Het gouden oor

Terwijl ik mijn telefoontje probeer af te ronden komt Damian samen met zijn vriend uit school. Ik gebaar dat ik zo drinken inschenk en zie Damian vanuit mijn ooghoek met zijn schooltas op schoot zitten. Nadat de verbinding is verbroken vraag ik de jongens wat ze willen drinken. Ik krijg geen antwoord op mijn vraag.
'Mam, kijk 'ns wat ik heb?' zegt Damian terwijl hij een wit kartonnen doosje uit zijn tas haalt en voorzichtig op zijn schoot zet. Even gaat er van alles door mijn hoofd... Een wandelende tak? Een muis of een hamster? Kikkervisjes in een potje? Een kuikentje? Maar dan gaat de doos open en haalt hij een ware trofee tevoorschijn. Een glimmend zilveren opgestoken duim met een gouden bordje: 'Het gouden oor'. Hij glimt van trots. 'Gekregen omdat ik zo goed geluisterd heb en zo ijverig ben geweest deze week!'

Zijn vriendje vertelt glunderend dat hij hem vorige week verdiend had. Waarmee wist hij niet meer precies. Hij dacht omdat hij hard gewerkt had.

De basisschool. Het zit 'm in het woord... basis... ik denk dat het de belangrijkste periode uit je leven is, naast natuurlijk de basis van je ouderlijk huis. Damian zit op de Rehoboth, een niet al te grote, christelijke, school hier in de wijk. Als het even kon hebben wij onze pleegkinderen naar deze school gebracht. En niet zonder reden.
Een aantal jaar geleden heeft de school naast de naam ook nog een missie toegevoegd en werd de slogan: Rehoboth, ruimte voor iedereen. Dat is wat wij ervaren hebben en nog steeds merken. Wij brachten geen doorsnee kinderen naar school. De kinderen die bij ons wonen hebben meestal een rugzak vol bagage bij zich die van invloed is op hun dagelijks functioneren. We hadden een kind dat echt niet op haar stoeltje kon blijven zitten. Ze kreeg een wiebelkussen. Ze wiebelde niet voor niets, want ze had veel meegemaakt. Toen door een misser van Jeugdzorg de kinderrechter besloot dat ze terug moest naar waar ze vandaan kwam, schreef de directeur van de school eigenhandig een brief om zijn zorgen om haar te uiten. Helaas tevergeefs.

Een ander kind stopte halverwege groep 3 opeens met ontwikkelen. Er werd geen nieuwe informatie meer opgenomen. Binnen een jaar had ze een leerachterstand van 6 maanden opgelopen. Het was maar de vraag of ze naar groep 4 kon. Er werd extern onderzoek gedaan en er kwam een diagnose: NLD. Een niet verbale leerstoornis waardoor de informatie die door de ogen naar binnen komt niet goed wordt opgenomen. Laat nu juist het hele leerstelsel gebaseerd zijn op het lezen van teksten... De leerkracht die haar in groep 4 zou krijgen wilde het, met wat hulp van de schoolbegeleidingsdienst wel proberen, en las zich in de zomervakantie in over de stoornis. Vol enthousiasme en positieve energie ging ze aan de slag en ze maakte een inhaalslag! Iedere zes weken zat ik om tafel met de zeer betrokken intern begeleidster en de leerkracht en maakten we afspraken en zorgden we dat thuis en school zoveel mogelijk op elkaar waren afgestemd. Ze werd van jaar tot jaar door haar schoolwerk heen geholpen en gaat komende week starten met haar MAVO-examen!

We hadden een kind dat zich met enige regelmaat spullen van school toe-eigende en hoe fijn was het dat de directeur meewerkte aan een ontmoeting met de wijkagent in uniform! Dat maakte indruk. Veel meer dan strafwerk of nablijven.

Damian kwam op school, alweer 6 jaar geleden. Het mannetje waar we zoveel zorg om hadden gehad in zijn eerste jaren en die nauwelijks verstaanbaar was door zijn verbale ontwikkelingsdyspraxie. Wat een geduldige en liefdevolle leerkrachten trof hij! Groep 0, 1 en 2 bracht hij met twee vaste leerkrachten door en toen hij naar groep drie moest, vroeg hij zich af of de juffen niet met hem mee konden.

We realiseren ons dat de kinderen die wij op school afleveren niet standaard zijn. Maar, bestaan standaard kinderen eigenlijk wel? De achtergrond van onze kids is geen christelijke en de milieus waar ze uit komen en ook regelmatig weer midden in zitten door bezoekafspraken en omgangsregelingen is tegenovergesteld aan dat van de meeste klasgenoten. Maar wij merken steeds dat het niet uitmaakt. Rehoboth, ruimte voor iedereen! Het zat 'm vaak in kleine dingen. De kinderen kwamen met twee moederdagcadeautjes thuis. Eén voor mij als pleegouder, en één voor hun echte mama! En dat was niet omdat ik daarom vroeg, dat bedachten de leerkrachten zelf. Attent! En op de afscheidsavond van groep 8 waren we allemaal welkom. Eigen ouders en wij, pleegouders. Vorig jaar lag ik tot twee keer toe in het ziekenhuis en kreeg ik kaarten van diverse groepen, en zelfs van het hele team. En hoe bijzonder was het dat toen ik terug was op zaal na een ingrijpende operatie, er een kaartje lag dat Damian samen met de rekenjuf via de computer verstuurd had. Gewoon onder schooltijd, omdat het toch een spannende dag was!

Damian heeft dit jaar twee leerkrachten die wij nog niet eerder meemaakten bij onze andere kids. Maar ook dit jaar merk ik zorg en aandacht. Betrokkenheid bij het wel en wee van ons bijzondere gezin. Ik heb al een hoop verhalen gehoord van Damian en was al op de hoogte van 'het gouden oor'. Ik vond het een grappig idee en het paste wel bij wat ik gehoord had over een gratis cursusaanbod van de juf aan het begin van het jaar. 'Mam, de juf geeft gratis cursussen stilzitten en luisteren!'

Het gouden oor. Ik gloei natuurlijk zelf ook van trots dat mijn kanjer deze gekregen heeft! Het is wonderlijk hoe Damian zich ontwikkeld heeft en hoe enorm goed hij het doet. Het maakt me dankbaar en ontroerd als ik terugdenk aan de onrustige, krijsende baby die hij ooit was. Ik ben blij dat we hem als gezin een basis kunnen bieden. En wat is het mooi dat hij op deze basisschool zit waar er ruimte is voor hem en waar hij mag groeien en ontwikkelen.
Wat mij betreft verdient de school zelf ook een gouden oor!