Daar stonden we, op een speciaal stuk van de begraafplaats, met alleen maar kindergrafjes. Levi was de laatste, want de ruimte naast zijn plekje was nog leeg. De foto van Levi maakte de herinneringen aan die kostbare periode wakker. De zwangerschap van Marije, de wetenschap dat Levi’s bestemming de hemel zou zijn, de dagen voor de bevalling, de uren dat hij mocht leven en zo vol liefde geknuffeld en gekoesterd mocht worden, het onvermijdelijke moment dat hij zijn laatste adem uitblies en zijn hartje stil viel. De dagen erna, het stille, kleine, koude lichaampje in het bedje en de indrukwekkende, onvergetelijke afscheidsdienst. Levi, thuis, veilig in de armen van zijn hemelse Vader. Marije en Richard met Eva en Boaz weer in hun eigen huis waar alleen de foto’s, geschenken, kaarten hun herinnering aan Levi levend zullen houden.
Ik keek om me heen, naar de andere graven en we praatten wat. Sommige namen op de stenen herkende ik, van anderen kon Marije het verhaal vertellen. Weer anderen waren voor ons allebei onbekend. Ik las de namen op de stenen, de teksten, de geboorte- en sterfdata. Ik werd getroffen door een zinnetje wat op een steen stond: “Van de moederschoot in Gods veilige armen”. Wat een troostvolle gedachten midden in zo’n verdrietige gebeurtenis! Waar wij niet meer verder konden zorgen omdat het leven ophield, heeft God deze kinderen met open armen ontvangen. Bij Hem zijn ze veilig en nog meer geliefd dan bij ons!
Sprekende stenen... al wandelend over de begraafplaats troffen de grafstenen me stuk voor stuk. Want onder elke steen zit een verhaal. Niet slechts de restanten van een lichaam, maar een geschiedenis. Soms een hele korte geschiedenis omdat een kindje veel te vroeg ter wereld kwam. Of een leven van maar een paar jaar omdat een ongeval of een ziekte er plotseling een eind aan maakte. Soms een leven van 90 jaar met voor- en tegenspoed, gezondheid en ziekte, misschien wel armoede en rijkdom.
Toen ik na een heerlijke kop koffie naar huis reed kwamen de grafstenen terug in mijn gedachten. Ik herinnerde me een opdracht die we een paar jaar geleden kregen tijdens een training op ons werk. We moesten onze eigen pensioenrede of grafrede schrijven. Het klinkt een beetje bizar misschien, maar eigenlijk vind ik dat iedereen dat om de bijvoorbeeld 5 jaar eens zou moeten doen. Je wordt gedwongen om even stil te staan. Hoe leef ik? Wat doe ik? Ben ik van betekenis? Hoe zijn mijn relaties? Heb ik nog dromen? Doe ik wat met mijn talenten? Wat laat ik na?
Ik schreef mijn grafrede en de volgende dag werd hij door een ander voor de hele groep voorgelezen. Confronterend en bijzonder tegelijk.
De stenen die ik vanmorgen op de begraafplaats zag herinnerden me aan dat moment. Ik dacht erover na: wat zal er op mijn steen komen te staan? Hoe herinnert men mij zich straks? Zal er iets hoopvols, iets positiefs, iets warms op komen te staan? Een richtingaanwijzer voor ieder die langs loopt en leest? Iets troostvols? Zal het een sprekende steen worden, of een kille naamplaat met slechts de datum van geboorte en overlijden?
Mijn wandeling met Marije, het bezoekje aan Levi’s graf, het heeft me stil gezet. Even een stop in de sneltreinvaart waarmee ik door het leven raas. Mijn werk in m’n praktijk, m’n studie, ons gezinshuis, de kerk, vriendschappen, het dagelijks leven, tussendoor nog wat lichamelijke ongemakken waar ik eigenlijk geen tijd voor heb... ik blijf maar gaan. Op de stille begraafplaats waar je alleen het ruisen van de bomen, het grind onder je voeten en de vogels hoort, staat het leven even stil. Even realiseer ik me dat er op een dag ook voor mij zo’n steen zal komen. Het benauwt me niet, maar het maakt wel iets bij me los. Een gedrevenheid, een passie, een bewustwording. De dagen, jaren die ik leef, wil ik ook voluit leven! Met alles wat er op mijn pad komt. Er zijn zoveel jaar geweest dat ik overleefde, en niet kon genieten. Maar nu mag ik leven, echt leven, en weet ik dat er hoop is in iedere situatie. Die hoop wil ik uitleven, uitstralen. Naast iemand kunnen staan die die hoop even niet heeft of twijfelt aan de zin van alles. Dan schiet opeens een tekst in mijn gedachten. Een tekst die ook over stenen gaat, maar dan over levende stenen!
Jezus Christus is de kostbare steen die God uitgekozen heeft. Hij is de levende steen. Want God heeft hem weer levend gemaakt, nadat de mensen hem gedood hadden. Jullie zijn in Hem gaan geloven, en daardoor zijn jullie nu ook levende stenen. Samen zijn jullie Gods tempel. Jullie brengen offers aan God, als heilige priesters. Jullie offer is het dienen van God door goed te leven. (Uit 1 Petrus 2)Hoe gaaf is dit! Voordat er van mij nog slechts een sprekende steen rest, mag ik als levende steen hier op aarde zijn! Samen met al die andere levende stenen mag ik, door goed te leven, laten zien wie God is! Niet door kerkje te spelen maar doordat mensen in mijn leven mogen meekijken en mogen meegenieten van zoveel goeds. Dat is mijn verlangen, zo wil ik leven! Een levende steen nu, een sprekende steen straks... Misschien moet ik mijn grafrede van toen er nog maar eens bij pakken en kijken of ik nog op de goede weg zit, of wellicht hier en daar wat aanpassen in de tekst.
Misschien mag ik je uitdagen... denk eens na over jouw steen! Loop een rondje over een begraafplaats, lees de teksten, laat het op je inwerken. Sta stil bij wie je bent en hoe je leeft. Ben je een levende steen? Of ben je misschien een struikelblok, zo’n losliggende steen waar een ander z’n nek over breekt? Of, als je durft, schrijf je eigen grafrede eens op! Confronterend? Ja! Maar ook heel heilzaam. Het helpt je om bewust om te gaan met de tijd die jou nog rest, voordat een sprekende steen jouw leven samenvat!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten