Vakantie soap (5) Respect

Wisseldag

Vandaag is het vrijdag, dat betekent dat het wisseldag is op het park. Mensen vertrekken omdat hun verblijf erop zit. Huisjes worden schoongemaakt en de volgende groep mensen staat alweer klaar om aan hun vakantie te beginnen. Wij mogen nog een week blijven, maar toch is het ook in ons huisje wisseldag. 

Mijn vriendin Pauline met haar zesjarige dochter Sara vertrekken vandaag weer naar huis. Ze hebben twee nachtjes bij ons gelogeerd. De jongens vonden het geweldig, want die mochten met z’n drieën op één kamer slapen. Bovendien is Pauline altijd wel in voor een spelletje of een potje badminton, dus een extra spelpartner, én een fanatieke! 

Vanzelfsprekend

Ik heb enorm genoten van de dagen met Pauline en Sara. Ik ken Pauline van de opleiding aan het Kempler Instituut. We zitten bij elkaar in de groep en we hebben een geweldige klik met elkaar. We lachen wat af, want humor houdt je op de been als het leven soms tegenzit. 

Pauline heeft een prachtige dochter, Sara. Ik ben dol op haar. En tegelijk heeft Sara me stil gezet bij de kwetsbaarheid van het leven. Want waar andere zesjarigen naar groep 3 gaan, gaat Sara een paar dagdelen per week naar een speciale opvang. Sara krijgt sondevoeding en kan niet gewoon naar het toilet. Ze heeft altijd zorg nodig en toezicht. Ze kan niet lopen of praten en altijd moet Pauline alert zijn omdat epileptische aanvallen op de loer liggen. 

Met Sara is niets vanzelfsprekend. Ook in deze dagen heb ik dat zo vaak gemerkt. Je kunt haar niet even op de bank zetten en zelf wat anders gaan doen, om maar een voorbeeld te geven.

Sara doet me vaak denken aan Lia, de vrouw aan wie ik mijn boek Adem in, adem uit heb opgedragen. Lia die MS heeft alleen haar hoofd nog kan gebruiken. Ook voor Lia is niets vanzelfsprekend, en dus ook niet voor haar man en de mensen om haar heen. 

Pure liefde

Je zult misschien denken dat mensen als Sara of Lia vooral zorg vragen. Maar niets is minder waar. Ja, ze hebben zorg nodig. Ze hebben continu hulp nodig en een toeziend oog. Handen, armen en benen die doen wat hun handen, armen en benen niet kunnen doen. Maar de afgelopen dagen heb ik vooral ook zoveel van Sara gekregen! Ze praat niet, maar ze maakt contact. Op haar manier, met haar geluiden en bewegingen. Ze is altijd in voor een grap of iets geks. Ze vraagt de aandacht van de jongens als die haar even links laten liggen en ze weet precies wat ze wil. Wat heb ik genoten van dat heerlijke mensje die zo op haar eigen manier liefde geeft. Die laat merken dat ze het gezellig vindt dat je er bent. Of die aangeeft dat ze de dag zat is. 

Pure liefde, er is niets onechts aan. Ze is gewoon helemaal zichzelf. Niet alleen maar lief, leuk en aardig, maar ook nukkig of gefrustreerd/gespannen als haar lijfje haar in de weg zit. 

Respect

Rond het middaguur vertrekken Pauline en Sara. Een auto vol spullen voor twee personen. Er kan weinig meer bij. De buggy, de aangepaste loopkar, verzorgingsspullen, een verzwaringsdeken, speelgoed... We hebben het gezellig gehad. Maar Pauline heeft twee halve nachten gemaakt omdat Sara vanaf 3.00 uur wakker was. En gisteravond was er toch een insult dat Sara vloerde. Ik was blij dat ik er even kon zijn voor Pauline, maar besefte me dat in negen van de 10 gevallen ze er alleen voorstaat. Alleen dealen met de spanning die het oproept, alleen besluiten nemen, alleen Sara observeren en de medicatie pakken die nodig is. 

Ik heb respect voor Pauline, maar ook voor al die ouders die een kindje hebben waarbij het opgroeien niet vanzelfsprekend is. Waar zorg is, waar soms levensbedreigende ziektes zijn, waar een volgende verjaardag niet logisch is. Respect ook voor ouders die het alleen moeten doen. Die de zorg voor hun kinderen niet kunnen delen met een partner. Die iedere nacht en elke dag moeten klaar staan en niet even hun man of vrouw kunnen vragen. 

Omzien naar elkaar

Misschien heb jij in je omgeving ook zo’n Sara, of zo’n Lia. Of misschien ken je iemand die er alleen voorstaat. Dan zou ik je willen vragen om eens te bedenken wat jij kunt doen. Het hoeft niet groot te zijn. Het hoeft geen dagen te kosten. Het hoeft niet wekelijks. Maar als we nou allemaal een heel klein stukje zorg zouden meedragen van elkaar, wat zou de wereld er dan beter uit komen te zien!

Paulines, Sara’s, Lia’s... ze zijn niet zielig! Allerminst. Het zijn de beste mensen om mee op te trekken en om in je leven te hebben. Om in te investeren en aan te geven. Om tijd mee door te brengen. Zielig, nee, absoluut niet, maar ze kunnen wel een paar extra handen gebruiken! 

En weet je wat het mooie is, je krijgt er zoveel voor terug! Het is precies dat zinnetje uit het boek van Mitch Albom dat ik van de week citeerde: Ik dacht dat me werd gevraagd iemand een dienst te bewijzen, maar eigenlijk werd me een gunst verleend. (Uit: ‘Heb vertrouwen’)

Ik kan niet anders zeggen: Bedankt dat jullie er waren Pauline & Sara! We hebben enorm van jullie genoten, heerlijk gelachen, gezelligheid gehad en samen kunnen zorgen. Voor nu en nog eens!