donderdag 19 oktober 2017

Een dag om te vieren!

Eindelijk


Vandaag is het zover. Na een paar intensieve weken van kennismaken mogen we vandaag onze nieuwe gezinshuislid verwelkomen. Een prachtig Pools meisje van 9 jaar. Alles is er klaar voor. Haar kamer is af en al een klein beetje ingericht met spulletjes die ze heeft meegenomen tijdens het kennismaken. De kledingkast is leeg en schoon. Op tafel ligt een ingepakt cadeau. Het afscheidscadeau met foto van zichzelf dat ze gemaakt heeft voor de groep die ze achterlaat.

De Hobbits


Ze heeft de afgelopen twaalf maanden op de Hobbits gewoond. De Hobbits is een behandelgroep van Yulius in Barendrecht waar kinderen met ernstige hechtingsproblematiek een jaar mogen wonen. M., die inmiddels al weer ruim vijf jaar bij ons woont, heeft ook op de Hobbits gewoond en dus weten we al een beetje hoe het er daar aan toe gaat.

De Hobbits is niet zomaar een groep. Wij hebben de Hobbits zes jaar geleden leren kennen toen één van onze gezinshuiskinderen daar vandaan kwam. We waren onder de indruk van de groepsleiding en de manier waarop er met de kinderen om werd gegaan. En ook al is er veel veranderd, mogen kinderen nog maar twaalf maanden op de Hobbits zijn (M. heeft er ruim drie jaar gewoond), en is er ook in de GGZ aan alle kanten bezuinigd, de sfeer en behandeling hebben er niet onder geleden. De warme betrokkenheid van de begeleiders is bijzonder.

Weer ben ik onder de indruk van de zorgvuldigheid van het hele traject waarmee dit meisje bij ons terecht komt. Op de dag dat haar verteld werd dat er een nieuw plekje voor haar gevonden was, was er een uitgeprint welkomstboekje met foto’s van ons en de katten zodat ze vast kon wennen aan onze gezichten. Een paar dagen later mochten wij op de groep komen kennismaken. Weer een paar dagen later kwam ze, samen met een sociotherapeut, zoals de groepsleiding daar heet, bij ons thuis. En daarna nog een keer, om een paar uurtjes alleen bij ons te zijn. Toen nog een keer een nachtje logeren en al die momenten hingen op een overzichtelijk lijstje op haar kamer.

Een leeg kamertje


Vandaag stappen we om kwart over acht in de auto. Twee auto’s, want er moet straks een extra kind mee terug en een heleboel spullen. We rijden naar Barendrecht en zijn mooi op tijd. We bellen aan bij de voor ons inmiddels vertrouwde groep: De Hobbits. Voor M. is het een weerzien met een aantal oude bekenden, want sommigen die destijds al groepsleidsters waren, werken er nu nog. In de gang is de ‘wall of fame’ waar allemaal foto’s hangen van kinderen die op de Hobbits hebben gewoond. M. hangt er ook tussen, en R., een andere jongen die een tijd bij ons gewoond heeft. En straks komt de foto van dit meisje er ook te hangen.

In de grote woonkamer zitten acht kinderen in alle rust te ontbijten. Het is vakantie dus lekker makkelijk, met het ontbijt op de bank. A. heeft een feestelijke jurk aan, is blij om ons te zien, maar vindt het ook zichtbaar spannend. Als de kinderen hun ontbijt op hebben gaan ze op hun kamers tanden poetsen. Ik loop even mee met A. om de laatste spullen van haar kamer te halen. Tjonge, wat is het kamertje leeg nu! Het bord met alle kaarten is leeg, het prikbord is leeg. A. heeft de kleurige punaises en de magneetjes in een hartjesvorm op de borden bevestigd. ‘Wat leuk’, zeg ik. ‘Dat is voor het volgende kind dat hier komt wonen, een warm welkom.’ zegt ze. We kletsen wat, A. poetst haar tanden en dan trekken we de deur achter ons dicht. We gaan naar beneden.

Afscheid met tradities


Er druppelen wat sociotherapeuten binnen die bij het afscheid zijn, de psycholoog, de gedragswetenschapper, de ouderbegeleider, allemaal mensen die de afgelopen twaalf maanden zo betrokken zijn geweest bij het leventje van A.. We krijgen koffie en limonade en dan worden de andere kinderen van de groep ook naar beneden geroepen. We zitten in een grote kring. Ik zit naast A.. Als iedereen drinken heeft heffen we het glas. ‘Proost! Op een fijn nieuw plekje!’ A. loopt de kring rond en proost met iedereen. Dan zijn er heerlijke donuts en terwijl we allemaal genieten van het eten en drinken leest één van de sociotherapeuten haar afscheidsverhaal voor.

Alle ‘grote mensen’ zoals de therapeuten zichzelf noemen hebben voor A. iets opgeschreven. Herinneringen, leuke momenten, moeilijke momenten, bemoedigingen en heel veel lieve woorden. Ik luister naar het verhaal van sociotherapeut Bianca. A. zit ook ademloos te luisteren. Wat mooi verwoord hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Wat ontroerend om te horen hoe deze mensen van dit meisje zijn gaan houden en hoe ze haar gaan missen, ook al zijn ze tegelijk zo blij voor haar dat er een plekje gevonden is waar ze mag opgroeien.

Naast de ouderbegeleider zit een meisje zachtjes te huilen. Ik vraag me af wat er in haar omgaat. Hoe lang zou zij al op de Hobbits zijn? Zou ze denken aan wat haar volgende plekje zal worden?

Als Bianca klaar is met het voorlezen van haar stuk, is het tijd voor cadeautjes. Eerst krijgt A.  cadeautjes: Een boek met van alle grote mensen een bijdrage, en een boek met van alle kinderen een bijdrage. Dan een fotoboekje met herinneringen aan de afgelopen twaalf maanden. En dan, heel traditioneel, de plant. Een groepsgenootje overhandigt een plant aan A. met de woorden: ‘Voor deze plant moet je net zo goed zorgen als de grote mensen hier voor jou gezorgd hebben. Maar als hij doodgaat dan is het niet erg, want dan betekent het dat je helemaal gewend bent op je nieuwe plek en ons een beetje vergeten bent.’ Ik grinnik want met mijn absoluut niet groene vingers is iedere plant in mijn huis ten dode opgeschreven met uitzondering van de kunstplanten van Ikea.

Dan nog een cadeautje. Voor ons als nieuwe verzorgers van A. Voor de derde keer krijgen we het boek ‘Welterusten kleine beer’. Het liefdevolle, warme boek waarin de zorg die de sociotherapeuten hier aan de kinderen geven verwoord wordt door de zorg die mama beer aan haar kleine beer geeft. Die zorg wordt nu overgedragen aan ons. Ik zal het boek voorlezen aan haar en daarna komt het naast de twee andere boeken te staan.

Tijd voor cadeautjes voor de kinderen! A. heeft voor alle kinderen een cadeautje gekocht. Creatief als ze is heeft ze ook een creatief cadeautje: voor ieder kind een doosje klei met vormpjes. Als iedereen heeft worden de pakjes uitgepakt en enthousiast ontvangen. ‘Mag ik het meenemen naar mijn kamer???’ ‘Is het klei dat hard wordt?’

A. overhandigd haar afscheidscadeau aan Bianca. Het prachtige zelfgemaakte schilderij met haar foto erop geplakt en een zelfgemaakt gedicht, voor aan de wall of fame. Bianca leest het gedicht voor en iedereen luistert mee. En dan is het officiële gedeelte voorbij. Iedereen mag zijn schoenen aantrekken en allemaal helpen de kinderen om de spullen van A. naar de auto te brengen. Nu is het echt tijd om gedag te zeggen. In twee rijen staan de kinderen en de grote mensen langs het pad. A. gaat ze allemaal langs. Een hand of een dikke knuffel. Ik moet even slikken. Dat gevoel dat je iemand van een vertrouwde plek weghaalt blijft toch dubbel.

Uitzwaaien


We stappen in de auto. Jan Willem en M. met de spullen in de ene auto. De rest stapt in onze eigen auto. Iedereen staat aan de kant van de weg. Ik rijd de straat uit om de auto te keren en dan rijden we langzaam terug. De straat door, langs de woongroep, raampjes open, zwaaien en toeteren. De kinderen van de groep rennen mee met de auto zo hard als ze kunnen en zwaaien zo hard mogelijk. We rijden toeterend de straat uit en de Hobbits verdwijnt uit zicht. Van achter uit de auto klinkt een diepe zucht: ‘Nu kom ik echt bij jullie wonen’.

Welkom lieve meid, vandaag vieren we jouw afscheid én jouw nieuwe start.
Als we thuis komen is de pakjespost geweest. Die heeft de Poolse vlag gebracht. Vol trots hijst onze nieuwe huisgenoot haar vlag. Vandaag is een dag om te vieren. En dan mag de vlag uit!




3 opmerkingen:

  1. oh Juud, tranen rollen serieus over mn wangen [ lekker op t werk ;) ] zó mooi dit. echt onder de indruk & diepe buiging voor hoe dit allemaal gaat. bij de Hobbit en bij jou. heel erg goed te lezen hoe het ook kan..! #yourockbabe

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wat fijn zoals je alles beschrijft. Ontroerend. Dit is iets wat ze als ze groot is ook niet lezen. Kan ze zien hoe welkom ze bij jullie is...

    BeantwoordenVerwijderen