Het was een vertrouwd en terugkerend gebeuren op zondag. Als de kerkdienst was afgelopen en het moment van koffiedrinken was aangebroken was hij te vinden bij de trap. Voor in de zaal was een trap naar het podium. En daar was hij meestal. Hij hield er niet van om met iedereen een praatje over niks aan te knopen. Ik ook niet. Ik voelde me altijd verloren na afloop van de kerkdienst. Hoe precies die eerste contacten zijn gegaan weet ik niet goed meer, maar er was iets tussen ons. We hadden goede gesprekken, hoewel we ook gewoon stilzwijgend naast elkaar konden zitten. Wat even waardevol was, overigens. Ik had het vaak moeilijk, was depressief, twijfelde aan de zin van het leven en vroeg me af wanneer de tijd zou komen dat ik weer vrolijk en positief in het leven kon staan. Hij twijfelde niet. Hij had een rotsvast vertrouwen dat het goed zou komen. Niet omdat ik zo'n doorzetter was, maar omdat hij geloofde dat zijn Vader, die ook mijn Vader is, het goed zou maken. Hij zou afmaken waar Hij aan begonnen was. Hij zei: laat mij één van je vrienden zijn die de punt van jouw matras tilt zolang je zelf nog niet kunt lopen (verwijzend naar het verhaal van de verlamde man die door zijn vier vrienden bij Jezus werd gebracht door het dak van een huis heen!).
Op een dag gaf hij mij een kaartje met de tekst van een lied erop:
I will not pretend to feel the pain you're going through
I know I cannot comprehend the hurt you've known
And I used to think it mattered if I understood
But now I just don't know
Well, I'll admit sometimes I still wish I knew what to say
And I keep looking for a way to fix it all
But we know we're at the mercy of God's higher ways
And our ways are so small
But I will carry you to Jesus
He is everything you need
I will carry you to Jesus on my knees
It's such a privilege for me to give this gift to you
All I'd ever hope you give me in return
Is to know that you'll be there to do the same for me
When the tables turn
And if you need to cry go on and I, I will cry along with you. yeah
I've given you what I have but still I know the best thing I can do
Is just pray for you
I'll carry you
I'll take you to Jesus on my knees
(Steven Curtis Chapman)
Voor mijn gevoel schoot ik niets op, maar hij bleef trouw. Toen ik op een dieptepunt van mijn leven, in 2003, een zelfmoordpoging ondernam en de zondag daarna, na afloop van de dienst, op de trap opbiechtte wat ik gedaan had huilde hij. Die tranen waren voor mij kostbaar en tegelijk zo onbegrijpelijk. Waarom werd hij niet boos? Waarom liet hij mij niet vallen?
Integendeel. Hij bleef geloven in de dag dat ik op zou staan van mijn matras en weer in het leven zou kunnen staan. Misschien zelfs wel dansen. En tot die tijd bleef hij mij dragen waar hij kon.
Vriendschap...
Jaren geleden, het zal rond 2001 zijn geweest, was "vriendschap" het thema van de allereerste vrouwenconferentie die de gemeente waar ik toen deel van uitmaakte organiseerde. Ik hielp mee bij de voorbereidingen en ging natuurlijk mee als deelnemer. Hoewel vriendschap voor mij best een ingewikkeld thema was. En dat had niet te maken met mijn potentiële vrienden of vriendinnen...
In november 2014 organiseerden we in de gemeente waar ik nu kom een vrouwendag. Het thema was "vriendschap" en ik mocht spreken. Wat een ongelofelijke ontwikkeling had ik doorgemaakt, terugkijkend naar dat weekend in 2001 en die dag in 2014. Mijn vriend heeft gelijk gekregen. Er kwam een keerpunt. Geen wonderlijke ommekeer in één moment. Meestal drie stappen vooruit en weer twee terug. Maar geleidelijk aan herstelde ik van mijn diepe verwondingen en wantrouwen in de mensen. Op momenten dat het goed ging, was hij blij en dankbaar voor en met mij. Op momenten dat het weer minder ging was hij er. Stabiel en rustig. Biddend, vertrouwend, gelovend.
Vriendschap, misschien voor jou wel een beladen thema. Misschien ben je vrienden kwijtgeraakt, of heb je ze nooit gehad. Of ben je gekwetst en teleurgesteld omdat vrienden geen vrienden bleken te zijn. Is je vertrouwen beschadigd en twijfel je of je ooit nog iets persoonlijks met een ander gaat delen. En wat voor vriend ben jij zelf eigenlijk?
Toen ik mijn praatje over vriendschap mocht doen op de vrouwendag in 2014 heb ik gesproken over vriendschap met God, jezelf en anderen.
Vriendschap met God als de basis van al je andere relaties. Een onvoorwaardelijke vriendschap die je eenzijdig wordt aangeboden en waar je slechts "ja" tegen hoeft te zeggen. Een vriendschap die wel tegen een stootje kan omdat, wat je ook voor missers maakt, je altijd terug mag komen bij God.
Vriendschap met jezelf. Iets wat ik heb mogen leren door de jaren heen. Iets wat heel moeilijk was omdat ik mezelf verafschuwde. Ik was niet tevreden met wie ik was, hoe ik eruit zag en überhaupt met het feit dat ik bestond. Maar als je niet van jezelf kunt houden, dan is het onmogelijk om echte vriendschappen/relaties aan te gaan met anderen. Als je dan vriendschappen sluit dan zullen het ongelijkwaardige vriendschappen zijn waarin je jezelf voorbij loopt omdat je alleen maar kunt geven en niet ontvangen.
Vriendschap met anderen. Vriendschap, volgens het woordenboek, is een nauwe (over het algemeen niet-seksuele) relatie of verhouding tussen twee of meerdere mensen waarbij het geslacht geen rol speelt. Het belangrijkste waarop een goede vriendschap gebouwd is, is vertrouwen en onvoorwaardelijkheid. Vriendschappen gaan niet vanzelf. Je moet ze onderhouden als je ze in stand wilt houden. Hoewel frequentie niets zegt over de kwaliteit.
We zijn gemaakt om in verbondenheid met elkaar te leven. Maar dat kan alleen maar als je ook geleerd hebt om autonoom te zijn. Ik bedoel dat je weet wie je bent en dat je daar tevreden mee bent. Dat het oké is dat jij chaotisch bent maar wel super creatief of hartstikke vals zingt, maar wel eindeloos geduldig bent.
Misschien heb ik dat wel geleerd van mijn vriend. Hij hoefde niet te zijn als al die anderen die met iedereen een praatje maakten na de dienst. Het maakte hem geen minder mens omdat hij niet van dat oppervlakkige geleuter hield. Ik keek ernaar met verbazing. Ik voelde me raar en anders als ik niet zo deed als alle anderen. Ik werd er onzeker van.
Terwijl ik dit schrijf realiseer ik me opeens dat het thema van de komende vrouwendag in april waar ik mag spreken wel heel bijzonder toepasselijk is. "Sta op en schitter!"
En met een brok in mijn keel denk ik na over de woorden van mijn vriend: "Er komt een dag dat jij op zult staan van jouw matras..." Het is waar geworden!
Ik weet niet waar jij op dit moment zit in je leven. Of je ook zulke bijzondere vrienden op je weg bent tegengekomen. Misschien lig je wel verlamd op je matras omdat het leven je te zwaar valt. Of misschien ben je midden in het herstelproces en doe je je eerste wankele stappen. Of je bent gaan staan en schittert! Ik hoop dat er mensen zijn die een vriend zijn voor jou, zodat jij ook een vriend kunt zijn voor die ander.
Vriendschap is wederkerig. Mijn vriend gaat morgen onder het mes. Nu is het mijn beurt. Ik heb geloof en vertrouwen in een goede afloop. Waarom? Omdat mijn Vader hem draagt, door de operatie heen. Door het herstelproces heen. En ik... ik bid... ik houd de punt van zijn matras stevig vast en weet dat de andere punten gedragen worden door andere vrienden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten