Bananasplit...?!

"Volgens mij zitten we in een aflevering van bananasplit...", zeg ik tegen Jan Willem die naast mij in de stoel zit. We zijn een kwartier geleden, bijna direct nadat we ons gemeld hebben aan de balie van route 11, door een vriendelijke gastvrouw van het ziekenhuis opgehaald en in de spreekkamer van de dokter geplant. Met de woorden "De dokter komt er zo aan!" trok ze de deur van de kamer achter zich dicht en liet ons alleen. Ik heb de kamer uitgebreid bestudeerd en kom tot de conclusie dat er in het plafond een minuscuul cameraatje zit dat ons observeert. Waarschijnlijk gaan ze ons hier uren laten zitten om te kijken wat wij gaan doen als het te lang duurt. Jan Willem gelooft er wel in en maakt vreemde gebaren naar de vermeende camera, roept dat we eindeloos geduld hebben en ons niet gek laten maken en ik krijg de slappe lach. Mijn fantasie slaat volledig op hol en Jan Willem helpt me een handje.
"Zullen we de kamer versieren met die blauwe latex handschoenen?", opper ik. Die kun je zo leuk opblazen en op allerlei plekken ophangen. JW stelt voor er één te vullen met water en die op het randje van de deur te leggen. Klassieke grap, die leuk blijft.
"Of we maken een surpriseparty voor de dokter!", bedenkt JW die meteen de lichten van de kamer uitdoet en voorstelt om ons te verstoppen op de behandeltafel en dan het gordijntje dicht te trekken.
Ik lach onbedaarlijk, zie het voor me, bedenk hoe leuk het moet zijn voor een arts om eindelijk eens een gestoorde patiënt in de spreekkamer te krijgen en ben ondertussen blij dat de afgrijselijke pijn van vrijdag gereduceerd is tot minimaal en prima uit te houden. We doen de lichten toch maar weer aan, bedenken dat we ook wel iets leuks kunnen doen met het vergroot-apparaat dat naast het bed staat en dan gaat de deur open.
Een verpleegkundige in een wit pak steekt haar hoofd om het hoekje van de kamer en zegt: "Jullie zijn in beeld hoor... de dokter is hiernaast nog even bezig!"
Ja... nu verraadt ze zichzelf... we zijn in beeld. Zie je... ik heb gelijk. JW zwaait even naar de camera in het plafond en we fantaseren verder. "We zouden ook kunnen doen dat wij de artsen zijn en iemand uit de gang ophalen..." Hilariteit alom, maar bij gebrek aan een witte jas voeren we het plan niet uit.
"Of dat ik op die behandeltafel ga liggen en jij net doet of je gaat opereren..." Ik zie het hoofd van de dokter al voor me als ze binnenkomt en JW net zijn eerste incisie wil maken...

JW vertelt zijn ideeën over hoe het er in een ziekenhuis aan toe gaat. Volgens hem liggen alle badges van de doktoren in een grote bak. Als een arts 's morgens binnenkomt pakt hij een willekeurige badge, kijkt wat erop staat en gaat aan de slag. "Ah... vandaag ben ik plastisch chirurg." Of de ene arts tegen de andere: "Nee, niet weer die gynaecologenbadge ertussenuit vissen he..." We hebben vreselijk veel lol en bedenken van alles.
De tijd verstrijkt, we zitten zeker al een half uur in dat kamertje. Geen arts te zien. Ik suggereer dat de kaartjesautomaat straks bij de garage waarschijnlijk wel zo'n "Fransie-paal" zal zijn (kijk maar eens een aflevering van bananasplit met Frans Bauer als je niet weet wat dat is). Op tafel ligt een map. Wat zou daarin staan? Voorzichtig doe ik hem een beetje open. "Daar komt ze aan hoor!", sist JW. Ik trek mijn hand direct terug en JW ligt onder de stoel van het lachen: "Geintje! Jij schrok!" We overwegen het balletje uit de muis te halen, de kruk in te smeren met iets van echo-gel, en tegen de dokter te zeggen, als ze binnenkomt: "U heeft het zo druk, we komen een andere keer wel terug..."
Jan Willem zet de handschoenenbakjes nog even op scherp. Waarschijnlijk als de arts er later vandaag één uit de doos trekt, komt de hele inhoud eruit rollen...
En dan gaat toch de deur open. Een alleraardigste dokter verontschuldigd zich voor het lange wachten. Wij zeggen dat we ons prima vermaakt hebben en vertellen haar dat we inmiddels weten dat we in een aflevering van banasplit zitten... Ze kan er hartelijk om lachen. Wat heerlijk... lachen in het ziekenhuis... en dat zonder cliniclowns... die hebben wij niet nodig :)