Heren. Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten. (Jesaja 55:8-9)

Een tijd om te dansen

Als Aat weer thuis komt ronden we ons gesprek af. Ik ga op huis aan en zal over twee weken weer terug komen. Zal er in de tussentijd een wonder gebeuren? Op de fiets gaan mijn gedachten terug naar bijna een jaar geleden. Mijn boek ‘Adem in, Adem uit’ kwam uit en op een feestelijke avond mocht ik het eerste exemplaar én een ingesproken versie aan Lia overhandigen. Ik wilde mijn boek aan haar opdragen. Als dank voor wie zij is, en als bemoediging omdat ik zeker weet dat ook voor Lia er een dag komt dat zij weer gezond zal zijn. Misschien hier op aarde, misschien straks, thuis bij onze God en Vader.

Als ik thuis ben haal ik mijn boek uit de kast en sla het open op de eerste pagina:

‘Voor Lia, 

Er komt een tijd 

dat ook jij kunt dansen.’ 

Tot die tijd wil ik doen wat ik kan, dankbaar zijn met hen die een wonder meemaken, meeleven en meelijden met hen die op wat voor manier ook lijden en vol verwachting en verwondering dit leven leven.

Meer lezen?

Geen grappen God. Worstelen met wonderen (Corlien Doodkorte)
Adem in, Adem uit. Leven in het ritme van Prediker 3 (Judith Stoker)

Beide boeken zijn te bestellen in de webshop van Vrij Zijn.