Stil

Dit weekend heb ik iets gedaan waarvan ik nooit gedacht had dat ik het zou doen. Of misschien beter gezegd: waarvan mijn omgeving nooit gedacht had dat ik het zou doen... Ik ben samen met mijn vriendin Anja naar het stilteweekend van Mirjam van der Vegt geweest. "Jullie stil? Onmogelijk!" "Ik weet niet of ik jullie nou succes moet wensen, of de leiding van het weekend..." Natuurlijk kon ik het zelf ook niet laten en dus zette ik op de foto van mijn "stilteuitrusting" ook een plakbandautomaat...

Vrijdagavond startte het weekend met de stiltetour van Ronald Koops en Mirjam van der Vegt. Het thema was: herademen met de psalmen. Natuurlijk zeggen de doorgewinterde stilteliefhebbers en kloostergangers nu: "Dat is niet echt een stilteweekend, met een concert er in..."
Maar toch... het was een mooie avond. Een avond van bezinning en thuiskomen bij God. Even bij jezelf naar binnen kijken en zien waar je staat op je weg door het leven. En dat aan de hand van die prachtige eeuwenoude psalmen en door stil te zijn. Af en toe sloot ik even mijn ogen om geen afleiding te hebben van mensen om me heen, om te kijken naar de plaatjes die de woorden en muziek bij mij opriepen. Om in alle stilte Gods stem te horen. Terwijl ik mijn chaotische dag en vertrek van huis losliet, wandelde ik in gedachten mee met de muziek. Af en toe even terugkerend naar de realiteit van het leven: een pittig gezin, een baan als therapeut, nog zoveel dromen en wensen. Terwijl Mirjam het plaatje schetste van Gods Hand die mijn hand vastpakte zag ik mezelf staan. Ergens tegen een hekje geleund, halverwege een berg, uitkijkend over de weg die ik gelopen had. Het uitzicht soms belemmerd door een laaghangend wolkje. Terwijl ik mijn handen liet rusten op het hek, was daar die Vaderlijke, grote, warme hand van God. Om de mijne. Veilig, vertrouwd, eigen, troostend, bemoedigend. In mijn gedachten hoorde ik een zachte maar duidelijke stem: "In stilheid en vertrouwen zal jouw kracht zijn!" Ik kende de woorden, al kon ik zo niet bedenken waar ze stonden. Ik hoorde ze en liet ze binnen komen. Stilheid en vertrouwen. Het tegenovergestelde van hoe ik soms bezig ben... Wat kan ik een hoop drukte en lawaai maken. Wat praat ik veel, wat zijn er altijd veel gedachten. En... wat wil ik alles graag zelf onder controle houden! Het tegenovergestelde van vertrouwen, een overtuigd zijn van dat ik wel weet wat goed voor me is en welke kant het in mijn leven op zou moeten. Een tijdje stond ik daar, in alle rust, met God. De muziek nam me verder mee de berg op, maakte me dankbaar en verwachtingsvol. Met elkaar sloten we zingend de avond af. Het gegons van de stemmen was ronduit storend na zo'n stille avond. We trokken ons terug op onze kamer.

Stilte, voor ons hier en daar wat onwennig. Ontbijten en lunchen zonder een woord met elkaar te wisselen is voor ons thuis ondenkbaar. Wat doe je dan behalve eten? Wat doe je als je niet praat? Het werd me al snel duidelijk... als je je mond niet kan gebruiken, dan ga je je andere zintuigen gebruiken. Je luistert naar de geluiden, je kijkt bewuster om je heen, proeven en ruiken worden meer voor de hand liggend.
Af en toe was er een stiltemeditatie rondom een psalm. Een moment van bezinning en je focussen op Gods woorden. Op zaterdagochtend een mooie ochtend met Mirjam waarin ze deelde over stilte en hoe je de stilte kunt ontdekken en ervaren. Zaterdagmiddag een stiltewandeling door de prachtige bossen van Doorn. Wat is de natuur mooi en wat ben je er bewust mee bezig als je je verder niet met een ander bezig kunt houden.
Zaterdagavond na een heerlijke maaltijd waarbij we mochten praten :) was er een stiltemeditatie over psalm 23. Ik ging de kapel in en zag een plekje achter een tafeltje. Ik installeerde me met mijn Bijbel en aantekeningenschrift en werd stil. De kaars werd aangestoken en we werden gevraagd bewust op onze ademhaling te letten. Ik zuchtte eens diep en liet mijn hoofd op mijn handen rusten terwijl mijn ellebogen op tafel leunden. Ik sloot mijn ogen en dacht aan woorden die eerder die dag gesproken waren: "Elke adem is een cadeau van God aan ons! Elke keer als je inademt zegt God tegen jou: "Jij mag er zijn! Jij hebt bestaansrecht! Ik wilde jou!"" Zo had ik nog nooit naar mijn ademhaling gekeken, als een cadeau van de Levende God aan mij! Ik liet het even op me inwerken en voelde me dankbaar en vredig. Even was er helemaal niets behalve God en ik. Toen hoorde ik het... tik, tik, tik, tik... Ergens boven mij tikt een klok. Ik hoor jullie grinniken, want wat is er normaler dan het horen tikken van een klok? Maar voor mij is dat een bijzondere gewaarwording. In mijn hoofd is het altijd rumoerig, zijn er voortdurend gedachten en ondanks dat ik in de loop van mijn herstelproces steeds meer rust heb gekregen, is echte stilte in mijn hoofd iets van zeldzame momenten. Ik voel dat ik even mijn adem in houd... hoor ik het echt goed? Ja! Ik hoor het goed! Een klok die de seconden weg tikt. De stem van herder Sjoerd, die de meditatie verzorgt, klinkt door de ruimte:

De Here is mijn herder, mij ontbreekt niets;

Hij doet mij nederliggen in grazige weiden;

Hij voert mij aan rustige wateren;

Hij verkwikt mijn ziel...

In stilte dank ik God. Het is zo waar! Even ben ik daar in die groene weide en hoor ik het water tegen de kant klotsen. Een oud lied zingt door mijn hoofd: "Heer, ik wil horen, Uw zachte stem. Laat and're stemmen in mij zwijgen..."
Ik geniet. Het is maar een half uurtje, maar het lijkt uren te duren.

Stilte. Ik mocht er van proeven dit weekend en het smaakt naar meer. Ik heb iets ervaren van wat er in één van mijn lievelingspsalmen staat (psalm 131):

Heer, ik voel me niet beter dan anderen,

ik denk niet dat ik belangrijk ben

of dat ik alles kan.

Nee, ik ben rustig en stil,

ik voel me veilig bij u,

zoals een kind in de armen van zijn moeder.

In stilheid en vertrouwen zal mijn kracht zijn... Dit weekend, maar ook de komende tijd!