Misschien kennen jullie het wel, en zo niet, dan hier de tekst:
Blessed Be Your Name
In the land that is plentiful
Where Your streams of abundance flow
Blessed be Your name
Blessed Be Your name
When I'm found in the desert place
Though I walk through the wilderness
Blessed Be Your name
Every blessing You pour out
I'll turn back to praise
When the darkness closes in, Lord
Still I will say
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your name
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your glorious name
Blessed be Your name
When the sun's shining down on me
When the world's 'all as it should be'
Blessed be Your name
Blessed be Your name
On the road marked with suffering
Though there's pain in the offering
Blessed be Your name
Every blessing You pour out
I'll turn back to praise
When the darkness closes in, Lord
Still I will say
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your name
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your glorious name
You give and take away
You give and take away
My heart will choose to say
Lord, blessed be Your name
"You give and take away, my heart will choose to say, Lord, blessed be Your name..."
"U geeft en neemt weg, mijn hart zal er voor kiezen om te zeggen: Heer, gezegend is Uw Naam!"
Afgelopen zondag stond ik de afwas te doen. Mijn gedachten gingen alle kanten uit. Ik dacht terug aan de week die voorbij was. Dingen die gebeurd waren, ontmoetingen met mensen die me aan het denken hadden gezet. De confrontatie met persoonlijk lijden van mensen. Een schat van een vrouw met progressieve MS. Zoveel voor haar en door haar gebeden. Vast gelovend dat God de ziekte een halt zou kunnen toeroepen, maar nu gevangen in haar lichaam, alleen nog maar kunnen praten en denken. Dag in dag uit, van minuut tot minuut afhankelijk van de zorg van anderen. Zelfs voor de eenvoudigste dingen als het omslaan van de bladzij van een boek of het aanzetten van een cd, het snuiten van je neus, of een kriebel op je hoofd...
Het was deze vrouw die in mijn gedachten was toen ik mijn vorige blog schreef ("De man die niet genas...").
Ik dacht terug aan mijn bezoekje aan Marije eerder die week. Nog een paar weekjes voor Levi echt geboren gaat worden en ze meteen ook weer afscheid van hem moeten nemen. Wat komt het dichtbij, maar ook: hoe bijzonder dat door het verhaal van Levi al zoveel mensen zijn bemoedigd, ontroerd en geraakt! (Meer over het verhaal van Levi kun je lezen in mijn blog: In verwachting...)
Terwijl ik de bekers afwas en ze op het aanrecht opstapel schiet opeens het refrein van het lied door mijn hoofd: "You give and take away... Lord blessed be Your name..." Ik schrik er zelf van. Zo mag ik toch niet denken? De woorden waar dit lied op gebaseerd is, van één van mijn favoriete personen uit de Bijbel, Job, klinken door mijn hoofd: "De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de Naam van de Here zij geprezen!" (Job 2:21)
Ik droog mijn handen af en pak mijn aantekeningenschrift erbij. Snel maak ik een paar notities. Dan ga ik verder met mijn klusje. Ik laat mijn gedachten gaan over de woorden van Job.
De Here heeft gegeven... tel je zegeningen, wees blij in de Heer en zingt verheugd, 10.000 redenen tot dankbaarheid... ik denk dat we het allemaal wel kunnen nazeggen. Als we onze blik richten op zoveel goede dingen, momenten, vrienden, werk, gezondheid, het feit dat het weer lente wordt, dat we in een vrij land wonen, etc. etc., is het niet moeilijk om te zeggen: "De Here heeft gegeven." Het is wat we zien op geboortekaartjes: "Blij en dankbaar zijn we dat God ons een dochter of zoon heeft geschonken!" Ik las het de afgelopen maanden diverse malen op facebook: "Dankbaar dat ik mijn baan mocht houden..." Ik zei het zelf toen ik een paar weken geleden opeens doodziek was en geholpen werd door deskundige artsen en verpleegkundigen: "Dankbaar voor goede medische zorg, dankbaar dat de pijn weg is!"
Ik zag de blijdschap en de dankbaarheid op de foto van Marije & Richard waar Eva en Boaz, hun twee kinderen maanden geleden het nieuws aan iedereen bekend maakten door de tekst op hun shirts: "Hoera, wij krijgen een broertje of zusje!"
De Here heeft gegeven... ook aan Job, zolang geleden. Hij was een zeer gezegend mens. In Job 1 is te lezen: "Job had zeven zonen en drie dochters. Hij had ook veel vee: zevenduizend schapen en geiten, drieduizend kamelen, duizend koeien en vijfhonderd ezels. Verder had hij veel slaven en slavinnen. Hij was de rijkste man van het hele Oosten." 10.000 redenen tot dankbaarheid... Job zou het vol overgave gezongen kunnen hebben. En daarbij was hij ook nog eens gezond. Om jaloers op te worden, toch?
Maar dan gaat het mis. Op één dag verliest Job alles. Het is een luguber verhaal waarvan we bijna niet geloven dat het zou kunnen gebeuren. Een zwarte dag in het leven van Job. Hij raakt alles kwijt, alles, zelfs zijn 10 kinderen! Hij blijft achter, met zijn vrouw. Beroofd, verslagen, in shock misschien, diep verdrietig. Wat ben ik blij dat Jobs reactie op dit alles in de Bijbel staat:
"Toen Job dat hoorde, scheurde hij van verdriet zijn kleren kapot. Hij knipte zijn hoofd helemaal kaal, en liet zich van ellende op de grond vallen. Hij zei: ‘Ik had niets toen ik geboren werd. Ik zal ook niets hebben als ik begraven word. De Heer heeft mij alles gegeven, en de Heer heeft alles weer van mij afgenomen. Toch blijf ik de Heer danken!’ Job maakte veel ellende mee, maar toch deed hij geen slechte dingen. En hij gaf God nergens de schuld van..." (Job 1:20-22 BGT)
De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen...
Het zijn geen goedkope, gemakkelijke woorden die over Jobs lippen kwamen. En wat zeker niet mag gebeuren is dat deze woorden als een dooddoener worden geroepen als iemand geconfronteerd wordt met diep verdriet. Ik denk dat als we dat doen, we niet goed lezen wat er staat. Er staat niet dat Job het nieuws hoorde van zijn 10 overleden kinderen en dat hij vervolgens opstond en jubelde: "De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen, de naam des Heren zij geprezen!" Er staat dat Job in diep, diepe rouw en verdriet uitbarstte... ik stel me zo voor dat tot in de wijde omtrek het gehuil en schreeuwen van Job te horen is geweest. Hij scheurde zijn kleren, het teken van rouw, hij knipte zijn haren af en zakte van pure ellende in elkaar op de grond... Dat was ook een deel van zijn reactie! Dat hoorde er ook bij! Nergens in het verhaal van Job is te lezen dat God deze reactie veroordeelde of betreurde. God begrijpt dat verdriet. Kijk maar naar Jezus' reactie toen Zijn vriend Lazarus gestorven was: Hij huilde! Vroeger begreep ik dat niet, want Jezus wist toch allang dat Hij Lazarus weer zou opwekken uit de dood? Jezus, God Zelf, Hij huilde toen Hij getroffen werd door het verlies van een goede vriend. Hij voelde pijn, verdriet, gemis. Hij stopte dat verdriet niet weg achter een vrome muur of overschreeuwde het door te kijken naar alle goede dingen die er ook nog waren.
Nee... Hij huilde... Job huilde..
Wij mogen huilen...
Er gebeuren dingen die vreselijk zijn. Geliefden overlijden. We krijgen een ongeneeslijke ziekte. Er wordt ons onrecht aangedaan. Misschien werden we seksueel misbruikt door iemand in wie we als kind vertrouwen hadden. Er stort een vliegtuig neer en je verliest je ouders of je broer of zus. En dan heb ik het nog niet eens over het lijden in de wereld dat vaak zover van ons bed staat...
Job huilde, hij had diep verdriet. Maar in dat verdriet wist hij één ding heel zeker: "Ik blijf de Here danken!"
Wat een keuze, wat een getuigenis, wat een vertrouwen klinkt daarin door! Om jaloers op te worden...
Terwijl ik me de rest van de woorden van het lied probeer te herinneren denk ik terug aan mijn eigen leven. De Here heeft gegeven, de Here heeft genomen... de Naam van de Here zij geprezen! Waar anderen een kindje kregen, bleef mijn buik leeg. Wat vond ik het moeilijk om te accepteren dat Gods weg met ons leven blijkbaar een andere was dan huisje, boompje, beestjes en kinderen. Wat waren we blij toen we toch voor kinderen mochten gaan zorgen omdat we pleegouder werden. 1, 2, 3... 10, 11 kinderen werden ons toevertrouwd door de jaren heen. De Here heeft gegeven... Wat was het moeilijk om te zien dat 10 jaar houden van en investeren toch niet genoeg waren om een zo ernstig beschadigd meisje door het leven te helpen. Na 10 jaar zorgen moesten we een kind dat weliswaar ons kind niet was, maar wel een plekje in ons hart heeft, loslaten en aan de zorg van anderen overlaten. De Here heeft genomen...
Hoe reageer ik? Raak ik verbitterd, gefrustreerd? Ga ik een schuldige aanwijzen: Hadden ze nou maar geluisterd naar ons bij het GGZ! Hadden ze nou maar een behandeling aangeboden die wij voor ogen hadden!? Ga ik mezelf de grond intrappen: Ik ben ook gewoon geen goede moeder, ik ben niet geschikt voor deze kinderen. Of geef ik God de schuld? Heer, U heeft dit meisje toch op onze weg geplaatst? Waarom heeft U niet ingegrepen? U kon haar toch genezen en bevrijden?
Ga ik me verstoppen achter vrome woorden: "God heeft alles in Zijn hand en Hij zal wel zorgen dat het goed komt!"?
Het verhaal van Job houdt me opnieuw een spiegel voor. Voor mijn eigen leven, voor het lijden dat ik tegenkom in de levens van mensen, voor Lia die MS heeft, voor Marije en Richard die hun Levi niet zullen zien opgroeien. Voor diegenen die hun huwelijk op de klippen zien lopen, of hun kinderen een andere kant op zien gaan. Voor hen die chronisch ziek zijn zonder aanwijsbare of verklaarbare oorzaak. Voor al het lijden, ziekte en dood die er nu nog is in deze wereld.
Het is niet goedkoop, of vroom. Het is de realiteit onder ogen zien en daar diep verdrietig over mogen zijn. Maar het is ook: "Toch blijf ik de Heer danken!" Danken voor al het goede dat Hij gaf. Danken voor wie Hij is en wat Hij voor mij over had! Danken voor mensen om ons heen, voor vriendschap. Danken voor mogelijkheden en voorziening. Dankend leven. Ook al is dat soms danken en huilen tegelijk... Job is mijn voorbeeld, Jezus is mijn voorbeeld. Zo wil ik zijn, zo wil ik omgaan met lijden en tegenslag.
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your name
Blessed be the name of the Lord
Blessed be Your glorious name
You give and take away
You give and take away
My heart will choose to say
Lord, blessed be Your name
(Luister hier naar het lied: Blessed be Your Name)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten