Door een medefacebooker ben ik genomineerd 10 dagen lang een Bijbeltekst op Facebook te plaatsen.
Vandaag kies ik voor: Mijn meest aansporende Bijbeltekst.
"Nu wij door zo’n menigte geloofsgetuigen omringd zijn, moeten ook wij de last van de zonde, waarin we steeds weer verstrikt raken, van ons afwerpen en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof: denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis. Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God. Laat tot u doordringen hoe hij standhield toen de zondaars zich zo tegen hem verzetten, opdat u niet de moed verliest en het opgeeft..." (Hebr. 12:1-4)
Voor de niet zo goed onderlegde bijbelkenners onder ons: In Hebreeën 11 wordt geschreven over een aantal zeer markante persoonlijkheden in de geschiedenis die door hun geloof in God een grote rol hebben gespeeld in de wereldgeschiedenis. Nee, ik bedoel niet die figuren op wiens leven niets aan te merken was of die een braaf leven leefden, op zondag naar de kerk gingen, baden voor elke maaltijd en een uur stille tijd per dag hielden (als ze dat fenomeen toen al kenden...). Nee, door het leven getekende mensen die bij tijd en wijle flinke misstappen maakten, er staat zelfs een hoer in het rijtje, maar door alles heen hun geloof in God behielden en hun vertrouwen op Hem stelden.
Over die geloofsgetuigen gaat de tekst uit Hebreeën 12. Een tekst die voor mij als beelddenker enorm helpend is. Ik zie het voor me, ik in de arena van het leven, de wedstrijd van het leven lopend. Soms ga ik hard en ben ik onvermoeibaar, lijkt de energie niet op te raken en ren ik rechtstreeks op mijn doel af. Maar dan verslap ik, mijn benen voelen aan alsof er lood in zit, ik krijg steken in mijn zij, ik vertraag mijn pas, ga onderweg even zitten en verlies uit het oog waar ik eigenlijk mee bezig was. Ik stop dingen in mijn rugzak die er eigenlijk niet in horen, maar die ik toch mee wil nemen. Herinneringen waar ik maar niet van los kan komen omdat ik niet wil vergeven. Schuldgevoelens omdat ik tekort ben geschoten en ik me niet kan voorstellen dat een ander, of God, me nog zal zien staan. Bezorgdheid omdat mijn lichaam me soms in de steek laat en ik misschien wel een akelige ziekte onder de leden heb. Jaloersheid omdat al die anderen wel gekregen hebben wat ik zo graag wilde. Het is ballast, zware stenen, die het lopen moeilijker maken en die het zicht op mijn bestemming vertroebelen. In plaats van vooruit te kijken laat ik mijn hoofd hangen en sjok ik verder. Maar dan... wat hoor ik daar? Hoor ik mijn naam roepen?
"Judith, Judith, Judith!!!" Het lijkt van alle kanten te komen. Ik kijk om me heen maar zie niets met mijn natuurlijke ogen. Toch hoor ik het duidelijk... de roep om vol te houden en door te gaan! "Judith, Judith, Judith!!!" Er klinkt aanmoediging in door, aansporing, even een duwtje in de rug, of een schop onder m'n kont. "Judith, Judith, Judith!!!"
Opeens herinner ik me de
oude woorden uit Hebreeën 12 "Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een
grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de
zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop
lopen, die vóór ons ligt..." Ik zie het voor me, ik hoor ze roepen: al
die geloofshelden uit Hebreeën 11, en al die geloofshelden de daarna nog
kwamen en die mij voorgingen: "Judith, Judith, Judith!!!" Ik neem even
een ogenblik om uit te rusten. Even zitten, wat drinken en eten, op
krachten komen en kijken waarom mijn rugzak toch zo zwaar op mijn rug
drukt. Het blijkt vooral ballast te zijn. Bagage die je kunt missen.
Onnodig gesleep met dingen die je uiteindelijk niets opleveren. Ik
besluit ze achter te laten op de plek waar ik ben. Als ik voldoende op
krachten ben gekomen doe ik mijn rugtas, waarin alleen nog de
noodzakelijke dingen zitten weer om en ga verder. Niet te hard, want dat
houd je niet lang vol, maar wel met een goed tempo. Ik kijk weer
vooruit en weet wat mij te wachten staat straks... Eeuwige vreugde,
nooit meer tranen, geen pijn meer, geen verdriet of gemis, altijd samen
met Jezus en al die anderen die mij nu toejuichen om vol te houden...
Misschien ben jij halverwege de wedloop van het leven gestrand... logisch! De meeste van die geloofshelden waar ik het over had zijn verschillende keren plat op hun (...) gezicht gegaan. Dat hoort erbij! Het gaat er niet om hoe vaak je struikelt, maar het gaat erom hoe vaak je weer opstaat. Hoor je jouw naam roepen??? Gooi je ballast overboord en ga weer op pad! Houd het doel voor ogen! Misschien kunnen we een eindje samen op lopen... dat maakt het beter vol te houden... en mocht je toch een stuk alleen lopen, luister dan eens heel goed naar de roepstem die klinkt!
Vandaag kies ik voor: Mijn meest aansporende Bijbeltekst.
"Nu wij door zo’n menigte geloofsgetuigen omringd zijn, moeten ook wij de last van de zonde, waarin we steeds weer verstrikt raken, van ons afwerpen en vastberaden de wedstrijd lopen die voor ons ligt. Laten we daarbij de blik gericht houden op Jezus, de grondlegger en voltooier van ons geloof: denkend aan de vreugde die voor hem in het verschiet lag, liet hij zich niet afschrikken door de schande van het kruis. Hij hield stand en nam plaats aan de rechterzijde van de troon van God. Laat tot u doordringen hoe hij standhield toen de zondaars zich zo tegen hem verzetten, opdat u niet de moed verliest en het opgeeft..." (Hebr. 12:1-4)
Voor de niet zo goed onderlegde bijbelkenners onder ons: In Hebreeën 11 wordt geschreven over een aantal zeer markante persoonlijkheden in de geschiedenis die door hun geloof in God een grote rol hebben gespeeld in de wereldgeschiedenis. Nee, ik bedoel niet die figuren op wiens leven niets aan te merken was of die een braaf leven leefden, op zondag naar de kerk gingen, baden voor elke maaltijd en een uur stille tijd per dag hielden (als ze dat fenomeen toen al kenden...). Nee, door het leven getekende mensen die bij tijd en wijle flinke misstappen maakten, er staat zelfs een hoer in het rijtje, maar door alles heen hun geloof in God behielden en hun vertrouwen op Hem stelden.
Over die geloofsgetuigen gaat de tekst uit Hebreeën 12. Een tekst die voor mij als beelddenker enorm helpend is. Ik zie het voor me, ik in de arena van het leven, de wedstrijd van het leven lopend. Soms ga ik hard en ben ik onvermoeibaar, lijkt de energie niet op te raken en ren ik rechtstreeks op mijn doel af. Maar dan verslap ik, mijn benen voelen aan alsof er lood in zit, ik krijg steken in mijn zij, ik vertraag mijn pas, ga onderweg even zitten en verlies uit het oog waar ik eigenlijk mee bezig was. Ik stop dingen in mijn rugzak die er eigenlijk niet in horen, maar die ik toch mee wil nemen. Herinneringen waar ik maar niet van los kan komen omdat ik niet wil vergeven. Schuldgevoelens omdat ik tekort ben geschoten en ik me niet kan voorstellen dat een ander, of God, me nog zal zien staan. Bezorgdheid omdat mijn lichaam me soms in de steek laat en ik misschien wel een akelige ziekte onder de leden heb. Jaloersheid omdat al die anderen wel gekregen hebben wat ik zo graag wilde. Het is ballast, zware stenen, die het lopen moeilijker maken en die het zicht op mijn bestemming vertroebelen. In plaats van vooruit te kijken laat ik mijn hoofd hangen en sjok ik verder. Maar dan... wat hoor ik daar? Hoor ik mijn naam roepen?
"Judith, Judith, Judith!!!" Het lijkt van alle kanten te komen. Ik kijk om me heen maar zie niets met mijn natuurlijke ogen. Toch hoor ik het duidelijk... de roep om vol te houden en door te gaan! "Judith, Judith, Judith!!!" Er klinkt aanmoediging in door, aansporing, even een duwtje in de rug, of een schop onder m'n kont. "Judith, Judith, Judith!!!"
Opeens herinner ik me de
oude woorden uit Hebreeën 12 "Daarom dan, laten ook wij, nu wij zulk een
grote wolk van getuigen rondom ons hebben, afleggen alle last en de
zonde, die ons zo licht in de weg staat, en met volharding de wedloop
lopen, die vóór ons ligt..." Ik zie het voor me, ik hoor ze roepen: al
die geloofshelden uit Hebreeën 11, en al die geloofshelden de daarna nog
kwamen en die mij voorgingen: "Judith, Judith, Judith!!!" Ik neem even
een ogenblik om uit te rusten. Even zitten, wat drinken en eten, op
krachten komen en kijken waarom mijn rugzak toch zo zwaar op mijn rug
drukt. Het blijkt vooral ballast te zijn. Bagage die je kunt missen.
Onnodig gesleep met dingen die je uiteindelijk niets opleveren. Ik
besluit ze achter te laten op de plek waar ik ben. Als ik voldoende op
krachten ben gekomen doe ik mijn rugtas, waarin alleen nog de
noodzakelijke dingen zitten weer om en ga verder. Niet te hard, want dat
houd je niet lang vol, maar wel met een goed tempo. Ik kijk weer
vooruit en weet wat mij te wachten staat straks... Eeuwige vreugde,
nooit meer tranen, geen pijn meer, geen verdriet of gemis, altijd samen
met Jezus en al die anderen die mij nu toejuichen om vol te houden...Misschien ben jij halverwege de wedloop van het leven gestrand... logisch! De meeste van die geloofshelden waar ik het over had zijn verschillende keren plat op hun (...) gezicht gegaan. Dat hoort erbij! Het gaat er niet om hoe vaak je struikelt, maar het gaat erom hoe vaak je weer opstaat. Hoor je jouw naam roepen??? Gooi je ballast overboord en ga weer op pad! Houd het doel voor ogen! Misschien kunnen we een eindje samen op lopen... dat maakt het beter vol te houden... en mocht je toch een stuk alleen lopen, luister dan eens heel goed naar de roepstem die klinkt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten