Er te zwaar aan tillen...

M’n rug doet raar en dat is lastig. Ik ken het wel van eerdere perioden in mijn leven, maar nog nooit was het zo heftig en bleef de pijn meerdere dagen aanhouden. Van m’n 8e tot m’n 14e had ik wekelijks fysiotherapie vanwege scoliose. De oefeningen kwamen m’n neus uit en eigenlijk werd er dan ook nog van je verwacht dat je thuis iedere dag oefende. Niet dus. Fysiotherapie, mensendieck, massage... het kwam echt mijn neus uit. Maar het voorkwam dat er meer ingrijpende maatregelen moesten worden genomen. Ik had een draak van een kinderarts die mij op 10-jarige leeftijd foto’s liet zien van wat er zou gebeuren met mijn rug als ik niet trouw alle oefeningen zou doen... Ronduit schokkend... en wat mij betreft ook niet pedagogisch verantwoord. 

 

Uiteindelijk besloot ik, als min of meer opstandige puber, dat ik niet meer naar de fysio zou gaan. Klachten had ik nooit, en het voelde dan ook zinloos. De jaarlijkse foto van de bocht in mijn rug liet nooit verbetering of verslechtering zien, dus ik vond het wel geborsteld. Ik weet niet zeker of de scoliose de oorzaak is van de latere rugklachten. Ik denk het eerlijk gezegd niet. 

 

Ik weet nog de dag dat we van Ede naar Boskoop verhuisden, nu zo’n 17 jaar geleden. We hadden alles uitgepakt, de mensen die ons geholpen hadden waren naar huis en ik ging nog snel even naar de supermarkt om wat te halen voor het avondeten. Ik pakte een winkelwagentje uit de rij en liep de voor mij onbekende winkel in. Ik weet niet meer wat ik wilde pakken, maar wel dat ik me moest buigen omdat het onderin stond. Toen schoot het erin! Au! Mijn rug! Ik kon me niet meer bewegen. Gelukkig had ik me aan het karretje vast kunnen grijpen en kon ik hangend op de stang van het karretje nog overeind blijven. Een mobieltje had ik niet in die tijd, dus ik vroeg me half grinnikend, half in paniek af hoe ik ooit thuis zou komen. Ik hing een poosje over de kar heen, zogenaamd zwaar geïnteresseerd in de producten in het schap, hopend dat niemand zou vragen of er wat aan de hand was. Na een minuut of vijf kon ik mijn benen weer bewegen en strompelde ik verder de winkel door. Ik kwam thuis, en de pijn trok weg. 

 

Jan Willem weet precies wanneer het zover is, want ik moet altijd vreselijk lachen als het er weer in schiet. Het gebeurt op de meest rare momenten. Als ik de vaatwasser uitruim, of een keer toen ik de auto aan het stofzuigen was. Ha ha... daar hing ik... de stofzuiger zoog vrolijk door, en ik kon geen kant meer op tot JW me redde door me min of meer uit de auto te trekken. Het is altijd binnen een uur weer over.

Maar nu niet. Ik denk dat ik ruim een week pijn heb en hoewel de intensiteit wisselt, is de gemiddelde pijnscore toch zeker wel een 8-. De dokter vermoedt dat er een spier vast zit. Morgen mag ik naar de fysio en hoop ik wat meer duidelijkheid te krijgen. Want prettig is anders en het is vermoeiend. Vooral omdat je je de hele tijd schrap zet voor de volgende pijnscheut. 

 

Gistermiddag lag ik even te rusten. Even ontspannen en niet bewegen, even geen risico op pijn of onverwachte bewegingen. Ik dacht na over mijn eerdere lichamelijke klachten dit jaar. Ik weet dat ik er nogal pissig van werd toen mensen mijn lichamelijke klachten probeerde te koppelen aan mijn psychische gesteldheid. Het feit dat ik kwaad werd zegt natuurlijk al dat er ergens een kern van waarheid geraakt was. Ik dacht na over mijn rug. Toch wel een centraal deel van van mijn lijf. Nu mijn rug het laat afweten merk ik dat nog het meest als ik dingen moet tillen. Ik liet zelfs de snoepdoos, die toch echt niet heel zwaar is, bijna uit m’n handen vallen. De wasmand heb ik door de jongens laten leegkiepen op m’n bed, want tillen is riskant. Opeens schoot er een gezegde door mijn hoofd: ‘Ergens te zwaar aan tillen’. 

 

Tja. Daar heb je een puntje. Misschien is dat het wel. Behalve dat er heus wel een spier of een zenuw in het nauw zit, zou dit toch wel serieus mee kunnen wegen. We hebben rare maanden gehad. Eigenlijk zitten we vanaf mei al in spanning en staat ons leven op z’n kop. Kwam er nog bij dat ook mijn fijne kantoorruimte waar ik praktijk houd verkocht is en ik op zoek moet naar iets anders. Waar het me normaal best goed lukt om per dag te leven en te relativeren heb ik daar nu moeite mee. Misschien omdat dit allemaal dingen zijn waar ik zelf de controle niet over heb? 

 

Toen ik gisteravond aan deze blog begonnen was ging de telefoon. Het was Henry. Of hij en Trudie een bakkie konden komen doen. Ik zag het als knipoog. Henry die mij erg goed kent en die weet hoe ik eindeloos over mijn grenzen kan gaan met mezelf. Eén van de weinigen ook van wie ik het kan hebben als hij er een opmerking over maakt. We drinken koffie en thee, hebben het over de vakantie en als de kinderen naar boven zijn hebben we het, onder het genot van een goed glas wijn, over de stress en de zorgen van dit moment. Het is fijn. Lost het wat op? Nee, niet echt, maar het geeft helderheid in mijn hoofd en er is niemand die zegt dat ik me aanstel of te druk maak. En bovendien... gedeelde smart is halve smart... Opgelucht ga ik naar bed. Ik slaap goed en als ik vanmorgen wakker word schijnt de zon en de woorden van Jezus schieten door mijn hoofd: 

 

Maak je dus geen zorgen. Zeg niet: ‘Hoe komen we aan eten?’ of: ‘Hoe komen we aan drinken?’ of: ‘Hoe komen we aan kleren?’ Met die dingen houden de mensen zich bezig die God niet kennen. Je Vader in de hemel weet echt wel dat je al die dingen nodig hebt. Houd je bezig met Gods nieuwe wereld en doe wat God van je vraagt. Dan zal God je al die andere dingen ook geven. Maak je geen zorgen over morgen. Bewaar die zorgen maar voor morgen. Je hebt het al moeilijk genoeg met vandaag. (Uit Mattheüs 6)

Leven bij de dag! Er niet te zwaar aan tillen. Er wordt op ons gelet, er wordt voor ons gezorgd. Eén dag tegelijk! Vandaag is het maandag, mag ik naar de fysio en weer aan het werk! In mijn eigen fijne kantoortje. En dat terwijl de zon schijnt, we genoeg te eten en drinken hebben, een dak boven ons hoofd, kleding om aan te trekken en elkaar! Oké, ik heb weer een lesje geleerd. Een les van mijn lieve lijf dat tegen mij praat! Het duurde even, maar... ik luister!