Blauwe ballonnen...

8 mei 2015
Een onvergetelijke dag voor Richard, Marije, Eva en Boaz. Na bijna 9 maanden wordt Levi geboren. Levi die zo geliefd en gewenst was maar waarvan we wisten dat hij hier op aarde niet lang te leven zou hebben. 33 kostbare uren mocht hij bij zijn papa en mama zijn en konden zijn trotse broer en zus hem knuffelen en kusjes geven. Toen ging hij naar zijn hemelse Vader.

8 mei 2016
Een grote bos blauwe ballonnen vol helium in de stevige hand van Richard. Eén voor één druppelen de familieleden en vrienden met hun kinderen binnen in het overdekte deel bij de ingang van de begraafplaats. Vandaag is het de geboortedag van Levi. Het is alweer een jaar geleden! Wat is er in dat jaar ontzettend veel gebeurd. Wat is de tijd voorbij gevlogen en tegelijk lijkt het al zoveel langer dan een jaar geleden dat Levi geboren werd. Marije raakte opnieuw in verwachting. Maar weer waren er zorgen. Hele andere zorgen als toen bij Levi, maar levensbedreigend voor het kleine mannetje dat bij Marije groeide. Toch was er hoop en geloof. Het zou toch niet weer gebeuren? Hoeveel kan een mens dragen? Op 22 maart werd Ezra geboren. Spannende weken volgden. Weken waarin Richard en Marije in het Ronald Mc Donalds huis zo dicht mogelijk bij Ezra in de buurt waren en waarin Eva en Boaz bij de opa's en oma's wachtten op het moment dat de kleine Ezra thuis zou komen. Maar het liep anders. Op 11 april ging Ezra naar zijn eeuwige thuis waar zijn plekje al bereid was. Het verdriet is enorm. De leegte voelt immens.
Ezra werd begraven bij zijn broer. Twee geliefde kinderen in één jaar tijd.

Het ziet er feestelijk uit. De blauwe ballonnen zijn uitgedeeld aan de kinderen en de volwassenen. Het zijn er 50 en met elkaar lopen we richting het graf van Levi en Ezra. Broer en zus huppelen vrolijk mee. Hoe vertrouwd is deze plek inmiddels voor hen geworden. Het voelt zo tegenstrijdig. Zo zou het niet moeten zijn. Een begraafplaats hoort niet thuis in een onbezorgd kinderleven. We staan om het graf heen. Ik kijk naar de foto's die er staan, naar de kostbaarheden vol symboliek die inmiddels op het graf verzameld zijn. Het is een mooi plekje geworden vol herinneringen. Mijn oog valt op een fles die op het graf ligt. Er hangt een bordje aan 'Eindbestemming'. In mijn gedachten komt een tekst die ik zo troostend vind.

Mijn omzwervingen hebt u opgetekend,

mijn tranen opgevangen in een kruik.

Hebt u ze niet vermeld in uw boek?
(Psalm 56:9)

God is hierbij. God was erbij een jaar geleden, en op 11 april. Hij ziet het verdriet en de tranen. Hij draait Zijn hoofd niet om, maar Hij vangt iedere traan op en bewaart die in een fles. Ze zijn kostbaar voor Hem. Als wij lijden, lijdt Hij mee! Hij laat ons niet alleen met ons verdriet. Ook Marije en Richard niet. 

Opa laat de eerste ballon op. Het is bijzonder. De wind staat precies de goede kant op zodat de ballon naar de open hemel wordt geblazen en niet in de bomen, die om de begraafplaats heen staan, terecht komt. We laten allemaal de ballonnen los. Een bijzonder gezicht. De ballonnen schitteren in het zonlicht en de wind blaast ze omhoog tot het kleine stipjes zijn. Aan een groepje van drie ballonnen hangt een tekening van Boaz. De ballonnen van Eva willen niet opstijgen omdat het zelfgemaakte armbandje toch te zwaar is voor de helium. Het armbandje wordt losgemaakt en Eva gooit het even vrolijk bij de andere spulletjes op het graf. Dan gaan ook haar ballonnen omhoog. Met een brief eraan. Zelf geschreven.

Loslaten. Misschien wel de moeilijkste les die Marije en Richard moesten leren het afgelopen jaar. Die wij allemaal op verschillende momenten in ons leven moeten leren. Loslaten heeft te maken met acceptatie. Het erkennen dat het is zoals het is en dat wij daar niets aan kunnen veranderen. Maar kan dat wel, kun je twee keer achter elkaar een kind wat je zo lief is loslaten, laten gaan? Loslaten is de controle over de gebeurtenissen uit handen geven. En dat kan alleen maar als je vertrouwen hebt in iets anders. Iets groters. Iets machtigers. Ik kwam het de afgelopen week weer ergens tegen toen ik bezig was met het schrijven van mijn boek. Dat wij zo graag de dingen willen verklaren, uitleggen. Dat wij een betekenis willen geven aan lijden of onrecht. Dat we soms ook nog denken dat we Gods weg met ons leven wel kunnen uitstippelen of op z'n minst een bepaalde kant op kunnen duwen. Een kant die wij acceptabel vinden. Maar soms gaat het anders en zijn Gods wegen met ons onbegrijpelijk en onnavolgbaar. Voor ons dan... want ik ben er zeker van dat God niet in paniek is. Hij is in staat om te bouwen met puin. Om uit de brokstukken van ons leven een schitterend bouwwerk tevoorschijn te halen. Hoe mooi is het dat deze prachtige blauwe ballonnen de open hemel worden ingeblazen. Daar waar wij soms het gevoel hebben dat onze ballonnen vast komen te zitten in een boom of knappen omdat ze iets scherps raken onderweg, en de hemel nooit bereiken, is het net alsof God vandaag zegt: 'Laat het maar los! Laat Levi maar los, laat Ezra maar los, laat je zorgen maar los, je verdriet, je pijn, je vragen en boosheid! Ik sta klaar om het van je over te nemen!' Misschien, misschien zouden we allemaal eens wat ballonnen moeten oplaten met daaraan vastgemaakt een zelf geschreven brief. Wordt als de kinderen!

We staan daar met elkaar. Woorden zijn niet nodig. Niemand verwacht dat ook. Wat valt er te zeggen? Soms is zwijgen het beste dat je kunt doen. 'Zullen we taart gaan eten?', stelt Marije voor en dan gaat ieder op eigen gelegenheid naar het huis van de familie.
Ik loop nog even een stukje, samen met Damian, over de begraafplaats. Ik voel zijn handje in de mijne en samen praten we over wat we allemaal zien. Damian is vooral onder de indruk van een grafje vol met prachtige knikkers. Een ander graf, met een tuinkabouter vindt hij niks, zo zegt hij. Hij moet grinniken om sommige namen op de grafstenen en samen hebben we het er nog even over dat het alleen maar de lichamen zijn die hier begraven liggen, maar dat Levi en Ezra een heel mooi en compleet nieuw lichaam hebben gekregen in de hemel. 'Misschien vieren ze daar vandaag ook wel feest!', oppert Damian.

We fietsen naar het huis van Marije en Richard. Een prachtige taart staat daar klaar. Een taart met de foto van Levi. De kinderen zijn de plechtigheid allang vergeten en spelen met elkaar. Een groepje meiden vlecht elkaars haren, en de jongens ravotten in de tuin van de buren. Het is prachtig weer en we kunnen allemaal in de tuin zitten. De zon schijnt stralend en er wordt gezellig met elkaar gesproken terwijl we genieten van de heerlijke taart. Ik heb voor Richard en Marije een bord laten maken met hun namen en in het midden een tekst. De tekst die een jaar geleden in mijn gedachten kwam toen ik het praatje voor de afscheidsdienst van Levi voorbereidde en die 'toevallig' ook de trouwtekst van Richard en Marije bleek te zijn.
'Geprezen zij de Here, dag aan dag draagt Hij ons.'
Dat is een belofte die overeind blijft. Hij draagt Levi en Ezra in Zijn armen. Hij draagt Richard en Marije, Eva en Boaz door dit leven heen. Hij draagt ons. Er zijn periodes dat we prima zelf kunnen lopen, of waarin we denken dat we het niet nodig hebben om gedragen te worden. Maar als we op het punt komen dat we zelf niet verder kunnen, dan mogen we erop vertrouwen dat Gods belofte waar is. Hij draagt ons. Elke dag.

Op mijn gemak fiets ik naar huis. Ik bedenk me dat dit de meest gedenkwaardige Moederdag van mijn leven tot nu toe is. Een dag vol indrukken.
Levi, hij die verbindt. De bijzondere betekenis van zijn naam die zo waar geworden is. Wat een impact heeft zijn korte zijn hier op aarde gehad. Hoeveel mensen zijn geraakt en stil gezet door zijn geboorte en overlijden. Dat maakt het gemis niet minder en neemt het verdriet niet weg, maar het geeft wel troost. Levi zal nooit worden vergeten. Hij leeft verder op de beste plek waar je zijn kunt,  en wij nemen hem mee als een kostbare, onvergetelijke herinnering die een onuitwisbare indruk heeft achter gelaten.
Als ik de straat uit fiets, rennen Eva en Boaz met hun vriendjes langs. Ze gaan volledig op in hun spel. Zachtjes bid ik dat ze deze dag als een feest beleven en ik vraag om kracht voor Richard en Marije om dit enorme gemis te kunnen dragen, dat ze de dragende handen van God tastbaar zullen ervaren, misschien wel door onze handen heen.