Vakantiebulletin (Liefde doet)

Een beetje onwennig stap ik uit bed op de stenen vloer. Het voelt koud aan, anders dan het laminaat op onze eigen slaapkamer. Ik hoop dat er geen kleine kriebelbeestjes over de vloer lopen en trek voor de zekerheid toch mijn slippers maar aan. Het is 8.20 uur. Dat is helemaal niet verkeerd voor een vakantiedag! Thuis ben ik er meestal rond 7.00 uur uit of 7.30 uur als het mee zit. Ik gluur om het hoekje van de slaapkamer van de jongens. Damian staat op z’n bed en doet een gorilla na. ‘Ben je daar eindelijk!’ Fluistert hij. We gaan er samen uit en zetten thee en koffie. We doen zo stilletjes mogelijk zodat Jan Willem nog een uurtje kan slapen.

Liefde doet... het eerste boek op mijn stapel. Ik ben er thuis al aan begonnen. In mei ben ik met Anja naar een conferentie in Engeland geweest waar de schrijver van het boek één van de sprekers was: Bob Goff. Nooit van gehoord, maar na één toespraak was ik meer dan verkocht. Wat een heerlijk mens! Zo één waar je er maar een paar van tegen komt in je leven. Vol passie en met een flinke dosis humor en hier en daar een tikkeltje zelfspot vertelde hij over zijn avonturen in het leven. Zijn avontuur met God. Heerlijk hoe hij relativerend over christen-zijn sprak. Geen diepgaande theologisch verantwoorde studies maar gewoon het leven als christen door de dag heen. Diepgaand... zeker!

Vandaag heb ik het boek uitgelezen. Dit is zo’n boek waar je van baalt omdat je al over de helft bent. Ik wilde het het liefst in één ruk uitlezen, maar tegelijk vond ik het zonde omdat er in ieder hoofdstuk wel weer een les zit die ik wil onthouden. Geen probleem, het is mijn eigendom, dus als ik door mijn stapel heen ben, begin ik gewoon weer opnieuw met Liefde doet... En dan met mijn aantekeningenboek erbij.

Bob begint ieder hoofdstuk met een les die hij in de loop van zijn leven geleerd heeft. Soms zijn die op zich al grappig, of juist niet te volgen, en soms raken die ook meteen de kern. Een van de lessen die hij noemde trof mij bijzonder:

Vroeger dacht ik dat ik verhalen moest opschrijven, nu weet ik dat ik zelf een verhaal moet zijn.

Prachtig! Dit is het thema waar ik het afgelopen jaar regelmatig mee gestoeid heb. Toen ik startte met een opleiding vorig jaar september kwam ik in een klas met zoveel verschillende mensen. Sommigen zijn net als ik christen, sommigen doen nergens wat aan, sommigen hebben een compleet andere overtuiging, of wel raakvlakken met het geloof maar met een andere nadruk of beleving. Sommigen zijn beschadigd door wat er in naam van God allemaal gebeurd en uitgesproken is. Ik kwam in een intervisiegroep terecht met 5 medestudenten. Twee van hen zijn lesbisch, één is yoga docent, één is biseksueel en daar zat ik dan, als enige christen. We hadden openhartige en eerlijke gesprekken en ik kan niet anders zeggen dan dat ik van deze mensen ben gaan houden.

Liefde doet. Geen woorden maar daden. Dat is zo’n beetje het thema van Bob’s leven. Niet door woorden Gods liefde laten zien maar door beschikbaar te zijn. Het was ook het onderwerp van één van zijn toespraken tijdens de conferentie. Beschikbaar zijn, oprecht geïnteresseerd zijn in het leven van de ander. Meeleven, er zijn, geen holle woorden als ‘ik bid voor je’ of ‘ik heb een bijbeltekst voor je’, maar betrokken zijn. Waar je kunt wat dóen! Als ik hoor van mijn medestudenten hoeveel pijn hen gedaan is door uitspraken en oordelen van mensen die zich, net als ik, christen noemen, dan schaam ik me. Dan kan ik alleen maar denken: Zo is míjn God niet! Als ik in de bijbel lees hoe Jezus omging met mensen die anders waren, gescheiden waren, aan de zoveelste relatie bezig waren, gebroken waren door het leven, hoer waren, dan lees ik alleen maar liefdevolle, bezorgde woorden. Dan lees ik vooral de betrokkenheid van Jezus die hén juist opzocht. En de religieuzen van die tijd daar kreeg Jezus het om de haverklap mee aan de stok! Hij sprak bepaald niet vriendelijk tegen hen toen Hij hen vergeleek met witgepleisterde graven. Van buiten goed opgepoetst, van binnen dood.

Bob heeft bij mij een snaar geraakt met zijn opmerking dat wij het verhaal zijn. Dat is hoe ik in het leven wil staan. Ik hoop dat mijn medestudenten, mijn buren, mijn omgeving, mijn collega’s, de ouders van onze pleegkinderen, naar mij kijken het verhaal lezen van mijn leven. Dat ze kijken naar wat ik doe, naar hoe ik leef. Het gaat niet om de hoeveelheid vrome woorden, het gaat om de beschikbaarheid. Er zijn op die momenten dat die ander het nodig heeft. Juist die ander die misschien geen warme gemeente of kerk achter zich heeft staan. En weet je, ik wil het niet doen omdat het moet, maar omdat de liefde doet! Dat is wat ik ervaren heb afgelopen jaar. Als je gaat houden van mensen die anders zijn dan jij, dan kun je niet anders dan je leven met hen delen, uitdelen van wat jij hebt en er voor ze zijn als het nodig is. En nee, niet met een dubbele agenda, niet met een idee van ‘ik zal hen wel eens even laten zien wat de waarheid is’. Gewoon, zoals ik ben, en zoals de ander is. Ik wil een goed, inspirerend verhaal zijn, vol humor, liefde, tact, wijsheid en stommiteiten.

Liefde doet... wil je weten hoe? Lees het boek van Bob! Dan kom je erachter dat zelfs een scheet je leven een onverwachte maar toch goede wending kan geven!

(Het boek 'Liefde doet' (Bob Goff) is te bestellen bij Triple Boeken (http://www.tripleboeken.nl/product/liefde-doet-bob-goff/))