tag:blogger.com,1999:blog-45033950869410648672024-02-19T04:19:45.807+01:00Over-LevenVoor alles is een tijd... (Prediker 3). Leven is intens, afwisselend, verrassend en soms ook pijnlijk of teleurstellend. In mijn blog belicht ik de verschillende kanten van het leven. Geniet en leef met mij mee!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.comBlogger169125tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-76176861381851390032018-07-19T19:36:00.000+02:002018-07-19T19:36:29.544+02:00Van klacht naar kracht - Positieve psychologie<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNZptO9kUY3kERCoeI1F6TrGJVL_TpLa3XPePtms4p20jNWBI_9dhhX_E1stspgIDAKZ-EwNzv0Bpv24cXRuPfff3wsr5-VPKK9AFKo3huPib_nvNwtI-EQIWBnjHkkJT_YNNKmMWk4Pe3/s1600/doe+wat+je+kunt.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgNZptO9kUY3kERCoeI1F6TrGJVL_TpLa3XPePtms4p20jNWBI_9dhhX_E1stspgIDAKZ-EwNzv0Bpv24cXRuPfff3wsr5-VPKK9AFKo3huPib_nvNwtI-EQIWBnjHkkJT_YNNKmMWk4Pe3/s640/doe+wat+je+kunt.jpg" width="640" /></a></div>
<br />
Mijn nieuwe blog is <a href="https://judithstoker.nl/van-klacht-naar-kracht-positieve-psychologie/" target="_blank">hier</a> te lezen!<br />
<br />
Over positieve psychologie, leven vanuit je sterke kanten en energie krijgen van het leven, in plaats van burn out raken!Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-79751357159615593842018-06-23T19:34:00.000+02:002018-06-23T19:34:08.339+02:00Vervolg blogs Voluit LevenNaar aanleiding van de training 'Voluit Leven' die ik volg schrijf ik wekelijks een blog.<br />
<br />
Hieronder blog 3 t/m 6<br />
<br />
<a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-3-boodschappenlijstje/" target="_blank">Voluit Leven (3) Boodschappenlijstje</a><br />
<a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-4-hallo-onzekerheid-welkom-acceptatie/" target="_blank">Voluit Leven (4) Hallo onzekerheid, welkom!</a><br />
<a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-5-het-babbelende-brein/" target="_blank">Voluit Leven (5) Het babbelende brein</a><br />
<a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-6-ik-ben/" target="_blank">Voluit Leven (6) Ik ben...</a><br />
<br />
<br />
Veel leesplezier!<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRm_j9vcJDIHNxeNalCEX6NlHJSL_onmr0FzGSjf3NnQOL9y38SJ1M9KiCDgFzdCbFEczymIviNypmgOEfEXQGkPTDoPVwa7_7eESJJLCG0FGHr244av2Xr0oACgenVfoZH5tg4TSJbNv0/s1600/zijn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="931" data-original-width="1600" height="371" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhRm_j9vcJDIHNxeNalCEX6NlHJSL_onmr0FzGSjf3NnQOL9y38SJ1M9KiCDgFzdCbFEczymIviNypmgOEfEXQGkPTDoPVwa7_7eESJJLCG0FGHr244av2Xr0oACgenVfoZH5tg4TSJbNv0/s640/zijn.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-15471712731054270082018-05-25T20:06:00.004+02:002018-05-25T20:06:56.893+02:00Serie blogs over Voluit LevenOnlangs ben ik gestart met een training 'Voluit Leven'. Mijn ervaringen schrijf ik op in een serie blogs. Deze zijn te lezen via mijn website.<br />
<br />
<br />
<ul>
<li><a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-1-geluk/" target="_blank">Voluit leven (1) - Geluk</a></li>
<li><a href="https://judithstoker.nl/voluit-leven-2-een-ongewenste-gast/" target="_blank">Voluit leven (2) - Een ongewenste gast</a></li>
</ul>
<div>
<br /></div>
<div>
Iedere week als er een nieuwe blog verschijnt zal ik deze hier ook vermelden. </div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-35651240292079586732018-05-13T07:32:00.002+02:002018-05-13T07:37:45.420+02:00Open brief over abortus<h3 style="text-align: right;">
Moederdag 2018 </h3>
<br />
<h4>
<i>Aan alle vrouwen die een abortus meemaakten </i></h4>
<div>
<i><br /></i></div>
<h4>
Lieve vrouwen, </h4>
<i><br /></i>
<i>Zwanger </i><br />
<br />
Ooit, misschien kort geleden, misschien jaren terug, ontdekte je dat je zwanger was. Ik weet zeker dat je je dat moment nog kan herinneren als de dag van gister. Even stond het leven stil.<br />
<br />
Had je er rekening mee gehouden dat dit kon gebeuren? Of kwam het als een volkomen verrassing? Wellicht kon je helemaal niet zwanger zijn omdat je voorbehoedsmiddelen gebruikte of je nog borstvoeding gaf. En toch was de test overduidelijk: Jij… zwanger!<br />
<br />
<i>Abortus</i><br />
<br />
Ik weet niet welke weg je bent gegaan van het moment dat je wist dat je zwanger was totdat de abortus plaats vond. Was je eenzaam? Kon je met iemand over je zwangerschap praten? Heb je kunnen overleggen over wat je te doen stond? Had je een keuze? Werd je misschien wel gedwongen door anderen om een abortus uit te laten voeren? Stond je onder druk van mensen of omstandigheden?<br />
<br />
Het zou ook kunnen dat de abortus een weloverwogen keuze was. Dat je hebt kunnen overleggen en advies hebt gekregen van je huisarts of je partner. Van een vriendin of moeder, of van een buurvrouw. Misschien leek abortus op dat moment de beste optie voor jouw leven op dat moment.<br />
<br />
Hoe dan ook, het moment is gekomen dat de abortus plaatsvond en het prille leven dat bij je groeide werd afgebroken.<br />
<br />
<i>Ongenoemd kindje </i><br />
<br />
Vandaag is het Moederdag. De afgelopen weken stonden de reclames, folders en andere media er vol mee. Ik, als ongewenst kinderloze vrouw, heb me er enorm aan gestoord. Ik vond het een pijnlijke confrontatie.<br />
Enerzijds omdat mijn buik altijd leeg is gebleven en anderzijds omdat ik dacht aan al die moeders die niet voor hun kind(je) kunnen of mogen zorgen. Omdat hun kindje overleden is of uit huis geplaatst en opgroeit in een instelling, gezinshuis of pleeggezin.<br />
<br />
Ik dacht aan jou. Aan het ongenoemde kindje dat ooit bij jou groeide en waar misschien niemand behalve jij van weet. Het kindje waar jij de moeder van was. Wat zou er gebeurd zijn als je de abortus niet had uitgevoerd? Hoe had jouw Moederdag er dan uitgezien vandaag?<br />
<br />
Ik weet niet hoe het verder is gegaan in jouw leven na de abortus. Misschien heb je er geen last van gehad en heb je rust over het besluit dat je toen genomen hebt.<br />
Maar ik weet dat er veel vrouwen zijn bij wie dat anders is. Die een leegte en gemis ervaren. Vrouwen die spijt hebben of zich schamen voor de toen gemaakte keus. Vrouwen die rondlopen met schuldgevoelens en die worstelen met hun relatie met zichzelf en God.<br />
<br />
<i>De waarheid maakt vrij </i><br />
<br />
De afgelopen tijd heb ik veel aan jullie gedacht en is bij mij een verlangen ontstaan om van betekenis te zijn voor jullie. Ik heb in mijn leven ervaren dat rondlopen met geheimen eenzaam en slopend is. Ik heb ook ervaren dat de waarheid vrij maakt. Zoals dat al staat in de Bijbel (Johannes 8:30-32).<br />
<br />
Het voor de dag komen met de waarheid over je leven is alles behalve makkelijk. Je bent bang dat als mensen weten wat je gedaan hebt, ze je zullen afwijzen of laten vallen. Dat je wordt veroordeeld of terecht wordt gewezen. Uit angst voor de reacties van anderen, houd je je abortus voor jezelf. Misschien denk je er wel bij: ‘Wat heb ik eraan als mensen het weten? Het is niet meer terug te draaien!’<br />
<br />
Ik wil je wijzen op Jezus, die toen Hij op aarde leefde, juist liefde had voor mensen die in hun leven dingen hadden gedaan die het daglicht niet konden verdragen. Hen zocht Hij op en Hij veroordeelde hen niet. Hij was vol liefde voor hen. Hij confronteerde hen wel met de waarheid over hun leven maar schreef hen daarom niet af.<br />
Zo kijkt God vandaag naar jou, en zo wil ik ook met je omgaan.<br />
<br />
<i>Delen is helen </i><br />
<br />
Lieve vrouwen, ik gun je dat je het verhaal over jouw leven, over jouw kindje dat nooit geboren werd, kunt delen. Dat je eindelijk de ruimte krijgt om jouw kindje alsnog bestaansrecht te geven. Omdat het een deel van je is. Om te rouwen over het kindje dat nooit geboren werd.<br />
<br />
Ik hoop dat jij mensen in je omgeving hebt die jouw verhaal kennen. Maar zo niet, dan wens ik je de moed toe om iemand in vertrouwen te nemen.
Je bent ook van harte welkom om mij te mailen: <a href="mailto:info@voltooidverledentijd.eu" target="_blank">info@voltooidverledentijd.eu </a><br />
<br />
Heb je hulp nodig kijk dan op mijn <a href="http://rouw.voltooidverledentijd.eu/abortus" target="_blank">website </a>(www.voltooidverledentijd.eu) of informeer bij organisaties als <a href="http://www.siriz.nl/" target="_blank">Siriz</a>.<br />
<br />
Heel graag wil ik lotgenoten met elkaar in contact brengen en iets voor jullie betekenen. Omdat ik weet hoe belangrijk het is dat je verhaal er mag zijn, dat je mag rouwen om dat wat je verloren hebt in je leven. Of dat nog maar heel recent, of lang geleden is, dat maakt niet uit.<br />
<br />
Delen is helen. Delen is spannend en vol risico, maar ook dé manier om (h)erkenning en troost te krijgen voor wat je hebt meegemaakt. Ik hoop dat je de moed hebt om, als je daar behoefte aan hebt, met jouw verhaal te komen. Ik wens je toe dat Moederdag een dag wordt waarop jouw kindje er mag zijn en jouw verhaal een luisterend oor krijgt.<br />
<br />
<h3>
<i>Warme groet,<br />Judith </i></h3>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>P.S. Als jij dit leest, zeker als christen, en je herkent jezelf niet in dit verhaal, neem dan de moeite om deze brief onder de aandacht te brengen in jouw kerk of gemeente. In Nederland vinden 85 abortussen per dag plaats. De vrouwen die abortus meemaakten hebben steun en troost nodig. Wij hoeven geen oordeel te vellen over hun keuze, wij hoeven slechts de liefde van God, Zijn troost en vergeving, door te geven.</i></blockquote>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgisC3Y7MqW3L9AOogvRj6oLqRTFs4SGs0spO3KlBnwzQGwnlXC_GQCKSAdY4CqFtWF32cIPDl-RcWmlx-GtqbY9WdxwOsc9O7WWWqf-rUhDV4aYBpqJV0cwCsh6wGP_V0e6H1aNcavODxL/s1600/bestaan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="918" data-original-width="1600" height="364" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgisC3Y7MqW3L9AOogvRj6oLqRTFs4SGs0spO3KlBnwzQGwnlXC_GQCKSAdY4CqFtWF32cIPDl-RcWmlx-GtqbY9WdxwOsc9O7WWWqf-rUhDV4aYBpqJV0cwCsh6wGP_V0e6H1aNcavODxL/s640/bestaan.jpg" width="640" /></a></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-49669586754657052632018-05-09T15:47:00.000+02:002018-05-09T15:47:36.206+02:00Taboe: De impact van abortus<i>Een blog over het taboe dat op abortus rust en rouw na een abortus</i><br />
<br />
<h3>
Blog: Je wordt gemist </h3>
Vorige week schreef ik een <a href="https://judithstoker.nl/je-wordt-gemist/" target="_blank">blog </a>over het missen van een kind(je) door overlijden of door ongewenste kinderloosheid.<br />
Zoals gewoonlijk schreef ik de blog zonder er al te lang over te doen en plaatste ik hem in de avond. Bij het naar bed gaan dacht ik er nog even over na. Ergens was ik niet helemaal tevreden maar ik kon mijn vinger er niet op leggen. Terwijl ik nadacht over de mensen die ik ken die een kind of meerdere kinderen verloren hebben of die nooit een kind gekregen hebben (of zelfs geen partner) wist ik opeens dat ik een (grote) groep moeders vergeten was.<br />
<br />
Met dat ik me dat realiseerde besefte ik niet alleen ik deze moeders niet genoemd had, maar dat er ook nauwelijks over gesproken wordt.<br />
<br />
<h3>
Oordeel </h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdh30NBu5aXp20VF531DIeo81b3Df-NnFUA8Bui8YbItlnUY7q4jkHeNS7aijXijW3kGtmNtLsbd6diPMAA2JtUCIepMJRPEr_IGK_4wgqZtoIq1B99x44GlWMxzIRMb_IUjim-lIIJvai/s1600/precious-feet-pin.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="270" data-original-width="470" height="183" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjdh30NBu5aXp20VF531DIeo81b3Df-NnFUA8Bui8YbItlnUY7q4jkHeNS7aijXijW3kGtmNtLsbd6diPMAA2JtUCIepMJRPEr_IGK_4wgqZtoIq1B99x44GlWMxzIRMb_IUjim-lIIJvai/s320/precious-feet-pin.jpg" width="320" /></a></div>
Opgevoed in een christelijk gezin leerde ik van kinds af aan dat abortus geen optie was bij een zwangerschap. Het werd als zonde benoemd, meestal in één adem met (zelf)moord.<br />
<br />
Op de basisschool voerden we actie voor destijds de VBOK (de vereniging ter bescherming van het ongeboren kind) dat tegenwoordig <a href="http://www.siriz.nl/" target="_blank">SIRIZ </a>heet. We verkochten spullen voor het goede doel en als beloning kregen we, afhankelijk van hoeveel we verkocht hadden, zilveren of gouden voetjes, een speldje met de voetjes van een 10 weken oude foetus.<br />
<br />
Abortus was slechts toegestaan in gevallen waarin het leven van de moeder gevaar liep. Met dit beeld, en dit oordeel, groeide ik op. Niet kijkend naar de realiteit en de verhalen van de vrouwen die een abortus ondergaan.<br />
<br />
<h3>
Bewuste keus of wanhoop </h3>
<br />
Er zijn vrouwen die heel bewust en weloverwogen kiezen voor abortus. Omdat zij nog niet denken toe te zijn aan een kind of omdat het niet past in de planning van hun leven. Maar ook omdat een (nieuwe) zwangerschap hen te veel lijkt. Ze zijn bang het niet aan te kunnen, of niet goed voor het kind te kunnen zorgen. Vandaag las ik daar nog een heftig <a href="https://vrouw.nl/artikel/vrouw-magazine/53369/dominique-ik-sta-achter-de-abortus-maar-heb-de-ingreep-wel-onderschat" target="_blank">artikel </a>over.<br />
<br />
Er zijn ook vrouwen die in een wanhopige, onmogelijke of uitzichtloze terechtkomen en het ongeboren, prille, leven uit zich weg laten halen.<br />
<br />
Een jonge vrouw, verkracht door meerdere mannen. Niemand weet er iets van, aangifte doen durft ze niet. Haar vriendinnen of ouders inlichten lijkt onmogelijk. Allerlei gevoelens buitelen over en door elkaar heen. Schaamte, boosheid, walging, verdriet, eenzaamheid, schuldgevoel, ze weet er geen raad mee. Als haar menstruatie uitblijft raakt ze in paniek. Het zal toch niet? Maar de zwangerschapstest die ze online besteld heeft, spreekt overduidelijke taal. De weken die volgen zijn moeilijk en vol twijfel. Op internet is voldoende informatie te vinden over abortus en als ze ontdekt dat dit ook volledig anoniem kan, maakt ze een afspraak bij de abortus kliniek. Van de ingreep zelf weet ze niet veel meer. Het lijkt wel of ze het in shocktoestand beleefd heeft.<br />
<br />
Een vrouw met man en drie kinderen. Voor het oog ziet het er uit als een gezellig en gelukkig gezin. Maar niets is minder waar. Al jaren leven man en vrouw steeds meer langs elkaar heen. Ja, de gewone dingen doen ze nog met elkaar. Voor de kinderen. Ze gaan op vakantie en in het weekend doen ze regelmatig leuke dingen. Op zondagmorgen gaan ze naar de kerk. De vrouw heeft al jarenlang een relatie met een mannelijke collega. Ze weet wel dat het eigenlijk net over het randje is, maar zolang ze geen geslachtsgemeenschap hebben, is er toch niets aan de hand? Maar dan gaat het mis. Als haar man een weekend weg is met vrienden komt op een avond de collega langs. Het is gezellig, ze kletsen honderduit, drinken een glas wijn en belanden uiteindelijk in de slaapkamer. Na verloop van tijd ontdekt de vrouw dat ze zwanger is. Het kan onmogelijk van haar man zijn want de laatste keer dat ze samen seks hadden is maanden geleden geweest. De vrouw weet niet wat ze moet doen. Ze kiest uiteindelijk voor abortus zonder daar iemand over in te lichten.<br />
<br />
<h3>
Wat als? </h3>
<br />
Het is weer bijna Moederdag. De vrouw die jaren geleden zwanger raakte na een verkrachting en een abortus onderging sluit zich in deze periode het liefst op in haar huis. Het is alsof alle reclames en berichten erover gaan. Alsof ze roepen: ‘Je had nu moeder kunnen zijn!’ Wat als het kindje geboren was geworden? Zou het op haar geleken hebben? Of zou het altijd de herinnering aan die afschuwelijke gebeurtenis levend hebben gehouden? Zou het een jongetje of een meisje zijn geworden? Ze is nooit een partner tegengekomen met wie ze een langdurige relatie heeft gekregen, laat staan kinderen. En toch... ergens... ergens is ze moeder geweest. Heel even maar. En niemand weet het.<br />
<br />
Het is weer bijna Moederdag. De relatie met haar collega is abrupt verbroken toen hij en zijn gezin verhuisden naar een andere woonplaats en hij naar een andere vestiging werd overgeplaatst. De kinderen zijn op school druk bezig met moederdagwerkjes en haar man heeft samen met de kinderen cadeautjes gekocht. Het is maar beter zo, houdt ze zichzelf voor, maar diep van binnen voelt ze zich schuldig. Als ze haar kinderen ziet genieten en blij ziet zijn knaagt er iets. Herinneringen aan de abortus gaan nog regelmatig door haar hoofd en soms fantaseert ze over hoe het zou zijn geweest als dit kindje geboren was. Zoveel denkbare scenario’s. Misschien was haar gezin dan in duigen gevallen en zat ze nu als gescheiden vrouw ergens op een flat. Misschien... misschien was er wel iets heel moois gebeurd als ze de moed had gehad om alles op te biechten. Ze zal nu altijd met een eenzaam geheim rondlopen.<br />
<br />
<h3>
Taboe </h3>
<br />
Het is, in ieder geval in de christelijke wereld, een taboe. Abortus. We kunnen ons niet voorstellen dat mensen de keus maken een zwangerschap af te breken. Nieuw leven ontvang je toch in dankbaarheid, en als het al moeilijk en ingewikkeld is, dan ga je in je omgeving op zoek naar oplossingen. Desnoods groeit het kindje op bij familie of in een pleeggezin, maar abortus... dat is geen optie!<br />
<br />
En zo hebben we ons oordeel over diegenen die wel een abortus meemaakten gevormd. We hebben er een stempel opgezet: ‘Fout!’
Impliciet zeggen we daarmee ook dat iemand die voor een abortus kiest dan ook maar de gevolgen moet dragen. Het is toch je eigen keus geweest? Had je maar beter moeten nadenken.<br />
<br />
We staan niet open voor het verhaal van de ander en voor hoe het leven na een abortus eruit ziet voor de ander. We wijzen met onze vinger in plaats van onze hand troostend uit te strekken.
Omdat er zo’n oordeel ligt op abortus, wordt er nauwelijks over gesproken. Hoeveel mensen ken jij in je omgeving die durven noemen dat ze een abortus mee maakten? Bij mij zijn ze op één hand te tellen. Ze willen er niemand mee lastig vallen, zijn bang voor de reacties of zelfs bang om niet geloofd te worden. Zo blijven ze er alleen mee.<br />
<br />
<h3>
Rouw na abortus </h3>
<br />
Abortus betekent dat je een zwangerschap, nieuw leven dat bij jou groeit, afbreekt.<br />
Deze week keek ik naar mijn bakken met aardbeienplantjes. Van de winter was het niet veel meer dan dode bladeren, takjes en wat onkruid dat ertussen groeide. Maar toen het warmer werd, ik voorzichtig alle dode bladeren verwijderd had en het onkruid uit de grond had gehaald zag ik nieuwe groene blaadjes tevoorschijn komen. En weer een paar weken later kwamen de eerste prachtige witte bloemetjes uit de knop. Samen met één van onze pleegkinderen bekeek ik het bloemetje van dichtbij. ‘Dit wordt straks de aardbei hè?’ zei mijn pleegdochter. ‘Ja, gek he, je kunt je niet voorstellen dat uit zo’n klein bloempje straks een mooie grote rode aardbei komt!’ zei ik.<br />
<br />
Abortus is als het plukken van een bloem waardoor hij de kans om een vrucht te worden (zijn bestemming) niet krijgt. Wat verdrietig en wat pijnlijk. Wat een gemis. Nooit te zullen weten wat er uit dat hele kleine bloemetje zou zijn ontstaan. Net zo’n groot gemis als het verlies van een kindje dat de zwangerschap niet overleefd. Zo’n gemis vraagt om aandacht en zorg.<br />
<br />
Maar zolang er een taboe op dit onderwerp rust zullen moeders die dit meemaakten er niet mee naar buiten komen.
Het verlies van een baby door abortus (en ik zeg expres ‘baby’ en geen ‘foetus’) is rauw en geeft rouw. Rouw die er bij iedereen anders uit zal zien en die bij iedereen in een andere mate van heftigheid aanwezig zal zijn.<br />
<br />
<h3>
Bestaansrecht </h3>
<br />
Misschien herken je jezelf in mijn blog. Misschien heb jij op een moment in je leven een kindje gedragen en is de zwangerschap door een abortus afgebroken. Draag je dit bij je als een geheim of (en dat hoop ik zo voor je) kan je er met anderen over praten.
Wellicht heb je nooit durven of kunnen toestaan dat je verdrietig bent geweest over het gemis van jouw baby. Het was toch je eigen keus? Dan moet je ook niet zeuren! Misschien durf je in gedachten niet eens toe te laten dat dit kindje écht geboren had kunnen worden.<br />
<br />
Ik zou je willen vragen of je jezelf én jouw kindje bestaansrecht wilt geven. Jouw verdriet, jouw gemis, jouw verhaal van hoe het gegaan is, mag er zijn. Mag je noemen. Daar mag je over huilen, boos over zijn, vragen over hebben, misschien wel opgelucht over zijn. En ook jouw kindje, hoe pril het ook nog was, heeft bestaansrecht. Het mag genoemd worden. Het maakt niet uit of het een jongetje of een meisje was. Het was een kindje, een prachtige bloem met potentie om uit te groeien tot een mens.<br />
<br />
Dat kindje mis je. Hoe het gegaan zou kunnen zijn, zal altijd een open eind blijven en ook dat is een gemis.
Ik zou alsnog tegen jou, maar ook tegen je kindje willen zeggen: ‘Je wordt gemist!’ En mijn verlangen is dat je de moed hebt om jouw verhaal te delen met anderen. Misschien heb je die behoefte niet, dat mag ook, maar als je je eenzaam voelt met jouw geschiedenis, als je gemis voelt, spijt, boosheid of andere gevoelens die je nooit eerder durfde te delen dan hoop ik dat je komt met jouw verhaal. Dat je het taboe durft doorbreken en dat je zo ook anderen die met hetzelfde worstelen tot steun kan zijn. De waarheid maakt vrij!<br />
<br />
<h3>
Lotgenotencontact </h3>
<br />
In mijn vorige blog schreef ik over mijn verlangen om iets te betekenen voor ouders die een kind(je) verloren hebben. Daar horen jullie ook bij!<br />
<br />
Heb je behoefte aan logenotencontact, wil je je verhaal kwijt, heb je vragen of zoek je een therapeut? Mail me dan gerust op: <a href="mailto:info@voltooidverledentijd.eu" target="_blank">info@voltooidverledentijd.eu</a><br />
<br />
Meer informatie over mijn praktijk vind je op mijn <a href="http://www.voltooidverledentijd.eu/" target="_blank">website</a>.
Voel je vrij te reageren of deze blog te delen, juist ook binnen jouw kerk, vereniging of school.<br />
Reageren mag natuurlijk ook met een privébericht.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiab5nVv4Je4-WdiOp9VEMLY-dcUNp0h93siDx1VQP6zHZy85g3XgUvS3YId5HB50IrJmz6Xqng2Udjw_Wj9ZjoS970NGxzNeU_Ld7E7Jmbvx7CEaohoN3YlEj363YmUq67LhF4IXvjKSz/s1600/bestaan.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="918" data-original-width="1600" height="366" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgiab5nVv4Je4-WdiOp9VEMLY-dcUNp0h93siDx1VQP6zHZy85g3XgUvS3YId5HB50IrJmz6Xqng2Udjw_Wj9ZjoS970NGxzNeU_Ld7E7Jmbvx7CEaohoN3YlEj363YmUq67LhF4IXvjKSz/s640/bestaan.jpg" width="640" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-40245155172287995532018-05-05T16:09:00.000+02:002018-05-05T16:09:15.275+02:00Verschillende nieuwe blogsOp mijn <a href="http://www.judithstoker.nl/" target="_blank">website </a>zijn weer verschillende nieuwe blogs te lezen.<br />
<br />
O.a. <a href="https://judithstoker.nl/leren-leven-met-verlies-3/" target="_blank">Leren leven met verlies</a> deel 3 (over hechting en rouw)<br />
<br />
Een vervolg op twee eerdere blogs n.a.v. mijn scriptie.<br />
<br />
Verder een blog over '<a href="https://judithstoker.nl/je-wordt-gemist/" target="_blank">Je wordt gemist!</a>' Het overlijden van een kind(je) is ingrijpend. Het is mijn verlangen ouders van overleden kinderen met elkaar in contact te brengen.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6RqpanRsYrzycFlq5Df_aJFrc35e4eJJDM8glffLG4ccTUJmeRw18qyxGpypjl-HyoKh7PAFopHFOL7_tRTrRRr2ocvoW80gIUKUN3CDeCmtGp8H48phC1_SN0SY33k9BLdncQWJ-m624/s1600/troosten.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="914" data-original-width="1600" height="182" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg6RqpanRsYrzycFlq5Df_aJFrc35e4eJJDM8glffLG4ccTUJmeRw18qyxGpypjl-HyoKh7PAFopHFOL7_tRTrRRr2ocvoW80gIUKUN3CDeCmtGp8H48phC1_SN0SY33k9BLdncQWJ-m624/s320/troosten.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-74201223381551154052018-04-16T06:56:00.000+02:002018-04-16T06:56:33.726+02:00Ik (b)en mijn lijfEen nieuwe blog op mijn website:<br />
<a href="http://judithstoker.nl/ik-ben-mijn-lijf/" target="_blank">Ik (b)en mijn lijf</a><br />
<br />
Mijn gevecht met mezelf. Maar ook stapjes vooruit...<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM0arqC2um8DtMnv3uVB64LHilzuqNXVXu6msNss2UhClExoJj4PINk2dytBnopwnQhSDO1vAfahOqc_Ur6lbqiQNoBUBwOK8-YK9e6K7ZVQUDqMCL8KzPXvrCH9hGz8rxxJ8_TzPplpwV/s1600/e910072345590ad560518781c427da84.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="540" data-original-width="720" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjM0arqC2um8DtMnv3uVB64LHilzuqNXVXu6msNss2UhClExoJj4PINk2dytBnopwnQhSDO1vAfahOqc_Ur6lbqiQNoBUBwOK8-YK9e6K7ZVQUDqMCL8KzPXvrCH9hGz8rxxJ8_TzPplpwV/s400/e910072345590ad560518781c427da84.jpg" width="400" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-54288863508764512502018-03-01T11:54:00.001+01:002018-03-01T11:54:28.757+01:00Leren leven met verliesOp mijn website kan je mijn nieuwe blog lezen:<br />
<br />
<a href="http://judithstoker.nl/leren-leven-verlies-1/" target="_blank">Leren leven met verlies (1) </a><br />
<br />
Deel 1 in een serie over het thema van mijn scriptie.<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIluTlTZfx5S43or_H_0gwb0ROdHIQkFcUS2IYkSO26H0rYP7QzzSqxSt9TLjYLaYrXYUu3fLoM81hDa9_A0dWUNcGlcXG0bFPREjxEfW_jvsb1iJrvoTtg3AEshYrUyLgDRivy5Fu2j6t/s1600/2018-02-28+10.01.00.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjIluTlTZfx5S43or_H_0gwb0ROdHIQkFcUS2IYkSO26H0rYP7QzzSqxSt9TLjYLaYrXYUu3fLoM81hDa9_A0dWUNcGlcXG0bFPREjxEfW_jvsb1iJrvoTtg3AEshYrUyLgDRivy5Fu2j6t/s320/2018-02-28+10.01.00.jpg" width="320" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-39410288081174372692018-02-17T19:17:00.004+01:002018-02-17T19:17:58.838+01:00Vrouwendag 2018<h2>
<b>Van harte welkom op de vrouwendag in Waddinxveen: </b></h2>
<br />
Thema: Worden wie ik echt ben<br />Spreker: Judith Stoker<br />
Lunch: Knusse keuken<br />
's Middags: Workshops<br />
Afsluiting: Cabaret met Eer & Nan<br />
<br />
Meer informatie én inschrijven: <a href="http://www.vrouwendagwaddinxveen.nl/">www.vrouwendagwaddinxveen.nl</a><br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic6wpj1kVarW5n0IiJv_UZaZVzUA9iQIXw48QIP-ezdPNvpYTDbmdm9SlGX0foXXpJg61HBE2BFL0VmPF2jp3lhpIx0sbTZiZAhqekP_iP_UmxIvO-paZd1VHcNvEis-TgkXb56pXm3rJM/s1600/Poster+Vrouwendag.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="1132" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEic6wpj1kVarW5n0IiJv_UZaZVzUA9iQIXw48QIP-ezdPNvpYTDbmdm9SlGX0foXXpJg61HBE2BFL0VmPF2jp3lhpIx0sbTZiZAhqekP_iP_UmxIvO-paZd1VHcNvEis-TgkXb56pXm3rJM/s640/Poster+Vrouwendag.jpg" width="452" /></a></div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-36808971676986463892018-02-17T19:12:00.005+01:002018-02-17T19:12:48.037+01:00Nieuwe blog: Kop zonder kipLees mijn nieuwe <a href="http://judithstoker.nl/leven-als-kop-zonder-kip-mindfulness/" target="_blank">blog</a>: <br />Leven als een kop zonder kip - Mindfulness<br />
<br />
<a href="http://judithstoker.nl/leven-als-kop-zonder-kip-mindfulness/">http://judithstoker.nl/leven-als-kop-zonder-kip-mindfulness/</a>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-967033463365918442017-12-31T07:49:00.001+01:002017-12-31T07:49:19.100+01:00Nieuwe website<h3>
Website </h3>
Eindelijk de daad bij het woord gevoegd en een website gehangen aan mijn domeinnaam die ik al jaren in bezit had.<br />
<br />
Neem gerust een kijkje op mijn <a href="http://www.judithstoker.nl/" target="_blank">website</a>: www.judithstoker.nl<br />
<br />
Omdat ik op mijn website ook kan bloggen, zal ik deze blog niet verder bijwerken.<br />
Wil je me dus blijven volgen, neem dan regelmatig een kijkje, of abonneer je, op mijn website.<br />
<br />
De eerste blog is daar inmiddels verschenen: <a href="http://judithstoker.nl/is-zoals-is/" target="_blank">'Het is zoals het is'</a><br />
<br />
Ik wens jullie ook daar veel leesplezier toe! Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-84871901040532011932017-12-22T07:58:00.002+01:002017-12-22T16:35:32.947+01:00Gewoon...<h3>
Kerstfeest van de basisschool </h3><br />
‘Wat fijn dat jullie er allemaal zijn! En wat mooi om te zien dat jullie papa’s en mama’s en opa’s en oma’s er ook bij zijn vanavond...’<br />
<br />
De directeur van de basisschool opent de kerstviering van de basisschool. We zitten in een sfeervolle, prachtig versierde kerk waar kinderen zojuist met lichtjes binnen zijn gekomen. We zijn welkom geheten door ‘de verteller’, een klasgenootje van Damian, die samen met een meisje uit groep 7 steeds een stuk verhaal vertelt. En nu mag de directeur, zelf ook nog maar een half jaar op onze school, de avond openen.<br />
<br />
Ik gluur even naar rechts. Alicja, die nog maar twee maanden bij ons woont, lijkt het niet gehoord te hebben. Gelukkig. Ze zit stralend, letterlijk schitterend door het glinsterende vestje dat al een week aan de kast hing, in het midden van de rij. Vanavond is haar avond. Wat heeft ze er naar uitgekeken. Eindelijk die feestjurk aan, eindelijk het lied zingen waar ze zo hard voor geoefend heeft met haar klas.<br />
<br />
<h3>
Gewoon </h3>
<br />
Het programma gaat verder. Ik luister naar het lied dat de meesters en juffen zingen. Ieder jaar weer prachtig. Het leukst is om de koppies van de kinderen te zien die vol ontzag naar hun juf of meester kijken. <br />
<br />
Dan klinkt de stem van de tweede verteller: <br />
<i>‘Gewoon’, hoe vaak hoor je dit woord niet? Heel vaak!Misschien wel als antwoord op de vraag: ‘Waarom deed je dat?’ ‘Nou, gewoon...’ Wat is er dan zo gewoon? Ga eens na wat je vandaag allemaal hebt gedaan. Je bent vanochtend opgestaan: gewoon? Je hebt gegeten: gewoon? Is dit allemaal wel zo gewoon?</i><br />
<br />
We zingen, luisteren naar proclamaties en teksten uit de Bijbel en natuurlijk naar de liederen die de groepen hebben ingestudeerd. Ik verlies mezelf eventjes in het kerstverhaal dat door één van de juffen verteld wordt. Even laat ik me meenemen naar toen... naar Jozef en Maria en naar de stal waar hun bijzondere kindje geboren werd. <br />
<br />
Langzaam maar zeker komen we aan het eind van het programma. Een bestuurslid bedankt iedereen en weer klinken de woorden: ‘Fijn dat jullie papa’s en mama’s er waren...’<br />
<br />
Ik voel even een soort van plaatsvervangende pijn. Ik denk aan onze gezinshuiskinderen. Soms is er nog contact met ouders, dat vinden wij belangrijk en eigenlijk noodzakelijk, maar soms kan dat niet. Zijn ouders niet meer in beeld, door wat voor redenen dan ook. Ik heb daar geen oordeel over. Maar vanavond voel ik de pijn.<br />
<br />
Mijn ogen gaan door de rijen met kinderen. Ik ken er best veel. Bij de meesten is het gelukkig ‘gewoon’. Gewoon een vader, en een moeder, soms ook nog broertjes of zusjes. Maar, ik ken ook kinderen bij wie het niet gewoon is dat papa en mama er vanavond zijn. Papa en mama zijn gescheiden en ze zijn allebei verder gegaan met hun eigen leven. Ik ken andere pleegkinderen. Natuurlijk zijn hun pleegouders er, maar papa en mama? Er zijn kinderen van wie een ouder in het ziekenhuis ligt of een ernstige ziekte heeft.<br />
<br />
<h3>
Zo gewoon is het niet...</h3><br />
Zo gewoon is het niet om als kind op te groeien bij je vader en moeder...<br />
Zo gewoon is het niet om op het kerstfeest je papa, mama, opa of oma mee te nemen...<br />
Zo gewoon is het niet om straks kerst te vieren met je familie...<br />
Zo gewoon is het niet om ‘gelukkig nieuwjaar’ te zeggen terwijl je misschien wel onzeker bent wat dit jaar gaat brengen...<br />
<br />
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM5a9SZ5y-kMzYw0HartEtUnWSfnGb3EUtMrea3FjvERltBksT9SUhuvU6L6OudLwzOcoiPg-IJk7AtQhYF6MvfmVd2TgNEkRStjCMnlsUbogWt_7sEr-0gSMorawAhqgG07w15EGgptOW/s1600/2017-12-16+18.36.47.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="179" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgM5a9SZ5y-kMzYw0HartEtUnWSfnGb3EUtMrea3FjvERltBksT9SUhuvU6L6OudLwzOcoiPg-IJk7AtQhYF6MvfmVd2TgNEkRStjCMnlsUbogWt_7sEr-0gSMorawAhqgG07w15EGgptOW/s320/2017-12-16+18.36.47.jpg" width="320" /></a>We staan op om het laatste lied te zingen. Uit de monden van de kinderen, de papa’s en mama’s, de opa’s en oma’s, de pleegvaders en moeders, de meesters en juffen klinkt het vol overgave: <br />
<br />
<i>Ere zij God in de hoge. </i><br />
<i>Vrede op aarde. </i><br />
<i>In de mensen een welbehagen. </i><br />
<br />
<h3>
Gewoon bijzonder</h3><br />
Ik kijk nog een keer opzij. Onze glitterende Alicja zingt uit volle borst mee. En als het lied uit is zie ik hoe haar klasgenootjes haar jasje bewonderen en er even aan moeten zitten. Ze straalt van trots. Haar avond is geslaagd. Ik ben vooral dankbaar. Dankbaar dat ze zo welkom is geheten op deze school, in deze klas, met deze leerkrachten. Ze hoort er gewoon<br />
helemaal bij... gewoon?<br />
<br />
Een oud kinderliedje plopt in mijn gedachten op:<br />
<i>Gewoon bijzonder, dat klinkt wat ongewoon </i><br />
<i>maar de Here God die heeft voor jou een plekje in Zijn hart. </i><br />
<i>Je bent voor Hem belangrijk, je mag altijd bij Hem komen, </i><br />
<i>Hij heeft nog nooit genoeg van jou gehad.</i><br />
<br />
Dat is het... gewoon bijzonder. Gewoon helemaal welkom, bij ons, op school, maar vooral ook bij de Here God. Dat is pas thuiskomen. Dan heb je gewoon een bijzondere kerst. Laten we zorgzaam zijn voor hen voor wie de gewone dingen niet zo gewoon zijn...
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-25368965947554512622017-12-14T23:15:00.000+01:002017-12-15T07:47:58.735+01:00(Ver)wonderen<h3>
Hoe gaat het? </h3>
<br />
Donderdagmiddag half 5. Ik bel aan bij Aat en Lia. Eén keer in de twee weken op donderdag ga ik bij Lia langs. Ze zit in haar rolstoel bij de eettafel. Aat schenkt koffie in en we kletsen even over hoe het gaat. Raar trouwens om de vraag ‘Hoe gaat het?’ te stellen aan iemand die lijdt aan MS en die niet veel meer kan dan haar hoofd gebruiken. Vrijwel alle lichaamsfuncties zijn uitgevallen in de loop van vele jaren. Eten en drinken kan Lia nog, als er tenminste iemand in de buurt is die haar helpt om het voedsel in haar mond te krijgen. <br />
<br />
<h3>
Geen grappen God</h3>
<br />
Aat vertrekt na de koffie richting het centrum en Lia en ik praten met elkaar. ‘Ik ben een boek aan het lezen’, vertelt Lia. Ik realiseer me dat een boek lezen voor mij iets heel anders betekent dan voor Lia. Ik ga vaak als een malle door een boek heen. Mijn ogen vliegen over de regels, ik sla stukken over die ik niet interessant vind, soms val ik in slaap als ik lees en ga ik de volgende dag weer verder waar ik gebleven was. <br />
<br />
Als Lia een boek leest staat het boek op een leesplankje voor haar en moet ze na iedere pagina vragen of iemand de bladzijde wil omslaan.
Lia leest ‘Geen grappen God’ van Corlien Doodkorte. Ik ken het boek, heb het toen het nog maar pas uitgekomen was, in één adem uitgelezen. In het boek vertelt Corlien hoe ze door een wonder van God voor de dood wordt weggerukt en voor 90% geneest van inmiddels vergevorderde Parkinson.
Ik stel voor om een stuk voor te lezen, pak het boek uit de boekenkast en kijk waar de bladwijzer ligt. <br />
<br />
<h3>
Leven na een wonder
</h3>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_xLZ0Q_-ATYw6v-4ZmLfH3joL8iu_dNlTno3owhWz_nfvmwhP9RcyCizOkVI-JrPPVyG1_XWtvHfyp2WOJJTVdVSAZiO8T0frzukJZ9I2a0IssDH3srjX6yH9MPU1591RdQJuBBO2HIBP/s1600/2017-12-14+18.36.01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh_xLZ0Q_-ATYw6v-4ZmLfH3joL8iu_dNlTno3owhWz_nfvmwhP9RcyCizOkVI-JrPPVyG1_XWtvHfyp2WOJJTVdVSAZiO8T0frzukJZ9I2a0IssDH3srjX6yH9MPU1591RdQJuBBO2HIBP/s320/2017-12-14+18.36.01.jpg" width="320" /></a></div>
In ‘Geen grappen God’ is Lia aangekomen bij het gedeelte na het wonder. De artsen hebben het wonder bevestigd, Corlien kan allerlei dingen die ze jarenlang niet meer kon, medicijnen worden afgebouwd en toch... Ze voelt zich verward, vervreemd. Leven met een ernstige ziekte, afscheid nemen van vrienden en familie, daar had Corlien haar weg in gevonden. Maar nu opeens is alles anders. Er is weer levensverwachting, maar dat leven weer omarmen, durven geloven dat het wonder blijvend is, dat er weer tijd hier op aarde is, dat blijkt moeilijk te zijn.
<br />
<br />
Ik lees voor en af en toe stop ik even. Dan praten we samen over wat we gelezen hebben. Hoe zou het zijn als je zo’n wonder meemaakt? Stel je voor dat Lia morgen weer zou kunnen lopen en haar handen weer zou kunnen gebruiken. Het is niet voor te stellen en we kunnen ons de moeite van Corlien met het wonder goed indenken.
<br />
<br />
Ik lees verder. Over de worsteling met het wonder. Natuurlijk is er dankbaarheid, ook van mensen om haar heen. Tegelijk zijn er ook zoveel vragen. Waarom zij wel, en zoveel anderen niet? Hoe kan het dat er voor iemand jaren gebeden wordt en er niets gebeurt en bij haar wel? En wat als de ziekte terugkomt? <br />
We praten er samen over door. Wat is er ook voor Lia veel gebeden. Wat heeft ze zelf gebeden en is er door anderen gebeden. En nog steeds. Wat een teleurstelling kan dat ook opleveren. Of twijfel. Bid ik wel goed genoeg? Geloof ik wel genoeg? Het zijn allemaal menselijke vragen waar geen sluitend antwoord op komt. <br />
<br />
<h3>
Verwonderen
</h3>
Voor mij is Lia een voorbeeld. Wat heb ik in de loop van de tijd dat ik bij haar kom diep respect gekregen voor deze gelovige vrouw. Zo zou zij zichzelf nooit beschrijven, maar ik ben onder de indruk van dit prachtige mens. Zoals zij haar ziek zijn draagt, hoe ze langzaam maar zeker haar zelfstandigheid heeft in moeten leveren, nu volledig afhankelijk is van de zorg van anderen en hoe door alles heen haar geloof in God stand heeft gehouden.
<br />
<br />
Ik gun Lia ook zo’n wonder, zo’n Goddelijk ingrijpen. Tegelijk besef ik dat een wonder van genezing misschien spectaculair lijkt, maar dat het getuigenis van Lia, hoe zij leeft met God ondanks haar ziekte misschien nog wel een veel groter wonder is.
Wij denken zo menselijk, zo ‘als het met ons maar goed gaat’. We vergeten dat juist in de moeilijke periodes van ons leven we bijzondere ontmoetingen met God hebben. Dat hoe donkerder het in ons leven is, hoe helderder het Licht kan schijnen in ons leven. Nee, niet altijd, lees de psalmen maar. Maar eerlijk is eerlijk, als het ons voor de wind gaat, we succesvol zijn en alles van een leien dakje loopt, hebben we God helemaal niet nodig en vergeten we maar al te snel hoeveel we aan Hem te danken hebben. <br />
<br />
Al lezend en pratend verwonder ik me. Wat hebben wij een supergave, trouwe, onnavolgbare, verrassende, genadige, liefdevolle God die betrokken is bij ons leven. Eén van mijn favoriete bijbelteksten komt in mijn gedachten: <br />
<br />
<i>Want mijn gedachten zijn niet uw gedachten en uw wegen zijn niet mijn wegen, luidt het woord des Heren. Want zoals de hemelen hoger zijn dan de aarde, zo zijn mijn wegen hoger dan uw wegen en mijn gedachten dan uw gedachten.</i> (Jesaja 55:8-9)<br />
<br />
<h3>
Een tijd om te dansen</h3>
Als Aat weer thuis komt ronden we ons gesprek af. Ik ga op huis aan en zal over twee weken weer terug komen. Zal er in de tussentijd een wonder gebeuren? Op de fiets gaan mijn gedachten terug naar bijna een jaar geleden. Mijn boek ‘Adem in, Adem uit’ kwam uit en op een feestelijke avond mocht ik het eerste exemplaar én een ingesproken versie aan Lia overhandigen. Ik wilde mijn boek aan haar opdragen. Als dank voor wie zij is, en als bemoediging omdat ik zeker weet dat ook voor Lia er een dag komt dat zij weer gezond zal zijn. Misschien hier op aarde, misschien straks, thuis bij onze God en Vader.
<br />
<br />
Als ik thuis ben haal ik mijn boek uit de kast en sla het open op de eerste pagina:<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><b>‘Voor Lia, </b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>Er komt een tijd </b></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><b>dat ook jij kunt dansen.’ </b></i></div>
<br />
Tot die tijd wil ik doen wat ik kan, dankbaar zijn met hen die een wonder meemaken, meeleven en meelijden met hen die op wat voor manier ook lijden en vol verwachting en verwondering dit leven leven.<br />
<br />
<h4 style="text-align: right;">
Meer lezen?</h4>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Geen grappen God. Worstelen met wonderen (Corlien Doodkorte)<br />Adem in, Adem uit. Leven in het ritme van Prediker 3 (Judith Stoker)</span></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: small;"><span style="font-family: inherit;">Beide boeken zijn te bestellen in de <a href="https://www.vrijzijn.nl/webshop/" target="_blank">webshop </a>van Vrij Zijn. </span></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-74040702208031568302017-11-29T21:39:00.000+01:002017-11-29T21:39:09.390+01:00Plaatsvervangend excuus<h2>
Open brief</h2>
Precies een maand geleden schreef ik een <a href="http://judithstoker.blogspot.nl/2017/10/brief.html" target="_blank">open brief</a> aan voorgangers en predikanten en andere mensen met een leidinggevende positie. Ik riep hen op om het taboe op seksueel misbruik te doorbreken en voor slachtoffers op de bres te gaan staan. <br />
<br />
Er kwamen talloze reacties, soms openbaar, maar vooral in privéberichten van mensen die zich herkenden in mijn verhaal. Het verhaal van misbruik en het gebrek aan reactie en erkenning. Eenzame en verdrietige verhalen van onrecht en niet gehoord worden. De brief werd zo’n 4500 keer gelezen, wat veel lijkt, maar eigenlijk niet zo heel veel is als je bedenkt hoeveel christenen ons land telt. <br />
<br />
<h2>
Een stem zijn</h2>
Door de reacties van zoveel mensen te lezen werd ik geraakt en kwam mijn verlangen om een stem te zijn voor hen die niet durven of kunnen spreken weer boven. Om erkenning te geven aan anderen, om anderen te stimuleren ook met hun verhaal naar buiten te komen en om iedereen te laten zien dat het mogelijk is om ondanks een heftig verleden nu te kunnen genieten van het leven. <br />
<br />
Een paar weken geleden werd ik benaderd door ‘Vrouw.nl’ met de vraag of ik mijn verhaal wilde doen. Ik kende Vrouw niet, maar het bleek een onderdeel te zijn van een krant met daarnaast ook allerlei nieuwsberichten. Vorige week had ik een interview met hen en gister stond het <a href="https://vrouw.nl/artikel/verhalen-achter-het-nieuws/49255/judith-werd-2-jaar-misbruikt-door-haar-broer" target="_blank">artikel </a>online. <br />
<br />
Weer kwamen er allerlei reacties. Vooral reacties van mensen die me moedig, sterk en krachtig vonden. Ook reacties vol afschuw. Waarom had niemand het voor mij opgenomen? Waarom hadden mijn ouders en de kerk destijds gezwegen in plaats van mij te steunen en mij te helpen aangifte te doen? <br />
<br />
<h2>
Kintsukoroi </h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcP8PQWzzNrQURlAZoVAPY807DuV8KrllwI0xajsOynNSBjb4vjZbb7cuAF36j4IRrMqwZlu7rJpydKnGHrefTYAcjGF9cQvrkH048Y217_ZCAx3pc7xwtCiA1LRe5NqiLIZr_BSQumtwd/s1600/Kintsukuroi.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="450" data-original-width="599" height="240" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjcP8PQWzzNrQURlAZoVAPY807DuV8KrllwI0xajsOynNSBjb4vjZbb7cuAF36j4IRrMqwZlu7rJpydKnGHrefTYAcjGF9cQvrkH048Y217_ZCAx3pc7xwtCiA1LRe5NqiLIZr_BSQumtwd/s320/Kintsukuroi.jpg" width="320" /></a></div>
Vanmorgen plaatste ik een berichtje op mijn facebook tijdlijn. Ik had er behoefte aan om te relativeren. Mensen noemen mij sterk en moedig. Misschien is dat zo, maar ik ben me er ook zo van bewust dat het niet alleen dankzij mezelf is dat ik nu als een krachtige (en ook kwetsbare) vrouw in het leven sta. Het is ook dankzij de genade van God die keer op keer mensen op mijn weg bracht die me verder hielpen. <br />
<br />
Ik zie mezelf als een voorbeeld van Kintsukoroi. Gebroken door het leven, door onrecht, door wat mensen deden of nalieten. Maar met gouden randjes gelijmd tot een prachtig en bruikbaar mens. De liefde en trouw van God zijn die gouden randjes in mijn leven. Zichtbaar geworden door velen die onvoorwaardelijk van mij hielden en houden en met mij begaan waren. <br />
<br />
Ik weet zeker dat dit niet alleen voor mij is weggelegd, maar dat iedereen die met de brokstukken van zijn leven bij God komt kan herstellen tot iets prachtigs. <br />
<br />
<h2>
Excuus namens de kerk</h2>
Vanmiddag was ik aan het werk in mijn praktijk. Nadat mijn laatste bezoeker was vertrokken checkte ik even mijn mail. Er was een mailtje van een voor mij onbekend iemand met als titel: ‘Bericht op internet’. Ik opende het bericht en scande even snel het bericht. Mijn hart sloeg even over en ik begon overnieuw met lezen. Er liepen tranen over mijn wangen. <br />
<br />
<i>Geachte mevrouw Stoker,
Mijn naam is ... en ik ben missionair predikant.... Uw verhaal op internet over misbruik door uw broer met alle gevolgen van dien heb ik gelezen. Aangrijpend en onvoorstelbaar hoe mensen op u en uw verhaal gereageerd hebben. Bijzonder hoe u uiteindelijk door alle dingen heen gegaan bent en wat het u nu gebracht heeft. </i><br />
<i><br /></i>
<i>Dat wilde ik graag even tegen u zeggen en hoewel ik niets met die reactie vanuit de kerk te maken heb, zou ik u toch namens de kerk excuus willen aanbieden. (ik voel een soort plaatsvervangende schaamte). Ik weet niet of uzelf nog iets hebt met de kerk en met het geloof in God, maar ik wens u van harte Zijn zegen toe, voor u en uw man en ook voor het werk dat u doet.</i><br />
<br />
<h2>
Erkenning</h2>
In al die jaren is mij dit nog nooit overkomen. Het raakt me diep. Dat iemand de moed heeft om als predikant namens de kerk excuus aanbiedt. Dat iemand de woorden spreekt die nooit geklonken hebben. Wat bijzonder en wat ben ik daar dankbaar voor. Het voelt voor mij als erkenning van mijn verhaal. Eindelijk, na zoveel jaren komt er een reactie vanuit de kerk. Nee, niet de kerk waar het plaatsvond, maar dat doet er voor mij niet toe.
Ik mailde de predikant terug. Een stuk uit mijn mail: <br />
<br />
<span style="font-family: inherit;"><i>Beste dominee, </i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: inherit;"><i>Heel hartelijk bedankt voor uw mail. Ik was op mijn werk en las daar het bericht nadat mijn laatste cliënt vandaag vertrokken was. Ik ben er enorm door geraakt en heb achter mijn bureautje wel even gehuild. Dank u wel voor uw woorden en uw excuus namens de kerk. Nog nooit eerder is er iemand geweest die daarop terug gekomen is en die (ook al is het plaatsvervangend) gezegd heeft hoe het hem spijt wat er gebeurd is. Dit nu te lezen is helend en voelt voor mij als een erkenning die er nooit geweest is. </i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: inherit;"><i>Het geloof in God ben ik nooit kwijtgeraakt. Sterker nog, ik heb in mijn leven ervaren dat God ten goede kan keren wat door mensen beschadigd is. Hij heeft steeds mensen op mijn pad gebracht die mij hielpen in mijn herstel en die mij erop wezen dat God mij kon en wilde helen. Ik ben dankbaar dat ik nog leef, want ik ben door ernstige depressies gegaan, en het is nu mijn passie om datgene wat ik zelf ontvangen heb weer door te geven. Ik wil graag een stem zijn voor hen die nog niet durven of kunnen spreken...</i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: inherit;"><i>Het is mijn verlangen dat ik door mijn verhaal te delen, maar vooral te delen van het herstel en de mogelijkheid om je verleden te boven te komen, anderen hoop kan geven zodat ze in hun levens ook zullen ervaren dat God zo anders is dan wat Zijn grondpersoneel soms laat zien.
Ik wens u ook zegen op uw werk. Hartelijk dank dat u deze mail wilde sturen. Balsem op een gevoelige plek in mijn leven. </i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i><br /></i></span>
<span style="font-family: inherit;"><i>Hartelijke groet, </i></span><br />
<span style="font-family: inherit;"><i>Judith Stoker </i></span><br />
<br />
<h2>
Nogmaals een oproep</h2>
Ik ben ontroerd en geraakt door deze mail en geef hem graag door aan iedereen die zich herkent in mijn verhaal, op welke manier dan ook. Het is zo mooi dat na zoveel ‘doofpot affaires’ en ‘mantels der liefde’ nu een predikant de moed heeft om te erkennen dat dit nooit had mogen gebeuren.
Het is mijn wens en hoop dat dit het begin is. Dat er meerdere predikanten en voorgangers dit voorbeeld zullen volgen en erkenning zullen geven aan het onrecht dat er in hun gemeenten plaats vond. Dat ze excuses zullen aanbieden aan de slachtoffers, ook al is het al jaren geleden. Goed voorbeeld doet goed volgen!<br />
<br />
Mijn vraag aan jullie is om deze blog te delen, met je vrienden, met de leiding van je gemeente, met je voorganger of predikant. Ook als je niet misbruikt bent, juist dan, want daarmee sta je op de bres voor hen die dit overkwam. <br />
<br />
Als predikanten en voorgangers erkenning geven aan slachtoffers en excuus aanbieden help je slachtoffers om verder te komen in hun herstelproces. Krijgen ze ruimte om met hun verhaal te komen en wordt er verzorgende, helende olie gegoten in een wond die zo vaak nog open ligt. <br />
<br />
Bedankt dominee voor uw moed! Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-45164042209221631142017-11-26T21:32:00.000+01:002017-11-26T21:32:29.756+01:00Herinneren<div class="_39k5 _5s6c">
<div>
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Eeuwigheidszondag</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Vandaag is de laatste zondag van het kerkelijke jaar. In veel kerken zijn de namen genoemd van hen die we dit jaar moesten loslaten. Eeuwigheidszondag wordt dat ook wel genoemd. Een dag met een randje. Een dag vol herinneringen. Een dag om samen stil te staan bij die broer of zus die stierf na een ziekte. Bij een vriend die zichzelf van het leven beroofde. Bij een vader of moeder die zo intens gemist wordt. Bij een opa of oma die een lege plek achterlaat. Bij die buurman die zo karakteristiek was. Bij een baby die het leven al voor de geboorte ontglipte. Bij het kindje dat stierf terwijl zijn leven nog maar net begonnen was. Bij je partner die je nog helemaal niet kon missen. </div>
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="_2cuy _509u _2vxa">
<i>We noemen je naam vol liefde</i><br />
<i>nooit voorbij</i><br />
<i>met ons verbonden</i><br />
<i>voor altijd</i><br />
<i>ben jij</i></blockquote>
</div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Een lege plek</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als iemand die ons lief is overlijdt ontstaat een lege plek in ons bestaan. Een lege plek in onszelf. Wat blijft zijn de herinneringen. Soms eindeloos veel omdat we al zo lang met iemand verbonden waren. Soms maar een korte, intense, herinnering omdat een baby stierf of een kindje niet oud werd. Ook zijn er velen die een kindje verloren en geen afscheid konden nemen. Zo ging dat vroeger. Het zou beter zijn voor het verwerkingsproces als de ouders zo min mogelijk met de overleden baby geconfronteerd zouden worden. Het tegendeel blijkt waar te zijn. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Vandaag is een dag dat ook die baby’s, zo ongekend en weggemoffeld, bestaansrecht mogen krijgen. Ook zij worden gemist. Misschien nooit meer genoemd, maar voortlevend in de harten van hun ouders. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Emoties</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Verlies gaat met zoveel verschillende emoties gepaard. Verdriet, angst, boosheid, opluchting, verwarring, dankbaarheid, alles kan door elkaar heen buitelen. Al die emoties zijn passend. Ze horen erbij. De vragen die blijven na een zelfmoord, de boosheid op artsen omdat er fouten gemaakt zijn, het verdriet omdat je zoveel van iemand hield, de opluchting omdat het lijden eindelijk voorbij is, dankbaarheid om alles wat geweest is. Angst voor wat nog komen gaat. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Op een dag als vandaag, maar ook op alle andere dagen, mag er ruimte zijn voor dat wat het gemis in je oproept. </div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="_2cuy _509u _2vxa">
<i>Soms grijpt het me</i><br />
<i>bij keel en hart</i><br />
<i>ben ik machteloos </i><br />
<i>verscheurd</i><br />
<i><br /></i>
<i>Had ik, moest ik, kon ik</i><br />
<i>onmogelijk</i><br />
<i>maar stel...</i><br />
<i>was het dan niet gebeurd?</i></blockquote>
</div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Herinneren</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Herinneringen zijn de brug tussen jou en degene die verloren hebt. Ik vind het woord ‘herinneren’ zo mooi. Er zit iets in van: innerlijk. Alsof je eigenlijk zegt: door de herinneringen leeft iemand bij mij van binnen verder. Herinneringen zijn kostbaar. Je mag ze koesteren en delen van anderen zodat ze levend blijven. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik las een treffende zin: ‘Het verlies van een volwassene is het verlies van het verleden. Het verlies van een baby is het verlies van de toekomst.’ (uit: Rouwen na het verlies van je baby) Als je een volwassene verliest zijn er al zoveel herinneringen opgebouwd. Goede en slechte herinneringen, mooie en afschuwelijke momenten hebben een onzichtbare band met iemand gevormd. Als je een baby verliest, zeker als dat onverwacht gebeurt, zijn er nauwelijks herinneringen. Daarom is het afscheid ook zo belangrijk. Die dagen dat je je kindje nog bij je hebt. De foto’s die gemaakt worden, het plukje haar, de voetjes of handjes in gips. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Wat een gemis als je in een tijd leefde waarin dat er allemaal nog niet was. Ik zou je willen aanmoedigen om als je daar behoefte aan hebt alsnog een tastbare herinnering te maken. Een plekje in je kamer, een brief of een steen, iets symbolisch. Iets dat jouw kindje, het grote gemis, de lege plek in jouw leven vertegenwoordigt. Iets om te koesteren. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Delen is helen</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als je samen kunt rouwen, als je je gemis kunt delen, als je herinneringen kunt uitwisselen, je verhaal kunt vertellen is dat helend. Niet dat het gemis verdwijnt, maar door te praten over jouw geliefde houdt je de herinnering levend en blijft iemand zijn plek in je leven houden. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Iemand is pas echt dood als er niet meer over hem gesproken wordt. Als jij iemand bent die een verlies met zich meedraagt dan zou ik je gunnen dat je de ruimte hebt en voelt om je verhaal te doen. Zo vaak als je kunt. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ken jij iemand die een verlies meemaakte? Recent of al heel lang geleden? Heb daar dan aandacht voor. Vraag eens hoe het is, oprecht geïnteresseerd, nieuwsgierig vanuit betrokkenheid. Hoe is het leven zonder je moeder? Hoe oud zou jouw dochter nu geweest zijn? Heb je ooit meer duidelijkheid gekregen waarom je tante zelfmoord pleegde? Zullen we samen het graf bezoeken? Vertel nog eens over de periode van ziekte. Mag ik de foto’s nog eens zien? </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Misschien hoef je niets te vragen, niet te praten, maar laat merken dat jij er bent en dat je mee wilt dragen en wilt helpen om te herinneren. Iedereen heeft wel een gemis in zijn leven. Het hoeft niet hetzelfde te zijn. Je kunt elkaar herkennen in gemis. Dat verbindt en heelt. Ik heb geen kindje gekregen, maar als ik praat met ouders die een kindje verloren hebben herken ik het verdriet en het verlangen. De lege armen. Dat verandert de situatie niet, maar het maakt het dragelijker. Gedeelde smart is halve smart. </div>
<br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<blockquote class="_2cuy _509u _2vxa">
<i>Ik ontmoet jou</i><br />
<i>en jij mij</i><br />
<i>helder en oprecht contact</i><br />
<i>samen dwalen door het land van rouw</i><br />
<i>soms lichtvoetig</i><br />
<i>dan weer zwaarbepakt</i><br />
<i><br /></i>
<i>In contact met jou</i><br />
<i>ontmoet ik mij</i><br />
<i>mijn verlangen en gemis</i><br />
<i>met de tijd</i><br />
<i>dan heet ik mij</i><br />
<i>welkom</i><br />
<i>met alles wat er is</i></blockquote>
</div>
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">De gedichten uit deze blog zijn te lezen in het prachtige boek van Floortje Agema: Jij wordt gekend. </span></div>
</blockquote>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim6vPngPHRylguKDLUnMIFn34AijOI3gycmSYGiWJpXi2YxW-A6zqPKNoVbFpVIS0HBjVEfNZLiQwIPrL6gvRw7rqbk0vm5raIh091Ia4EyU9WgGewIsFMVV_2IOsm0v17BcjrLSxL5yA8/s1600/lichtjes.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="132" data-original-width="380" height="111" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEim6vPngPHRylguKDLUnMIFn34AijOI3gycmSYGiWJpXi2YxW-A6zqPKNoVbFpVIS0HBjVEfNZLiQwIPrL6gvRw7rqbk0vm5raIh091Ia4EyU9WgGewIsFMVV_2IOsm0v17BcjrLSxL5yA8/s320/lichtjes.jpg" width="320" /></a></div>
</div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-90947681631253587872017-11-23T18:59:00.000+01:002017-11-23T20:14:57.621+01:00Rouw met een zilveren randje<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Voorzien van koffie en een koekje staan we bij een tafeltje in de hal van het LUMC. De deelnemers aan het symposium ‘Het verlies van een baby, de impact op ouders en professionals’ druppelen binnen. Ik ben er samen Sophie, uitvaartondernemer en rouwbegeleider, en Mariska, trotse moeder van Tess die zo welkom was maar kort voor haar geboorte overleed. Het wordt langzaam maar zeker drukker en we besluiten een plekje te zoeken in de zaal. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
We worden hartelijk welkom geheten en het symposium gaat van start. Mijn ogen worden getrokken naar een wit wiegje dat op het podium staat. Een lege wieg. Vandaag het symbool van verdriet en gemis. Voor mij, als ongewenst kinderloze vrouw, het beeld van verlangen en gemis. Een plaatje van een droom die niet in vervulling ging. Een lege wieg, een lege buik. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Het kommetje</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Freek Strebe, psychosociaal therapeut, vader van zeven kinderen van wie er twee zijn overleden, doet de aftrap van deze middag. Hij vraagt om contact te maken met degene naast wie je zit. Ik stel me voor aan een voor mij onbekende vrouw. ‘Maak van je handen een kommetje en verbeeld je dat daar jouw gemis in ligt.’ Het wordt heel stil in de net nog met stemmen gevulde zaal. Ik vorm een kommetje met mijn handen en kijk ernaar. Ik zie een foto van mezelf en Jan Willem met een paar kinderen. Eén in mijn armen, tevreden om zich heen kijkend. De foto die nooit genomen kon worden. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Zonder woorden laten we onze kommetjes aan elkaar zien en kijken we in elkaars ogen. Ik zie twee handen, ouder dan de mijne, die beschermend en koesterend zijn. Welk gemis draagt deze vrouw mee? Een kind verloren, of een broer of zus? Nooit een partner gehad misschien? Ziekte of beperking? We kijken elkaar aan. Ik zie iets liefdevols en warms in de ogen van de vrouw. Verdriet maar ook kracht. Een mooie mengeling van emoties die er allemaal mogen zijn. Het is een kostbaar moment. Zonder woorden zijn onze levens even met elkaar verbonden. Allebei dragen we een gemis met ons mee. Allebei zijn we vandaag hier en staan we in het leven. Ik ben ontroerd. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Emoties… niks mis mee!</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Een arts en hoogleraar, Enrico Lopriore, neemt het woord. Ik geniet van zijn manier van spreken. Wat is het fijn dat hij, als arts op neonatologie, het belang ziet van het zoveel mogelijk betrekken van ouders bij het overlijden van hun kindje. Ik word enthousiast en blij van zijn pleidooi over het zoeken naar balans tussen professie en emotie. Het sluit aan bij wat ik in mijn opleiding leer: Een persoonlijk en betrokken hulpverlener zijn. Enrico zegt het met een kwinkslag: ‘Er is niks mis met emoties! Ook niet als artsen en hulpverleners die hebben!’<br />
<br />
<h3>
Intermezzo </h3>
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsK8iK5OAL_PlqdTGiGSV6Kxd_F8TIBegjOV7VH8Gswsv_fcfqtvSvojd-aHleddR3RBVg7vUvsNAmvjLCO-RhnnCtCKz0O9KGjE04SdVoKKjDIc-kdgEM4J8Z0EdxENapfs_ue2Fn16Y/s1600/wieg.jpg" imageanchor="1" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="294" data-original-width="171" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjHsK8iK5OAL_PlqdTGiGSV6Kxd_F8TIBegjOV7VH8Gswsv_fcfqtvSvojd-aHleddR3RBVg7vUvsNAmvjLCO-RhnnCtCKz0O9KGjE04SdVoKKjDIc-kdgEM4J8Z0EdxENapfs_ue2Fn16Y/s200/wieg.jpg" width="116" /></a></div>
Dan is er pianomuziek. Pianiste Tatjana tovert warme klanken uit de piano op het podium. Automatisch gaan mijn ogen weer naar het wiegje. Mijn gedachten gaan naar Marije en Richard die twee zoontjes al zo kort na de geboorte moesten loslaten.<br />
Ezra, één van hen, heeft in dit ziekenhuis het grootste deel van zijn korte leventje gelegen. Hier heeft hij gevochten voor zijn bestaan, samen met de artsen en verpleegkundigen, aangemoedigd door papa en mama en broer en zus. Hij heeft het zo dapper geprobeerd maar niet gered.<br />
Een leeg wiegje. Ik kijk weer naar mijn handen die zojuist vol waren met mijn gemis. Ook voor Marije en Richard zal de foto nooit compleet zijn. Een blijvend gemis van Levi en Ezra zal ieder plaatje van dat mooie gezin tekenen.
<br />
<br />
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Vertel eens</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het is tijd voor Manu Keirse, wat mij betreft dé specialist op het gebied van rouw en verlies. Ik heb al veel van hem gelezen, maar hem nog nooit in levende lijve meegemaakt. Ik hang aan zijn lippen. Wat een prachtig mens! Wat een wijze woorden, wat een mooie balans tussen ernst en humor. Ik ben onder de indruk van de passie waarmee hij spreekt. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Hij doet een oproep aan hulpverleners om betrokken te zijn bij hun cliënten, om écht te zijn, kwetsbaar en om te luisteren naar hun verhaal. ‘Je hebt maar twee woorden nodig als hulpverlener om binnen te komen in het leven van degene die voor je zit.’, zegt Manu Keirse. ‘Vertel eens.’ </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Feestelijk moment</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het mag van mij nog uren doorgaan, volgens mij krijg ik nooit genoeg van deze man. Maar de tijd gaat door en we zijn toe aan een pauze. Even de benen strekken en wat ruimte maken in het hoofd voor de rest van de middag. Na een kop koffie kan ik er weer tegen aan. We zoeken ons plekje weer op en ik kijk geboeid naar de diversiteit aan mensen die de zaal weer binnenlopen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Tijd voor een feestelijk moment. De presentatie van het boek ‘Rouwen na het verlies van je baby’ (Kathy Beckers- Mansell). Het boek wordt, omlijst met mooie woorden van Kristien Hemmerechts, auteur en moeder van drie kinderen van wie er twee zijn overleden, overhandigd aan Kathy. Een prachtig boek dat we aan het eind van de dag ook mee naar huis zullen krijgen. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Zorg voor ouders</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Dan is het woord aan Monique Duijvestijn, maatschappelijk werker in het LUMC. Zij deelt haar inmiddels jarenlange ervaring met het begeleiden van ouders die de boodschap (gaan) krijgen dat hun kindje zal overlijden. Wat een onmogelijke keuzes moeten er soms gemaakt worden, en wat is het belangrijk dat er zorgvuldig wordt omgegaan met de wensen en behoeften van ouders. Monique geeft ons een kijkje in wat er achter de schermen van de zorg voor het kindje nodig is voor ouders. Dat je ouders mag helpen om af te wegen en hen ook kunt begeleiden in het proces dat zij gaan. Een mooie invalshoek hierbij is om ouders te helpen de situatie te bekijken vanuit verschillende perspectieven, bijvoorbeeld die van het kind. Maar wat vooral aan de orde komt is dat je ouders helpt keuzes te maken die bij hén passen. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Trots met tranen</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Floortje Agema, mortuariummedewerkster, verliesbegeleider en auteur, vervolgt de middag. Wat een warm en gedreven mens is dat! Wat een liefdevolle zorg voor het overleden kindje en zijn ouders klinkt er door in het verhaal dat ze vertelt over haar werk in het mortuarium in het Radboudziekenhuis. De titel van haar lezing zegt eigenlijk al genoeg: ‘Trots met tranen’. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik word erdoor geraakt. Trots omdat je ouders bent geworden van een kindje. Trots omdat je grote broer of zus bent geworden. Tranen omdat je jouw trots nooit zal zien opgroeien. Floortje sluit haar verhaal af met een door haar geschreven gedicht. Ik neem me voor om straks thuis meteen haar <a href="http://www.floortjeagema.nl/" target="_blank">boek</a> te bestellen. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
De Zwaan</h3>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als Tatjana weer achter de piano plaats neemt en ‘De Zwaan’ voor ons speelt denk ik nog even na over ‘Trots met tranen’. Ik kijk weer naar het witte wiegje. Ik denk aan Tess. Wat was ze welkom bij Mariska en Richard. Wat zou Rick trots geweest zijn op zijn zusje. Een dochter en zusje om trots op te zijn. Maar een lege wieg bleef over. En tranen. Ik bedenk me hoe belangrijk het is dat Tess en al die andere kinderen die maar zo kort bij ons waren er ook nu, vandaag, en morgen en daarna, er mogen zijn. Ontastbaar maar zichtbaar aanwezig. Mensjes om trots op te zijn en te blijven. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik denk ook aan ons bijzondere gezin. De kinderen die in ons gezinshuis wonen en bij ons mogen opgroeien. Ook dat is trots met tranen. Trots omdat deze bikkels die in hun leventjes al zoveel verlies meemaakten opgroeien en ontwikkelen. Trots omdat ze onze zorg en liefde durven ontvangen, ook al is het soms maar een heel klein beetje. Trots op onszelf omdat we niet ten onder zijn gegaan in ons gemis maar kunnen delen van wat we hebben. Trots met tranen. Tranen voor die ouders die met lege handen achterbleven. Wel een kindje gekregen maar het niet kunnen zien opgroeien, het niet mogen verzorgen. Wat een verdriet. Tranen om mijn eigen lege buik. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Broertjes en zusjes</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Riet Fiddelaers, auteur en verliesdeskundige, neemt ons mee in de gezinnen die te maken krijgen met het overlijden van een kindje. Vaak zijn er ook nog broertjes of zusjes. Soms nog heel jong. Hoe kun je hen helpen om met zo’n ingrijpend verlies om te gaan? Met voorbeelden uit de praktijk en informatie over hoe ons brein werkt laat Riet zien wat je voor broertjes en zusjes kunt betekenen. Een overleden broertje of zusje blijft altijd aanwezig. Ook als er daarna nog kinderen worden geboren. Er komt veel op kinderen af en kinderen absorberen alles wat er met ouders gebeurt. Ook als het verlies al jaren geleden is kan een kind nog worstelen met deze gebeurtenis. Veiligheid en een volwassene die aandacht heeft voor het kind zijn uitermate belangrijk op het moment van overlijden van een broertje of zusje. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Een zilveren rouwrand</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De dag wordt afgesloten met een lezing van Kathy Beckers, auteur van het net uitgekomen boek, rouwtherapeut en moeder van vier kinderen van wie een zoontje overleden is. Openhartig vertelt Kathy over haar leven. Zwanger van een tweeling die te vroeg geboren werd. De tijd tussen hoop en vrees en dan het afschuwelijke moment dat Jari overlijdt. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Kathy neemt ons mee in wat het overlijden van de helft van een tweeling voor impact heeft. Hoe het, iedere dag, op belangrijke en gewone momenten haar leven tekent. Ook al zijn er heel veel gelukkige momenten en krijgt ze na de tweeling nog twee gezonde kinderen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Haar lezing gaat vergezeld met foto’s. De foto’s raken me. Naast iedere foto die getoond wordt staat het fotootje van de kleine Jari. Jari die niet meegroeide maar altijd gebleven is. Wat kostbaar hoe hij zijn plekje in het gezin behouden heeft. Kathy verwoord het treffend: ‘Ons leven heeft een rouwrand gekregen door het verlies van Jari. Maar die rouwrand is een zilveren rand geworden.’ </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Blijvend gemis</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipYCVw4ud7DBnC9JNBOOpzAXcdR90MybRWKzhF9znV1X9m6f-p6_Vsy0M9EUFfW2de5POTsP4eUIhz2igNZI6uO0Rh7DJB5yjEqj37I28yi-m0NM9jpPI_aNicUcB3jHRXMZ-e_2pA9gHI/s1600/2017-11-23+17.12.01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="200" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEipYCVw4ud7DBnC9JNBOOpzAXcdR90MybRWKzhF9znV1X9m6f-p6_Vsy0M9EUFfW2de5POTsP4eUIhz2igNZI6uO0Rh7DJB5yjEqj37I28yi-m0NM9jpPI_aNicUcB3jHRXMZ-e_2pA9gHI/s200/2017-11-23+17.12.01.jpg" width="112" /></a></div>
Het symposium is afgelopen. Verzadigd van zoveel verhalen, onder de indruk van de openheid en kwetsbaarheid lopen we naar de uitgang. Daar krijgen we het boek dat vandaag uitgekomen is mee naar huis. We nemen nog een drankje en praten na. ‘Vond je het niet confronterend?’ vraagt Mariska aan mij. Ja, ik vond het confronterend. Het lege wiegje, het kommetje vol gemis, zoveel baby’s die overlijden, maar ook de verhalen van mensen die daarna weer een kindje kregen om voor te zorgen. En toch... ik heb vandaag vooral herkenning en verbondenheid gevoeld. Er is niet zoveel verschil in het verlies van een droom en het verlies van een kind. Het is beiden een blijvend gemis dat met je meegaat door het leven. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Een gemis dat genoemd mag worden, dat er mag zijn. Leven met een rouwrandje, maar wat mij betreft wel met een zilver randje.<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Meer weten of een boek bestellen?</span></i><br />
<a href="http://www.in-de-wolken.nl/"><i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">www.in-de-wolken.nl</span></i></a><br />
<a href="http://www.floortjeagema.nl/"><i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">www.floortjeagema.nl</span></i></a><br />
<a href="http://www.metjari.nl/"><i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">www.metjari.nl</span></i></a><br />
<a href="http://www.omgaan-met-verlies.nl/" target="_blank"><i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">www.omgaan-met-verlies.nl </span></i></a></blockquote>
<br />
<br />
<br /></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-58769452417850419322017-11-21T18:53:00.000+01:002017-11-21T19:04:38.693+01:00What's in a word?<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">Mensen met een homoseksuele relatie mogen binnen de Protestantse Kerk Nederland trouwen. Maar nog steeds is er een verschil tussen het homo- en heterohuwelijk: het homohuwelijk wordt gezegend in plaats van ingezegend.</span></i></blockquote>
<h2>
Inzegenen-zegenen-uitzegenen </h2>
Ik kan er niets aan doen, maar de hele dag spoken deze woorden al door mijn hoofd: Zegenen, inzegenen, zegenen, inzegenen, zegenen… Hetero’s mag je inzegenen als ze trouwen, homo’s mag je zegenen als ze trouwen. En als ik in een openbaar postje ga vertellen hoe ik er over denk word ik misschien wel uitgezegend door de kerk waar ik bij ingeschreven sta, denk ik er op een goed moment achteraan.<br />
<br />
<h2>
Kwetsbaar</h2>
Gisterochtend kwam ik het eerlijke en kwetsbare <a href="https://www.ad.nl/binnenland/homoseksuele-dominee-je-kunt-liefde-niet-verstoppen-omdat-het-lastig-is~a6bb3ce1/?utm_source=facebook&utm_medium=social&utm_campaign=socialsharing_web" target="_blank">artikel </a>tegen van dominee Anne-Marie van Briemen. Een dominee uit één plaatsje verderop. Ik ken haar niet maar had het afgelopen jaar in de wandelgangen al geruchten gehoord: ‘Die dominee uit Boskoop, die blijkt lesbisch te zijn…’ Nu las ik het artikel in de krant. Een inkijkje in haar leven en worsteling met haar lesbisch zijn in combinatie met haar predikant zijn. Het bevestigde mijn kijk op homoseksualiteit en geloof. Die is na het lezen van diverse boeken over dit onderwerp heel wat genuanceerder geworden. En na het lezen van het artikel kijk ik uit naar meer predikanten, voorgangers, maar vooral mensen (met wat voor titel dan ook) die zichzelf niet langer hoeven te verbergen.<br />
<br />
<h2>
Synode </h2>
<br />
Goed, de synode van de PKN (ik moet bij het woord synode altijd aan het woord ‘sanhedrin’ denken, maar dat terzijde), toch wel één van de grootste protestantse groeperingen in ons land, heeft zich gebogen over het vraagstuk: ‘Wat te doen als homoseksuele stellen in de kerk willen trouwen?’ Ze hebben zich verdiept in het onderwerp en hebben zich ingeleefd door te luisteren naar de verhalen van twee homoseksuele predikanten. Eén die een celibatair leven heeft, en één die inmiddels getrouwd is met iemand van het zelfde geslacht. Dominee Anne-Marie dus. En nee, zij is niet over één nacht ijs gegaan. Ze heeft zich niet uitgeleefd op het moment dat ze ontdekte dat ze anders geaard was dan heteroseksueel. Ze is met voorzichtigheid, respect, in afhankelijkheid van God haar weg gegaan.<br />
<br />
De synode heeft ingezoomd op de levens van deze twee predikanten, overlegd, gewikt, gewogen, gebeden, geaarzeld, gediscussieerd en heeft toen weer uitgezoomd naar de gewone kerkganger, de gelovige van nu. Echt nieuwe inzichten hebben ze niet gekregen, als ik het interview met ds. de Reuver beluister, wel wat meer zicht op hoe het er in de praktijk van een homoseksueel predikant aan toe kan gaan (en wat voor gevolgen dat dan kan hebben voor de gemeenten die ze dienen). Maar uitzicht op een oplossing die voor iedereen aanvaardbaar is, is er niet.<br />
<br />
<h2>
Goochelen met woorden </h2>
<br />
Dus goochelt de synode wat met woorden. Politiek theologisch correcte praat noemt mijn lieftallige echtgenoot dat. De synode neemt een standpunt in: Heteroseksuele stellen worden ingezegend. Homoseksuele stellen worden gezegend. Wat het verschil is wordt niet duidelijk. In andere talen zijn daar ook geen verschillende worden voor zegt Reuver in zijn <a href="http://www.grootnieuwsradio.nl/k/n663/news/view/105883/81454/bewogen-gesprek-pkn-over-zegening-homo-s.html" target="_blank">interview </a>met Groot Nieuws Radio.<br />
<br />
Mijn gedachten slaan op hol. Wat een woordenspel weer. Een onderdeel van de tale Kanaäns, zoals we die in de loop van de eeuwen hebben bedacht. Zegenen, inzegenen, uitzegenen. We gaan gemakshalve gewoon voorbij aan de betekenis van zegenen. We bedenken een woord waardoor het nog nét acceptabel is dat homoseksuele stellen in de kerk een zegen mogen ontvangen. ’t Zijn wel net iets minder letters dan heteroseksuele stellen, maar die zegen heb je dan toch te pakken. En hopelijk ben je daarmee dan ook van de klachten van gemeenteleden af die dit niet goedkeuren. Er is immers verschil? Het gaat niet om dezelfde zegen…<br />
<br />
In mijn hoofd rollen allerlei woorden over elkaar heen. Je kunt bijvoorbeeld inademen, ademen en uitademen. Daar heb ik vorig jaar nog een boek over geschreven. Adem in, Adem uit. In dezelfde categorie zit inblazen-blazen-uitblazen. Hoewel ik bij inblazen meer denk aan mond op mond beademing, bij blazen aan mijn bladblazer die als ik de schakelaar omzet ook een vernietigend effect kan hebben, en bij uitblazen zie ik een plaatje voor me van iemand die halfdood over de eindstreep van de marathon valt.<br />
<br />
Tussen bakeren en inbakeren zit ook niet echt verschil. Ik stel voor dat we dan inbakeren voortaan gebruiken als het duidelijk een jongetje of een meisje is, en bakeren als het geslacht onduidelijk is. Indalen gaat duidelijk over de balletjes van het opgroeiende kind en dalen heeft diverse betekenissen. Uitdalen bestaat niet, maar vandalen zijn dan wel weer een bekend fenomeen.<br />
<br />
Insnijden-snijden-uitsnijden hebben snijden gemeen maar de betekenissen zijn erg divers. Willen we er ook nog een religieus sausje overheen gieten zou je besnijden nog aan het rijtje kunnen toevoegen.<br />
<br />
En wat te denken van: <br />
<table cellpadding="0" cellspacing="0" class="tr-caption-container" style="float: right; margin-left: 1em; text-align: right;"><tbody>
<tr><td style="text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizz8zuyc1dsG-ExhATmtftzl6yec7bwiv9PTRMJDkWi9mtTBCuqrDjeaGfO3lMCUd63Hqd99rAYH0ycH1bJkpvwRigggdLmqLjewqDIKBog7xIc7MF4GmEhvoB4bMAFLZkh8mJ1FW4Yw29/s1600/23334060_371813759941857_5529196451954689038_o.png" imageanchor="1" style="clear: right; margin-bottom: 1em; margin-left: auto; margin-right: auto;"><img border="0" data-original-height="1440" data-original-width="1600" height="288" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEizz8zuyc1dsG-ExhATmtftzl6yec7bwiv9PTRMJDkWi9mtTBCuqrDjeaGfO3lMCUd63Hqd99rAYH0ycH1bJkpvwRigggdLmqLjewqDIKBog7xIc7MF4GmEhvoB4bMAFLZkh8mJ1FW4Yw29/s320/23334060_371813759941857_5529196451954689038_o.png" width="320" /></a></td></tr>
<tr><td class="tr-caption" style="text-align: center;">www.walterdijkshoorn.nl</td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td><td class="tr-caption" style="text-align: center;"></td></tr>
</tbody></table>
<ul>
<li>Inbellen-bellen-opbellen</li>
<li>Inbinden-binden-ontbinden</li>
<li>Inbouwen-bouwen-uitbouwen</li>
<li>Inbreken-breken-uitbreken</li>
<li>Inchecken-checken-uitchecken</li>
<li>Indenken-denken-uitdenken</li>
<li>Indelen-delen-uitdelen</li>
<li>Indeuken-deuken-uitdeuken</li>
<li>Indraaien-draaien-uitdraaien</li>
<li>Indrukken-drukken-uitdrukken</li>
<li>Indrogen-drogen-uitdrogen</li>
<li>Inslapen-slapen-uitslapen</li>
<li>Inspreken-spreken-uitspreken</li>
<li>Ingang-gang-uitgang-rotgang</li>
</ul>
<br />
Ik kan nog veel meer bedenken en zit hardop te grinniken als ik sommige woorden op me in laat werken. Vorige week was ik even bij mijn schoonmoeder die een verhaal vertelde van iemand die zich had laten overdopen. Ja, bingo! Daar heb je er weer één! Indopen-dopen-overdopen... Ze bedoelde natuurlijk dat een kind ooit als baby besprenkeld was, en nu als volwassene koppie onder was gegaan. Hij komt in de buurt van zegenen en inzegenen. <br />
<br />
Als we onderwerpen als ‘dopen’ gaan nemen kom je al gauw met een ander fenomeen in aanraking: Scheuren. Het zal beginnen met inscheuren en uiteindelijk uitscheuren. En dan heb je een scheuring. Overigens zou zo’n scheuring ook zomaar kunnen ontstaan als we als gelovigen denken de waarheid in pacht te hebben en te mogen oordelen over onderwerpen als homoseksualiteit. Misschien moeten we met elkaar ontdekken dat je je als gelovige niet hoeft in te dekken als je niet precies weet hoe God naar situaties kijkt. <br /><br>
<h2>
What’s in a word?</h2>
<br />
Laat eens op je inwerken wat woordgebruik kan uitwerken. Door een woord als ‘zegenen’ te gebruiken voor de ene doelgroep en ‘inzegenen’ voor de andere doelgroep, geef je eigenlijk al een oordeel, een mening. Je maakt onderscheid. <br />
<br />
Ik vind dat we als christenen, als volgelingen van Jezus, als gelovigen die God vertegenwoordigen op aarde voorzichtig moeten zijn in ons oordelen. Dat is namelijk niet aan ons. Wij zijn God niet, wij hebben maar zo’n beperkte kijk op hoe Hij alles bedoeld heeft. Ja, natuurlijk moeten er regels zijn en onze behoefte aan duidelijkheid speelt ons parten. <br />
<br />
We zijn in goed en fout gaan denken terwijl God denkt in liefde. Liefde voor de hele wereld, voor de hele schepping, voor jou en mij, voor homo’s en hetero’s (en ja zelfs voor biseksuelen, transgenders, polyamoreuzen, prostituees, geheelonthouders, geslachtslozen en alles wat je nog meer kunt bedenken).
Ik hoop en wens dat we als gelovigen weer een eenheid zullen vormen met als basis Gods liefde. Jezus was er duidelijk over. Hij maakte korte metten met de religieuzen van die tijd en gaf een heldere opdracht over hoe wij in het leven mogen staan (Matt. 22:37-39 BGT): <br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i><span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;">De eerste en belangrijkste regel is deze: De Heer is je God. Je moet van Hem houden met je hele hart, met je hele ziel, en met je hele verstand. Maar de tweede regel is net zo belangrijk: Van de mensen om je heen moet je evenveel houden als van jezelf.
</span></i></blockquote>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-14716032502070740762017-11-19T21:09:00.000+01:002017-11-19T21:22:22.737+01:00's Zondags gaan we naar de kerk... Toch? (3)<div class="_39k5 _5s6c">
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Uit</h3>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik heb hem uit. Het boek ‘Zo zijn onze manieren’ van Frank Viola en George Barna. In twee eerdere blogs heb ik wat punten uit het boek aangestipt. Je kunt ze teruglezen op:<br>
<a href="http://trafficlight.bitdefender.com/info?url=http%3A//judithstoker.blogspot.nl/2017/11/s-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-1.html&language=en_US"><img id="bd_nd_B937DB990D1548698380D65CF906E308_610" src="" style="border: 0px none; cursor: pointer; display: inline; height: 16px; margin-right: 3px; width: 16px;" /></a><a data-lynx-mode="asynclazy" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fjudithstoker.blogspot.nl%2F2017%2F11%2Fs-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-1.html&h=ATOWQiF5Mas4hwnH7XIbc3Ddb09k-uWZE1VmE95alQx6xLAdnWqTYuL5QIG3zadAzM5dyM3PJgvR4hqXFQ_wYzRM7NLZbVF4qcM2iNtOvcit5LaSwtnnukcBMsA07E_HvEC0-1KgzmBsPw" href="http://judithstoker.blogspot.nl/2017/11/s-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-1.html" rel="nofollow" target="_blank">http://judithstoker.blogspot.nl/201...</a><br>
<a href="http://trafficlight.bitdefender.com/info?url=http%3A//judithstoker.blogspot.nl/2017/11/s-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-2.html&language=en_US"><img id="bd_nd_B937DB990D1548698380D65CF906E308_611" src="" style="border: 0px none; cursor: pointer; display: inline; margin-right: 3px;" /></a><a data-lynx-mode="asynclazy" data-lynx-uri="https://l.facebook.com/l.php?u=http%3A%2F%2Fjudithstoker.blogspot.nl%2F2017%2F11%2Fs-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-2.html&h=ATMpyF2ixGKPvItWj324MvYYqc01pGdighHKt7GjFAVCA8QtluU_fZ5x4BMfXYi9MQJw2VEEiiH1o4u9-rnvdX7k65n9ec1oB-oOGvH6_PLWelRR81_2XVQWOzml7PS5NkooG7Az31svfg" href="http://judithstoker.blogspot.nl/2017/11/s-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-2.html" rel="nofollow" target="_blank"><br />http://judithstoker.blogspot.nl/201...</a></div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Onderwerpen</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het boek gaat in op tal van onderwerpen die voor ons, protestantse christenen, veelal vanzelfsprekend en traditie zijn geworden. We hebben ons aangesloten bij een kerk of gemeente en zonder er verder bij na te denken gaan we mee in alle gewoonten en gebruiken. In het boek wordt grondig onderzocht hoe dingen ontstaan zijn, welke invloeden hierbij van belang waren en wordt er ook gekeken of zaken ook terug te vinden zijn in de bijbel. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik zou het boek tekort doen, én ik zou onnodige discussies uitlokken, als ik op ieder onderwerp zou ingaan. Maar ik wil toch wat punten noemen die mij aan het denken hebben gezet, of die mijn soms wat vage gevoel van ‘klopt dit eigenlijk wel’ bevestigden. </div>
<ul class="_5a_q _5yj1" dir="ltr">
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Het <b><span class="_4yxo">kerkgebouw </span></b>(hierover schreef ik in de eerste blog)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">De <b><span class="_4yxo">liturgie </span></b>(hierover schreef ik in de tweede blog)</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">De <b><span class="_4yxo">preek</span></b>: De heiligste koe van het protestantisme. In onze diensten is de preek centraal komen te staan. Dat het woord van God verkondigt moet worden, is absoluut een bijbels gegeven. Maar de hedendaagse ‘kanselpreek’ is niet hetzelfde als de verkondiging en het onderwijs dat we in de bijbel tegenkomen. De preek is een voortvloeisel van de Griekse retoriek en de gemeente wordt door het centraal stellen van de preek gereduceerd tot een groep zwijgende toeschouwers. De preek brengt het functioneren van het lichaam van Christus tot stilstand en maakt mensen passief. Waar we in o.a. 1 Korinthe 12-14 worden aangemoedigd om onze mond open te doen legt de preek de gelovigen het zwijgen op. Bovendien maakt de preek van een dominee of spreker een geloofsspecialist en worden de ‘gewone gemeenteleden’ als tweederangs gelovigen afgeschilderd. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">De <b><span class="_4yxo">voorganger</span></b>/<b><span class="_4yxo">dominee</span></b>. Een merkwaardig verschijnsel dat vanaf de tweede eeuw ontstaan is. De eerste-eeuwse kerken waren godsdienstige groepen zonder priester, tempel of offers. De christenen zelf leidden de kerk onder het directe leiderschap van Christus. Er waren weliswaar oudsten (herders of opzieners). Deze mannen waren allemaal gelijk. Er bestond geen hiërarchie onder hen. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa"><b><span class="_4yxo">Zondagse kleding/kleding voor predikanten</span></b>. Ik wil er niet teveel over zeggen, maar slechts een stukje uit het boek citeren: ‘De Heer Jezus en zijn discipelen gaven niets om speciale kleding om indruk te maken op God of zich te onderscheiden van het (gewone) volk van God. Het dragen van speciale kleding uit godsdienstige overwegingen was eerder een kenmerk van de schriftgeleerden en farizeeën. Jezus zei hierover: ‘Pas op voor de schriftgeleerden die zo graag in dure gewaden rondlopen en op het marktplein eerbiedig begroet willen worden, en een ereplaats verlangen in de synagogen en bij feestmaaltijden’ (Lucas 20:46)’</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa"><b><span class="_4yxo">Muziekleiders</span></b>: Geestelijken met een muzikale missie. Overigens... nogmaals wil ik benadrukken dat muzikanten, aanbiddingsleiders, koren, zangers en noem maar op, niet fout zijn! Zeker niet, God eren met zang en muziek, met dans, met ons hele lichaam, dat is waar we toe opgeroepen worden al vroeg in het oude testament! Waar het in de context van dit boek over gaat is wederom het éénrichtingsverkeer. De schrijvers van het boek zeggen treffend: ‘Wanneer aanbiddingsliederen alleen aangekondigd, ingezet en geleid kunnen worden door degenen die daar talent voor hebben, wordt dit onderdeel van de dienst meer een kwestie van vermaak dan van gezamenlijke aanbidding.’ Nu zou je kunnen aanvoeren dat er in het oude testament toch ook al Levieten waren die de aanbidding leidden. Dat klopt inderdaad, maar wij leven in de periode van het nieuwe testament waarin wij allen priesters zijn en Christus onze Hogepriester is. (Hebr. 5-7 en 1 Petrus 2:5 en 9). </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa"><span class="_4yxo"><b>Tienden </b>en het <b>salaris </b>van geestelijken</span>. Ook over dit onderwerp is veel te zeggen en mijn advies is om eens te lezen wat de schrijvers van dit boek daarover hebben uitgezocht. Ik zal slechts een paar zinnen citeren: ‘Het geven van tienden is bijbels, maar niet christelijk. Jezus Christus heeft het Zijn discipelen niet geleerd. Het geven van tienden wordt in het nieuwe testament vier keer genoemd, maar in geen van die gevallen betreft het christenen. Wat niet wel zeggen dat de nieuwtestamentische gelovigen niet vrijgevig waren! Integendeel.’</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">De <b><span class="_4yxo">doop </span></b>en het <b><span class="_4yxo">Avondmaal</span></b>. Geen discussie over kinder- of volwassendoop in dit boek, maar wel een nadenkertje over het ‘tijdstip’ van dopen. Geen lange aanloop naar de doop, maar de doop als bevestiging van een openbare geloofsbelijdenis. Waar wij het ‘zondaarsgebed’ in sommige kringen kennen, was het in de eerste eeuwen gebruikelijk om na het belijden van je geloof ook direct gedoopt te worden. Een mooi getuigenis.
Over het Avondmaal worden ook mooie dingen gezegd. Als ik het lees dan zou ik willen dat ik even terug kon in de tijd en eens zo’n Avondmaal van die eerste christenen zou mogen mee beleven. Want een belevenis, dat was het! Een zin uit het boek (die van mij had kunnen zijn, want dit denk ik zo vaak als we Avondmaal vieren): ‘De traditie heeft het Avondmaal teruggebracht tot een tongstrelend vingerhoedje druivensap en een klein, smakeloos stukje matse. De sfeer waarin we dit ‘vieren’ is vaak plechtig.’ Tja, ik kan er niets aan doen maar ik toch een heel ander beeld bij ‘vieren’. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa"><b><span class="_4yxo">Christelijk onderwijs</span></b>. Dit hoofdstuk gaat over theologische studies, bijbelscholen, zondagsscholen en allerhande christelijke opleidingen. Er is niets mis met zulk onderwijs mits je de mensen die het gevolgd hebben maar geen bijzondere geestelijke status toebedeelt. ‘Mensen met veel bijbelkennis, een hoge intelligentie en een messcherp denkvermogen zijn niet automatisch geestelijke mensen die Jezus Christus werkelijk kennen en aan anderen een levensveranderende openbaring van Hem kunnen doorgeven.’</li>
</ul>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Moet dit nu echt... </h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Er staan nog twee hoofdstukken in het boek die een goede uitleg geven over hoe we het nieuwe testament kunnen lezen (in plaats van het betere knip- en plakwerk wat we nu vaak doen, teksten zoeken bij een onderwerp en de context vergeten), en over Jezus, de revolutionair. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik snap dat mijn blogs over dit boek irritatie en misschien wel boosheid oproepen. ‘Waarom moet het allemaal weer anders?’ zei iemand die mijn blog gelezen had. Ik weet niet of het per se anders moet. Als de zondagse samenkomst voor jou het hoogtepunt van kerk-zijn is en je ervaart dat je erdoor opgebouwd wordt, dat je relatie met God zich verdiept en dat je samen met je medegelovigen het lichaam van Christus op aarde bent, dan weet ik niet of dit boek aan jou besteed is. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als je, net als ik, onvrede ervaart met de huidige vorm van kerk zijn, waarbij het hoogtepunt de zondagse dienst is, dan zou dit boek een aansporing kunnen zijn om op zoek te gaan naar hoe gemeente zijn bedoeld is. Iemand anders schreef onder mijn vorige blog heel treffend dat het niet per se gaat om de zondagse diensten, maar veel meer de vorm van gemeente zijn door de hele week heen. Daar ben ik het mee eens. Als we de zondagse samenkomsten zouden aanpassen maar er verder niets zou veranderen in onze manier van christen zijn, zou het zinloos zijn. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De kerk, dat ben jij, dat ben ik. Allemaal vertegenwoordigen we een stukje van het lichaam van Christus. Dat zit hem niet in de genootschap waarbij je op de lijst staat als lid of vriend of deelnemer. Dat zit hem er alleen maar in dat we Christus volgen en dat we Zijn alles overtreffende en alles omvattende liefde mogen doorgeven aan een wereld die liefde tekort komt. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Tenslotte</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik sluit af met een laatste citaat uit het boek. Ik daag jullie uit dit boek te lezen, erover na te denken en er misschien eens met anderen van gedachten over te wisselen. Laten we met elkaar zoeken naar een manier van kerk zijn die Christus recht doet! </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
‘Aan het eind van dit boek is onze hoop drieledig: In de eerste plaats hopen we dat je vraagtekens zult zetten bij de kerk zoals je die op dit moment kent. In hoeverre is ze werkelijk bijbels? In hoeverre geeft ze uiting aan het absolute leiderschap van Jezus Christus? In hoeverre laat ze de leden van haar lichaam vrij om te functioneren? In de tweede plaats hopen we dat je dit boek zult delen met elke christen die je kent, zodat ook zij door deze boodschap kunnen worden uitgedaagd. En in de derde plaats hopen we dat je ernstig zult bidden over de vraag hoe je op deze boodschap zou moeten reageren.’</div>
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<span style="font-family: "courier new" , "courier" , monospace;"><span class="_4yxo _7xn">'Ga op de kruispunten staan, denk na, kijk naar de oude wegen. Welke weg leidt naar het goede? Sla die in, en vind rust.'
(Jeremia 6:16)</span></span></div>
</blockquote>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxSFteukrIMo2pgmglH0v4lw9eBSN00Eyiw59nUFwt1d8feUQMawVDM1hrl8gXMJ1ltdQni7aL2n9kJydhBoXOohFBsUkOTxGSS1ftGcRFok28Kjdn8lbEG3qZou4FcGRHkop2cVacZOQB/s1600/2017-11-05+11.10.01.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxSFteukrIMo2pgmglH0v4lw9eBSN00Eyiw59nUFwt1d8feUQMawVDM1hrl8gXMJ1ltdQni7aL2n9kJydhBoXOohFBsUkOTxGSS1ftGcRFok28Kjdn8lbEG3qZou4FcGRHkop2cVacZOQB/s320/2017-11-05+11.10.01.jpg" width="180" /></a></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-8392545214813312102017-11-15T21:52:00.000+01:002017-11-16T15:34:26.337+01:00Moed nodig?<div class="_39k5 _5s6c">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ben je een knecht van je angst of een koning van je verlangen? Een zinnetje uit het boekje ‘Durf te leven’ van <a class="_2u0z" data-hovercard-prefer-more-content-show="1" data-hovercard="/ajax/hovercard/user.php?id=100001805033857" href="https://www.facebook.com/mirjam.vandervegt.1">Mirjam van der Vegt</a>. Toen Mirjam een paar jaar geleden tijdens een conferentie waar ik mocht spreken dit boek presenteerde sprak ze deze woorden uit. Ik noteerde ze in mijn schrift. Onnodig, want op de één of andere manier werd dit zinnetje opgeslagen op de harde schijf van mijn hart. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik weet niet hoe het met jou is, maar ik ben regelmatig een knecht van mijn angst. Als je mij volgt op facebook dan lijk ik misschien heel wat. Altijd in voor een grap, meestal opgewekt en positief gestemd, bemoedigend, gelovig, kritisch, bevlogen en enthousiast. En nee, dat is geen schone schijn, want dat is helemaal zoals ik ben. Maar, soms, of af en toe, misschien wel regelmatig, is er ook een andere kant. Een angstige kant, een ‘ik’ die bang is om te falen, om niet aardig gevonden te worden, om gezichtsverlies te lijden, om anderen teleur te stellen. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
‘Dat kind’</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Een voorbeeld uit mijn eigen leven. Ik heb intervisie met een groepje medestudenten. Eén van hen is een paar weken geleden vader geworden. Hij en zijn vrouw volgen beiden de opleiding en we zitten bij elkaar in de groep. ‘Volgend weekend nemen we de baby mee. Een experiment, kijken of dat bevalt.’ Ik zeg niks maar voel van alles. Ik bouw mijn leven zorgvuldig om baby’s heen. Ga alleen in de hoogst noodzakelijke gevallen op kraamvisite, vermijd gelegenheden waar ik wat met baby’s moet, zal me nooit beschikbaar stellen als crèchemedewerker en dat soort dingen. Heel soms vind ik het fijn om even met zo’n klein, kwetsbaar mensje te knuffelen, de vingertjes te bewonderen, het lekkere babyluchtje te ruiken en te genieten van het bijzondere contact zonder woorden met zo’n mini-mensje. Maar dan wil ik er zelf voor kunnen kiezen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik rijd naar huis en denk erover na. Wat vind ik ervan dat ze de baby meenemen naar het studieweekend? Ik vind het niet fijn geloof ik. Ik heb plaatjes in mijn hoofd van een voedende moeder in de kring, een aandacht trekkende baby, iedereen die vol bewondering boven de kinderwagen hangt, de ‘aaaaahhhs en ooohhhhhhs’ omdat de schattigheid eraf straalt en ik voel me nu al leeg. Zij wel, ik niet. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
‘Maar dat is egoïstisch’, spreek ik mezelf streng toe. ‘Je moet blij voor hen zijn en ze hun geluk gunnen. Je moet je niet zo aanstellen dame, kom op, je bent 43 jaar en je hebt genoeg gehuild om je ongewenste kinderloosheid. Dat moet nu wel eens klaar zijn.’ Ik schud alle gedachten van me af, zet de muziek harder en rijd naar huis. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het weekend erna is het studieweekend. Ik ben vroeg en heb al een plekje in de kring opgezocht. Ik zit met m’n beker koffie te kijken naar iedereen die binnenkomt. ‘Hé, wat leuk! Freek en Willeke hebben de baby bij zich!’ hoor ik een medestudent zeggen. ‘Ik weet niet of ik dat leuk vind’, zeg ik hardop. Ik zet me schrap. Ik zit vastgeplakt aan mijn stoel en terwijl een aantal groepsgenoten hen feliciteren en een blik in de kinderwagen werpen voel ik me ongemakkelijk. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als we een openingsrondje doen, ben ik vrijwel meteen aan de beurt. Ik twijfel nog een fractie van een seconde en dan gooi ik het er toch maar uit. ‘Ik vind het gewoon super ingewikkeld dat jullie ‘dat kind’ mee genomen hebben!’ zeg ik al huilend, en mijn hele verhaal, alle afwegingen en gedachten komen eruit. Doodsbang wat iedereen ervan vindt en denkt en ergens ook bang om Freek en Willeke te kwetsen. Het lucht echter vooral op, we kunnen er daarna gewoon over praten, niemand wordt boos of is teleurgesteld in mij en sterker nog: mensen zeggen dat ze blij zijn dat ik het deel, zodat ze weten hoe het voor mij is. Ik krijg later op de dag van iemand een compliment als hij zegt dat ik een voorbeeld ben in het bespreekbaar maken van wat er in je leeft. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De lading van de aanwezigheid van ‘dat kind’ is er voor mij meteen af en ik heb er verder helemaal geen last van dat het kleine mannetje erbij is. Af en toe wordt er gegrapt over ‘dat kind’. Ik kan het prima hebben. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Angst belemmert</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Mijn angst voor wat anderen van mij zullen vinden, mijn angst om afgewezen, voor gek verklaard of buitengesloten te worden, angst om een meningsverschil te hebben, heeft mij jarenlang in een bepaalde rol geduwd. De rol van behulpzame, meelevende, empathische, snelle, ijverige, gelovige en enthousiaste vrouw. Dat ben ik ook, zeker wel. Ik ben echter in de loop van mijn leven gaan geloven dat mensen mij alleen maar accepteren als ik dat deel van mezelf laat zien. Als die andere kant tevoorschijn komt, dan raak ik vast mensen kwijt. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Angst voor relatieverlies, zoals we dat zo mooi noemen. Die angst belemmert mij om mezelf te zijn. Om echt, transparant, puur te zijn. Want als mensen toch eens zouden weten wat ik écht denk en voel... dan zouden ze van me wegrennen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Zolang ik me laat leiden door angst voor relatieverlies zit ik gevangen in mezelf. Moet ik altijd afwegingen maken in wat ik wel en niet zeg, is het moeilijk om grenzen aan te geven en nee te zeggen en moet ik het iedereen vooral maar naar de zin maken. Ik word geremd om voluit te leven en... ik laat me niet kennen!</div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
(En nee, ik bedoel niet dat je alles altijd maar ongenuanceerd en ongezouten over anderen heen moet gieten en je mening moet geven. Natuurlijk mag je afwegen en rekening houden met anderen en hun gevoelens.)</div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Verlangen</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De belangrijkste waarden in mijn leven zijn openheid, puur zijn en kwetsbaar zijn. Ik verlang ernaar een vrouw te zijn waar mensen van op aan kunnen. Waar mensen op kunnen leunen, maar die hen ook aanspoort op eigen benen te gaan staan. Een krachtige vrouw die ook pijn kan voelen en verdragen. Een vrouw die opkomt voor hen die onrecht is aangedaan of lijden aan dit leven, maar ook een vrouw die kan ontvangen omdat ik ook troost en begrip nodig heb als ik het moeilijk heb. Een vrouw die grenzeloos enthousiast is, maar die ook nee kan zeggen en grenzen heeft. Een vrouw die net zoveel van zichzelf houdt als van anderen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5j8nH0FcdWAcIAnwZvOO2pkG5ZWu1quThg9H_U3cn2lo2eqaVZBCbODHbmh1cHfbw2DlPr8n1wYi420ZtRI4qoBkeSL_Zq751OCqxJvRmcX4PPXtQGQVP5MUfMYm5PQkOHxINlm5z-Gim/s1600/weegschaal.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="620" data-original-width="875" height="226" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh5j8nH0FcdWAcIAnwZvOO2pkG5ZWu1quThg9H_U3cn2lo2eqaVZBCbODHbmh1cHfbw2DlPr8n1wYi420ZtRI4qoBkeSL_Zq751OCqxJvRmcX4PPXtQGQVP5MUfMYm5PQkOHxINlm5z-Gim/s320/weegschaal.jpg" width="320" /></a></div>
Als ik me me laat leiden door mijn angst voor wat mensen over mij zouden kunnen denken, dan zal ik de vrouw van mijn verlangen niet worden. Dus de vraag is wat het zwaarst weegt: Mijn verlangen of de angst. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Hoe groter mijn verlangen is om die vrouw-uit-één-stuk te worden, des te minder mijn angst te vertellen heeft. Hij is er nog wel, want het is een oude vriend die me in vroeger tijden ook geholpen heeft. Maar hij heeft minder te zeggen. Pas geleden hoorde ik een mooie uitspraak: Als je moed nodig hebt, kijk dan naar je verlangen, in plaats van naar je angst. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Moed</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik weet niet waar jij naar verlangt en waar je door tegengehouden wordt, wat jouw angsten zijn. Misschien wil je een andere baan of een studie gaan volgen maar laat je je belemmeren door de angst dat het je toch niet gaat lukken. Wil je een reis maken maar durf je niet te vliegen. Wil je een boek schrijven maar laat je je weerhouden door de angst dat je geen uitgever kunt vinden. Wil je een vrouwen- of moedergroep beginnen, of een lotgenotengroep, maar durf je niet, want wie ben jij? Wil je een bedrijf beginnen, of een project opzetten, of wil je van je hobby je werk maken, maar blijf je steken bij de leeuwen en beren. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ben jij een koning van je verlangen of een knecht van je angst? </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Wil je iets écht anders gaan doen in je leven dan heb je moed nodig. En moed krijg je als je je verlangen de baas laat zijn over je angst. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Jozua</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Van de week deed ik een testje op internet. Aan de hand van een aantal vragen kwam eruit dat ik het meest op ‘Jozua’ uit de Bijbel lijk. Ik vond het een prachtige vergelijking want Jozua is wat mij betreft één van de meest moedige mensen uit de Bijbel. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als Mozes twaalf verspieders naar Kanaän stuurt om te kijken of het land kan worden ingenomen is Jozua één van de twee die niet kijkt naar de reuzen die er in het land wonen. Hij kijkt niet naar hoe sterk de mensen zijn, hoe ommuurd de steden zijn en wat voor onmogelijke missie het is. Hij laat zich leiden door het verlangen naar het beloofde land. Het verlangen dat overeen kwam met Gods belofte. Hij zegt:</div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">‘Het land waar wij geweest zijn, is een prachtig land. Er is genoeg te eten voor iedereen, meer dan genoeg. Als de Heer goed voor ons is, zal hij ons erheen brengen en het land aan ons geven. Maar dan moeten jullie je niet tegen de Heer verzetten. Jullie moeten niet bang zijn voor de inwoners van Kanaän. We kunnen hen makkelijk verslaan. Want zij hebben niemand die hen beschermt, en wij wel. De Heer zal ons helpen. Wees dus niet bang.’ </span>(Numeri 14:7-9 BGT)</i></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De houding van Jozua werd beloond. Hij mocht het volk Israël het land Kanaän binnenbrengen. Hij werd als leider aangesteld over het volk. En weet je wat ik zo gaaf vind? Dat God zelf Jozua bemoedigt. Hij zegt tot drie keer toe tegen hem als hij aan het begin staat van zijn carrière als leider: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">‘Wees (zeer) sterk en moedig!’ (Jozua 1:6,7 en 18)</span></i></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als jouw verlangens oprecht zijn en overeenkomstig Gods hart, dan mag je de baas worden over je angsten en de woorden die God tot Jozua sprak tot je nemen: Wees sterk en moedig! Zoals ook in spreuken 29:25 staat: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Je hoeft niet bang te zijn voor andere mensen.
Vertrouw op de Heer, dan ben je veilig.</span></i></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ben jij een koning van je verlangen of een knecht van je angst? Ik wens je veel moed toe! </div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-17218533304392408762017-11-12T20:28:00.000+01:002017-11-12T20:56:27.358+01:00's Zondags gaan we naar de kerk... Toch? (2)<h2>
Reacties</h2>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxSFteukrIMo2pgmglH0v4lw9eBSN00Eyiw59nUFwt1d8feUQMawVDM1hrl8gXMJ1ltdQni7aL2n9kJydhBoXOohFBsUkOTxGSS1ftGcRFok28Kjdn8lbEG3qZou4FcGRHkop2cVacZOQB/s1600/2017-11-05+11.10.01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhxSFteukrIMo2pgmglH0v4lw9eBSN00Eyiw59nUFwt1d8feUQMawVDM1hrl8gXMJ1ltdQni7aL2n9kJydhBoXOohFBsUkOTxGSS1ftGcRFok28Kjdn8lbEG3qZou4FcGRHkop2cVacZOQB/s320/2017-11-05+11.10.01.jpg" width="180" /></a></div>
Mijn vorige <a href="http://judithstoker.blogspot.nl/2017/11/s-zondags-gaan-we-naar-de-kerk-toch-1.html" target="_blank">blog </a>n.a.v. het boek 'Zo zijn onze manieren' riep best wel wat reacties op. Reacties van herkenning. Mensen die dezelfde vragen hebben als ik, die een bepaalde onvrede ervaren als het gaat om de manier waarop de kerk zich gevormd heeft. Die zich afvragen waarom we doen wat we doen tijdens de zondagse samenkomst.<br />
Er waren ook mensen die hier en daar wat kritische kanttekeningen plaatsten. Onder de blog of in privé berichtjes. Fijn, want ook die reacties helpen mij in mijn zoektocht.<br />
<br />
Wat ik, voordat ik verder schrijf, voorop wil stellen is dat mijn blogs niet bedoeld zijn als aanklacht tegen de kerken en gemeenten zoals wij die kennen. Het feit dat we op zondag naar een samenkomst kunnen gaan, of zelfs naar meerdere, dat we in vrijheid samen mogen komen, is een zegen en een voorrecht. En zeker ook een goede gewoonte. Deze blogs zijn veel meer een wikken en wegen van mijn kant om erachter te komen hoe ik mijn leven als christen vorm wil geven en wat het dan betekent dat ik onderdeel ben van een grote groep gelovigen wereldwijd, ook wel 'kerk' genoemd.<br />
<br />
<h2>
De zondagse samenkomst</h2>
Afgelopen week ben ik verder gegaan in het boek 'Zo zijn onze manieren'. In hoofdstuk drie wordt aandacht besteed aan hoe de zondagse eredienst of samenkomst er in de meeste gevallen uitziet en hoe deze door de tijd heen zijn vorm heeft gekregen.<br />
<br />
In de meeste kerken en gemeenten (van oud gereformeerde gemeenten tot pinkstergemeenten) zijn er een aantal onderdelen die in de zondagse dienst terugkomen (soms in een andere volgorde):<br />
<ul>
<li>Begroeting</li>
<li>De zangdienst (in één blok of verdeeld over de dienst)</li>
<li>De mededelingen</li>
<li>De collecte</li>
<li>De preek gevolgd door een activiteit (bijvoorbeeld het avondmaal, gebed, oproep, zingen van een lied)</li>
<li>Zegen</li>
</ul>
Deze wat statische vorm van samenkomen is langzaam maar zeker ontstaan en haar voornaamste wortels liggen in de middeleeuwse, katholieke mis die door Gregorius de Grote (540-604) zijn vorm heeft gekregen.<br />
<br />
Het bizarre is dat de mis een mengeling was van heidense en Joodse rituelen en dat hij doordrenkt was van het heidens-magisch denken en vol invloeden uit het Griekse denken. De latere katholieke mis die in de zestiende eeuw ontstond was ten diepste heidens. Kledij van heidense priesters, het gebruik van wierook en wijwater bij reinigingsrituelen, het branden van kaarsen tijden de dienst, kerkgebouwen volgens de architectuur van de Romeinse basilieken, de Romeinse wetgeving als basis voor het 'canoniek recht' (Pag. 100).<br />
<br />
Toen de protestantse kerken ontstonden kwam de kansel, niet het altaar zoals in de katholieke kerk, centraal te staan. De preek werd het hoogtepunt van de protestantse dienst. Het boek beschrijft de invloeden van de diverse reformators en bewegingen. Daar wil ik verder hier niet op in gaan.<br />
<br />
Wat ik mooi vind in het boek is dat de schrijver op pagina 129 zegt:<br />
'Het is duidelijk dat het protestantse verloop van de eredienst niet bij de Heer Jezus, de apostelen of de geschriften van het Nieuwe Testament vandaan komt. Op zich maakt dat de liturgie nog niet verkeerd. Het betekent alleen dat een Bijbelse basis ontbreekt. Het is een feit dat we in onze cultuur veel dingen doen die een heidense oorsprong hebben. Denk aan de kalender die we gebruiken. De dagen van de week en de maanden van het jaar zijn naar heidense goden vernoemd. Maar door het gebruik van deze algemeen aanvaarde kalender zijn we nog geen heidenen.'<br />
<br />
Er zijn echter wel een paar dingen de moeite waard om over na te denken als we kijken naar de huidige vorm van onze samenkomst. Ik vat ze hier samen (Pag. 130-132):<br />
<ul>
<li>De protestantse liturgie beperkt de wederzijdse participatie en de groei van de christelijke gemeenschap. Het lichaam van Christus wordt bekneld doordat de gemeenteleden moeten zwijgen. Je kunt niet door andere leden van het lichaam worden verrijkt en je kunt anderen ook niet verrijken. Dit in tegenstelling tot de 'ieder heeft iets' bijeenkomsten waar we van lezen in de brieven van Paulus. </li>
<li>De protestantse liturgie ondermijnt het leiderschap van Jezus Christus. De hele dienst wordt door één persoon geleid. Waar is de vrijheid die de Heer Jezus heeft om naar eigen believen door Zijn lichaam te spreken? Waar in de liturgie kan God een broeder of zuster een woord geven om dit te delen met de hele gemeente? Jezus Christus heeft geen vrijheid om Zichzelf door Zijn lichaam te uiten wanneer en hoe Hij dat wil. Ook Hij is tot een passieve toeschouwer gereduceerd. Het lichaam van Christus wordt lamgelegd door de protestantse liturgie. Het wordt één grote tong (soms twee of drie) met een heleboel kleine oren. </li>
<li>De zondagse eredienst is voor veel christenen saai, voorspelbaar, plichtmatig en routinematig. Ook in meer evangelische gemeenten waar een breed arsenaal van moderne media en drama is is er nog steeds sprake van een dienst die onder controle is van de voorganger, is er nog steeds sprake van een liedsandwich en zijn de gemeenteleden zwijgzame toeschouwers. </li>
<li>De protestantse liturgie bevordert passiviteit, belemmert het functioneren van het lichaam van Christus en is zo een belemmering voor geestelijke groei. We groeien namelijk door te functioneren, niet door passief toe te kijken en te luisteren. <br /> </li>
</ul>
<h2>
Hoe dan wel? </h2>
Het is eenvoudig om te kijken naar wat er allemaal niet Bijbels verantwoord is en wat er aan heidense gebruiken is ingeslopen in de loop van de tijd. Maar hoe zou je een zondagse samenkomst dan wel vorm kunnen geven? Het boek geeft daar geen uitgebreid antwoord op. Ik heb me laten vertellen dat Frank Viola daar in een ander boek verder op in gaat. Toch geeft hij wel een voorbeeld van een levendige samenkomst onder het leiderschap van Christus die Frank zelf bezocht heeft. Een bijeenkomst waarin een dertigtal mensen bij elkaar komt en waarin er door verschillende gemeenteleden een bijdrage wordt geleverd zonder dat daar vooraf een structuur in is aangebracht.<br />
<br />
<h2>
Passiviteit</h2>
Hoewel het voor mij nog niet helder is hoe je dat dan organiseert en hoe je een groep gemeenteleden dan bij elkaar krijgt zonder weer te verzanden in alweer een nieuwe beweging of kerk, is voor mij in dit hoofdstuk wel duidelijk geworden dat het 'passieve' deelnemen aan, of beter gezegd: toeschouwen van de dienst niet bijdraagt tot een verfrissend, bloeiend geestelijk leven. En dat herken ik wel bij mezelf. Dat ik soms naar de dienst ga en zo graag een lied zou willen zingen omdat mijn hart daar al dagen vol van is, en dat we dan liederen zingen die ook prima zijn, maar niet aansluiten bij waar ik op dat moment zit.<br />
<br />
Een ander voorbeeld waarin de passiviteit mij enorm stoorde was een dienst een paar jaar geleden. De spreker had het over 'vergeving'. Aan de hand van een bijbelgedeelte riep hij op om vooral te vergeven als een ander je iets had aangedaan. Het was een kort-door-de-bocht preek en wat mij betreft een halve waarheid. Ik luisterde met pijn in mijn hart voor al die mensen die met heftige trauma's in de dienst zaten en aan wie nog nooit om vergeving gevraagd was door de dader. Mensen misschien nog midden in hun verwerkingsproces. De spreker beëindigde zijn preek, sloot af met een gebed en daarna was er avondmaal. Ik zag een vrouw opstaan en huilend de zaal verlaten. Ik kende haar en wist dat deze preek haar pijn had gedaan. Het had haar niet dichter naar Jezus gebracht. En ik kon er niets aan doen. Ik kon het niet nuanceren. Degene die het avondmaal leidde bedankte de spreker voor zijn mooie en ware woorden. Mijn maag draaide zich om.<br />
<br />
<h2>
Levende stenen </h2>
Het effect van de protestantse liturgie. Wil ik daar echt aan mee doen? Ik denk aan de tekst uit 1 Petrus 2:4-5 en12 waar staat:<br />
<br />
<i><span class="v70_2_4 verse" data-highlight-ids="[30470]" data-location-id="30470">Voeg u bij Hem, bij de levende steen die door de mensen werd afgekeurd maar door God werd <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="644">uitgekozen</span> om zijn kostbaarheid, </span><span class="v70_2_5 verse" data-highlight-ids="[30471]" data-location-id="30471">en laat u ook zelf als levende stenen gebruiken voor de bouw van een geestelijke tempel. Vorm een <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="1038,2410">heilige</span> priesterschap om geestelijke offers te brengen die God, dankzij <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="1672">Jezus</span> <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="101">Christus</span>, welgevallig zijn.... </span><br /><span class="v70_2_5 verse" data-highlight-ids="[30471]" data-location-id="30471"><span class="v70_2_12 verse" data-highlight-ids="[30478]" data-location-id="30478">Leid
te midden van de ongelovigen een goed leven, opdat zij die u nu voor
misdadigers uitmaken, door uw goede daden tot inzicht komen en God eer
bewijzen op de dag waarop hij komt rechtspreken.</span></span></i><br />
<br />
<span class="v70_2_5 verse" data-highlight-ids="[30471]" data-location-id="30471"><span class="v70_2_12 verse" data-highlight-ids="[30478]" data-location-id="30478">Dat is zo mijn verlangen dat ik, midden in een wereld die God niet meer kent, een levende steen kan zijn. Een steen waar mensen op kunnen bouwen en waar ze Gods liefde doorheen kunnen zien. Natuurlijk is het dan goed om ook de andere stenen van die geestelijke tempel te ontmoeten, maar de vraag is of de zondagse dienst in zijn huidige vorm daar de meest ideale plek voor is. </span></span><br />
<br />
<span class="v70_2_5 verse" data-highlight-ids="[30471]" data-location-id="30471"><span class="v70_2_12 verse" data-highlight-ids="[30478]" data-location-id="30478">Ik ga verder met lezen en ben benieuwd naar het vervolg. </span></span>Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com1tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-75335208867976180902017-11-05T19:44:00.001+01:002017-11-05T19:47:34.124+01:00's Zondags gaan we naar de kerk... toch? (1)<h2>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Naar welke kerk ga je?</span></h2>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Jarenlang was 'Kerk aan de keukentafel' mijn favoriete boek over gemeente-zijn met elkaar. Hans Groeneboer, de auteur van dit boek, beschrijft in dit boek dat kerk zijn niet gaat over een systeem of een gebouw maar over relaties. Dat sluit aan bij wat ik in Handelingen lees over hoe de volgelingen van Jezus met elkaar gemeente zijn. </span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En toch... in de praktijk zie ik dat christen zijn vooral gekoppeld is aan deze vragen: </span><br />
<ul>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Naar welke kerk ga je? </span></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ben je actief in de gemeente? (Welke taak heb je in de gemeente?)</span></li>
</ul>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Die eerste vraag is de standaard vraag als mensen erachter komen dat je gelovig bent. De tweede vraag wordt vooral gesteld door christenen die elkaar bevragen. Let maar eens op de komende tijd. Als je een onbekende ontmoet en je komt er toevallig achter dat diegene ook christelijk is (je ziet een kruisje om iemands nek, je vangt een gesprekje op, je hoort een moeder tegen haar zoontje zeggen dat hij zondag niet mag afspreken, iemand bidt voor het eten), is het een super voor de hand liggende vraag om te stellen: 'Hé, ben je ook gelovig? Dat wist ik niet. Naar welke kerk ga je?'</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Die tweede vraag, daar betrap ik mezelf vaak op. Als ik mensen in mijn praktijk ontmoet, dan vraag ik wat hun overtuiging is en of ze bij een kerk of gemeenschap horen. Bijna standaard vraag ik daarna: 'Hoe betrokken ben je, doe je er ook iets?'</span><br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Belachelijke vraag, al zeg ik het zelf. Ik ga hem schrappen. Ik kan beter vragen: 'Heb je steun aan je geloof en je geloofsgenoten?'</span><br />
<br />
<h2>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Uit mijn dagboek...</span></h2>
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Sinds een paar maanden houd ik digitaal een dagboek bij. Gewoon voor mezelf en ook als bron om uit te putten voor blogs en boeken die ik nog wil schrijven. Ik zal wat zondagse stukjes citeren: </span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><b>Zondag 13 augustus</b></i></span><br />
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ben ik wel een goed christen? Soms vraag ik me dat af. Het
is zondag, en op zondag hoor je naar de kerk te gaan. Maar ik kan mezelf er
niet toe zetten. Ik ben al een paar weken niet geweest en ik mis het ook niet.
Ligt dat aan mij, of aan de kerk? Ik heb niet het idee dat mijn relatie met God
lijdt onder mijn zondagse verzuim. Juist de afgelopen weken, waarin ik alle
tijd had omdat ik vakantie had, heeft mijn geloofsleven nieuwe impulsen
gekregen. Ik heb het Lucas evangelie gelezen en ben opnieuw onder de indruk van
het doen en laten van Jezus geraakt. Ik heb me verdiept in de Psalmen en kijk
er dagelijks naar uit om verder te lezen. In mijn vakantieboekje ‘Vier de zomer’
heb ik negen dagen lang gewerkt, gekleurd, gebedspunten opgeschreven en daar
gedurende de volgende dag steeds voor gebeden. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Wat is dat toch met de kerk? Waarom staat het me zo tegen?
Over Jezus las ik dat Hij het liefst iedere dag in de Synagoge was om te
onderwijzen. Tja, misschien is dat het wel. Het passieve, het consumeren, het
zingen van liederen die net niet helemaal zeggen wat ik tegen God zou willen
zeggen, het zondag in, zondag uit luisteren naar een preek waar ik lang niet
altijd handen en voeten aan kan geven de rest van de week. Maar als christen
zou ik toch juist warm moeten lopen voor dit soort samenkomsten? Misschien ben
ik verwend omdat ik in Nederland woon. Er is geen nood aan de man, we hebben
elkaar niet echt nodig als kerk, er is geen vervolging, ik lijd geen armoede,
kan als ik zou willen duizenden online preken beluisteren, de hele dag
aanbiddingsmuziek draaien en bidden doe ik het liefst alleen. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Kom je iets tekort als je kerkloos bent? Ik betwijfel het. Hoewel ik
ervan overtuigd ben dat we als gelovigen aan elkaar gegeven zijn om elkaar te
bemoedigen, scherp te houden, te steunen. </span></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Misschien is mijn vraag wel in welke vorm je dat moet
gieten. En, hoe je dat kunt doen, midden in een samenleving die steeds meer
God-loos wordt. Ik wil graag een verschil maken. Laten zien wat het betekent en
hoeveel meerwaarde het heeft als je gelovig bent. Dat verschil wordt beter
zichtbaar in een omgeving waarin gelovigen en ongelovigen samen leven. In je
buurt, op de sportvereniging (waar ik overigens geen lid van ben), op de
opleiding, met collega’s. Dat verschil wordt niet zichtbaar in een samenkomst
met gelijkgestemden (aan de buitenkant dan, want binnen de kerk is maar al te
veel ruzie over zaken die er niet toe doen). </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Blijf ik toch zitten met het fenomeen kerk. Wil ik me er
niet te makkelijk vanaf maken? Heb ik niet gewoon bindingsangst? Wil ik niet
onder gezag staan? Genoeg stof tot nadenken en mezelf kritisch onder handen
nemen. </span></div>
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><b>Zondag 20 augustus</b></i></span><br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tijd is een raar fenomeen. Opeens is het alweer zondag. Weer
de afweging wel of niet naar de kerk. Makkelijke keus vandaag, we hebben een
logé en meer dan de helft van het gezin ligt om half tien nog te slapen. Ook
geen livestream vandaag, want mijn hoofd is meer dan verzadigd met prikkels.
Gewoon een rustdag dus vandaag. Precies zoals het bedoeld is. Zes dagen bezig
zijn, één dag rust. Welke dag dat dan ook is. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">
</span>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik ben nog altijd blij dat het scheppingsverhaal stopte na
zeven dagen. Ik denk dat het me meer hoofdbrekens had gekost als er had
gestaan: ‘God zag dat de mensen behoefte hadden om wekelijks samen te komen.
Dus schiep Hij de kerk. Het was avond geweest, de achtste dag.’ De kerk, en al
helemaal hoe wij hem vormgeven, is pas later ontstaan. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><b>Zondag 10 september</b></i></span></div>
<br />
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Weer zondag, geen geldige excuses, iedereen thuis, dus… we
gaan naar de kerk. Met z’n allen. De jongste pleegzoon moppert even en probeert
nog een pleidooi te houden over dat twee uur te lang is. Of ik wel weet dat hij
een uur in de auto onderweg naar vakantie al bijna niet volhoudt. Ja, dat weet
ik, maar ergens klopt er iets niet. Want twee uur achter de computer mine craft
spelen is geen enkel punt. Volgens pleegzoon komt dat omdat hij dan op zijn
knieën kan zitten. Ik ben niet overtuigd, dus om vijf over half tien zitten we
in de auto. </span></div>
<div class="MsoNormal">
<br /></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">....(Het relaas van de kerkdienst bespaar ik jullie.)...</span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><br /></span></div>
<div class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik ben
licht chagrijnig. Wat is de toegevoegde waarde van deze twee uur kerkbezoek? Ik
kom er niet uit met mezelf. Is het dan puur de gewoonte die je naar de kerk
laat gaan? Net zoals je drie keer op een dag moet eten? Maar dat heeft een
functie, want door de voedingsstoffen die je binnen krijgt blijf je energiek.
Bepaald energiek of enthousiast heeft de dienst me niet gemaakt. Moet ik
misschien met een andere insteek naar de kerk gaan? Niet om er iets te halen,
maar om er iets te brengen? Maar wat dan? Ik parkeer mijn gedachten over de
kerk. Vanmiddag ga ik lekker in m’n boek lezen en hier en daar wat opruimen. Er
komen vast nog genoeg zondagen om er verder over na te denken. </span></span></div>
<br />
<h2>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Zo zijn onze manieren</span></h2>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRqwia44edrR-zByrA25ljFyrhzx2NmJv4YOM689AY-5lod5f4ccgMf4KXaE6Yli63G2LM-HT4Ha2q6MF8RkBD2jE-60nX2eRSvYG-Tuf2I-g6vvu0xuc4tt-EZz4hS4zr-k_uoaD_mSBj/s1600/2017-11-05+11.10.01.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiRqwia44edrR-zByrA25ljFyrhzx2NmJv4YOM689AY-5lod5f4ccgMf4KXaE6Yli63G2LM-HT4Ha2q6MF8RkBD2jE-60nX2eRSvYG-Tuf2I-g6vvu0xuc4tt-EZz4hS4zr-k_uoaD_mSBj/s320/2017-11-05+11.10.01.jpg" width="180" /></a></div>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">En dan kom ik op facebook een boek tegen: 'Zo zijn onze manieren' (Frank Viola). De omschrijving van het boek trekt me wel: </span><br />
<br />
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Heb jij je wel eens afgevraagd waarom we op zondag in de kerk doen wat
we doen? Waarom trekken we zondagse kleren aan? Waarom is die preek zo
belangrijk? Waar komen kerktorens, kerkbanken, kansels en koren vandaan?
Waar in de Bijbel heeft God ons bevolen op deze wijze bij elkaar te
komen?</span></i><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het lijkt me een leuk boek om op de huiskring van de kerk te bespreken. Maar helaas... er wordt een andere keus gemaakt. Geen probleem, ik schaf het zelf aan en ga het lezen. Al tijdens de inleiding ben ik meteen nieuwsgierig naar het vervolg van het boek, namelijk hoe gemeente zijn dan wel bedoeld is en hoe je dat kan vormgeven. Maar voor nu ben ik vooral nieuwsgierig naar wat de auteur te zeggen heeft over hoe we onze hedendaagse kerk vorm hebben gegeven. </span><br />
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Ik lees de eerste twee hoofdstukken in één adem uit. Ik ga geen samenvatting geven van het boek (daar zou ik het tekort mee doen) maar een paar dingen die ik opvallend vind wil ik noemen: </span><br />
<br />
<ul>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Het oude Jodendom draaide om drie elementen: de tempel, het priesterschap en het offer. Toen Jezus kwam, maakte Hij aan alle drie een einde, omdat Hij van alle drie de vervulling was. Hij is de tempel die tot uitdrukking komt in een nieuw en levend huis dat 'zonder handen' is gemaakt van levende stenen. Hij is de priester die een nieuw priesterschap heeft ingesteld. En Hij is het volmaakte en voltooide offer. (Pag. 50)</span></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Nergens in het Nieuwe Testament vinden we de termen 'kerk (ekklesia), tempel of huis van God' met betrekking tot een gebouw. In elk van de 114 gevallen dat het woord ekklesia wordt gebruikt, heeft het betrekking op een verzameling mensen. (Pag. 52)</span></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Sinds Christus is opgestaan, zijn wij - de christenen- de tempel van God. (Pag. 54)</span></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Tot het jaar 300 (ongeveer) kwamen christen samen in huizen. Naarmate de gemeenschappen groeiden werden hun huizen aangepast. Er werden grotere woonkamers gecreëerd waardoor ongeveer 70 mensen in huis terecht konden. (Pag. 56)</span><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span><i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"></span></i></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Een kerkgebouw is niet ontworpen voor vertrouwde omgang of gemeenschap met elkaar... De banken of stoelen staan zo dat ze naar de kansel opkijken...Het maakt functionerende christenen tot tribuneklanten die alleen zitten en consumeren...De architectuur benadrukt de gemeenschap tussen God en Zijn volk via de voorganger! (Pag. 86)</span></li>
<li><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Er bestaat geen greintje Bijbelse onderbouwing voor het kerkgebouw. Toch betalen veel christenen elk jaar veel geld om hun stenen en beton te heiligen. Daarmee houden ze een kunstmatige setting in stand die hen passief maakt en hen belemmert om op een natuurlijke en persoonlijke manier met andere gelovigen om te gaan. (Pag. 88)</span></li>
</ul>
<br />
<h2>
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">Kritiek</span></h2>
<br />
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;">De komende tijd hoop ik verder te lezen in het boek en een serie blogs te schrijven waarvan deze de eerste is. Niet om de bestaande kerken af te branden of om ongezouten kritiek te leveren. Dat is te makkelijk en breekt alleen maar af. Ik wil graag antwoorden krijgen op mijn vragen en hoop dat ik in mijn leven een echt onderdeel mag zijn van de kerk. Een deel van het lichaam van Christus dat Hem vertegenwoordigt op aarde. </span><br />
<br />
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714">Het
menselijk lichaam is één geheel, maar het bestaat uit veel delen. </span></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714">En al
die verschillende delen vormen samen dat ene lichaam. </span></span></i></div>
<div style="text-align: center;">
<i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714">Net zo vormen wij
samen één lichaam, want we horen allemaal bij <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="101">Christus</span>....</span></span></i><span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714"><span class="v56_12_27 verse" data-highlight-ids="[28729]" data-location-id="28729"> </span></span></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714"><span class="v56_12_27 verse" data-highlight-ids="[28729]" data-location-id="28729">Zo is het ook met jullie. </span></span></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714"><span class="v56_12_27 verse" data-highlight-ids="[28729]" data-location-id="28729">Jullie vormen samen één kerk, ieder van jullie hoort erbij. </span></span></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714"><span class="v56_12_27 verse" data-highlight-ids="[28729]" data-location-id="28729">Want jullie horen allemaal bij <span class="highlight tooltipstered" data-keyword="101">Christus</span>. </span></span></i></span></div>
<div style="text-align: center;">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><i><span class="v56_12_12 verse" data-highlight-ids="[28714]" data-location-id="28714"><span class="v56_12_27 verse" data-highlight-ids="[28729]" data-location-id="28729">(1 Kor. 12:12 en 27)</span></span></i> </span></div>
<h2 class="MsoNormal">
<span style="font-family: "trebuchet ms" , sans-serif;"><span style="font-size: 11pt; line-height: 107%;"></span></span></h2>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com2tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-9999066690013320672017-10-29T21:48:00.000+01:002017-10-30T12:00:08.717+01:00Brief<div class="_39k5 _5s6c">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<b><i><span class="_4yxp">Aan alle predikanten, voorgangers en hen die op welke manier dan ook leiding geven aan (een deel van) een christelijke gemeenschap,</span></i></b></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
</div>
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Afgelopen week kwam er weer eens een misbruikzaak openbaar. Dit keer in een evangelische gemeente. De reactie van de gemeenteleiding choqueerde mij. Allerlei emoties gingen door mij heen. Verdriet, boosheid, medelijden, onbegrip, machteloosheid en afkeer wisselden elkaar af. Ik las de artikelen die op internet en in de kranten verschenen en de reacties daarop. Natuurlijk realiseer ik me dat er aan alle verhalen die in de media komen kanten zitten die niet genoemd worden, dat er geen compleet beeld wordt gegeven. Maar dat weerhoudt mij er niet van om deze brief te schrijven. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
<i><span class="_4yxp">De doofpot</span></i></h3>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Het zal ongeveer 1988 zijn geweest toen ik, destijds zo’n 14 jaar jong, mijn verhaal durfde te vertellen aan de conrector van de middelbare school. Ik had regelmatig gesprekken met hem omdat het niet goed ging met me. Hij was een doortastende man die al snel door had dat er meer aan de hand was dan de gebruikelijke puberteitsperikelen. Op een dag kwam het hoge woord eruit: ‘Mijn broer heeft me seksueel misbruikt’. Het misbruik was inmiddels gestopt maar ik droeg het als een geheim en last met me mee. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Mijn ouders werden ingelicht en een aantal maanden daarna moest ik bij een ouderling van de Gereformeerde Gemeente (mijn moeder en wij als kinderen waren lid van deze kerk) langs komen voor een gesprek. Ik kan me de tafel waar we aan zaten, bij hem in de woonkamer, het kleed dat op tafel lag, de kopjes op tafel en een aantal dingen die de ouderling tegen me zei nog herinneren alsof het gister was. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">De man vroeg niet aan mij wat er gebeurd was, hoe lang het geduurd had, hoe ver het gegaan was, hoe het nu met mij ging en hoe ik kon leven met zulke heftige gebeurtenissen. Ik kreeg geen compliment dat ik de moed had gehad om met mijn verhaal naar buiten te komen. De man somde de informatie op die hij van mijn moeder had gekregen. Ik kreeg te horen dat ik geen makkelijk kind was en dat ik het mijn ouders wel heel lastig maakte. Er was dan ook wel veel gebeurd, zo zei hij. Maar, als hij het goed begrepen had, op dit moment was er geen sprake meer van nare gebeurtenissen tussen mij en mijn broer? Ik beaamde dat. Het woord ‘seksueel misbruik’ werd niet genoemd. Toen klonken de woorden die ik mijn leven lang niet meer zal vergeten: </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">‘Het is voor iedereen het beste dat we het dan vergeven en vergeten. Laten we het met de mantel der liefde bedekken.’ </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Met die woorden ging het deksel op de doofpot. Pas vele jaren later durfde ik weer met mijn verhaal in de openbaarheid te komen. Toen ik dat deed kreeg ik vanuit het hele land reacties van mannen en vrouwen die ook misbruik mee hadden gemaakt, in de kerk, in gemeenten, tijdens kinderkampen, thuis of in de familie waarbij op zondag trouw ter kerke werd gegaan. Er waren er maar heel weinig die op een goede manier door hun kerkelijke gemeente waren opgevangen en ondersteund. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Seksueel misbruik ook bij christenen</span></i></h3>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">En nu, deze week weer zo’n verhaal. Een verhaal waarbij het slachtoffer niet onvoorwaardelijk gesteund wordt en waarbij de leiding van de gemeente er alles aan doet om hun straatje schoon te vegen. Een paar maanden geleden zag ik een documentaire over seksueel misbruik in de katholieke kerk. Ook daar gebeurde hetzelfde. Het verhaal van het slachtoffer werd door de geestelijke die nu verantwoordelijkheid droeg, in twijfel getrokken. De dader ging vrijuit. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Seksueel misbruik is van alle tijden. Ook vandaag de dag vindt misbruik plaats. Bij hele jonge kinderen, bij opgroeiende kinderen, bij tieners, pubers, jongvolwassenen. Het gebeurt ook, hoe pijnlijk en dieptriest het ook is, onder mensen die zich christen noemen. Mensen die op zondag uw samenkomst bezoeken en door de week misschien wel uitermate actief zijn in uw kerk of gemeente, kunnen in het verborgene minderjarigen die op welke manier dan ook aan hun zorgen zijn toevertrouwd seksueel misbruiken, manipuleren en onder druk zetten om te zwijgen en mee te werken. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Oproep</span></i></h3>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Ik zou een oproep willen doen aan iedereen die op wat voor manier dan ook leiding geeft in kerk of gemeente. Allereerst een oproep om alert te zijn en uw ogen niet langer te sluiten voor zaken die het daglicht niet kunnen verdragen. Train uw medewerkers zodat ze signalen herkennen. Creëer een veilige sfeer en cultuur waarin mensen durven komen met hun verhaal. Ook als het misbruik al voorbij is. En als er zo’n zaak aan het licht komt, alstublieft, wees er dan in eerste plaats voor de volle honderd procent voor het slachtoffer! </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Ja, ook als u twijfels heeft. Ik werk in de jeugdzorg en als er door een jongere melding wordt gemaakt van seksueel misbruik, wordt de desbetreffende pleegouder of groepsleider direct geschorst (of het kind daar weggehaald). Veiligheid boven alles. Luister naar wat iemand vertelt en neem maatregelen. Maatregelen die veiligheid waarborgen voor het slachtoffer en die de dader beperken in zijn mogelijkheden om verder te gaan met zijn of haar vernietigende gedrag. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Probeer deze dingen niet binnen de gemeente op te lossen, daar zijn ze te groot voor. Schakel politie en professionele hulp in. En als het al zo is dat er een kerkelijk werker, een ouderling of diaken of andere leidinggevende beschuldigd wordt van misbruik, wees dan in vredesnaam transparant en open naar de rest van de gemeente en naar de buitenwereld. Probeer geen feiten te verdoezelen of mooier te maken. Zeg alstublieft niet dat een slachtoffer het in de hand heeft gewerkt of heeft uitgelokt. Daarmee zadelt u het slachtoffer met een nieuw trauma op. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Schuld belijden, toegeven dat er fouten zijn gemaakt, zeggen dat er dingen over het hoofd zijn gezien, is moeilijk en soms uitermate pijnlijk maar uiteindelijk minder schadelijk voor het slachtoffer en voor uw gemeente. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Steun het slachtoffer en moedig hem of haar aan om aangifte te doen. Niet vanuit wraak of genoegdoening, maar ter bescherming van het slachtoffer en om de kans op herhaling te verkleinen. Zorg dat er een netwerk om het slachtoffer heen komt te staan waar het terecht kan, zich veilig voelt en gesteund weet. Kijk samen met het slachtoffer waar behoefte aan is. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Open de doofpot</span></i></h3>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Mijn ervaring, als therapeut, is dat mensen vaak jarenlang wachten voor ze met het verhaal van seksueel misbruik naar buiten komen. Daarom is mijn oproep ook om oog te hebben voor diegenen die misschien al jarenlang een geheim met zich meedragen. Die daar nauwelijks mee durven te komen omdat de dader misschien zo goed bekend stond. Open de doofpot, ook al komen daarmee pijnlijke gebeurtenissen of schaamtevolle zaken aan het licht! </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Ook in deze zaken zou ik u willen aanmoedigen om met elkaar als geestelijk leiders van de kerken en gemeenten in Nederland, open te staan voor verhalen van slachtoffers. Steun hen en sta voor hen klaar als ze hortend en stotend met hun pijnlijke geschiedenis tevoorschijn komen. Kijk met hen wat er nog mogelijk is en wat er nodig is. Zaken kunnen verjaard zijn en civielrechtelijk kan er dan niets meer gedaan worden, maar dan nog mag er openheid komen over wat er gebeurd is. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Slachtoffers van seksueel misbruik hebben over het algemeen professionele hulp nodig. Natuurlijk is het fijn als er ook pastorale hulp vanuit de gemeente kan worden geboden, maar zorg daarnaast ook voor goede professionele hulp. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Te snel aandringen op vergeving kan traumatiserend werken. Wees daar voorzichtig mee. Als slachtoffers al aan vergeving toekomen is dat meestal veel later in het traject. Eerst mag het verhaal verteld worden en de pijn benoemd worden. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Medeverantwoordelijk</span></i></h3>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">In mijn situatie, met mijn broer, is het misbruik met de mantel der liefde bedekt. Ik bouwde met veel moeite mijn leven op, ging een heftige weg van herstel (zie mijn boek: ‘Tranen in mijn koffie’) en in mijn familie werd er nooit meer over gesproken. Totdat ik op een dag gebeld werd door een rechercheur. Of ik wilde getuigen tegen mijn broer. Er liep een zaak tegen hem. Zijn pleegdochter had aangifte gedaan van seksueel misbruik.
Ik getuigde, mijn eigen zaak bleek verjaard te zijn, dus zelf kon ik geen aangifte meer doen. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Ik heb mezelf heel vaak afgevraagd of dit meisje ook misbruikt zou zijn geworden als die ouderling (en mijn ouders en de mensen om ons heen) mij destijds geholpen hadden om aangifte te doen. Ik voelde me medeverantwoordelijk voor haar misbruik. En ergens vind ik dat die ouderling ook medeverantwoordelijk is. Natuurlijk kun je je verschuilen achter het feit dat iedereen verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Hoewel... sprak God Adam in de hof van Eden niet aan, terwijl Hij wist dat Eva de vrucht geplukt had? Dat terzijde. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Beste geestelijk leiders van Nederland, van welke denominatie dan ook, laat u niet regeren door angst en schaamte, maar door de waarheid. Jezus, ons grote voorbeeld, stelde zonden aan de kaak en was wars van mooie buitenkanten. Hij was bewogen met hen die door het leven geraakt waren en sloot zijn ogen niet voor datgene wat niet klopte. Hij bracht het in het licht en rekende ermee af. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Ik wens u moed toe om voor de waarheid uit te komen, daadkracht om op te treden tegen onrecht, een bewogen hart voor hen die lijden door wat hen is aangedaan en wijsheid om in Jezus’ voetspoor christelijk Nederland te leiden. </span></i></div>
<i><br /></i>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Hartelijke groet,</span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Judith Stoker </span></i><br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<span class="_4yxp" style="font-size: small;">Meldpunt misbruik binnen kerken: klik <a href="http://www.meldpuntmisbruik.nl/" target="_blank">hier </a></span><br />
<span class="_4yxp" style="font-size: small;">Protocol misbruik binnen kerken en gemeenten: klik <a href="http://www.meldpuntmisbruik.nl/protocol" target="_blank">hier </a></span><br />
<span class="_4yxp" style="font-size: small;">Meldpunt bij vermoeden van misbruik: klik <a href="http://www.vooreenveiligthuis.nl/" target="_blank">hier </a></span><br />Maak je (vrijwilligers)organisatie veiliger: <a href="https://www.inveiligehanden.nl/">https://www.inveiligehanden.nl/</a> </blockquote>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqlRMk-O48IRAabyFiCT2wcnk6j33TW3x2HRYvJUXHh8Ufk6v_cXFVfUu_iqK8i2Lr_u9wUv-sVdmQVM9BdfzNcJYh7y2xipZ4ZTdVhTWEQ77ENRtIdYfItjrf3GN4K3c_2lCdPyNKv9rL/s1600/2017-04-25+19.45.08.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="360" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiqlRMk-O48IRAabyFiCT2wcnk6j33TW3x2HRYvJUXHh8Ufk6v_cXFVfUu_iqK8i2Lr_u9wUv-sVdmQVM9BdfzNcJYh7y2xipZ4ZTdVhTWEQ77ENRtIdYfItjrf3GN4K3c_2lCdPyNKv9rL/s640/2017-04-25+19.45.08.jpg" width="640" /></a></div>
</div>
<i><span class="_2cuy _19ii _2vxa">
</span></i></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com4tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-63372499881767072992017-10-23T19:08:00.001+02:002017-10-23T19:08:55.222+02:00Eenheid<div class="_39k5 _5s6c">
<div>
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Eucharistie</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Zaterdagochtend 14 oktober. We hebben na een tijd van stilte onze eerste woorden van dank tot God gesproken tijdens de Laude. Ik ben op een kloosterweekend met Aandachtig leven te gast bij de gemeenschap Chemin Neuf in Oosterhout. Tijdens het weekend doen we mee met het programma wat ze in deze gemeenschap gewend zijn. De dag wordt na het ontbijt gestart met de Laude. We danken, bidden en zingen en nemen het woord van God tot ons. In de oude kerk klinkt pianomuziek en we zingen samen: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<span class="_4yxp"> <i>Vader van het leven, ik geloof in U </i></span><br />
<i><span class="_4yxp">Jezus de Verlosser, wij hopen steeds op U </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Kom hier in ons midden, Geest van liefde en kracht </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">U die via duizend wegen ons hier samen bracht </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">En op duizend wegen, zendt U ons weer uit </span></i><br />
<i><span class="_4yxp"> Om het zaad te zijn van Gods rijk </span></i></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Later die dag en ook op zondagmorgen vieren we de eucharistie. Ik herinner me van vorig jaar nog hoe dat ging. Ik word geraakt door de eenvoud en de diepgang van de liturgie. Ik bid mee voor eenheid onder alle christenen. Protestant, katholiek, evangelisch, anglicaans, luthers, geloven we niet allemaal in dezelfde God? </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Hoe plechtig sommige momenten ook zijn, hoe toegewijd en eerbiedig er wordt omgegaan met het woord van God, opeens is er beweging en komt iedereen in actie. We wensen elkaar de vrede toe voor we het avondmaal of de eucharistie vieren. Iedereen komt uit de banken, schudt elkaar de hand met de woorden: De vrede van Christus voor jou! Ik ben ontroerd. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Samenkomst</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Zondagochtend 22 oktober. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst in onze kerkdienst geweest ben. Het is in ieder geval een tijd geleden. Het plekje waar we het liefst zitten is nog vrij en we installeren ons. Alsof we nooit zijn weggeweest. Ik kijk rond en zie vertrouwde gezichten en ook wat gasten omdat het een bijzondere dienst is vanmorgen. Er wordt een baby opgedragen. Een gewoonte die wij als gemeente hebben. Het is geen bijbels ritueel maar een mooie manier om een zegen te vragen over een nieuw geboren leven. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De dienst verloopt zoals ik het gewend ben. We zingen met elkaar. Liederen waarvan ik de meeste wel ken en die ik graag mee zing. Een lied ook dat ergens in een bijna afgestorven deel van mijn brein verstopt zit. Voor het laatst gezongen tijdens het Dabar werk op de camping in Katwijk in 1992. Ik moet erom grinniken. Pure nostalgie, maar wat maakt het uit, de Psalmen zijn nog ouder! </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik luister naar de preek en daarna naar getuigenissen van gemeenteleden. We bidden met elkaar en zingen nog een lied en dan krijgen we een zegen mee. De woorden treffen me: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">De Heer zij vóór u, om u de juiste weg te wijzen. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">De Heer zij áchter u, om u in de armen te sluiten en om u te beschermen voor gevaar. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">De Heer zij ónder u, om u op te vangen als u dreigt te vallen. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">De Heer zij ín u, om u te troosten wanneer u verdriet hebt. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">De Heer zij óm u héén, als een beschermende muur, als anderen over u heen vallen. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">De Heer zij bóven u, om u te zegenen. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Zó zegene u de almachtige God, vandaag, morgen, en tot in eeuwigheid. Amen. </span></i><br />
(Bede van st. Patrick)</div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Kerkdienst</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het is zondagmiddag 22 oktober. Ik zit in de kerkbank van de Bethelkerk, een PKN gemeente in Waddinxveen. Vandaag doet een bekende van mij belijdenis van haar geloof en ik ben uitgenodigd om de dienst bij te wonen. De laatste keer dat ik een protestantse zondagse eredienst heb meegemaakt is vele jaren geleden. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De kerk is ook met haar tijd meegegaan. Naast een orgel is er ook een muziekgroep die wat liederen begeleidt. Er wordt gezongen uit de psalmen, maar ook uit andere bundels. Toch is er nog veel vertrouwd, als vroeger. Het stille gebed, het votum, de groet, de dominee met z’n lange zwarte toga, de opbouw van de dienst. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Wat heerlijk is het om weer eens een goed doordachte preek te horen van iemand die duidelijk veel kennis heeft van de Bijbel. De bijbelteksten die zorgvuldig zijn uitgezocht en die allemaal terugkomen in de preek. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Dan het moment van belijdenis doen. Het formulier, ook gemoderniseerd, wordt voorgelezen. Ik denk terug aan onze belijdenisdienst in 1995 in de Hervormde kerk van Ede. Een mooie dienst die ik niet snel zal vergeten. Ik weet nog hoe ik trouw beloofde aan God, niet aan een kerk of denominatie. Ook nu klinkt een plechtig ‘Ja’ uit twee monden. We zingen de vrouwen zegenend toe en de woorden raken mijn hart: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<span class="_4yxp"> <i>De HEER zal u steeds gadeslaan, </i></span><br />
<i><span class="_4yxp">Hij maakt het kwade goed, Hij is het die u hoedt. </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Hij zal uw komen en uw gaan, </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">wat u mag wedervaren, </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">in eeuwigheid bewaren. </span></i><br />
(Psalm 121:4)</div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als de dienst voorbij is sta ik in de rij om te feliciteren. De muziekgroep zingt en speelt nog wat nummers. Ik neurie mee. Als ik bijna bij de uitgang ben zet de groep het lied in dat ik een week geleden zong tijdens de Laude. Wat bijzonder. Ik zing zachtjes mee: <span class="_4yxp"> </span></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Vader van het leven, ik geloof in U </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Jezus de Verlosser, wij hopen steeds op U </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Kom hier in ons midden, Geest van liefde en kracht </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">U die via duizend wegen ons hier samen bracht </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">En op duizend wegen, zendt U ons weer uit </span></i><br />
<i><span class="_4yxp">Om het zaad te zijn van Gods rijk </span></i> </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Eenheid</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Drie kerkdiensten in één week. Drie zo verschillende diensten, verschillende gebruiken, gewoonten, muziek. Drie gemeenschappen waar ik me thuis voel. De verdeeldheid onder de christenen vind ik afschuwelijk. Ik ben gelovig, ik geloof in God en wil niets liever dan dat mensen door mij heen iets van Gods liefde zullen ervaren. Ik schaam me er niet voor dat ik christen ben. Maar oh wat vind ik het een aanfluiting dat christenen onderling elkaar afmaken en dat er zoveel onenigheid is. Dat er zoveel kerken, gemeenten, denominaties, richtingen en stromingen zijn die allemaal op hun beurt denken dat hun manier toch wel de beste is. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Jezus sprak vlak voor Hij ging sterven een gebed uit waar ik deze week aan dacht: </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<i><span class="_4yxp">Vader, ik bid niet alleen voor mijn leerlingen. Ik bid voor alle mensen die in mij zullen geloven als ze uw boodschap horen. </span><span class="_4yxo _4yxp"><b>Laat alle gelovigen samen één zijn</b>.</span></i><span class="_4yxp"><i> Net zoals wij samen één zijn, Vader. En laat alle gelovigen ook één zijn met ons. Dan zullen alle mensen op aarde geloven dat u mij gestuurd hebt.</i> (Johannes 17:20-21 Bijbel in Gewone Taal)</span></div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Laat alle gelovigen samen één zijn. Ik overweeg soms om me uit te schrijven als lid van één specifiek genootschap. Ik wil niet geassocieerd worden met de verdeeldheid onder christenen die tot uiting komt in al die verschillende kerken. Ik ben geen baptist, of een gereformeerde, of een PKN-er, of een pinkstervrouw, of een katholiek. Ik ben christen. En ik wil samen met al die andere gelovigen één zijn. Ik wil het niet hebben over de verschillen, over kinderdoop of volwassendoop, over eucharistie of avondmaal, over communie of belijdenis, over twee diensten per zondag of één, over kledingvoorschriften of over wel of niet in tongen spreken, wel of geen vrouw in het ambt. Al die bijkomstigheden zaaien verdeeldheid en leiden de aandacht af van God. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Tijdens het kloosterweekend zei één van de zusters heel treffend: ‘Er zijn meer dingen die ons samenbinden dan dingen die ons scheiden. Maar het gaat erom waar je je op focust.’ </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
‘Laat alle gelovigen samen één zijn. Dan zullen alle mensen op aarde geloven dat U Mij gestuurd heeft.’ Anders gezegd: Iedere keer als wij stilstaan bij wat er niet goed is aan de andere gelovigen, als we oordelen of denken dat wij de waarheid in pacht hebben, dan zetten we God te kijk. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik hoop dat ik in mijn leven iets kan bijdragen aan de eenheid onder gelovigen. Dat kan ik doen door mijn eigen oordelen en meningen over andere gelovigen en andere gebruiken te laten varen. Door respectvol en nieuwsgierig te zijn in plaats van kritisch en betweterig. Ik heb al mooie dingen meegemaakt met mensen uit allerlei kerken. Samen zingen bij de Choir Company bijvoorbeeld, of de vrouwendag vorig jaar waarbij vrouwen uit allerlei kerken aanwezig waren. Of het kloosterweekend waarin we van gereformeerde gemeente tot katholiek vertegenwoordigd waren. Bij al die bijeenkomsten vallen verschillen weg en zijn we samen één, één zoals Jezus dat bedoelde. Dan gaat het om Hem, om Zijn liefde, en daar gaat wat van uit. Dan komen we via duizend wegen bij elkaar en zijn we het zaad van Gods rijk!<br />
<br />
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH_JsoL2FxG0JFp1LOeDZLV81nJv3L_aCJm8eHssl4ijuqefv7n0iYttRrnxphZiBcntwe9-jc7HyfImqpZC8OtQhP0dC6JbdnyzQy9RSBXDCeJlyc58-F6zwepDuQbVmXEl6ZIKnytzp4/s1600/22459255_1720963491309503_309043699947408624_o.jpg" imageanchor="1"><img border="0" data-original-height="1600" data-original-width="900" height="640" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhH_JsoL2FxG0JFp1LOeDZLV81nJv3L_aCJm8eHssl4ijuqefv7n0iYttRrnxphZiBcntwe9-jc7HyfImqpZC8OtQhP0dC6JbdnyzQy9RSBXDCeJlyc58-F6zwepDuQbVmXEl6ZIKnytzp4/s640/22459255_1720963491309503_309043699947408624_o.jpg" width="360" /></a></div>
<br /></div>
</div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com0tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-12566237998909016222017-10-19T20:51:00.000+02:002018-01-16T22:07:29.570+01:00Een dag om te vieren!<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Eindelijk</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Vandaag is het zover. Na een paar intensieve weken van kennismaken mogen we vandaag onze nieuwe gezinshuislid verwelkomen. Een prachtig Pools meisje van 9 jaar. Alles is er klaar voor. Haar kamer is af en al een klein beetje ingericht met spulletjes die ze heeft meegenomen tijdens het kennismaken. De kledingkast is leeg en schoon. Op tafel ligt een ingepakt cadeau. Het afscheidscadeau met foto van zichzelf dat ze gemaakt heeft voor de groep die ze achterlaat. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
De Hobbits</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg65fGiol07SckcMyVCqin02Rxp1-W2oLQxVrSf6oUtEeVfHuJHW2STFitaztq4jMeaDfdZ1gV8cgMgHSb1qe9bf0DX13Rk_9bMFXibJDnJrZNc3PfUoopVujEOI5gPr_eKNFX_5xs_Frw3/s1600/2017-10-19+08.48.06.jpg" imageanchor="1" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em;"><img border="0" data-original-height="900" data-original-width="1600" height="180" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg65fGiol07SckcMyVCqin02Rxp1-W2oLQxVrSf6oUtEeVfHuJHW2STFitaztq4jMeaDfdZ1gV8cgMgHSb1qe9bf0DX13Rk_9bMFXibJDnJrZNc3PfUoopVujEOI5gPr_eKNFX_5xs_Frw3/s320/2017-10-19+08.48.06.jpg" width="320" /></a></div>
Ze heeft de afgelopen twaalf maanden op de Hobbits gewoond. De Hobbits is een behandelgroep van Yulius in Barendrecht waar kinderen met ernstige hechtingsproblematiek een jaar mogen wonen. M., die inmiddels al weer ruim vijf jaar bij ons woont, heeft ook op de Hobbits gewoond en dus weten we al een beetje hoe het er daar aan toe gaat. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De Hobbits is niet zomaar een groep. Wij hebben de Hobbits zes jaar geleden leren kennen toen één van onze gezinshuiskinderen daar vandaan kwam. We waren onder de indruk van de groepsleiding en de manier waarop er met de kinderen om werd gegaan. En ook al is er veel veranderd, mogen kinderen nog maar twaalf maanden op de Hobbits zijn (M. heeft er ruim drie jaar gewoond), en is er ook in de GGZ aan alle kanten bezuinigd, de sfeer en behandeling hebben er niet onder geleden. De warme betrokkenheid van de begeleiders is bijzonder. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Weer ben ik onder de indruk van de zorgvuldigheid van het hele traject waarmee dit meisje bij ons terecht komt. Op de dag dat haar verteld werd dat er een nieuw plekje voor haar gevonden was, was er een uitgeprint welkomstboekje met foto’s van ons en de katten zodat ze vast kon wennen aan onze gezichten. Een paar dagen later mochten wij op de groep komen kennismaken. Weer een paar dagen later kwam ze, samen met een sociotherapeut, zoals de groepsleiding daar heet, bij ons thuis. En daarna nog een keer, om een paar uurtjes alleen bij ons te zijn. Toen nog een keer een nachtje logeren en al die momenten hingen op een overzichtelijk lijstje op haar kamer. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Een leeg kamertje</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Vandaag stappen we om kwart over acht in de auto. Twee auto’s, want er moet straks een extra kind mee terug en een heleboel spullen. We rijden naar Barendrecht en zijn mooi op tijd. We bellen aan bij de voor ons inmiddels vertrouwde groep: De Hobbits. Voor M. is het een weerzien met een aantal oude bekenden, want sommigen die destijds al groepsleidsters waren, werken er nu nog. In de gang is de ‘wall of fame’ waar allemaal foto’s hangen van kinderen die op de Hobbits hebben gewoond. M. hangt er ook tussen, en R., een andere jongen die een tijd bij ons gewoond heeft. En straks komt de foto van dit meisje er ook te hangen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
In de grote woonkamer zitten acht kinderen in alle rust te ontbijten. Het is vakantie dus lekker makkelijk, met het ontbijt op de bank. A. heeft een feestelijke jurk aan, is blij om ons te zien, maar vindt het ook zichtbaar spannend. Als de kinderen hun ontbijt op hebben gaan ze op hun kamers tanden poetsen. Ik loop even mee met A. om de laatste spullen van haar kamer te halen. Tjonge, wat is het kamertje leeg nu! Het bord met alle kaarten is leeg, het prikbord is leeg. A. heeft de kleurige punaises en de magneetjes in een hartjesvorm op de borden bevestigd. ‘Wat leuk’, zeg ik. ‘Dat is voor het volgende kind dat hier komt wonen, een warm welkom.’ zegt ze. We kletsen wat, A. poetst haar tanden en dan trekken we de deur achter ons dicht. We gaan naar beneden. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Afscheid met tradities</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Er druppelen wat sociotherapeuten binnen die bij het afscheid zijn, de psycholoog, de gedragswetenschapper, de ouderbegeleider, allemaal mensen die de afgelopen twaalf maanden zo betrokken zijn geweest bij het leventje van A.. We krijgen koffie en limonade en dan worden de andere kinderen van de groep ook naar beneden geroepen. We zitten in een grote kring. Ik zit naast A.. Als iedereen drinken heeft heffen we het glas. ‘Proost! Op een fijn nieuw plekje!’ A. loopt de kring rond en proost met iedereen. Dan zijn er heerlijke donuts en terwijl we allemaal genieten van het eten en drinken leest één van de sociotherapeuten haar afscheidsverhaal voor. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Alle ‘grote mensen’ zoals de therapeuten zichzelf noemen hebben voor A. iets opgeschreven. Herinneringen, leuke momenten, moeilijke momenten, bemoedigingen en heel veel lieve woorden. Ik luister naar het verhaal van sociotherapeut Bianca. A. zit ook ademloos te luisteren. Wat mooi verwoord hoe de afgelopen maanden zijn geweest. Wat ontroerend om te horen hoe deze mensen van dit meisje zijn gaan houden en hoe ze haar gaan missen, ook al zijn ze tegelijk zo blij voor haar dat er een plekje gevonden is waar ze mag opgroeien. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Naast de ouderbegeleider zit een meisje zachtjes te huilen. Ik vraag me af wat er in haar omgaat. Hoe lang zou zij al op de Hobbits zijn? Zou ze denken aan wat haar volgende plekje zal worden? </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als Bianca klaar is met het voorlezen van haar stuk, is het tijd voor cadeautjes. Eerst krijgt A. cadeautjes: Een boek met van alle grote mensen een bijdrage, en een boek met van alle kinderen een bijdrage. Dan een fotoboekje met herinneringen aan de afgelopen twaalf maanden. En dan, heel traditioneel, de plant. Een groepsgenootje overhandigt een plant aan A. met de woorden: ‘Voor deze plant moet je net zo goed zorgen als de grote mensen hier voor jou gezorgd hebben. Maar als hij doodgaat dan is het niet erg, want dan betekent het dat je helemaal gewend bent op je nieuwe plek en ons een beetje vergeten bent.’ Ik grinnik want met mijn absoluut niet groene vingers is iedere plant in mijn huis ten dode opgeschreven met uitzondering van de kunstplanten van Ikea. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Dan nog een cadeautje. Voor ons als nieuwe verzorgers van A. Voor de derde keer krijgen we het boek ‘Welterusten kleine beer’. Het liefdevolle, warme boek waarin de zorg die de sociotherapeuten hier aan de kinderen geven verwoord wordt door de zorg die mama beer aan haar kleine beer geeft. Die zorg wordt nu overgedragen aan ons. Ik zal het boek voorlezen aan haar en daarna komt het naast de twee andere boeken te staan. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Tijd voor cadeautjes voor de kinderen! A. heeft voor alle kinderen een cadeautje gekocht. Creatief als ze is heeft ze ook een creatief cadeautje: voor ieder kind een doosje klei met vormpjes. Als iedereen heeft worden de pakjes uitgepakt en enthousiast ontvangen. ‘Mag ik het meenemen naar mijn kamer???’ ‘Is het klei dat hard wordt?’ </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
A. overhandigd haar afscheidscadeau aan Bianca. Het prachtige zelfgemaakte schilderij met haar foto erop geplakt en een zelfgemaakt gedicht, voor aan de wall of fame. Bianca leest het gedicht voor en iedereen luistert mee. En dan is het officiële gedeelte voorbij. Iedereen mag zijn schoenen aantrekken en allemaal helpen de kinderen om de spullen van A. naar de auto te brengen. Nu is het echt tijd om gedag te zeggen. In twee rijen staan de kinderen en de grote mensen langs het pad. A. gaat ze allemaal langs. Een hand of een dikke knuffel. Ik moet even slikken. Dat gevoel dat je iemand van een vertrouwde plek weghaalt blijft toch dubbel. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Uitzwaaien</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
We stappen in de auto. Jan Willem en M. met de spullen in de ene auto. De rest stapt in onze eigen auto. Iedereen staat aan de kant van de weg. Ik rijd de straat uit om de auto te keren en dan rijden we langzaam terug. De straat door, langs de woongroep, raampjes open, zwaaien en toeteren. De kinderen van de groep rennen mee met de auto zo hard als ze kunnen en zwaaien zo hard mogelijk. We rijden toeterend de straat uit en de Hobbits verdwijnt uit zicht. Van achter uit de auto klinkt een diepe zucht: ‘Nu kom ik echt bij jullie wonen’. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Welkom lieve meid, vandaag vieren we jouw afscheid én jouw nieuwe start.<br />
Als we thuis komen is de pakjespost geweest. Die heeft de Poolse vlag gebracht. Vol trots hijst onze nieuwe huisgenoot haar vlag. Vandaag is een dag om te vieren. En dan mag de vlag uit!<br />
<br />
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
</div>
<br />Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com3tag:blogger.com,1999:blog-4503395086941064867.post-25742307152791892332017-10-16T21:57:00.001+02:002017-10-17T07:52:27.313+02:00Zelfcompassie<div class="_39k5 _5s6c">
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_U3gMPRb7pGwLvpHaaeVva8p1aY1ksfealUBx35DFe7semaxtnn4sq4D2snKykHdbGKDmNY9FEtofhQq5HZ6oJfbmaC1yr7fXHES8o3LTxdVnr0uFKSCJp7xCRrVHn-I2yNdaJqSCgPjO/s1600/zijn.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="931" data-original-width="1600" height="186" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi_U3gMPRb7pGwLvpHaaeVva8p1aY1ksfealUBx35DFe7semaxtnn4sq4D2snKykHdbGKDmNY9FEtofhQq5HZ6oJfbmaC1yr7fXHES8o3LTxdVnr0uFKSCJp7xCRrVHn-I2yNdaJqSCgPjO/s320/zijn.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
‘Wees jezelf, er zijn al genoeg anderen’ Een tegeltje in ons toilet en jarenlang de uitspraak die achterop mijn visitekaartje stond. Maar, wat betekent dat eigenlijk, jezelf zijn? Weet je wel wie je bent? En, mag je jezelf wel zijn als dat inhoudt dat je een ander teleur stelt? Is het niet beter om voor de lieve vrede soms een betere (ook al is het een surrogaat) versie van jezelf te laten zien? </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Afgelopen weekend bezocht ik een kloosterweekend. Een weekend van vaart minderen, stil worden en thuiskomen bij God én mezelf. Heel bewust had ik gekozen om er alleen naar toe te gaan. Ik kende een paar mensen van gezicht, maar verder niet. Even geen verwachtingen van anderen, geen mensen voor wie ik iets moet betekenen of voor wie ik wil zorgen. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Omarm jezelf</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
In de zaal waar onze gezamenlijke activiteiten plaatsvinden staat een tafel met wat boeken. Sommige ken ik van naam of heb ik gelezen. Andere boeken spreken me niet aan of blader ik snel even door. Dan valt mijn oog op een klein boekje: ‘Omarm jezelf, de weg naar zelfcompassie’ (Gijs Jansen). Gedurende het weekend lees ik het boek uit. Er staat veel in om over na te denken en het sluit aan bij het thema waar ik de afgelopen tijd mee bezig ben: Grenzen stellen, van mezelf houden net zoveel als ik van die ander houdt, nee zeggen, ruimte innemen. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Op zaterdagmiddag doen we een beeldmeditatie bij het prachtige schilderij van de barmhartige vader, of ook wel de verloren zoon genoemd. Terwijl Lenie op de achtergrond vertelt over het schilderij en over Henri Nouwen die er jaren over gemediteerd heeft, laat ik het beeld opnieuw op me inwerken. Vorig jaar heb ik deze meditatie ook gedaan. Maar ach, zo denk ik, als Henri Nouwen er een paar jaar naar heeft gekeken en over nagedacht heeft, kan ik er best twee keer een half uur naar kijken. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Handen en voeten</h3>
<br />
<figure class="_2cuy _4nuy _2vxa _3tvj"><div class="_h2x _4lh4" style="clear: right; float: right; margin-bottom: 1em; margin-left: 1em; width: 302px;">
<img alt="" class="_h2z _297z _4lh5 img" height="400" id="u_jsonp_44_a" src="https://scontent-amt2-1.xx.fbcdn.net/v/t1.0-9/22448543_1722205274518658_1344738443749346790_n.jpg?oh=d2c91584f2c47982bee09e88a7ed4e43&oe=5A6EFD38" width="302" /></div>
</figure><br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Er treffen mij een paar dingen in het schilderij. Gek genoeg zijn dat weer andere dingen dan vorig jaar. Als eerste valt mijn oog op de handen van de Vader die op de rug van zijn zoon liggen. Zijn zoon, thuisgekomen nadat hij zijn deel van de erfenis heeft uitgegeven aan feesten en partijen. De handen van de Vader troosten hem, koesteren hem, hij omarmt zijn zoon en kalmeert hem. Misschien heeft hij wel over zijn rug gewreven. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als ik mijn ogen verder over het schilderij laat gaan word ik geraakt door de voeten van de verloren zijn. Zijn schoenen zijn zo goed als stukgelopen. Stukgelopen door zichzelf... omdat hij zelf zo goed wist wat hij wilde met zijn leven. Hij ging zijn eigen verlangen achterna en was ervan overtuigd dat hij het zou gaan maken. Als je geld hebt, heb je alles. Zo was hij op pad gegaan. Hij had er ruimschoots van geleefd en plezier mee gemaakt. Hij heeft vast veel vrienden gehad die allemaal wel wat van hem wilden. Ze profiteerden van hem. Tot het geld op was en hij niemand meer over hield. Hij kwam terecht in een varkensstal en was zelfs jaloers op het voer van de beesten. Dan komt hij tot zichzelf en krijgt berouw. Hij keert vol berouw terug naar huis. Naar huis, waar vader al op de uitkijk staat...</div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
De vader wil de woorden van berouw niet eens horen. Hij heeft geen behoefte om hem te straffen, hij wil slechts vieren dat zijn zoon weer thuis is! En als zijn zoon voor hem neerknielt legt hij zijn handen op zijn rug. Kom maar kind, je bent welkom. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Zelfcompassie</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Ik denk na over het schilderij, en over mezelf. Ergens durf ik misschien nog wel te geloven dat God mij ziet en aanvaardt en liefheeft zoals ik ben (ook al heb ik zwakke momenten, maak ik fouten en is zitten er best wat scherpe kantjes aan mijn karakter). Maar kan ik zo ook naar mezelf kijken? Zo mild, met ogen vol genade? In het boekje ‘omarm jezelf’ staat: ‘De strengste baas die we ooit zullen hebben zit in ons hoofd’. Ik herken het. Die innerlijke kritische, veroordelende stem die altijd om de hoek komt om mij af te straffen.
Het tegenovergestelde van zelfcompassie.
Herken jij dat? Dat je dingen denkt zoals: </div>
<br />
<ul class="_5a_q _5yj1" dir="ltr">
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Dat gaat mij nooit lukken!</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Stommeling, waarom zeg ik dat nou ook?</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ik ben niet goed, leuk, aardig, vriendelijk genoeg. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Waarom heb ik niet beter mijn best gedaan? </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ik schiet tekort. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ik had veel meer moeten doen. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ze zien me aankomen...</li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Niemand zit op mij te wachten. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ik ben lelijk. </li>
<li class="_2cuy _509q _2vxa">Ik ben niet geestelijk genoeg. </li>
</ul>
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Schuldgevoel</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het resultaat van een stevige innerlijke kritische stem is schuldgevoel. En je gaat nog beter je best doen om je beter voor te doen (ofwel: om je anders voor te doen dan je bent). Het gevolg daarvan is dat je gegarandeerd weer ergens faalt en je je nog schuldiger voelt. We hebben een strenge verwachting van onszelf waar we nooit aan gaan voldoen. We gaan gebukt onder onze eigen gemaakte hoge lat. We bedenken wat anderen van ons verwachten en proberen daar aan te voldoen. Je hebt geen last van wie je bent, maar van wie je van jezelf moet zijn. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Een tijdje terug las ik een verhaaltje:<br />
<i><span class="_4yxp">‘Een boer gaat elke maand met zijn ezeltje naar de markt in de grote stad. Op een dag vraagt zijn zoon van tien of hij mee mag. De boer stemt toe, met enige twijfel, want het is best ver lopen. Hij pakt zijn ezel vol graan en gaat op weg. Eenmaal onderweg komt hij een vreemde tegen die hem aanspreekt: ‘Laat jij je zoon de lange weg naar de markt te voet afleggen? Waar heb jij een ezel voor?’ De boer trekt zich de kritiek aan en zet zijn zoon op de ezel. Een tijdje later komt er een vrouw op hen afgestormd: ‘Jij dierenbeul! Zo’n gewicht kan die ezel toch nooit dragen!’ De boer haalt zijn zoon van de ezel, zet hem op zijn schouders en vervolgt zijn weg. Als ze vlakbij de stad zijn komen ze een collega-boer tegen. Die zegt: ‘Hoe wil jij dat je zoon je voetsporen volgt? Als je hem zo verwent, leert hij nooit op eigen benen te staan.’ Nu is de boer boos. Hij zet zijn zoon weer naast hem op het pad en denkt: wat ben ik toch dom als ik denk iedereen tevreden te kunnen stellen.’ </span></i></div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Vijand</h3>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Als je veel last hebt van die kritische innerlijke stem (waar ik niet je geweten mee bedoel overigens), dan kom je weinig aan zelfcompassie toe. Eigenlijk ben je een vijand van jezelf. Je slaat en straft jezelf steeds weer. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Nu is er een hele mooie manier om te voorkomen dat de vijand je slaat... Omarm hem! Als je je vijand omarmt kan hij je niet slaan! </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Dat is het begin van zelfcompassie. Dat je jezelf omarmt met alles wat je doet en bent. De mooie en minder mooie kanten. De prachtige eigenschappen en alles wat je niet kunt uitstaan van jezelf. De mooie delen van je lichaam, maar ook die delen die je verfoeit. </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Het is zoals het is. Het hoort er allemaal bij. In plaats van de te hoge irreële verwachtingen, de realiteit onder ogen zien. Het begint met een keuze. Een keus om te accepteren dat we niet perfect zijn in alle opzichten. Dat we goede en mindere kanten hebben. Dat we niet altijd en voor iedereen kunnen klaarstaan. Dat we grenzen hebben en beperkingen. Ofwel, maak een begin met jezelf te zijn, en niet de opgepoetste versie van jezelf. </div>
<br />
<h3 class="_2cuy _50a1 _2vxa">
Arrogant?</h3>
Ja, maar is het niet arrogant om zo naar jezelf te kijken en over jezelf te praten? Arrogantie is iets heel anders. Dan zet je jezelf boven die ander en vind je jezelf beter. Als jij met meer zelfcompassie met jezelf omgaat, zal dat ook compassie voor anderen bewerken. Want als jij jezelf kunt zien met fouten en gebreken, kun je die van een ander ook een stuk makkelijker accepteren. <br />
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Heb je naaste lief... als jezelf... </div>
<br />
<div class="_2cuy _3dgx _2vxa">
Omarm jezelf zoals God jou omarmt. Zoals de vader zijn thuisgekomen zoon omarmde. Je hoeft je niet te verantwoorden, je mag thuiskomen. Bij God en bij jezelf.<br />
<br />
<br />
<blockquote class="tr_bq">
<i>Wil je ook een kloosterweekend bijwonen? In het voorjaar van 2018 is er weer één. Kijk voor meer informatie op <a href="http://www.aandachtigleven.nu/weekenden" target="_blank">www.aandachtigleven.nu/weekenden </a></i><br />
<i>Het boek waar ik over schrijf is: 'Omarm jezelf' (Gijs Jansen). Het is een praktisch boek met opdrachten waardoor je zelf met het thema aan de slag kan. </i></blockquote>
</div>
<br />
<span class="_2cuy _19ii _2vxa"></span></div>
Anonymoushttp://www.blogger.com/profile/07080200923091278924noreply@blogger.com3