Woondag

Vier het leven!

Je hebt allerlei dagen tegenwoordig. Van de internationale dag voor vrouwen tot de plaatselijke dag voor de groen gestippelde reetkever. En alles wat daartussen zit. Ik vind het een goed principe, want ik ben van mening dat je alles moet vieren dat er te vieren valt! Mijn motto is: Vier het leven! Een andere uitspraak die daarmee te maken heeft is: Het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen. Helemaal mee eens.

Wij hebben in ons gezin naast kerst, verjaardagen, sinterklaas, dierendag en weer naar school dag (ik hang de vlag uit na de vakantie, en het liefst ook iedere maandag), een extra dag om te vieren in het leven geroepen: De woondag.

Dubbel

Ik geef toe het is een beetje dubbel, want als een kind bij ons komt wonen is dat nooit zomaar. Meestal is er een tragedie aan vooraf gegaan, of een hele periode van verhuizingen en instabiliteit. En hoewel een kind van harte welkom is in ons gezin laat hij ook iets achter. In het slechtste geval zijn ouders, of anders een pleeggezin of een groep. Een kind kiest er niet voor om bij ons te komen wonen. Een kind wil gewoon thuis bij zijn eigen ouders opgroeien. En ouders willen voor hun kinderen zorgen. Toch zijn er situaties waarin dat niet lukt. Ik heb daar geen oordeel over. Ik vind het alleen maar in en in verdrietig voor iedereen. Na zo’n 14 jaar pleegzorg weet ik dat er maar weinig voor nodig is om in de knoop te komen met jezelf en met het leven. Ouders van kinderen die bij ons wonen komen zelf ook vaak uit ongezonde en niet stabiele situaties en hebben nooit geleerd hoe ze het moeten doen als er een kind komt. Kinderen kunnen zware problematiek hebben waardoor het niet meer te hanteren is thuis. Natuurlijk is ook dat een wisselwerking maar ik pas ervoor om een schuldige aan te wijzen.

Wij willen door een plekje te geven aan een kind niet zeggen dat wij betere ouders of opvoeders zijn. We hopen dat het kind, samen met iedereen die bij hem hoort, zich bij ons thuis gaat voelen en dat we, samen met ouders en grootouders, dit kunnen kunnen helpen naar een zo stabiel mogelijk leven.

Woondag

Ooit stond er in de mobiel (een tijdschrift voor pleegzorg) een stukje van een pleeggezin dat een kind op de dag dat hij bij hen was komen wonen het toetje voor het avondeten mocht uitkiezen. Ik vond het leuk idee, even een speciaal momentje, even terugblikken waar je vandaan gekomen bent, en vooruitkijken waar je naar toe gaat. Maar ik dacht: Dat kan veel beter! Wat is nou een toetje? Zo besloten we dat we woondagen in het leven zouden roepen en dat het kind op de dag dat hij bij ons is komen wonen, mag kiezen wat hij eet of waar hij eet. Het is een geweldig idee al zeg ik het zelf. De eerste jaren bleven beperkt tot de McDonalds, maar toen kwam de variatie: Onbeperkt spareribs eten, de Gouden Wok, Pannekoekenboerderij, sushi, buffetrestaurants, de pannenkoekenboot en ga zo maar door. Soms krabden we wel even achter onze oren, want de kinderen werden groter en ons gezin groeide, maar de pret won het toch altijd wel weer van de portemonnee.

Het record staat inmiddels op 13, die is van Sabrina die al bijna 14 jaar in ons gezin woont. Gevolgd door 10, van Damian. Die vieren we vandaag. Officieel is het morgen zijn 10e woondag, maar dan is de helft van het gezin uit logeren en Damian gaat voor gezelligheid. Vanavond mogen we dus weer en het restaurant is met zorg uitgezocht: Eten en zo, een buffetrestaurant waar je ook smoothies en gelukskoekjes kunt eten. Die gelukskoekjes, daar is het Damian om te doen, en wat mij betreft mag hij de hele schaal leeg eten.

Dankbaar

Op zo’n dag als vandaag voel ik me dankbaar. Dankbaar dat wij een steentje mogen bijdragen in de levens van deze kinderen. Dankbaar dat we zulke mooie ontwikkelingen zien en dat kinderen opgroeien naar jongeren en straks naar volwassenen. Dankbaar dat we een stukje van de zorg die ouders niet (meer) kunnen geven mogen geven.

Juist vandaag kreeg ik een berichtje van iemand die meer informatie wilde over ongewenste kinderloosheid. Ik dacht er even over na en groef in mijn herinneringen naar de periode dat we nog samen waren en dat we wisten dat we geen eigen kinderen zouden gaan krijgen. Tegelijk dacht ik aan aan onze 10-jarige pleegzoon die zo klein als hij was 10 jaar geleden, het zo goed doet. Misschien waren we wel nooit aan pleegzorg begonnen als we zelf een gezin hadden gekregen. Er zijn al zo’n 15 kinderen in ons gezin gekomen (en soms ook weer gegaan). Ik had er geen één van willen missen! Al was het maar om de woondagen! Het maakt me dankbaar voor hoe mijn leven gegaan is. Het is misschien niet zoals ik het van te voren bedacht had, maar het is meer dan goed zo! Vanavond vier ik het leven, samen met Jan Willem en onze bijzondere vlerken!