Vakantie soap (Epiloog)

Inpakken en wegwezen

Als ik vanmorgen mijn ogen open doe weet ik het meteen! Vandaag gaan we naar huis. Heerlijk. Ik heb geen idee hoe laat het is, want Damian logeerde vannacht bij mij en heeft een knuffel voor de wekker gezet. Hij slaapt nog lekker en ik ga er heel stilletjes uit. In de woonkamer kijk ik op de klok. Half zeven! Ha, dat is mijn ‘thuis-ritme’. Mijn lijf weet het blijkbaar al. 

 

Ik start rustig op. Even een kopje koffie, kijken of er nog wat gebeurd is op facebook, even wat lezen en dan ga ik alvast inpakken. Systematisch gaat alles weer in de kratten en de tassen. Als de jongens wakker zijn en ontbeten hebben doen we alles in de auto en om kwart over 9 rijden we ‘De Leistert’ af. 

 

Terugblik

In de auto hebben de jongens het over de vakantie. Ze hebben er allebei van genoten. Ieder op hun eigen manier hebben ze het leuk gehad. Ze hebben meegedaan met activiteiten van het animatieteam, contact gemaakt met andere kinderen en met de leiding van de activiteiten. 

 

‘Ik weet hoe die ene jongen van het animatieteam heet!’ zegt Mike. Damian puzzelt even welke hij bedoelt maar weet dan over wie hij het heeft. ‘Jurk!’ zegt Mike overtuigd. Ik kom niet meer bij achter het stuur. ‘Ik denk dat je Jörg’ bedoelt.’ probeer ik. Ha ha... dat klopt inderdaad. Het was iets met jurk, maar precies wist hij het niet meer. 

 

Damian heeft maar één klacht. De wifi. Die haperde af en toe waardoor hij met regelmaat uit zijn spelletje werd geknikkerd. Des te beter is het thuis weer!

 

Mijmeren

Terwijl de jongens in een Donald Duck pocket verzonken zijn laat ik ook mijn gedachten over de vakantie gaan. Het is omgevlogen. Ik heb een prima vakantie gehad. Afscheid nemen van JW was echt niet leuk, maar gelukkig kwam Pauline me al snel daarna gezelschap houden. Maar ook van de dagen alleen met de jongens heb ik genoten. Ik heb heerlijk kunnen lezen, puzzelen, nieuwe ideeën gekregen, blogs geschreven en ontdekkingen gedaan waar ik mee verder kan. 

 

Ik heb het best goed gedaan zo in m’n uppie met de jongens. In gedachten geef ik mezelf een schouderklopje. Ik hoop dat ik het vakantietempo en vooral de zijn-modus nog even kan vasthouden als ik thuis ben. Nog negen dagen te gaan en dan komt Jan Willem weer thuis! 

 

Home sweet home

Om kwart voor elf rijden we onze straat in. Het blijft een gekke gewaarwording. Alsof je nooit bent weggeweest. Er valt net een heftige regenbui, maar we kunnen voor de deur parkeren. Ik doe de voordeur open en de katten komen luid miauwend op ons af. Mijn verstand weet dat het ze alleen om eten te doen is, maar de rest van mijn zijn weet zich heel erg welkom

 

Wat een heerlijk groot huis hebben we toch! Op de tafel ligt de post netjes op een stapel. De buren hebben voor onze katten gezorgd en de post bij de deur weggehaald. We halen de belangrijkste dingen uit de auto en doen de rest als het later droog geworden is. 

 

‘Ik heb verbinding!’ roept Mike binnen no time. Kijk dat bedoel ik... thuis is waar je wifi automatisch verbinding maakt. 

 

Groei

Als de regenbui gestopt is moet ik echt even in mijn tuintje kijken. ‘Hoe zou het met de komkommer zijn?’ vraagt Damian zich af. Er groeit een komkommer aan de andere kant van het hek... erdoorheen gekropen op zoek naar de zonnigste kant denk ik. We kijken om het hoekje! Wow! Hij is super groot geworden. Vanavond eten we hem op! Ook de tomaatjes zijn rood geworden en de drie appels aan mijn boom hangen er nog en zien er goed uit. De meloenplant staat opeens in bloei en een late aardbei is voorzichtig rood aan het worden. 

 

Ik realiseer me dat je groei veel beter opmerkt als je er niet op gefocust bent. Als je een tijdje niet kijkt dan lijkt het veel harder te gaan. Elf dagen geleden was er nog geen één tomaatje gekleurd en was de komkommer nog een stuk kleiner. Een mooie les die wel past bij de afgelopen weken. Soms moet je het leven gewoon z’n gang laten gaan. 

 

De keerzijde is er ook want mijn enige kamerplant, die al behoorlijk depressief was toen ik vertrok, heeft nu echt de geest gegeven. Gestorven aan een chronisch aandachtstekort. Tragisch. Gelukkig heb ik de cactus van Majorie nog!!! Gekregen bij mijn boekpresentatie en absoluut de plant met de grootste overlevingskans bij mij thuis. 

 

Eind goed, al goed

Ik app met JW dat ik weer thuis ben. Stuur een paar mailtjes naar voogden die met vakantie gaan, blader de post door, en ga op m’n gemak uitpakken. Ik haal boodschappen, doe een wasje, alleen de pyjama’s en de handdoeken van vandaag hoeven nog, want de rest heb ik allemaal op vakantie al gewassen. 

 

Ik haal de pakketjes op bij de buren. Ik heb mezelf nog drie boeken cadeau gedaan om in de vakantiestemming te blijven. Tas na tas raakt leeg en als het piepje van de droger klinkt ligt de rest al in de kasten. Ik vouw de was op, bel m’n schoonmoeder even om te zeggen dat we veilig thuis zijn en maakt eten. De komkommer heb ik geplukt en serveer ik bij de maaltijd. Hij smaakt nog lekker ook! 

 

Ik zit aan tafel. Mijn laatste vakantieblog. Ik ga het missen. Het was weer leuk om te doen. Schrijven is gewoon heerlijk en het ruimt mijn hoofd op. Ik kijk de kamer rond. Er is weinig meer zichtbaar van onze vakantie. Maar ik voel me wel anders dan voor ik vertrok. Rustiger, ontspannen, opgeladen, energiek en uitkijkend naar wat de komende tijd ons gaat brengen. 

 

Maar wat er ook op ons pad gaat komen, van één ding ben ik deze vakantie overtuigd geraakt:

Als dit het is, dan is het goed!